De Screenkamer

2. De screenkamer

De screenkamer:
Samen met mijn ouders, zit ik in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Voor ik opgenomen kan worden, moet ik eerst ik gekeurd worden of ik wel goed fout genoeg ben. Nou ja, zo’n gevoel geeft dat. Ik zal van alle kanten worden bekeken. Ik krijg een gesprek met de hoofdpsychiater, mijn eigen psychiater en mijn ouders erbij.
We zitten in een kamer – de screenkamer – met een paar stoelen. Eén wand is helemaal bedekt met spiegels. Achter die spiegelwand zitten mensen die mij wel kunnen zien, maar ik hen niet. Ze zitten daar omdat ze van mij kunnen leren. Daar wordt les in gegeven, legt de psychiater mij uit.
Zal best. Ik ga toch nooit meer terug naar die rotschool. En zouden ze van die pestkoppen op school niet veel meer kunnen leren dan van mij? Wat kun je nou van een depressief watje zoals ik leren? Ik weet niet meer waar we over gepraat hebben. Aan het eind van het gesprek, lopen we de kamer uit. Er gaat een deur naast de onze open en daar komen zeker 20 mensen uitlopen, die met notitieblokken en zware tassen lopen te sjouwen. Ik durf ze niet aan te kijken. Wat moeten ze wel niet van me denken? Misschien dat ik gek ben?

Lief dagboek
Vanochtend heb ik in de skrienkamer gezeten. Dat is een kamer met een hele grote spiegelwand. Soms hangen er gordijnen over die spiegel, maar toen ik erin zat niet. Papa en mama waren ook bij me en psychiaters. Ik weet niet waar ze over gepraat hebben. Er stond koffie op tafel in een thermosfles. Voor papa en mama werd het ingeschonken, maar mij vergaten ze. Ik durfde het niet voor mezelf in te schenken. Ik heb de hele tijd naar beneden zitten kijken. Naar mijn schoenen en de schoenen van de anderen. De schoenen van mama vond ik het mooist.

)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(