Natte uitdaging

Vervolg op: Middelbare vrijgezel mist moeder.
Ik was het niet van plan, maar het vervolg drong zich vanzelf op 😉
Eerst deel één en onder de foto deel twee.

Middlb. vrijgez. mist moeder

Vanavond is hij vast een zenuwinzinking rijker. Wachtend onder de grote klok in de stationshal, schaamt hij zich in de contactadvertentie het een en ander verzwegen te hebben. Maar hij kan toch moeilijk solliciteren bij een vrouw met: middelb vrijgez, knaapje, verkreukeld gezicht, slaaphaar, pessimist, mist moeder? Zijn diepste verlangen is een vrouw met een zonnig karakter, eentje die kleur in zijn leven brengt. Veeleisend is hij niet: als zij kookt en de geraniums in leven houdt, doet hij de afwas en het grove werk.

Lijn 8 blokkeert zijn gezichtsveld. Als de tram optrekt komt een vrouw dichterbij lopen. Wat ziet ze eruit! Alsof ze een greep uit de verkleedkist op zolder heeft gedaan. Zijn moeder zou die opzichtige kleuren beslist ordinair hebben gevonden. Dan pas valt het ‘m op dat ze hinkt. Met afschuw denkt hij aan die dokter op tv, die grote chagrijn…hoe heet ie ook alweer? Iets met Huis? De schrik slaat hem om het hart. Stel dat die vrouw…dat zij…

De vrouw kijkt naar de man op de strategisch afgesproken plek. Zou dat Dirk zijn? Wat ziet hij er verfromfraaid uit! Is hij heus van middelbare leeftijd? Dan oogt hij vroeg bejaard, maar wie weet is hij een laatbloeier. Als hij maar niet over haar manke been valt dat ze verzwegen heeft in de advertentie.

Weifelend stapt ze op hem af. ‘Ben jij Dirk?’ vraagt ze. Hij knikt. Ze steekt haar hand uit en zegt: ‘Aangenaam, ik ben Janneke.’ Zijn mond is gortdroog. Hij heeft het gevoel in een stilstaande stroomversnelling terecht te zijn gekomen.
‘Je loopt mank,’ is het enige wat hij kan uitbrengen.
‘Gelukkig ben ik geen tandarts,’ flapt ze eruit.
‘Geen tandarts?’ vraagt hij schaapachtig.
‘Ja, de invalide tandarts trekt met haar been, hahaha!’ Haar warme lach vult de stationshal. Zijn hart wordt week; zijn moeder is hij op slag vergeten.

 

Natte uitdaging

‘Dirk, doe nou eens gewoon één keertje gek,’ zegt ze terwijl ze en hap van haar boterham neemt. Een rode klodder jam valt op haar hand en met haar tong likt ze ‘m op.
‘Ik zou wel willen,’ zucht hij, ‘maar wattan?’
‘Spring eens in een sloot,’ zegt ze met een lichte schouderoptrek, alsof ze zeggen wil: ik maak het je wel heel gemakkelijk. Hij daarentegen valt bijna van zijn stoel. Ze slaat wel vaker wartaal uit, maar nu krijgt hij een opgejaagd gevoel. Vroeger, toen hij nog met zijn moeder samenwoonde, was zijn leven zorgeloos geruststellend. Ze grinnikt. Hij houdt van haar gegrinnik.

‘Als je één keer gek hebt durven doen, valt het de rest van je leven reuze mee,’ zegt ze zelfverzekerd. Wedden dat je er een goed gevoel aan overhoudt?’ Aan zwemmen in een sloot? Hij heeft zo zijn bedenkingen.
‘Ik heb geen zwembroek,’ werpt hij tegen.’
‘Een zwembroek? Nee…óf helemaal naakt, óf met al je kleren aan.’ Haar ogen peilen zijn gemoedstoestand. Ze vindt ‘m een lieverd maar hij heeft een levensgevaarlijk gebrek aan lef. ‘Weet je,’ zegt ze, ‘je zou ‘t nu gelijk kunnen doen…in de sloot springen.’

‘Het regent,’ zegt hij, en denkt: ik heb al slijtage aan mijn knieen. ‘Natter dan nat kun je niet worden. Laten we het samen doen! Met onze kleren aan! In het slootje achter het erf. Dan gaan we naar elkaar met modder gooien en wie het meeste kroos in zijn haar heeft, heeft gewonnen. Daarna kleden we ons binnen op de deurmat uit en rennen naar de douche. Dan ga ik je rug wassen.’ Met een ondeugend lachje voegt ze eraan toe: ‘En je afdrogen.’

Hij staart haar perplex aan. Voor enkele seconden is hij niet toerekeningsvatbaar. Sinds ze verkering hebben, heeft hij jaar alleen maar in het donker bloot gezien. Langzaam kleuren zijn wangen rood. Hij begint te zweten en onderdrukt een paniekaanvalletje. Zijn hart is voor de eerste keer geraakt door een vrouw, die zegt dat ze hem lief vindt. Wat is dan het probleem?
In zijn ogen ziet ze langzaam een verandering plaatsvinden. Met een voorzichtig lachje kijkt hij haar aan. Hij zegt niets, legt zijn bestek neer, en schuift zijn stoel naar achteren.
‘Zullen we dan maar?’ zegt hij blijmoedig. Hand in hand trotseren ze de regen.

Op de foto

Ik moest op de foto, tenminste, als ik mijn rijbewijs wilde houden, en dat wil ik. Dus hop! naar de fotoshop. Van tevoren de boel gepimpt: overdosis wallencrème, haren fatsoenlijk, wat oogschaduw hier en een veeg mascara daar. Nog wat rouge voor een blos? Nah.

Veel artiesten willen met hun mooiste kant gefotografeerd worden, bijv. de linker- of rechterkant van hun gezicht. Uiteraard heb ik dat ook. Bij mij doet vooral de achterkant het erg goed op foto’s. Net zoals bier doodslaat in een plastic bekertje, sla ik dood zodra iemand een fototoestel op me richt. Echt. Mijn familie kan erover meepraten. Niks flirten met de camera. Wat enorm in mijn voordeel werkte bij de rijbewijspasfoto, was dat ik er niet lachend op hoefde te staan. Ik mócht er zelfs niet eens lachend op staan. Fluitje van een cent met mijn ochtendgezicht. Om twee uur ’s middags.

In de winkel viel ik letterlijk en figuurlijk de pasfotokamer binnen. De eigenaresse had haar twee koeien van honden meegenomen. ‘t Zijn beste beesten die geen kat kwaad; ze lagen alleen hopeloos in de weg. Ze hebben dezelfde schutkleur als het groezelige tapijt op de winkelvloer en  daardoor zag  ik één van de acht hondenpoten over het oog. Bijna zette ik mijn voet bovenop de poot en als de bliksem trok ik ‘m weg. De eigenaar van de poot sprong desondanks gealarmeerd overeind. Onhandig botste ik tegen het hondenlijf en raakte uit balans. De schande van de val bleef enigszins  binnen de perken doordat ik op beide knieën landde in plaats van languit gestrekt. Helaas nam hond nummer twee van de gelegenheid gebruik om uitvoerig mijn kruis te besnuffelen. Je begrijpt: de elegantie was ver te zoeken. Gelachen dat we ze hebben. De rouge die ik eerder nodig dacht te hebben, bleek inderdaad geheel overbodig.

Ik mocht op het pianokrukje komen zitten. ‘Kijk,’zei ik, ‘als ik nou mijn wangen met twee vingers strak naar achter trek, dus in de richting van mijn oren (ik had thuis geoefend), dan kan ik er met de juiste belichting best nog mee door. Mag dat?’vroeg ik. ‘Eh…nee, althans niet voor je rijbewijs,’sprak ze fotomevrouw tactisch. Ze liet er vriendelijk op volgen: ‘Weet je zeker dat je met dat haar op de foto wilt?’ ‘Hoezo…??’ ’Kijkt maar even in de spiegel, daar hangt ie.’ Ik stond op. Arggg, ik begreep wat ze bedoelde. Al mijn wilde haren waren buiten op de fiets tot leven gekomen en hadden er een uitbundige coupe van gemaakt. Had de fotografe me niet gered, dan had ik als Catweazle op de foto gegaan. Denk je eens in, zó vernederend.

Pianokrukje. Ik klaar. Fotografe klaar. Kwam onverwacht de hond waar ik de net nog mijn nek over brak een lik aan mijn hand geven; dat kriebelde ik lachte klick! De hond werd weggestuurd. Opnieuw wij allebei klaar. Sprong er een knoop van de broek van de fotografe (nee, ik verzin dit niet) ik proestte klick! Ze kunnen tegenwoordig alles shoppen op een foto, maar omhoog krullende lippen krijgen ze mooi niet omlaag.

Met een ijzeren wil, samengeknepen lippen en een gepantserde blik kwam ik uiteindelijk toch nog met een doodgravergezicht op de foto. Het was nu slechts een kwestie van tijd: zes minuten om precies te zijn. ‘Moet je nog boodschappen doen?’vroeg de fotografe. ‘Nee,’zei ik, ‘maar ik loop buiten wel ff een rondje.’Na dat eerste rondje was het fotoapparaat nog niet opgestart; hij wilde niet. Na het tweede rondje nog steeds niet. Na nog meer van dergelijke rondjes streek ik duizelig op het pianokrukje neer. Het  apparaat bleek defect. De fotomevrouw begreep er zelf ook niks van. Ze had mijn foto in de ontwikkelaar gestopt en acuut had het apparaat dienst geweigerd. Héél vreemd, ja. Of ik morgen even terug kon komen? Kijk, als ik dát nou van tevoren geweten had, had ik in één keer welgemikt chagrijnig op de foto gestaan. Lachen naar het vogeltje? Mij niet gezien!

Joris

Man leest nooit mijn blog, dus kan ik over hem schrijven wat ik wil. Ik ga een boekje over hem  opendoen, en de titel luidt: zo zag u hem nog nooit.

Lief is een gebruiksvriendelijk exemplaar. Een echte joris goedbloed. Eentje van het type: You’ll go your way, and I’ll go your way too. Met zo iemand kan ik door alle deuren! Hij heeft een guitige blik, humor, is behulpzaam, en zo trouw als een hond althans dat laatste vermoed ik. Wat een boel positieve eigenschappen in één mens, hè? Lees vooral verder.

Joris heeft twee minpunten. Eén punt is dat hij klaagt dat ik nooit iets doe wat hij wil. De aansteller liegt dat ie barst. Als hij Kind en mij aanspoort kleding van de nieuwe collectie aan te schaffen, dan hóllen we voor ‘m. Natuurlijk geven ‘m ook weer niet teveel zijn zin. Alles met mate. Ik hoor het ‘m zeggen.

Het tweede punt is dat hij mij onvermoeibaar zijn fatsoensnormen probeert op te dringen, voornamelijk wat betreft taalgebruik. Zeg ik regelmatig vag-ina maar dan korter, dan schudt Joris hardnekkig het hoofd, en zegt: ‘Tut-tut-tut.’ Dan zeg ik: ‘Tut-tut, daar kan ik op rijmen.’ De uitdrukking op zijn gezicht zal je niet bevallen.
Van mijn kant doe ik er alles aan zijn degelijke opvoeding naar de gallemiezen te helpen. De mijne heb ik van jongs af aan verdrongen dus op opvoedkundig advies van hem zit ik niet te wachten.

Onlangs slaakte ik een zucht van voldoening: eindelijk zag ik haarscheurtjes in zijn nette imago verschijnen. Ik zat in een blad met breipatronen te bladeren, toen Joris met een wijsvinger op een afbeelding tikte en vol vuur sprak: ‘Schat, dat jurkje vind ik nou ècht iets voor jou. Brei het een maatje kleiner en was het dan te heet. Staat je vast geweldig!’ Mijn mondhoeken raakten van blijdschap bijna mijn oorlellen.

Zal ik – nu ik goed op dreef ben- ook maar meteen zijn grootste nachtmerrie verklappen? Hij knijpt ‘m dat ik ooit mee zal gaan naar een bankdiner. Dat ik daar een gerecht op mijn schoot laat vallen; iets weiger te eten; en er iets vreemds uit zal flappen waarna alle gesprekken stilvallen. Stom hè, er zijn toch veel ergere dingen?

Bobo

Hij kan niet praten, maar zijn lichaamstaal spreekt boekdelen. Grumpy verschanst hij zich in het nachthok met zijn dikke kont naar mij toe. Elke vezel in hem protesteert om dat verrekte reismandje weer in te moeten.
Op de passagiersstoel stampt hij in één keer alle strootjes door de auto heen. Het stof zit in mijn nek. Wacht maar, straks piept hij wel anders.

Waar oh waar zit de dierenarts? De operatie gebeurt in een andere plaats dan waar we op spreekuur geweest zijn, en ik zoek me het schompes. Ik klamp een vriendelijke ogende jongeman aan. ‘English, please,’ zegt hij, en laat er onmiddellijk op volgen: ‘This is mij first day in Holland!’ Trots wijst hij naar een groot pand recht voor m’n neus. Grote foto’s van dieren sieren de ramen en er staat met koeien van letters “dierenkliniek” op het gebouw. Ik zou toch zweren dat dat pand er de net nog niet stond!

Heb ik ff mazzel: er is nog precies één parkeerplaatsje vrij, en kijk, een spoor van hondendrollen leidt recht naar de ingang. Precies op tijd meld ik me bij de balie en geef Bobo af. ‘Dag vent,’ zeg ik, ‘flink zijn, tandjes op elkaar, en waag het eens om niet meer wakker te worden.’
Terug bij de auto schaam ik me dood. De laatste opengebleven lege plek die ik dacht te zien, is geen parkeerplaats maar de ingang naar de praktijk. Misschien moet ik toch maar meer peentjes gaan eten.

Half drie rinkelt de landlijn en zegt de assistente dat ik Bobo op mag komen halen.
Heb jij weleens een konijn een joint zien roken? Ik ook niet, maar zo kijkt Bobo wel uit zijn ogen. Stoned als een garnaal loenst hij door de tralies van de reismand, en bij elke bocht slingert hij zeeziek heen en weer. Als troost fluistert Kind lieve woordjes in zijn oor. De ouwe rakker heeft de gebitsbehandeling grootmoedig ondergaan. Hij is een tand en meneer Kakelbont een rib armer…

3 x daags dwangmatig voederen

‘Bobo heeft zijn boterham niet op,’ zegt Kind.
‘En gisteren niet al zijn brokjes,’ voegt Lief eraan toe. Onze wenkbrauwen schieten omhoog. Bobo ons altijd hongerig konijn niet eten? Food voor thougt!

We gooien de tuindeur open en hollen naar het lijdend voorwerp. Onze vertrouwde zwart-witte theemuts ziet er niet miserabel of ongelukkig uit en lijnen kan beslist geen kwaad voor ‘m, maar toch…

In de dierenkliniek hebben we elf wachtenden voor ons en anderhalf uur lang beeft Bobo als een rietje. Als de dierenarts straks de ziekte van Parkinson constateert, zal me dat niet verbazen. Maar nee, Bobo’s kiezen blijken scheef te zijn gegroeid en prikken gemeen in zijn tandvlees. Logisch dat hem de lust tot eten vergaat. Tot vrijdag moet meneer dwangmatig gevoerd worden.

Ooit al eens geprobeerd bij een konijn iets naar binnen te proppen? Ik kan het je aanraden; het is een ervaring voor het leven. Men neme een dwars konijn en zet dat op een stoel. Men lengt het zakje droogvoer van de dierenarts aan met water, vult er een spuit mee en leegt dit in in het konijnenmondje.

Al die jaren blijkt dat ik ons clever Dickie veel te laag heb ingeschat. Hij klemt zijn tanden strak op elkaar en verstopt zijn kop tussen zijn poten. Zo’n hongerig loedertje toch! Ook een potje Olvarit babyvoeding in de heerlijke smaak worteltjes blieft ie niet. De oranje klodders zitten op zijn kop, zijn bef, zijn voorpoten, de stoel, de vloer…en de assistente. Het zit óveral, behalve in zijn mondje. Zelfs Bella’s bevallige achterwerk kan Bobo niet op andere gedachten brengen.

Vrijdagochtend half 9 worden zijn kiezen afgezaagd. Hopen dat onze dikke vriend de narcose overleeft…Zet ‘m op, Bob!