“Binnenkort word je achttien!” joelde de verzekering. Door Kinds lijf gierde een zalig gevoel van zorgeloosheid: eindelijk werd ze gekend in haar naderende volwassenheid. En de verzekering bood  zoveel voor zo weinig! Roos rekende zich rijk zonder rekenmachine. Ze besloot meteen alles zelf te  regelen, ook de betaling per bank. Het was geen voorstel van haar kan maar een mededeling.
‘Betalen van je ieniemienie-salaris?’ opperde Man, ‘wat een flauwekul. Houd jij je maar met belangrijker zaken bezig, zoals je het kiezen van je vervolgstudie.’

Roos uitte een woordenstroom gepaard gaande met niet mis te verstane gebaren, maar haar vader overtuigen viel verdraaid niet mee. De hoogste tijd voor een partijtje worstelen. Pa met kracht en Kind met sluw geweld. Het abonnementsgeld van Aikido moet er wel uitgehaald worden natuurlijk. Helaas voor Roos was ze aan de verliezende hand, en uit pure overlevingsstrategie besloot ze: wie niet sterk is, moet geraffineerd zijn.

Ineens kwamen er blazende geluiden uit haar broek, afgesloten met een ritmisch geroffel. Ongewenste lucht borrelde onze neusgaten binnen. Ik maakte wapperbewegingen met mijn hand, en smeekte om de luchtverfrisser. Man lachte vals en zei: ‘Dit ruikt niet gezond. Als ik jou was, zou ik  maar als de bliksem die ziektekostenverzekering afsluiten!’
Roos was meteen genezen.