Hebben ouderen een toekomst?

Ben ik daar gek! Zij gaat geen boterhammen meenemen. Het kaartje kost 600 euro (wat wij er niet voor betaald hebben – redactie), dan zit er toch wel een lunch bij? Zo niet, dan loopt Roos wel naar de studentenkantine. Haar hoef je na acht meeloopdagen niet meer te vertellen waar je bij het Erasmus de mosterd haalt.
Zonder brood stuift ze hieperdepiep het huis uit.

08.25 uur.
“Ik ben een half uur te vroeg,” klaagt ze op whats app. Ze zal toch niet bevallig op een stoel moeten gaan zitten wachten? Dat is niet te doen voor iemand die het liefst een zitzak nadoet.
“Zoek een plekje en ga mensen kijken,” typ ik. Geen reactie. Mijn advies vindt ze kennelijk niet om over naar huis te schrijven.
“Je eerste congres!” jut ik haar op.
“Ik zie nog wel,” tikt ze knorrig.

17.30 uur.
“Heb ik weer: rookontwikkeling in de metro,” foetert ze per app. En ze moet rekening houden met vertragingen, terwijl ze al aan de geeuwhonger ligt. De hitte slaat door haar telefoon regelrecht de mijne in.

Sneller dan verwacht, stapt ze allesbehalve vrolijk het huis binnen. Het congres was geslaagd: ze heeft 18 vellen aantekeningen voor haar profielwerkstuk gemaakt! De lunch was lekker; broodje na broodje zakte weg in de diepte, maar de pauze…die duurde een uur. Een uur! Zij had niets beters te doen dan te kijken wat haar digitale kameraden aan het uitvreten waren.
Dit is niet het uitgelezen moment te zeggen dat ze thuis niets liever doet.   

“Hoe was het?’ belt haar vader.
‘Mijn profielwerkstuk is voor de helft klaar,’ roept Roos. Man moet dit in stilte verwerken: negentig uur werk in één dag. Hij wordt weer ouderwets in de maling, en dat sluit naadloos aan bij de titel van Kinds profielwerkstuk: Hebben ouderen een toekomst? 

Kind zit nergens mee. Ze pakt Bella op, geeft haar een knuffel en zet de tv aan. Behaaglijk gaan Kind en konijn naast elkaar op het kleed liggen. ‘Mijn hersens zijn gaar gestoomd,’ jammert Roos, ‘er kan vandaag helemaal niks meer bij.’ Gelukkig hebben we veel chocola in huis.