Bobo, onze dikke huisvriend, is niet meer. Op vrijdagavond kwamen de klachten in alle hevigheid terug. Terwijl het dorpsfeest op zaterdag in volle gang was, spoedden Lief en ik ons naar de dierenarts. Die stopte een thermometer in Bobo’s kontje: koorts. Hij vond de ontstekingsbron, en beladen met pijnstillers en antibiotica tegen een blaasontsteking keerden we huiswaarts. Ondanks de medicijnen verergerde de pijn. Dan weet je als baasje hoe laat het is: de hoogste tijd.

Op maandag ging de dierenarts direct akkoord met mijn voorstel. Hij had het rapport van zijn collega in de computer al gelezen. Toch wilde hij voor zichzelf nog een diagnose stellen en vond een tumor in Bobo’s blaas.
‘Een bekende aandoening bij oude konijnen,’ vertelde hij. De  kwaal klonk als een geruststelling. ‘En zeven jaar is best oud voor een konijn,’ vatte de dierenarts het samen.

Toen kreeg Bobo eindelijk zijn verlossende spuit. Hoe gek het ook klinkt: het was mooi om te zien. Zijn hele lijfje ontspande, iets wat ik dagen niet meer had gezien.

Nu is er niemand meer die de hazelnoten uit mijn muesli eet, om een stukje brood bedelt, of ’s avonds aan Liefs voeten ligt. Toch is het goed zo. Bobo is bij ons geboren, en ligt nu naast zijn liefje Bella in de tuin. De cirkel is rond.