Vandaag dreigt weer een dag te worden waar geen sodemieter aan is. Na de zoveelste slapeloze nacht, loop ik rond met het gezicht van een oorwurm. Van stil op een stoel zitten, knapt dit opgewonden standje niet op, en van in de keuken zitten al helemáál niet, nee, nee, want daar hangt een bak met geraniums voor het raam. Afleiding zoeken in muziek helpt, weet ik. Ik schuif de CD ‘Barcelona’ van Montserrat Caballé & Freddie Mercury in de speler, zet nummer 2, 6 en 7 op repeat en brul luidkeels mee. Zo zeg, dat lucht lekker op! Bella denkt daar anders over en holt geschrokken naar buiten.
Wat zal ik nu eens gaan doen?Ik kan toch moeilijk iemand gaan vervelen in deze staat van stemming. Verandering van omgeving, dát is wat ik nodig heb. Plots krijg ik een ingeving. Ik pak mijn mobiel, verstuur een sms’je en krijg prompt antwoord terug: ja, goedkeuring!
Met een beker versgezette Senso in mijn hand loop ik het ene huis uit, en het andere huis in. Ik raap de post van de mat, en sla allebei de tuindeuren open. Ik neem plaats in een tuinstoel. Dit is precies wat ik nodig heb.
Wat valt hier veel te zien! Een schele, halve man; een Noorse houtkachel; een luizenvanger; een vijver met twee nieuwsgierige Schillies; fruitbomen; een geheimzinnig aandoende spiegel; een spuuglelijk masker; een ‘antieke’ Griekse vaas, lantarens; lampionnetjes; prachtige witte Annabellen; fleurig glaswerk…
Tegen de schutting hoor ik een schurend geluid. Een lange tak met bladeren en bloemen wordt met een ruk tussen de planken van de schutting door getrokken. Ik sta op en gluur langs het hek om een glimp op te vangen. Als ik het niet dacht: Bella! Vind je ’t gek dat ze niet afvalt? Ze eet van twee walletjes!
Ik ga weer zitten en zucht tevreden, neem nog een slok koffie en leun achterover in de stoel. Het is hier paradijselijk. Twee tuinen naast elkaar, maar wat een hemelsbreed verschil. Wonen naast je vriendin): ik kan het iedereen aanbevelen!