Jozef en het heksenbrouwsel

Keek op de week (4)

Huis van Vriendin is verkocht. Ben blij voor haar.
‘Nu moet ik het beeldje van Jozef uitgraven,’ zei ze.
‘Beeldje van Jozef?’
‘Ja, die ligt op zijn rug met zijn hoofd in de richting van de voordeur, in de grond,’ verhelderde ze. ‘Dat is ter bescherming van het huis. Als ik ‘m heb uitgegraven, maak ik ‘m schoon en geef ‘m een mooi plekje in mijn strandhuis.’
Keek vriendin bezorgd aan. Ze had niet gedronken. Maar goed ook want ’s middags ging ze haar nieuwe auto bij de dealer ophalen.

Ben Algerabrug op gefietst. Raar gezicht: zonder enig verkeer. Heb middelvinger opgestoken naar knipperlicht met daaronder bordje: Brug open? Motor af! Voelde goed. Kan ik rest van jaar op teren als dat kolereding weer openstaat.

Kind ging weer chocolademousse maken.
‘Zeker voor Suzanne en haar familie?’
‘Nee, voor ons,’ zei Roos.
‘Zeker grapje?’ vroeg ik. Had geen trek in dooie mus als toetje.
‘Echt!’ verzekerde ze me.
Mousse was zálig. Zat helaas in longdrinkglas, dus kon glas niet tot bodem schoonlikken.

Joris en ik fietsten weer door polder. Deed weer wildplas. (Oppassen dat dit geen streekroman wordt.) Kwam auto met veewagen erachter aanrijden. Zag vanuit schuilplaats dat er koe in zat. Misschien twee; hoogstens drie. Was maar klein veewagentje.
Uitgeplast, zag ik zeven koeien in weiland staan en één in sloot.
‘Zaten die allemaal in die veewagen?’ vroeg ik ongelovig aan Joris.
‘Ja, en hij trapte ze er stuk voor stuk uit,’ zei Man. ‘Van schrik sprong die koe in de sloot.’
Heb ik niet gezien. Had anders gevraagd waar kerel z’n fatsoen zat. Of had heel hard: ‘Hufter!’ en andere nette lelijke dingen geroepen. Had foto van auto met nummerbord gemaakt, naar krant gestuurd, op internet gezet, en, en…Sorry, laat me meeslepen.
Een tijdje staan kijken maar koe kwam er niet op eigen kracht uit.

Wéér naar ziekenhuis geweest. Portier begint me al te herkennen.
(‘U wordt verwacht op de tweede verdieping, mevrouw Kakelbont. Na afloop kopje koffie zonder cafeine?)

Roos heeft heksenmiddel gemaakt. Een biologisch goedje om overtollig haar mee te waxen. Gebruikte mij als proefkonijn. Heb nauwelijks haar op armen en benen en had speciaal voor  gelegenheid okselhaar laten groeien. Kon bijna vlechtjes breien.
Kind smeerde goedje royaal onder oksel. En met één ruk er weer af. Was alsof ik in brand stond maar haar was weg. Op één lange sliert gel van 2 mm bij 15 cm na. Moest haartje voor haartje  millimeter voor millimeter verwijderd worden. Was té erg.
Toen alles eraf was, zei Kind luchtig: ‘Oh ja, helemaal vergeten, de gel is wateroplosbaar!’
Ga morgen Kind ontharen. Ze weet het nog niet.

Landrotten

Vorige week togen we op een zonovergoten dag naar het strand. Geen file, geen hutje mutje, maar lekker alle ruimte. Vorig jaar reden we nog over de zeebodem, nu gaf de route-navigatie “tweede Maasvlakte” aan.

We zochten een plekje, Joris klapte de parasol open, zette ‘m in het zand, één windvlaag en hoppa: er knapte een balein. Onmiddellijk daarna trok de stok krom. (Ik verzin dit niet.) Man deed de parasol maar weer terug in het plastic en zette ‘m rechtop in het zand. Na een kwartiertje verkasten we, want we wilden dichter bij zee zitten. De sol lieten we staan; op de terugweg naar de auto zouden we ‘m meenemen.

We waren benieuwd hoe Rosa op de zee zou reageren. Ze keek even bedenkelijk naar dat bewegende water, maar stortte zich daarna op iedere nieuwe aanrollende golf. Ze was niet uit het water te slaan. We twijfelden geen seconde: Rosa’s moeder is een labrador; haar vader ongetwijfeld een zeehond.

Ik deed weer blond. Ik maakte foto’s van Roos die er in bikini en zonnehoed uitzag als een fotomodel. Even was het leven volmaakt, tot ik ineens geen bodem meer onder mijn voeten meer voelde: het was me ontgaan dat het water achter me dieper was. In een reflex hield ik mijn hand met fototoestel omhoog en droog, maar mijn jurk en ondergoed waren kledder. Roos keek me gealarmeerd aan en begon daarna te schaterlachen. Met blossen op m’n wangen heb ik me uitgekleed, m’n kleren uitgewrongen en weer aangetrokken. Het was warm, er woei een frisse bries en alles was binnen een uur weer droog.

Verderop in zee meenden Joris en ik iets te zien zwemmen.
‘Is dat nou een hond?’ vroeg ik bezorgd.
‘Zo te zien wel. Als dat maar goed gaat,’ zei Man.
Er waren wel mensen op het strand maar niemand leek op zoek naar zijn hond.
De kop verdween onder water. We wilden het niet zien maar keken toch. Ineens kwam de kop weer boven en zagen we het: het was een zééhond!
Gerustgesteld togen we richting parasol. Dat bleek niet nodig, want iemand had ‘m als souvenir meegenomen. Hopen dat de persoon tegen een goeie grap kan.

We waren helemaal vergeten hoe leuk een dagje aan zee kan zijn. En hoe weinig je nodig hebt om het naar je zin te hebben.
Maar wat is dat toch met zand? Ik heb me thuis vakkundig gedoucht, schoon ondergoed aangetrokken en toch lag er ’s nachts zand in mijn bed. En nee, het was niet van Klaas Vaak…

Naar welk strand gaan jullie meestal?

Het bruidsboeket

Schrijfuitdaging WE-300 van Plato voor de maand juli met als thema: ontgroenen.

Goedkeurend kijkt Sander naar de manchetknopen die hij zojuist van zijn aanstaande heeft gekregen: parelmoer met goud omrand. Ietwat gespannen maakt hij ze vast.
Als vanzelf gaan zijn gedachten terug naar zijn eerste trouwdag. Liselore en hij waren jong, zelfbewust en hoopvol gestemd voor de toekomst. Ze hadden een plezierige baan, kregen twee gezonde dochters, financieel ging het voor de wind, ze hadden een druk sociaal leven…en vonden dat alles doodgewoon.

Had hij toen maar beseft dat hij goud in handen had.
Dat het met een vingerknip voorbij kon zijn.
Dat het met een vingerknip voorbij wás.

Het ziekenhuis had na een standaardoperatie een fout gemaakt, en van de ene op de andere dag was hij weduwnaar en de wereld niet langer een roze suikerspin.
Sander had het gevoel verdwaald te zijn in zijn eigen leven. Ter wille van zijn meiden
– hun meiden – leefde hij op de cruise control; de structuur van zijn werk hield hem overeind.
Als jij vandaag mocht kiezen of hij opnieuw met Liselore of met zijn aanstaande vrouw zou trouwen, was de keus gemakkelijk. Maar lieverkoekjes worden niet gebakken.
Hij snuit zijn neus in de zakdoek die bestemd is voor zijn vreugdetranen.

Beneden, heuvelafwaarts, ziet hij de bestelwagen van de bloemist aan komen rijden. Wanneer deze de oprijlaan bereikt heeft, loopt Sander naar de voordeur om het bruidsboeket in ontvangst te nemen.

Het is een zwoele, warme nacht. Hun voeten knarsen over het grind en verstoren de rust op de anders zo stille omgeving.

Zijn aanstaande was eerst verbluft geweest over zijn suggestie, had tijd nodig gehad om aan het idee te wennen en had uiteindelijk ingestemd met zijn verzoek.
Samen leggen ze het boeket op de grafsteen. Al zal Liselore altijd een leegte blijven die ruimte inneemt, Sander is klaar voor zijn leven met Karin.

 

Allergie voor vieze dingen en een hyena

Keek op de week (2) *

Heb Lief niet op T.inder gezet. Iets wat je al zo lang “hebt,” doe je niet snel weg. Door droge weer klust hij buiten: dakgoten schoonmaken, overstek verven, garage-dak teren… Geef hem op tijd zijn natje en droogje en heb geen kind aan ‘m.

Hebben Rosa alweer een jaar! Wil haar voor geen goud meer kwijt.
Ondanks vlooienmiddel heeft ze af en toe vlooien. Iemand nog een lieve, bruine labrador?
Ze heeft APK en inentingen gehad. ‘Perfect op gewicht,’complimenteerde dierenarts. Ze staat buitengewoon goed onder appèl. Binnenshuis. Buiten ook. Aan de riem.
Ze kan ook kunstje.
Kind zegt: ‘Handen omhoog!’
Rosa gaat op kont zitten en doet voorpoten hoog.
Kind maakt schietgebaar en zegt: ‘Paf!’
Rosa laat zich dood neervallen.
Filmpje!

Man kon grote, exclusieve caravan winnen. Schreef zich naarstig in.
‘Wat moeten wij nou met een sleurhut?’ informeerde ik.
‘Verkopen,’ zei hij.
‘Win liever een camper!’ schamperde Roos vanaf de driezits.

Kind kwam geirriteerd thuis. ‘Er stond een vrouw voor me bij de kassa. Haar portemonnee zat  onderin haar boodschappentas. Ze ging pas zoeken toen cassiere bedrag noemde. Ze wilde contant en per se gepast betalen. Keerde haar hele portemonnee om… Man, man, echt erg als je zo oud bent. Ze was zeker in de vijftig.’
Is denk ik hoogste tijd dat Roos op kamers gaat.

Ben ontslagen door diëtiste. (Onderdeel van behandelplan.)
Was twee jaar geleden al vrijwillig gestopt met eten van (snelle) koolhydraten en suiker. Moest van haar ook stoppen met gluten en zuivel, én 3x daags iets eten van: schaal- en schelpdieren, gans, eend, fazant, parelhoen, vis, eieren en/of kip. Vond bijna niets lekker, sloeg maar maaltijden over. Viel af, wat niet bedoeling van dieet was.
Diëtiste kwam tot conclusie dat het waar is wat ik bij kennismaking had gezegd: heb een allergie voor vieze dingen en “moeten.”
Advies: een maand ‘helemaal los’ en daarna weer beetje gezond eten.
Ga dat lekker(s) omdraaien.

Kind en ik zouden dolgraag naar concert van Tom Odell gaan.
‘Dat is toch die rapper?’ vroeg Man.
Roos en ik zeiden maar ‘Ja.’ Keken elkaar niet aan. Was niet nodig; wisten van elkaar dat we met onze ogen rolden.

Begrijp het niet. Zag kennis in dorp jaren achtereen niet en nu twee keer binnen drie weken. Ze begon weer over m’n boek. Had net nieuwe oordoppen bij Hema gekocht. Wilde ze uit verpakking peuteren en inpluggen maar gesprek nam wending. Kennis blijkt ook verhalen te schrijven.
‘Geen korte huis-tuin-en-keukenverhalen,’ sprak ze met superieur glimlachje, ‘maar verhalen met diepgang en op antroposofische grondslag.’
Feliciteerde haar.
‘Je mag alles van me lezen; ter lering,’ zei ze met een hyena-achtige blik.
Wilde eerst zeggen: ‘Veel te ingewikkeld voor me,’ maar herinnerde me net op tijd advies van therapeut: denk eens wat positiever over jezelf.
Zei toen: ‘Sorry, lees liever Engelstalige thrillers.’
Denk dat kennis mij nu niet meer haar kennis noemt. Weet wel zeker dat ze mijn boek niet zal kopen en blog niet zal ontdekken.

*) Met dank aan Koot en Bie.

Een criminele code en Corsica

Keek op de week *)

Afgelopen week naar Bram Ladage geweest. Met mijn auto want Rosa mocht ook mee.
Ze kreeg voor het eerst in haar hondenleven een frikandel. Kwijlde heel de achterbank onder.
Elke keer als huisgenoot of ik nu ‘Bram Ladage’ zeg, rent ze piepend naar de voordeur.
Praten nu in criminele code over patatbakker: Bram L. uit R.

Ben regen spuugzat. Man ook.
Hij heeft al maand kwaliteitsverlof. Is door regen aldoor aan het klussen in huis. En nóg een maand te gaan.
‘Plannen voor vandaag?’ vraag ik ’s ochtends hoopvol.
‘Lekker heel de dag achter mijn vrouw aanzitten.’
Ben wanhoop nabij. Voorzie scheiding als weer niet verbetert. Ga Joris denk ik op T.inder zetten. Alleen foto is nog een probleem.
Gelukkig heeft Roos een vakantiebaantje. Word gek als er steeds mensen om me heen zijn en niet regelmatig alleen ben. Dat vreet energie; energie die ik niet heb.
Wil rust. Wil naar eiland in de zon. Wil naar Corsica, en weet al met wie.

‘Heb jij een boek geschreven?’ vroeg een kennis in dorp.
‘Nee, joh,’ loog ik.
‘Welles! Heb het bij Maria zien liggen,’ hield ze vol.
‘Is iemand die veel op me lijkt,’ loog ik verder. Wil niet dat ze erachter komt dat ik een blog heb.

Stond een vrouw bij de slager. Ze vertelde tegen haar vriendin dat er op Schiphol consternatie was ontstaan vanwege haar koffer.
‘Ik moest meekomen,’ fluisterde ze. ‘Iedereen keek. Ik schaamde me dood. Er zat iets in mijn koffer dat… eh…hevig trilde.’
Ik hing aan vrouw d’r lippen. Was erg teleurgesteld door afloop van haar verhaal.
‘Het was mijn elektrische tandenborstel,’ glimlachte ze flauwtjes.

Kreeg bijna flauwte in ziekenhuis.
Moest heel lang wachten op gesprek met arts. Secretaresse verontschuldigde zich plaatsvervangend en gaf kaartje met twee euro korting voor parkeerautomaat. Ben uit de band gesprongen en heb euro’s meteen bij koffiecorner verbrast. Niet aan massagestoel.

Genoten van Joris’ reacties tijdens voetbal op tv.
‘Ja!’
‘Oooooh…Sónde!!’
‘Sjonge jonge…’
‘Die hád erin moeten zitten!’
‘Jongens, jongens, waar zijn jullie mee bezig!?’ Man woelde met twee handen door zijn haar.
Had emoties duidelijk niet onder controle. Heeft-ie alleen bij voetbal. Had hem anders écht de deur uitgezet.

Saartje is op tv-kastje gesprongen en heeft aan tv-kabel geknaagd. Kwam net op tijd thuis om te voorkomen dat Joris haar naar het asiel bracht. Hij zei niet: ‘Dat konijn eruit, of ik eruit.’
Heel verstandig.
Tv doet het nog. Konijn en Man ook. Laatstgenoemde heeft het trouwens érg naar zijn zin…

*) Met dank aan Koot en Bie.