De pelgrim

De fiets is beladen met rode tassen, en op elke achtertassen prijkt een grote schelp. Het is zo klaar als een klontje waar de eigenaar van deze fiets naartoe gaat.
‘Gaat u naar Santiago de Compostela?’ vraag ik naar de bekende weg. De pelgrim knikt. Hij kijkt er niet alleen trots bij, maar ook een beetje alsof hij het zelf nog niet helemaal kan geloven. ‘Waar bent u vertrokken?’ informeer ik ongegeneerd verder. ‘Ik ben eergisteren begonnen in Haarlem en vandaag ga ik de Moerdijk over.’ Hij kijkt al wat opgetogener. Alsof met het passeren van elk water de tocht reeeler wordt.

Zijn goretexjack flappert in de wind en blaast er lucht onder, wat de man breder doet lijken dan hij is. Blijkbaar heeft hij koude voeten, want hij probeert ze warm te stampen.
‘Hoe lang bent u van plan erover te fietsen?’
‘Zo lang mogelijk,’ antwoordt hij. Ik kijk verrast. ‘Eigenlijk…,’ hij doet een stapje dichterbij, ‘eigenlijk zou ik samen met mijn vrouw naar Santiago gaan, maar vorig jaar is ze overleden. Aan die rotziekte.’ Hij kijkt in de verte. Ik zwijg. ‘Is dat de Brienenoord?’ wil de man weten. Ik knik.
‘Sorry van uw vrouw,’ zeg ik. De man knikt geemotioneerd.

‘Weet u,’ vertrouwt hij me toe, ‘thuis zitten maakt me gek. Ik kan niet tegen die stilte. Helemaal niet als je thuiskomt, en je ergens geweest bent waar het gezellig was.’ Ik knik weer en denk aan mijn schoonmoeder die dezelfde woorden sprak.
‘Misschien fiets ik ook wel terug,’ zegt hij schouderophalend, gevolgd door: ‘Wat kost de overtocht?’
‘Ik betaal wel voor u. Ik heb een rittenkaart.’
‘Dank u wel.’

Als de kaartjesverkoper zijn hielen heeft gelicht, foetert de man: ‘Ik wou dat ik niet van die natte, kouwe po… eh voeten had.’
Ik lach en zeg: ‘U mag van mij wel poten zeggen, hoor.’
‘Kon ik om die natte poten ook maar lachen.’
‘Diepvrieszakjes,’ geef ik hem als tip.
‘Diepvrieszakjes?’ Hij herhaalt het alsof hij het woord voor het eerst hoort.
‘U doet een diepvrieszakje over uw sok, en stapt er mee in uw schoen. Het uiteinde van het zakje frommelt u in uw sok.’ Er gaat hem een licht op.
‘Dat ik daar zelf niet opgekomen ben,’ zegt hij. Ik vertel maar niet dat ik duizenden kilometers in de regen gefietst heb.
De pont legt aan, en de bomen zwaaien open.
‘Goede reis,’ wens ik de man toe.
En veel bijzondere ontmoetingen, denk ik er achteraan.

62 gedachten over “De pelgrim

  1. het lijkt me bijzonder om zo’n fietstocht te ondernemen. Je ontmoet dan wellicht ook heel verscheiden mensen, en dat zou het voor mij ook interessant maken.
    Die zakjes-tip had ik al ergens gelezen, maar zelf nog niet toegepast… 😉

    • Voor een paar tientjes heb je overschoenen, ben je van al dat geklooi af.
      Lijkt me geweldig om zo’n tocht te maken. En wat het onderweg als mens met je doet…

  2. Een prachtige ontmoeting. Mijn nicht reist heel veel en komt geregeld bijzondere mensen tegen met mooie verhalen. Vaak komt ze ook met die mensen in kontakt door zelf muziek te spelen.
    Hoop voor deze man dat hij leert omgaan met het verlies van zijn vrouw. Want hoe ver hij ook gaat, telkens als hij thuiskomt moet hij weer leren leven met het gemis van zijn vrouw. Mooi vertelt,
    liefs

  3. Wat een leuke ontmoeting!
    Onze neef is op wereldreis en die maakt ook prachtige dingen mee met onbekende mensen. Zelfs mensen die spontaan onderdak aanbieden of hem een eind meenemen in de auto terwijl ze eigenlijk de andere kant op moeten.
    Zulke ontmoetingen zijn goud waard!
    Mooi opgeschreven Mirjam!

    • Wat leuk als je zo’n wereldreis kunt maken.
      Het doet wat met je, denk ik.
      Ik weet zeker dat de pelgrim nog veel mooie ontmoetingen wacht.
      Inmiddels heb ik zoveel boeken van pelgrimgangers gelezen, het kan gewoon niet anders!
      Liefs

  4. Een heel mooie ontmoeting .Goed om even tijd voor een ander mens te nemen ,de wereld draait al zo hard en iedereen lijkt haast te hebben ,zo jammer !!
    Elisabeth

  5. Een mooi beschreven ontmoeting, Kakel. Het pontje komt steeds terug in je verhalen en zo’n overtocht(je) geeft je ook mooi de gelegenheid om hier en daar een kletspraatje te maken 🙂

    • Bijna had ik de ontmoeting nog gemist, want ik zag de pont voor mijn neus wegvaren en moest noodgedwongen op de volgend overtocht wachten 😉

  6. Vreselijk als er alleen maar eenzaamheid rest thuis 🙁 Hopelijk komt die man op zijn lange reis nog veel geweldige mensen zoals jij tegen. Mensen die praten, luisteren, helpen en raad geven zodat zijn eenzaamheid mss een beetje op de achtergrond raakt.

  7. Een mooie ontmoeting. Hopelijk vindt de man de kracht toch door te fietsen naar Spanje. Want afzien werkt ook louterend. Zeker als hij onderweg af en toe zijn verhaal kwijt kan.

  8. Een bijzondere ontmoeting. Zo alleen reizen zou niks voor mij zijn maar ja, hij was oorspronkelijk ook van plan om de reis met z’n tweetjes te doen. Het is anders gelopen, jammer genoeg! Mooi verhaal…

  9. Ieder verwerkt zijn eenzaamheid op de eigen manier. Het zal hem helpen alles een plaats te geven als hij die reis maakt. Eenzaamheid is een erge beleving. Zelf in gezelschap kan je je plots erg alleen voelen, zeker als je iemand verloren hebt die bij jou behoorde te zijn.

  10. Lijkt me zalig zo op weg te gaan met de uitgestrektheid van ‘geen vaste reistijd’ voor je. Dat je het eindeloos kan rekken. In alle rust op weg gaan…
    En dan al die mensen ontmoeten 🙂
    ♡♡♡

  11. Zeer herkenbaar. Zelf ben ik in mijn najaarvakantie een soort doelloze pelgrim. De fietstocht zelf is voor mij het doel en niet de eindbestemming. Bij mij zal je dan ook niet een schelp of dergelijke op mij bagage of kleding aantreffen. Het raast van de pelgrimwegen en elk jaar tref ik zeker een handvol kloosters of kerken die op die routes liggen. Ik ben wel een keer naar Lissabon gefietst en heb toen Compostella overgeslagen.

    Die ontmoetingen zijn immer erg leuk. Vooral als je schuilt bij rotweer en je dan medefietsers of wandelaars treft die dat ook doen. De wereld vind ik wat dat betreft in positieve zin veranderen. Voorheen was ik altijd degene die begon en zomaar iemand aansprak. Tegenwoordig spreken mensen mij aan zonder te schromen. Ik weet niet wanneer en waardoor die omslag is gekomen, maar ik merk het vooral in Duitsland en Frankrijk dat hun voormalige ‘gereserveerdheid’ flink is afgenomen.

    • Welkom Ximaar! Bedankt voor je reactie, en zo’n heel uitgebreide nog wel.
      Je hebt aardig wat fietsvakanties gemaakt, las ik op je blog 😉
      Groetjes Kakel

  12. Voor de man een avontuur en niet het einddoel doet er toe maar de weg ernaar toe maakt het bijzonder. En jij bent misschien de eerste wel die het bijzonder maakt. En wat bijzonder voor jou deze ontmoeting op jouw weg!

    Fijne dag!

    • En dan te bedenken dat ik baalde omdat de pont voor mijn neus wegging.
      Achteraf maar goed ook, anders had ik deze ontmoeting gemist 😉

  13. Ik hoop dat die man onderweg nog veel positieve verrassingen tegen zal komen. Want zo mag je de ontmoeting met jou toch wel noemen. Het zal hem goed doen, want eenzaam voelen is erg.

    Love As Always
    Di Mario

    • Eenzaam zijn te midden van veel mensen is helemaal erg,
      maar het verlies draagt de man toch met zich mee.
      Dank je wel voor je lieve woorden.

  14. Wat schrijf jij toch goed. Zo lijkt elke ontmoeting een waar feest, wat t trouwens ook kan zijn als je ervoor open staat. Gewoon een paar minuten en jij hebt alweer een verhaal. Ik herken t wel maar kan t niet zo mooi schrijven als jij. Ik ben zo beneiuwd hoe t met je gaat? dikke knuffel.

  15. Zulke gesprekken, ze zijn goud waard. En jullie leerden beiden wat van elkaar.
    Lief dat je zijn overtocht betaalde. Dit zal de man ook bijblijven.
    Grts

    • Ik weet zeker dat hij onderweg nog veel mooiere ontmoetingen krijgt!
      Ik heb er al zoveel boeken over gelezen… Ooit hoop ik m’n man mee te kunnen sleuren 😉

  16. Wat een mooi verhaal weer Mirjam. Al jouw verhalen bij elkaar zijn als het ware ook een soort van pelgrimstocht door het leven, zeker een boek-waardig.

  17. Lijkt me geweldig om dat te gaan doen weet je, ace in m’n kielzog en gaan…
    ga je mee kakeltje….
    gaan we elkaar onderweg verhalen vertellen met een lach en een traan,
    ohhhh, dat zou wat zijn:-)

    cheerio beach babe, zeg je dan tegen deze veenmol 🙂

    xxx

    • Ik zie ons al lopen, Dien. En als je met de benenwagen gaat, duurt het nóg langer.
      Wel minstens vier maanden. En dan nog terug lopen…
      Geen dag wordt hetzelfde.
      Say yes, Diedelidino 😀

  18. Inderdaad een héél bijzondere ontmoeting en deze man heeft nog een lánge weg te gaan!
    Je kunt de eenzaamheid nadat je partner is overleden niet ontvluchten…. die rijdt met je mee!

Laat een antwoord achter aan Rianne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *