Kerstverhaal: een alledaags wonder

Kerst. Wat Sanne betreft niets meer dan een verzameling letters. Sinds haar ouders elk contact met haar verbroken hebben, voelt ze zich rond de “feestdagen” een emotionele dweil, en wordt ze verscheurd door een verlangen naar verzoening.
Haar laatste poging tot gezinshereniging was jaren geleden gestrand op de stoep bij haar ouders. Als een waakhond was haar moeder voor de deur gaan staan, haar armen demonstratief over elkaar geslagen en een granieten blik in de ogen.
Sanne was als bevroren geweest; niet in staat iets te zeggen. Haar hersens waren gewoonweg in staking gegaan.
Luid snuivend – alsof ze ineens heel verkouden was – had haar moeder haar vader naar binnen gedirigeerd, en was er zelf snel achter aangelopen.

Sanne was er al bang voor geweest: haar moeder is een geharnast mens. In haar aderen stroomt geen bloed maar anti-vries. Wanneer alles niet gaat zoals zij wil, kun je rekenen op scheldpartijen, tirades, kleineringen en treiterijen. De blauwe plekken op Sannes ziel zijn niet te tellen.
Alles moest perfect zijn. Dat begon al met de knutselwerkjes op de peuterspeelzaal en de hoge verwachtingen groeiden op met Sannes leven: haar kleding moest schoon blijven, haar rapporten uitmuntend, en haar vriendinnen van uitstekende komaf zijn. Toen haar vriendje niet werd goedgekeurd, kreeg Sanne de keus: uitmaken met hem of het huis uit.

Het liefst zou ze haar moeder in een kast opsluiten, wat geen kerstvriendelijke gedachte is.
Haar vader is een ander verhaal. Hij kan haar naam zeggen zoals niemand anders dat kan; hij heeft   er een speciaal toontje voor. Ook al wordt hij getiranniseerd door zijn vrouw, wanneer de prijs hoog genoeg is, zal hij een kans op hereniging niet uit de weg gaan. Als Sanne hem maar op de juiste plaats weet te raken…
Ze heeft gewoon een extraatje nodig om het ijs te breken. Iets waardoor haar vader onder de rokken van zijn overheersende vrouw vandaan durft te komen. En je weet maar nooit: wie weet zou haar moeder lichtelijk ontdooien.
Het had een tijdje geduurd, maar uiteindelijk had Sanne een goede ingeving gekregen, die bovendien nog verbazingwekkend makkelijk uit te voeren was ook. Soms heb je een wonder nodig, en vandaag gaat ze er eentje afdwingen.  

“It’s the most wonderful time of the year…” blert de autoradio.
Sanne legt ‘m het zwijgen op, en bekijkt zichzelf in de achteruitkijkspiegel. Ze ziet er uit of ze vannacht niet naar bed is geweest. Lizzy heeft heel de nacht haar peuterlongetjes uit haar lijfje gehoest, en wanneer ze niet hoestte, ging Sanne uit bed om te kijken of ze nog ademde.
Naast haar op de passagiersstoel niest haar dochter vol overgave. Geroutineerd veegt Sanne de snottebel weg met een tissue, en trekt de kerstmuts een stukje omhoog.
Het meisje had er op gestaan dat ze vanochtend haar kerstmuts wilde dragen. Het ding is alleen enkele maten te groot, en zakt telkens een stukje lager.

Sanne parkeert de auto, maakt Lizzy los uit de stoel, en hand in hand lopen ze naar het bewuste huis. De lichtjes van de kerstboom glinsteren door het raam.
‘Je weet wat je moet zeggen, hè?’ vraagt Sanne een laatste keer aan haar dochtertje.
Het meisje schudt zelfverzekerd en haar rode vlechtjes wippen op en neer.

Sanne drukt op de bel, zoekt dekking en wacht.
Eénentwintig… tweeentwintig… drieentwintig…
De deur gaat open.
Sanne houdt haar adem in en doet een schietgebedje. Heel voorzichtig gluurt ze om het hoekje.
“Dag meneer. U bent mijn opa,’ hoort ze Lizzy zeggen.
Verbaasd en lichtelijk van slag kijkt de man naar de dreumes op zijn stoep. Veel tijd om aan zijn nieuwe rol te wennen krijgt hij niet, want Lizzy snottert: ‘Hatsjoe!’
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, diept Sannes vader een zakdoek op, zakt door zijn knieen, en veegt de snottebel van zijn kerstverse kleindochter weg.
Lizzy’s kerstmuts zakt over haar gezicht, de belletjes tinkelen vrolijk en ze giechelt van pret.
Sanne weet het zeker: haar vader wil zijn kleindochter beter leren kennen. Véél beter. Ze ziet het aan zijn ogen.
Met een gemanicuurde hand voor haar mond heeft haar moeder er al die tijd roerloos naast gestaan, haar ogen vastgezogen aan het meisje. Haar stilte is veelzeggend.Sanne zou er bijna een kerstgevoel van krijgen.

38 gedachten over “Kerstverhaal: een alledaags wonder

  1. Mooi verhaal maar net als Plato dacht ik het ook al een keer gelezen te hebben of misschien net iets anders. Kwam me in ieder geval bekend voor.

  2. Pff wat een verhaal .Deels herkenbaar voor mij ,vrouwen zoals haar moeder zijn geen echt moeders ,die van mij was ook erg kil ,toonde nooit liefde !! Ik hoop dat ze het fijn zal hebben met haar Vader .
    Liefs Elisabeth

  3. Heel erg mooi geschreven Kakel!
    Voor mezelf: wat is het toch dat mensen persé herenigd willen worden met familieleden waar ze eigenlijk niets mee hebben? Ik zou in ieder geval niet herenigd willen worden met zo’n persoon als moeder; een moeder die haar kind zodanig behandelt dat ze zich een emotionele dweil voelt. En mijn kind zou ik zo’n oma zeker niet aandoen. Loslaten, zou ik in zo’n geval zeggen.

  4. Mooi verhaal weer, en weer zo eentje die blijft hangen. (als ik het goed herinner had je vorig jaar iets met een kat en 2 verschillende verhaallijnen)

    Heb weer een hoop bij te lezen zie ik, ben schandalig lang niet online geweest. Te bezig met andere bezigheden en tijd verdelen over meerdere dingen is helaas niet m’n sterkste kant…maar ik hop zkeer komende week nog even langs om bij te lezen.

  5. Versteende gevoelens

    houden van een mens zoals die is
    sommigen kunnen het niet
    het ligt buiten hun doelgebied
    met zulke lui is er duidelijk iets mis

    Pijnlijk mooi, vooral het open eind, Mirjam!
    Lenjef

  6. Bijna…..maar net niet helemaal. Hopelijk geeft haar vader het laatste zetje, want ergens moet er toch warm bloed door de aderen van de moeder stromen. Anders was hij toch nooit zo lang bij haar gebleven?
    Serieus verhaal met geweldige humoristische ondertoon.
    Fijne kerstdagen, Kakeltje.

  7. Bij jou weet je het nooit hé, is dit een echt gebeurd kerstverhaal of komt dat zomaar uit je brein, weer met een meesterlijke pen geschreven?
    Ik hoop dat het een écht verhaal is en geen werkelijkheid…
    Wat wel werkelijkheid moet zijn is het gezellig samenzijn met je familie, geniet er van!

  8. Even stil…. een traantje wegpinken. Herkenbaar, maar ook weer niet. Het overkwam mij, in mindere mate gelukkig. Veertien jaar bleef de verzoening uit, maar sinds dit jaar is het contact weer hersteld met mijn moeder. Het is nog nooit zo goed geweest. En dat dankzij dat nieuwjaarskaartje vorig jaar op 29 december.

    Liefs Frederique

  9. Met zo’n kerstverhaal ga je toch bijna in het kerstgevoel geloven. Nu is dit fictie, maar er zijn talloze verhalen zoals deze in het echt.

    Fijne dagen Miriam. Geniet van de mensen om je heen.

  10. Kerstverhalen van dat kaliber lopen meestal niet zo goed af. Mooi dat we het in kortverhalen anders kunnen laten lijken.

    Maak er een fijne kerstavond van.

  11. het IS mogelijk zeg ik je kakeltje,
    vanavond had ik een vriendin aan telefoon die een paar jaar weg was……
    misverstanden, onbegrip en ellende aan weerszijde….

    het was als vanouds,
    en van de week zat er een verloren gewaande vriendin bij mij aan tafel te eten…
    we hebben beloofd niet meer uit elkaars leven te gaan….

    kerstmis….
    en het wonder van kerstnacht…
    ik heb vandaag een heel mooi kadootje gehad en kan niet meer stoppen met huilen…:-)

    gelukkig kerstfeest kakeltje, vrede op aard, aan de mensen van goede wil ..
    <3

Laat een antwoord achter aan Rianne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *