Nieuwjaarswens

Alle lezers bedankt voor jullie reacties op mijn blog. Soms per mail, soms per kaart… Altijd fijn te weten dat mensen meeleven. Ik wens jullie allemaal een prachtig nieuw jaar toe met veel liefde, geluk en een goede gezondheid…Proost!

 

Schuiven

Zo heb je niets en zo heb je iets. Danste mijn moeder vorige week nog met mijn vader de tango,  uitgerekend in kerstnacht maakte ze thuis een slippertje. Ze kon niet meer op of neer van de pijn, maar wilde van geen dokter weten. “Laten we het nog even aankijken,” hield ze mijn vader voor, “misschien wordt de pijn straks minder.” Na een uur vond m’n vader het welletjes, belde de HAP en anderhalf uur later werd m’n moeder – voorzien van een dosis lachgas- in een ambulance geschoven. 

In het ziekenhuis werd een foto gemaakt en concludeerden ernstig kijkende mannen dat ze haar heup gebroken had. Nog dezelfde dag werd ze geopereerd. Ze heeft geboft: de dijbeenkop is niet afgebroken zodat er  “alleen maar” twee schroeven in haar bovenbeen gedraaid hoefden te worden.

Vers uit de verkoeverkamer en groggy van de pijnbestrijding, lag ze afgepeigerd in het ziekenhuisbed. Wat zag ze er broos uit. Haar gezicht zo wit als de deken waar ze onder lag.
‘Hoe gaat het?’ vroeg ik.
‘Niet zo lekker, hoor,’ zei mijn vader.
Het mensje is ook zo’n ongeluksvogel. Ze hoeft maar ergens naar te kijken of het springt in haar oog.

Meteen de volgende dag werd ze al uit bed geplukt om oefeningen te doen. Achter een looprek schuifelt ze voetje voor voetje een stukje over de ziekenhuisgang. Ze houdt zich kranig, maar de pijn slurpt al haar natuurlijke vrolijkheid op.

Heel de familie Kakelbont duimt dat ze snel weer naar huis mag, en niet naar een revalidatiecentrum hoeft. Het jaar struikelt zich naar een einde en mijn moeder kan de oliebollen thuis bij wijze van spreken al ruiken… Gelukkig is ze niet het typje dat lang het hoofd laat hangen. Haar glas is altijd halfvol, en is het eens een keertje wat leger, dan giet ze het over in een kleiner glaasje. Laat haar maar schuiven! De tijd moet er alleen nog een beetje overheen… Lieve mam, zet je beste beentje voor!

Kerstverhaal

‘Juf! Juf!’ holt Lizzy het klaslokaal binnen, ‘…mijn brood is kwijt!’ Juf kijkt met opgetrokken wenkbrauwen haar collega Adriaan aan.
‘Weet je zeker dat je het hebt meegenomen naar school?’
Ja, echt wel. Lizzy knikt verontwaardigd. ‘Vanochtend liep ik bij het schuurtje, en toen riep mijn moeder me terug omdat ik m’n brood vergeten was, en toen ben ik ’t gaan halen…en toen heb ik het hier aan de kapstok gehangen.’ Juf zucht.

‘Wil je een banaan?’ mengt meester Adriaan zich in het gesprek. Lizzy trekt haar neusje op; zij is niet het meisje dat  op een vitaminerijke kromme vrucht zit te wachten.
‘Ik geef je twee boterhammen van mij,’ biedt juf aan. Uit haar tas haalt ze een pakje aluminiumfolie, vouwt het open en haalt er twee witte boterhammen met chocopasta uit. Lizzy is haar leed op slag vergeten. ‘Dank u wel juf,’ zegt ze stralend.

Juf Marijke staat in het kopieerhok. Het apparaat is klaar met printen, maar ze schijnt het niet te merken. Haar gedachten zijn bij het verdwenen brood. Gisteren was Lizzy nummer zes in twee weken tijd op school. Nog een wonder dat de chocolade kerstkransjes in de bomen hangen

De deur van het klaslokaal gaat open. Gewoontegetrouw kijkt juf in de weerspiegeling van de ruit van de openstaande deur van het kopieerhok, en ziet Rick de gang op stappen. Hij doet de deur achter zich dicht, en kijkt in het rond. Als hij zich onbespied waant, loopt hij naar de kapstok, en klopt met zijn hand op de plastic tasjes onder de jassen. Bij één tas gaat zijn hand naar binnen en komt naaar buiten met een plastic zakje brood. Rick bedenkt zich geen moment en duikt de jongens wc in. 

Juf is onthutst. Rick; zo’n beetje het leukste jongetje van de klas! Ze denkt even na, niet zeker wetend wat ze het beste kan doen, maar loopt dan zelfverzekerd naar de jongens wc, klopt op de deur en trekt ‘m meteen open. Ricks ogen worden zo groot als schoteltjes. Hij kauwt als een bezetene om het laatste restje van een boterham weg te slikken. Terwijl een bruine streep chocoladepasta zijn bovenlip siert, begint zijn onderlip gevaarlijk te trillen. Juf kijkt ‘m aan met een mengeling van nieuwsgierigheid en medeleven.

Na de eerste tranen en schrik, buitelen zijn woorden over elkaar heen. Hij ziet zo bleek als Sneeuwwitje en zijn rug lijkt in te zakken onder het loodzware gewicht van schaamte. Juf luistert naar de onopgesmukte eerlijkheid van het ventje.
‘Belt u de politie?’ vraagt Rick angstig. ‘Nee,’ zegt juf, ik heb een beter idee. Ik ga de voedselbank bellen. En ik zorg er persoonlijk voor dat jullie met Kerst thuis te eten hebben. En dit blijft ons geheimpje, okee?’ zegt ze en geeft hem een medeplichtige knipoog. 

Vallen en opstaan

Regendruppels roffelen tegen het keukenraam. Buiten ziet het er mistroostig uit. Al weken ligt de straat open, en is de buurt veranderd in een bouwplaats met bergen zand, puin, bielzen, stoeptegels, pallets, borden, hekwerk, dixies en vorkheftrucks. Het beetje verkeer slalomt stapvoets tussen het laatste stukje overgebleven ruimte door.

In huis hangt ook een lagedrukgebied. De drukte buiten zit ook in mijn hoofd dat aanvoelt als een draaikolk. Ik kan best lekker zwemmen, maar hoe hard ik ook zwem: ik kom geen meter voor- of achteruit, en heb het gevoel alsof ik ieder moment kopje onder kan gaan.

Gelukkig heb ik Bella. Als ik wenend in de keuken theedrink, ontpopt mevrouw Konijn zich als de A-team in haar eentje. Met haar ouwe lijf komt ze in een bewonderenswaardig tempo vanuit de woonkamer de keuken in gegaloppeerd en trekt daar in een vloeiende beweging eerst de theedoek en daarna de handdoek van het handdoekenrekje. Vervolgens holt ze brommend een rondje om mijn voeten, hapt in mijn broekspijpen, en als dat niet het gewenste resultaat oplevert, bijt ze in m’n sok om even later zachtjes in een teen te knabbelen. Uiteindelijk schiet ik altijd weer in de lach. Dat komt goed uit, want van meneer Gupta moet ik veel lachen.

Zijn programma zit goed in elkaar. De berg dvd’s staat vol uitleg en technieken om van mijn vermoeidheid af te komen, en ik ben nog niets tegengekomen waar ik niet achtersta of me niet in kan vinden, maar resultaat laat helaas nog op zich wachten. Soms lijkt het even te gloren in de verte, of om vast in de kerststemming te komen: dan “daget het in het Oosten,” maar het licht schijnt duidelijk nog niet overal. Maar ik houd vol, want ik heb veel te winnen.

Ik begin weer met bloggen, want daar heb ik zin in. Verhalen kruipen waar ze niet gaan kunnen, en ik wil ze gewoon kwijt. Laat ik nou van meneer Gupta vooral veel léuke dingen “moeten! Dus maak je veiligheidsriem maar vast, want ik steek weer van wal.

Bedankt voor jullie lieve reacties, sms’jes, en kaarten. Ik koester ze stuk voor stuk!

Liefs Kakel