Bobo

Dit is Bobo. Hij woonde ruim zes jaar in een buitenhok, maar sinds Bella niet langer onder ons is, woont hij binnen. Heeft-ie nog een beetje gezellige oude dag. Bobo is het lulletje rozenwater van Huize Kakelbont. Nog nooit heb ik zo’n dom sulletje meegemaakt. Hij had er twee dagen voor nodig eer hij doorhad dat hij zelf z’n nieuwe hok in en uit kon lopen. Bella’s activityball rolt-ie niet over de grond, nee, hij zet er zijn tanden in, in de veronderstelling dat de peentjes die er als decoratie opstaan, om op te eten zijn.

Bobo denkt heel de dag maar aan één ding: eten. Bij het ochtend gloren zit-ie trouw kwijlend op me te wachten. Ook bij hem gaat elk pondje door het konijnenmondje, en door mijn goede gaven groeit hij langzaam dicht. Zielig, hè?
Hij stopte maar voor één ding met eten en dat was wanneer Bella los in de tuin liep. Losbandig flirtte ze met Bobo. De arme stakker drukte zich klem tegen het gaas van zijn hok om haar goed te kunnen zien. Bella liep koket rondjes, en gaf hem vervolgens het nakijken. Bobo mag dan een je-weet-wel konijn zijn, de natuur – de drift, zeg maar – zit nog steeds diep.

Beweging is niet aan hem besteed. Krabbelde Bella aan de tuindeur als ze naar buiten wilde, Bobo geraakt er niet van in een jubelstemming. Hij krijgt de zenuwen van de merels, want die zien hem voor een poes aan, en gaan hysterisch op de schutting zitten kwinkeleren. Voor hem wordt het pas leuk als in de tuin de papavers bloeien, want hij vreet met smaak zijn buikje vol aan de zaaddoosjes. Nog een paar weken en dan loopt-ie weer stoned te zigzaggen door de tuin.
Eén ding moet ik Bobo nageven. Hij doet iets wat Bella nooit gedaan heeft: hij komt naar je toe hollen als je z’n naam roept. In de hoop dat er een beloning op hem wacht. Bobo en eten…