Een waardeloos cadeau voor de koningin

Jantien kan niet wachten tot het Koninginnedag is. Dit jaar komt Hare Majesteit naar haar dorp, en  Jantiens buurmeisje Laura, mag de vorstin een boeket bloemen aanbieden. Jantien is niet jaloers op de nieuwe kleren van Laura, want daar mag heel de dag geen kreukje in komen. Ze is ook niet jaloers op de hand die Laura van de koning krijgt, want die moet ze teruggeven, maar wat zou Jantien de majesteit graag iets bijzonders geven. Haar moeder heeft amper geld voor noodzakelijke dingen, dus moet het een cadeau zijn wat niets kost, maar waar een belangrijk mens wel iets aan heeft.

Peinzend staart Jantien naar haar voetballende broertjes op het modderige trapveldje. De enige plek waar nog gras groeit – samen met wat madeliefjes en paardenbloemen – is achter het keepersnet. Niet dat het iets uitmaakt. De koningin zit vast niet op onkruid te wachten.

Op de feestdag zelf slaat Jantien de aubade over. Sommige dingen moet je niet overdrijven, en zingen voor iemand die er niet is, vindt ze onzin.

Om elf uur staan zij en Laura achter een speciaal hek op de komst van de koningin te wachten. ‘Wat zit er in de krant?’ vraagt Laura, wijzend naar het pakje in Jantiens hand. ‘Niks,’ zegt ze snel en verstopt het pakje achter haar rug. Dan landt de helikopter en hebben ze alleen nog oog voor de hoge gast.

Plechtig zegt Laura het ingestudeerde versje op en reikt de vorstin de bloemen aan. Jantien trekt  gespannen de krant van haar cadeautje af. Ze neemt een grote hap adem, en blaast in één keer alle paardenbloempluisjes uit. De parachuutjes dansen in de wind. Enkele landen op de grote hoed en een aantal blijft liggen op de schouders van de koningin. ‘Nu mag u een wens doen,’ fluistert Jantien zacht. Het kan toeval zijn, maar even lijkt het of de vorstin haar ogen dicht doet.

Middelb. vrijgez. mist moeder

Schrijfopdracht van Plato.

Vanavond is hij vast een zenuwinzinking rijker. Wachtend onder de grote klok in de stationshal, schaamt hij zich in de contactadvertentie het een en ander verzwegen te hebben. Maar hij kan toch moeilijk solliciteren bij een vrouw met: middelb vrijgez, knaapje, verkreukeld gezicht, slaaphaar, pessimist, mist moeder? Zijn diepste verlangen is een vrouw met een zonnig karakter, eentje die kleur in zijn leven brengt. Veeleisend is hij niet: als zij kookt en de geraniums in leven houdt, doet hij de afwas en het grove werk.

Lijn 8 blokkeert zijn gezichtsveld. Als de tram optrekt komt een vrouw dichterbij lopen. Wat ziet ze eruit! Alsof ze een greep uit de verkleedkist op zolder heeft gedaan. Zijn moeder zou die opzichtige kleuren beslist ordinair hebben gevonden. Dan pas valt het ‘m op dat ze hinkt. Met afschuw denkt hij aan die dokter op tv, die grote chagrijn…hoe heet ie ook alweer? Iets met Huis? De schrik slaat hem om het hart. Stel dat die vrouw…dat zij…

De vrouw kijkt naar de man op de strategisch afgesproken plek. Zou dat Dirk zijn? Wat zie hij er verfromfraaid uit! Is hij heus van middelbare leeftijd? Dan oogt hij vroeg bejaard, maar wie weet is hij een laatbloeier. Als hij maar niet over haar manke been valt dat ze verzwegen heeft in de advertentie.

Weifelend stapt ze op hem af. ‘Ben jij Dirk?’ vraagt ze. Hij knikt. Ze steekt haar hand uit en zegt: ‘Aangenaam, ik ben Janneke.’ Zijn mond is gortdroog. Hij heeft het gevoel in een stilstaande stroomversnelling terecht te zijn gekomen.
‘Je loopt mank,’ is het enige wat hij kan uitbrengen.
‘Gelukkig ben ik geen tandarts,’ flapt ze eruit.
‘Geen tandarts?’ vraagt hij schaapachtig.
‘Ja, de invalide tandarts trekt met haar been, hahaha!’ Haar warme lach vult de stationshal. Zijn hart wordt week; zijn moeder is hij op slag vergeten.

Aan de haak


Lief is met de nachtvlucht naar huis komen vliegen. Hij ligt nog op een oor, maar zijn reistas is klaarwakker en open. Nieuwsgierig rommel ik in de tas rond, hopend op een cadeau van onbekende waarde, maar vind niks. Wel ligt er een vreemd ding in. Nieuwsgierig pak ik het op. Het is een zuignap met een haak eraan. Wat moet ik daar nou weer mee? Buiten is het licht, maar in mijn ochtendhoofd is ‘t nog donker. Ik plak de zuignap op een keukenkastje en bekijk ‘m.  Zou ie bedoeld zijn om je handdoek aan op te hangen? Zou kunnen: ben je gewend thuis je handdoek links op te hangen, hangt ie in het hotel rechts, en valt ie op de grond waar de afgeknipte teennagels van de vorige gast nog op de grond liggen. Op zijn zachtst gezegd ben ik verrukt over mijn hersenactiviteit op de vroege ochtend. Zie je dat ik niet helemaal mesjokke ben?

Ik hoor een piep van de deur en daar is Man. Na een stormachtige begroeting, zegt hij schuldbewust dat ie niets voor me heeft meegenomen. ‘Toch wel vuile was?’ opper ik.  Ja, die wel. Ik wijs naar de haak.
‘Heb je die gekregen of gekocht?’
‘Die hadden we al.’
‘We??’
‘Ja, die hoort bij de NavNav.’
De NavNav?? Dat is onze oude routeplanner, waaruit een dame met zacht omfloerste stem de weg wijst. Wat heeft dat met de haak te maken? Ik snap er geen fluit van en ben onderhand best lang wakker. Man legt uit dat hij de NavNav op de zuignap op de ruit van de gehuurde auto plakt. Wat dacht ik dat het was? Schoorvoetend vertel ik mijn “intelligente” oplossing. Lief lacht niet, de lieverd, nee, hij schátert.

Wacht maar. Mijn wraak zal opvallend zijn. Ik druk straks de haak achterover, plak ‘m vannacht op de keukendeur, en hang er een uitgelubberde en grijsgewassen vuile onderbroek van Lief aan. Eens kijken wie er in Huize Kakelbont het laatst lacht, en waag het eens om volgende week zonder cadeau thuis te komen! Hij heeft zes dagen de tijd om centen voor een souvenir over de balk te gooien.
En neem op de terugweg die zon mee uit Nice!

Bloemetjesjurk

Een tanig vrouwtje in een bloemetjesjurk lacht vriendelijk naar de cassiere in de buurtsuper. Het wicht scant echter hardnekkig de boodschappen, en alsof het vrouwtje doof is, blaft ze luid het totaalbedrag. Het mensje schrikt zich zes slagen in de rondte en begint verwoed aan de rits van haar tas te trekken. Haar handen plukken aan de rits maar zonder resultaat. Verontschuldigend kijkt de naar de kassamiep. Die slaat haar ogen demonstratief ten hemel en achter me hoor ik immense zuchten. Bloemetjesjurk durft niet meer op of om te kijken en doet – poeh, poeh – even haar sjaaltje af.

‘Laat de boodschappen maar staan, ‘chagrijnt de cassiere dodelijk vermoeid, ‘kom straks maar terug om ze op te halen.’ De reactie van de rij wachtende klanten doet me aan het Brits Lagerhuis denken: eendrachtig klinkt het :’Yeeaah.’ En ik maar denken dat ik weinig geduld heb.
‘Woont u hier in het dorp?’ vraag ik aan Bloemetjesjurk.
Ja, ja, sinds haar geboorte. Ik doe een calculerende gok, geef de kassamiep tien euro, en krijg vijf cent terug.
En nou hier met die handtas! Zonder aarzelen duwt het dametje haar tas in m’n handen. Ik geef een ruk aan de rits, trek ‘m open en geef de tas terug. Met een triomfantelijke gebaar vist Bloemetjesjurk haar pinpas tevoorschijn.

‘Ja, nee, nu is het te laat,’ zegt de cassiere vals.
Hoezo? Ze kan toch wel even tien euro opnemen?
‘Dat kan, maar na de volgende klant.’ Sarcastisch wijst de cassiere naar een mevrouw die inkopen voor een heel weeshuis doet, en haalt vliegensvlug het eerste product langs de scanner. Jammer dat de kassamiep geen stropdas draagt, dan had ik haar achterover van haar stoel kunnen sleuren. Met de pinpas in haar handen lijkt het dametje een gedaantewisseling te hebben ondergaan, en pinnig steekt ze haar tong uit naar de de cassiere.

Manmoedig trotseert Bloemetjesurk buiten het autoverkeer. Niks zebra, de kortste weg naar het postkantoor aan de overkant! Binnen stiefelt ze in rechte lijn naar de balie, heeft maling aan de rij wachtende klanten, en gaat vooraan staan.

Buiten pakt ze mijn hand vast. Ze geeft me tien euro, maakt een royaal gebaar en zegt hartelijk: ‘Die vijf cent hoef ik niet terug, hoor, die zijn voor de moeite!’ Tevreden over haar gulle gift, geeft ze me nog een schouderklopje, en zet er vervolgens de sokken in. Alsof ze weet dat ik haar verbaasd nakijk, zwaait ze naar me, zonder zich om te draaien. Een weerbarstig oud boerinnetje. Ik mocht haar meteen!

Blaastest

Moeders? Je hebt er  exemplaren tussen…breek Kind de puberbek niet open. Ze heeft haar antibioticakuur opgegeten, en alleen omdat ze nog wat reutelt als ze zit; naar adem snakt tijdens traplopen; piept bij minimale inspanning en ’s nachts de buurthonden wakker blaft, moet ze van haar moeder terug naar de huisarts. Al die opwinding vindt ze nergens goed voor.
‘Ook goed,’ zeg ik luchtig, ‘zolang je weinig adem hebt, kun je geen leuke dingen doen, en fijn veel tijd aan je huiswerk besteden.’
Hierzo, weer niet goed. Moet je die chagrijnige postzegel zien.

Geraffineerd speel ik een troef uit: als zij meewerkt, breng ik haar met de auto naar school, en hoeft ze niet op de fiets. Dat laatste wil ze niet, want dan moet ze onderweg zeven keer stoppen om op adem te komen. Ik maak een afspraak bij de huisarts en sleur haar mee.

Sommige families zijn biologisch gezegend met artistieke talenten, onze familie moet het helaas met astmatische aanleg doen. Daarom adviseert de huisarts een ademtest. Je blaast  in een soort stofzuigerslang waarmee de reactie van longblaasjes gemeten kan worden. Die van Kind zijn waarschijnlijk oververmoeid en staan halfdicht (voor optimisten: half open.)

‘Moet die test in het ziekenhuis gebeuren ?’piept Kind. Ha, er komt geluid uit haar!
‘Nee, nee, nee, bij een echte dokter, bij mij!’ lacht de huisarts vrolijk.
Kind vindt dat er weinig te lachen valt. Ik haast me te zeggen dat ze thuis meestal wel leuk doet, maar dat ze een lichte allergie tegen dokters en bloedprikken heeft ontwikkeld, en hij het zich niet persoonlijk moet aantrekken.
Welnee, de beste man zal stante pede de stofzuiger reserveren.
‘Overmorgen?’ vraagt hij. ‘Tien over half vier?’
‘Klinkt goed,’ zeg ik. Kind kijkt benauwd.
‘Nog even de afspraak kortsluiten met de assistent,’ zegt ie.

Ach nee toch….blijkt het apparaat stuk te zijn!
Drie keer raden wie er toen wel lachte.