Vervolg op: altijd-prijs-mensen.

‘Ga je mee naar mijn hotelkamer?’ vraagt de gigolo haar.
Wat een geluk dat ze nog geen kunstgebit draagt, anders was dat ding van schrik uit haar mond gevallen. Waarom wil hij met haar naar zijn kamer? Zeker om nog een kopje koffie met haar drinken. Ze was eigenlijk van plan geweest vanavond vroeg naar bed te gaan, maar als zij hem met zo’n kleinigheid een plezier kan doen…

Ze vindt ‘m overigens wel erg jong. Zij heeft zelfs meer haar op haar bovenlip dan hij! Maar het is ongepast kieskeurig te doen over een cadeau, en bovendien is hij uiterst charmant.
Tijdens het diner heeft hij belangstellend naar haar geluisterd. Steeds begrijpelijk knikkend, en zonder haar te onderbreken. Af en toe had hij zijn hand teder op de hare gelegd. De eerste keer kreeg ze daar paarse blossen van, maar het wende prettig snel. Ze vindt hem echt een man met voelsprieten. Als ouwe vrijster voel je veel, hè? Natuurlijk komt dat ook omdat zij niet doorsnee is.    

Zodra ze de hotelkamer binnen stappen, gaat hij languit op het grote bed liggen. Hij klopt met zijn vlakke hand op de plaats naast hem, om aan te geven dat hij haar daar verwacht.
Een béétje vreemd, maar omdat ze hem als ongevaarlijke goeierd heeft getaxeerd, gaat ze niet moeilijk doen.
Eenmaal op bed vraagt hij of ze klaar is voor de finishing touche.

Ze kijkt hem in complete vertwijfeling aan.
Hij bedoelt toch niet eh…in den vlezen gaan? Seks zonder huwelijk? Dat zou haar moeder nooit goed hebben gevonden.
Ze kijkt hem strak in de ogen. Voor een tijdje is ze handelingsonbekwaam, maar als hij haar verzekert dat hij zo discreet is als een eikenhoutendeur, geeft ze zich over, na zijn belofte dat het licht uit mag.
Eerst nog aarzelend, maar hij spreekt zulke geruststellende woorden tot haar dat ze terplekke in katzwijm valt. Wat wil je? Een aantrekkelijk man met zulk welig tierend borsthaar? Van het graaien erin krijgt ze zweethanden.

Na een paar uur, verlaat zij hoofdschuddend en glimlachend het hotel.
Haar gedachten bij het geluid dat ze zichzelf had horen maken. Een geluid alsof ze ondraaglijke pijnen leed.
Nu pas begrijpt ze hoe rijk het leven is.