Twisten

Schrijfuitdaging WE-300 van Plato voor de maand april/mei, met als opdracht het woord: twisten, wat niet in de tekst genoemd mag worden.

Niets maakt hem gelukkiger dan zijn dochtertje Angela. Daarom steekt het hem dat sommige mensen haar met een zielig gezicht bekijken; alsof ze iets mankeert. Zien ze haar blonde  krullen en engelachtige gezichtje niet dat altijd straalt? Hij doet spelletjes met haar, ze gaan samen naar de kinderboerderij, hij leest haar voor en mama brengt haar naar balletles.

Ze straalt als het weer tijd is om te gaan. In haar roze tutu-pakje vindt hij dat ze eruitziet als een  olifantje. ‘Mijn roze olifantje,’ noemt hij haar plagend. ‘Als je terugkomt van balletles, gaat papa jouw slurfje zoeken.’ Krijsend van voorpret rent ze anderhalf uur later de huiskamer binnen.

Tot een vervangende juf roet in het eten gooit. Het mens is spijkerhard. Ze vindt Angela niet passen in de les, omdat Angela’s lijfje te zwaar is en haar motoriek te stijf. Ja, hun dochtertje heeft de lenigheid van een zak cement. Daarom zit ze toch op les? En je hoeft toch niet de beste te zijn om het naar je zin te hebben. Angela wil er alleen maar een beetje bij horen. De juf is niet te vermurwen.

Zijn vrouw kon praten tot de zon weer opkwam, maar ze realiseerde zich dat een geforceerde deelname niet in het belang van Angela zou zijn. Beiden kwamen in tranen thuis. De een van verdriet; de ander van woede.

Elke dag mag Angela een streep door een kalenderdag zetten. Wachten heeft nog nooit zo lang geduurd.
De eerste les met haar eigen juf is een feest: alle kinderen krijgen beschuit met muisjes te eten en een beker ranja. De rest van de middag draait de juf muziek waarop vrij gedanst mag worden. Iedereen mag zijn eigen zwanendansje opvoeren. Alle kinderen leven zich uit. Oók Angela. Want een handicap mag nooit een beperking zijn.

78 gedachten over “Twisten

  1. Heel mooi en hartverwarmend geschreven!
    Toch denk ik dat veel mensen die twijfelachtig reageren op een kind (of volwassene) met down, niet weten hoe daarmee om te gaan, want het is “anders”.
    Ik interpreteer uit sommige reacties dat jij toch niet helemaal onbekend bent met kinderen met down, ik heb er nooit rechtstreeks mee te maken gehad. Wel kwam ik een tijdje elke morgen, op fiets naar mijn werk, een paar iets oudere kinderen tegen, waarvan er een waarschijnlijk het down-syndroom had. Ze trof mij steeds weer door de open, ongeremde blik waarmee ze om zich heen keek.

  2. Prachtig verhaal en emotioneel, maar het schets wel menig persoon zijn werkelijkheid om onterecht aangestaard en buiten gesloten te worden.

    Ik las in een reactie hoe andere ouders het zouden vinden als hun kind daardoor hun kroon of prijs konden verliezen ?

    Ik denk dat daar juist de schoen wringt volwassenen maken het probleem niet de kinderen, volwassenen leggen kinderen de druk van presteren op en minder dat van het plezier ergens in hebben.

    Ik weet hoe wij vroeger naar school liepen, gingen we altijd even bij Tooske langs, zij zat buiten op haar bus te wachten en wij kinderen vonden het leuk om Tooske te zien en Tooske vond het fijn ons te zien, ik weet zelfs niet eens meer of Tooske het down syndroom had volgens mij een ander handicap, dus kun je zien hoeveel het mij als kind kon schelen, hoe Tooske uit zag.

    • Het was ook geen vraag waar ik zelf opgekomen zou zijn.
      Voor volwassenen die vals staan te gillen langs een sportveld, daar kan ik geen sympathie voor opbrengen,
      en wat mij betreft was deze vraag er eentje van dezelfde categorie, alhoewel ik niet geloof dat de
      reageerder dat zo bedoeld heeft, want daar ken ik haar te goed voor.

  3. Wat een monster die juf, hoe kan ze het plezier van Angela en haar ouders zo vergallen! Maar ze voelde zich kennelijk oppermachtig dat zij het voor het zeggen had.
    Een heel mooi geschreven WE300 Kakeltje. Ik ben er even stil van en dat wil wat zeggen…
    Liefs, Trees

  4. Wat een prachtig, ontroerend geschreven verhaal. Gelukkig is het fictie, maar ik vrees dat het in het echte leven ook nog wel voorkomt. Vreselijk. Goed dat je dit op deze manier aankaartte!

  5. Hier ben ik ook weer eens:
    als ik dit lees rijzen mijn haren te berge.
    Werkelijk schandalig dat dit in de 21ste eeuw nog voorkomt,
    ik denk dat ik dat mens had verwenst, wat ik eigenlijk wel doe.
    Wat kan het nu letten dat er een ‘ander’ kindje tussenloopt?
    Ze moesten het eerder bewonderen dan uitsluiten.
    neen een handicap is geen ziekte, enkel een merkteken,
    goed of kwaadschiks uitgedrukt. Het mag geen stempel zijn!
    alle goeds ♥

  6. Lieve, ontzettend lieve Kakeltje, wat een mooi verhaal, maar…ja,echt ik heb toch echt een maar bij dit verhaal, eigenlijk meer bij de reacties, maar goed. Het is nu eenmaal zo dat kinderen met een handicap niet mee kunnen komen met de rest van de groep. Het verstoort het ritme. Esther, de oudste dochter van mijn *broertje* heeft het me destijds heel goed uitgelegd. Zij was niet meer welkom in het dansgroepje vanwege haar handicap (Downsyndroom) zij begreep de frustratie wel, ik toen nog niet. Mijn boosheid was voor haar moeilijk te begrijpen! Het blijft moeilijk, maar laten we de realiteit niet uit het oog verliezen! Mijn vraag is nu aan iedereen die hier op heeft gereageerd of zij het kunnen aanvaarden dat hun gezond geboren kind een wedstrijd verliest door de deelname van een meisje zoals Esther.

    • Iemand die geestelijk gehandicapt is, kan heel goed ergens talent voor hebben, en met dat talent een ander naar de kroon steken.
      Mensen met Asperger (vorm van Autisme) hebben bijvoorbeeld een fotografisch geheugen. Elk nadeel…
      Leuk dat je weer eens langskomt, Gees 😀
      Fijn weekend!

  7. Een juf zonder basale kennis van psychologie en zonder empatisch vermogen hoort daar eigenlijk niet te staan. Het is een verhaal, anders zou ik zeggen: vervangen dat mens.

  8. Mooi verhaal. Die kindjes zijn bijna zonder uitzondering zeer lief.
    Vroeger keek men er niet naar. Maar nu wel en men merkt dat die kindjes meer kunnen dan men zou denken. Wat een liefdevolle behandeling kan doen.

    • Dat heb jij goed gezien: alles en iedereen bloeit op met een beetje (extra) aandacht.
      Sinds ik weet dat je 88 bent, heb ik wel moeite om je te tutoyeren, Tilde.
      Fijn weekend en liefs.

  9. Prachtige WE. Ik ging er zo in mee dat ik dacht; ‘Die juf is geen knip voor de neus waard.’ Moest ook denken aan een muziekfestival in Dokkum, waar een meisje met het syndroom van Down in het publiek stond. Ik schoot vol van haar stralende genieten.

    • Welkom Ferraravictoriene 😀
      Mensen met het syndroom van Down zijn echte levensgenieters!
      Ik kan me voorstellen dat je je wel rot schrikt wanneer je van zo’n kindje bevalt,
      maar alras zal het moederinstinct het wel gaan winnen.
      Leuk dat je een reactie achterliet!

  10. Juf weet het zóóóó goed.Mijn handen gaan er van jeuken.Met zo een zou ik wel willen twisten.
    Wat een parcht WE heb je geschreven.

    groetjes, Ria

  11. Wat een mooi geschreven en ontroerend verhaal. En ja, je zou ze wat de mensen die je kind buiten sluiten omdat het een beperking heeft, alsof het ook niet om plezier maken en er gewoon even bij horen draait. Het heel even, zowel als moeder als kind te kunnen en mogen genieten van een moment van ‘normaal’ zijn. Die juf, want er zijn er wel meer zoals haar, heeft geen flauw benul van de mokerslag die ze op zo’n moment toebrengt.
    Even een reactie als mama van een kind met een beperking i.p.v. als medeblogster 🙂

  12. Wat een ontroerend verhaal Mirjam!
    Gelukkig weet ik dat het ook anders kan.
    Bij oudste zoon zat op de basisschool een jongetje bij hem in de klas, met het Downsyndroom.
    Hij kon niet met alles even goed meekomen maar hoorde er helemaal bij.
    Juist een aanwinst in de klas!

    • Kinderen lossen dat beter op dan volwassenen.
      Bij mijn dochter zat ook een meisje met het Downsyndroom op de basisschool,
      en zij hoorde er ook helemaal bij. Het kan dus wel!

  13. Ja, daar valt niet over te twisten, of misschien juist ook wel.
    Mensen oordelen vaak te snel en dat dient dan bijgesteld te worden. Met een beetje begrip en een luisterend oor komt men al een heel eind.

  14. Wat een ontroerend verhaal heb je ervan gemaakt Kakel. Het zal je al ouders maar overkomen, dat je te horen krijgt dat je dochter niet meer hoeft te komen vanwege haar motoriek. Schandalig.

  15. Dat kind heeft geen handicap maar die vervangende juf wel, die moet zich hoognodig laten nakijken. Als ik die vader/moeder was geweest had ik haar een visitekaartje van een psychiater gegeven!

    Wat een ontroerende we lieve Kakel, ik slik een brok weg, wat zeg ik, een brok… een hele rij…

    -x-♥

    • We sluiten haar zes weken in een kelder op en geven haar alleen water en brood. Plus een emmer 😉
      Kom, krijg je een knuffel terug. Die kun je wel gebruiken!

  16. Prima stuk. En heel terecht dat je dit thema naar voren hebt gebracht. Er zijn vast van die verschrikkelijk trutten die denken dat alles om de winst en het beste gaat. Zulke mensen zouden ze eens in een omgeving moeten plaatsen waar ze veruit de mindere van iedereen is. Dan begrijpt ze misschien iets van wat ze een ander aandoet.

    Prachtige WE.

  17. Ontroerend mooi geschreven .Er zullen helaas altijd mensen zijn zoals die inval juf.Gevoelloos of moet ik zeggen gevoelsarm ??
    Liefs Elisabeth

  18. Slik.
    Heel mooi geschreven en ja, zo arm van geest kunnen mensen zijn. Gelukkig zijn er ook rijken van geest die het zachte, grappige, speelse en liefdevolle in deze kinderen zien en naar waarde weten te schatten.
    Angela, perfecte naam! 😉

    • Het kindje van Anneke heette Angela.
      Helaas is ze op jonge leeftijd overleden.
      Uit respect heb ik Anneke gevraagd of ik de naam mocht gebruiken.
      Het compliment is dus voor Anneke 🙂

  19. Triest eigenlijk dat kindjes met Down nog vaak worden gezien alsof ze een besmettelijke ziekte hebben. Mensen weten niet wat ze missen als ze contact met deze kinderen vermijden.

    • Toch zie je wel steeds meer dat kindertjes met Down overal bij betrokken worden.
      Ze gaan naar zwemles, fietsen op aanhangers, gaan naar een gewone kleuterschool.
      Ouders pikken het ook niet meer, dat hun kind wordt achtergesteld bij de rest.
      En terecht!

  20. Hoi Mirjam
    Zoals ik al eerder zei, ik vind het een eer dat je de naam van mijn dochtertje gebruikt heb. Toen ik de eerste paar regels las dacht ik, hoe weet je dat zo. En even zag ik haar ouder geworden zijn en op balletles zitten. Maar ik voelde ook de pijn van de moeder voor het onbegrip en dingen die je gewoon tegenkomt met een kindje met down.
    Heb er gelukkig zelf nooit zoveel last van gehad, even vergetend de mensen die in de kinderwagen keken alsof ze dachten dat er een monster inlag.
    Het bracht het allemaal even terug, niet verdrietig al kwam er wel een traantje.
    Je bent een geweldig mens en je hebt er een heel mooi verhaal van gemaakt.
    Een dikke knuffel van mij
    Anneke

    • Dankjewel voor je lieve woorden.
      Ik vond het bijzonder dat ik de naam van je dochtertje mocht gebruiken.
      Het zal even slikken voor je geweest zijn, maar ik heb het gedaan uit respect.
      Zo’n kindje verliezen, verandert de rest van je leven.
      Een knuffel terug.

  21. Een kind uitsluiten is dat niet strafbaar in de wet en anders moeten we dat maar eens maken, want dat is toch een schande.

    Love As Always
    Di Mario

    • Ik zal met mijn zakdoek je ogen droog deppen.
      Of beter misschien een theedoek meenemen?
      Tranen van een Hulk zullen megagroot zijn 😉

  22. ohhh kakel weet je dat het pijn doet aan mijn hart,
    als ik dit lees,
    ik ben een erg e fan van “mongooltjes”en dat bedoel ik liefkozend, want oh wij missen onze annie nog elke dag, wat een slim ding was dat en wat een bijzondere kijk op het leven had ze..
    dan schieten veel mensen te kort hoor,

    Prachtig geschreven, maar dat kan ik wel aan jou overlaten:-)

    dikke knuffels uut brabant:-)
    xxx

    • Was Annie familie van je? Of woonde ze naast je/jullie?
      Mijn vriendin had een ouder gehandicapt zusje, Lucienne.
      Als ik bij haar at, en we kregen het toetje, dan at Lucienne als de bliksem haar toetje op,
      en ging jou vervolgens smachtend aan zitten kijken. “Lekker toetje, hè? zei ze dan.
      Moeilijk om dan nog met smaak verder te eten. Dus je snapt wel waar het op uitdraaide 😉
      Howdoe, zwaai zwaai, Dien! xxx

  23. Heel erg mooi geschreven dit! Nee, een handicap mag nooit een beperking zijn. Hoewel we wel moeten oppassen als het om werk gaat.
    Als dit een waar gebeurt verhaal was, dan had ik d ehoop gehad dat er tegen die juf wel actie was ondernomen. Een kind uitsluiten moet gewoon strafbaar zijn.
    grts

  24. Het verhaal deed mij meteen denken aan de balletvoorstellingen van de plaatselijke balletschool waarbij mijn dochter ook danste. In een van de groepen danste ook een meisje met Down mee en het was steeds weer ontroerend om te zien hoe de rol van het meisjes in de voorstelling was verweven. Heel mooi en met respect voor haar gedaan.

  25. Mooi verhaal wat ook nog werkelijkheid kan zijn. Helaas.
    De buitenkant kan dan anders zijn maar hebben zo veel in hun mars en te bieden. Gelukkig wordt hier nu meer aandacht aan gegeven!

    • Een vriendin van me vertelde dat een gezin bij haar in de straat ook een kindje
      met het Down-syndroom hadden. Dat jongetje kwam nooit buiten, omdat de ouders
      zich ervoor schaamde. Snap jij dat? Ik niet. Je staat toch als een blok beton
      achter je eigen kind!

      • Dat meen je niet, dat de ouders hun kind binnen hielden? Zo uit de tijd. Juist nu wordt er zoveel aandacht aan gegeven dat ze zoveel in hun mars hebben. En buiten dat je staat inderdaad als een blok beton achter je kind. Erg triest dit!!
        Inmiddels ken ik meerdere mensen die een kindje hebben met down-syndroom en daar gaat het zo goed mee.

      • Verkeerde schaamte van de mensen.
        Ze zouden zich rot moeten schamen dat ze het niet voor hun kind op hebben genomen!

  26. Mooi verhaal.
    En die vervangende juf? Die wordt beperkt door haar handicap:
    Het niet verder kunnen kijken dan het esthetische. Wat een arm leven zal zij leiden.

  27. maak dit als ouder mee….het is al erg genoeg of spijtig, en als andere mensen hen niet verwelkomen, waar zijn ze dan mee bezig….
    zo’n kinderen geven wel heel veel liefde, ze zijn eigenlijk leuk

    • Meestal geven kinderen het goede voorbeeld: ze kijken elkaar aan, en gaan samen spelen.
      Bij mijn dochter op de lagere school, zat ook een meisje met het Down syndroom.
      Ze kon niet met alles mee doen, maar klasgenootjes losten dat onder elkaar op.

      • kinderen denken gelukkig niet zo veel na als oudere mensen…..
        in mijn zoon zijn klas zat ook zo’n jongen, en hij werd ook gewoon in de groep opgenomen tot dat de school anders besliste…

      • Het hangt misschien van de grootte van de school en de klas af.
        Roos heeft op een kleine dorpsschool gezeten, met kleine klassen, dus daar kunnen ze iets flexibeler zijn.
        Helaas was het daar wel zo, dat kinderen die niet meekonden, kregen bijles.
        Maar voor Roos die zich te pletter verveelde, hadden ze niets extra’s.
        ’t Is altijd wat 🙂

Laat een antwoord achter aan Mirjam Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *