Scoren – II

Vervolg op Scoren, zie vorig blog. 

‘Ik ga er vandoor,’ zegt ze na een blik op haar horloge.
‘Oh,’ zegt hij. Meer komt er niet uit.
‘De honden moeten uitgelaten worden,’ verklaart ze nader.
‘Zal ik meegaan de honden uitlaten?’ hoort hij zich tot zijn verbijstering vragen. Ze kijkt hem geamuseerd aan.
‘Dat is goed, maar ik ga je na afloop niet uitnodigen voor een kop koffie.’ Om de één of andere reden had hij dat ook niet verwacht, maar door haar directe antwoord is hij toch een beetje van zijn stuk.
‘Wil je nog steeds mee?’ vraagt ze plagerig.
‘Tuurlijk,’ antwoordt hij resoluut.

Nog voor ze haar tuinpad oplopen, klinkt een meerstemmig diep en zwaar geblaf. ‘Wat heb je voor honden?’ vraagt hij nieuwsgierig.
‘Bordeauxdoggen.’
‘Die ken ik,’ zegt hij enthousiast, ‘mijn nicht Narda had er vroeger een.’
‘Honden zijn altijd blij, hoe laat je ook thuiskomt,’ zegt ze. ‘Of met wie,’ laat ze er met een knipoog opvolgen. Ze opent de voordeur en zoekt onmiddellijk dekking tegen de muur. Twee goudbruine lijven lijken een wedstrijd te doen wie haar het eerst in haar gezicht kan likken.

Na de onstuimige begroeting, en kennismaking met hem, rennen Chip en Dale als dollen voor hen uit. De maan werpt gouden stralen op de rivier, en in de verte dieselt een boot. Verder is het stil. Hun voeten maken nauwelijks geluid op het onverharde pad.

Hij heeft een beetje wroeging over zijn “leugentje.”
‘Ik moet je iets bekennen,’ begint hij schuchter. Zij is een en al oor. ‘Eh… wat ik heb verteld over mijn werk…het klopt wel, ik bedoel het is niet helemaal gelogen, dat transport van aluminium buizen. Eigenlijk zit ik er in, in die buizen, ik ben namelijk piloot.’ Even is ze verbaasd, dan begint ze te schateren. Hij weet niet hoe hij dat moet opvatten, en dat lijkt haar plezier alleen maar groter te maken.

‘Ik moet jou ook iets bekennen,’ lacht ze, ‘ik werk niet bij de voedselbank, tenminste, wel als vrijwilligster, maar ik ben commandant ruimploeg van de Explosieve Opruimingsdienst Defensie.’

Hij stompt abrupt met lopen. Als ze had gezegd Assepoester te zijn, had hij niet verbaasder kunnen zijn.
‘We zijn beiden bescheiden begonnen,’ verontschuldigt ze zich, ‘en om dezelfde reden, vermoed ik.’ Hij kan haar alleen maar gelijk geven. Een tijdje vervolgen ze zwijgend hun weg over het jaagpad.

‘Houd je lezen? ‘ vraagt ze vanuit het niets.
‘Ja, ik lees graag.’
‘Mijn favoriete boek is “De Vliegeraar.” Ken je dat? Ontkennend schudt hij zijn hoofd. ‘Je mag het van me lenen. Als je het uit hebt, breng je het terug, en dan zorg ik voor koffie met taart.’
Hij weet nu al dat hij het boek met een glimlach zal lezen.

48 gedachten over “Scoren – II

  1. Wat een heerlijk vervolg Kakel! Ik was toch wel een beetje nieuwsgierig na deel I. Hopelijk leven ze nog lang en gelukkig!

  2. het is een prachtig vervolg geworden en het klinkt hoopvol maar eh…. toch heb ik een beetje moeite met mensen die zich anders voordoen….. het is éingelijk toch een beetje “een motie van wantrouwen” om te denken dat iemand je om de verkeerde motieven aardig gaat vinden…… ja ja, ik wéét dat die mensen er wel zijn maar ik vertrouw dan toch liever op m’n mensenkennis en intuïtie dan sprookjes te vertellen * zei ze met een zuinig mondje*

    • Sommigen bouwen een soort Chinese muur om zich heen, en anderen verdraaien de waarheid een beetje.
      Eerlijkheid wint het altijd overal van, maar soms…moet het mogen.
      Gek, maar ik kan me jou niet met een zuinig mondje voorstellen 🙂

  3. Neee geen einde. Nu moet ZIJ nog achter een donker geheim komen, hij moet zich bewijzen etc en DAN komt er een happy end. Dan heb je gewoon een boek geschreven 🙂

  4. Hai Mirjam…

    haha… wat eens schitterend vervolg!!
    Zo leuk bedacht en opgeschreven…

    Die Vliegeraar…
    Eerlijk gezegd vond ik het helemaal geen boek om te glimlachen…
    Een droevig verhaal…
    Maar ja…

    You got it, dear!!
    groetjes, Marlou

    .

    • De Vliegeraar ken ik helemaal niet. Alleen maar van óver schrijven 😉
      Ik zocht alleen een boek dat de meesten gelezen hebben (op mij en de man uit het verhaal na dan…)
      De liefde is er in elk geval!
      Liefs Kakel

  5. ohhhhh kwisttut gewoon, jawel hé,
    dit wordt een droomkoppel:-)
    met kwispendale als getuigen:-) ik zie ze met die lodderige ogen al helemaal gelukkig zitten te wezen te zijn:-)

    kakeltje, ik hou van romantische verhalen, aai lof ‘m ,

    lieve groet,
    xxx

  6. Wat kan jij schrijven zeg. Knap gedaan. En als die twee hun wederzijdse hobbyen overeenkomen kan dit klikken. Voor lange tijd ! Of een tijdje ! !

  7. Ohhh geweldig….hilarisch….Als Narda nou met haar neef op dubbeldate gaat naar een ver vakantieoord ofzo, (fantaseer ik ff verder….) dan komen de chippendales toch zeker wel bij mij logeren he?

    • Haha! Als ik de Chippendales tegenkom zal ik ze naar je toesturen 😀
      Ik denk dat ze eenmaal bij jou, niet meer bij je weg willen…
      Kan Joop dat wel aan?

      • Over hem hoef je je geen zorgen te maken…over mij (misschien) wel *grijns*

      • Haha! Ondeugie 😛
        Nou, dáár zou je dan nog eens een blog over kunnen schrijven!

  8. Verrassend, allebei niet eerlijk geweest…;-) ik hoop op en vervolg!
    Geweldig die hondennamen! De honden van een collega heten Pink en Floyd, vond ik ook al heel origineel, maar dit is nog leuker!

    • Die namen heb ik niet zelf verzonnen.
      Ooit stond eens in “Onze Taal” een overzicht van de leukste duo-namen,
      en daar heb ik Google even op losgelaten 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *