Midwinter

Met de broekspijpen avontuurlijk in zijn laarzen gestopt, stappen zijn voeten over het schelpenpaadje. Af en toe maakt het pad een flauwe bocht. Dan pakt zijn kleine broertje zijn hand vast en wriemelt zijn zusje haar hand in de zijne, waarbij het emmertje in zijn hand onhandig tegen hun benen bonkt.

Hij heeft kriebels in zijn buik want papa heeft hem een verrassing beloofd. Een verrassing die hij gisteren bij toeval op het strand ontdekte. Hij kan ‘m niet meenemen naar huis, maar zal hem wel iets leren over de baan van de aarde om de zon.
Alles wat met planeten te maken heeft, vindt Kjell super. Helemaal omdat deze maand in Zweden vrijwel nergens overdag de zon zal schijnen en iedereen naar het Noorderlicht kijkt. Hij zou dat zó graag eens willen zien. Gelukkig heeft hij een levendige fantasie.

Het pad gaat over in rul zand. Helmgras kietelt tegen zijn blote handen. Eigenlijk is het te koud om zonder handschoenen te lopen, maar voor deze ene keer mag het.
‘Kom,’ moedigt papa hem aan, ‘je bent er bijna!’
Opgetogen pakt zijn vader zijn handen vast. Hij warmt ze even in de zijne en legt ze dan tegen een ruwe rots.
‘Dit is een rotstekening van het zonnestelsel in het jaar 2000, en hier in het midden – waar je een bobbel voelt – is de zon.’

Terwijl Kjell nog hijgt van de inspanning, volgen zijn vingertoppen aandachtig de zon en de groeven in de rots. Zijn hart gaat er sneller van kloppen. Deze groeven maken voor hem een hemelsbreed verschil. Niet alleen leren ze hem iets over de baan van de planeten om de zon, maar ze leren hem ook iets over hemzelf.

Van opluchting slaakt hij een diepe zucht. Met de zoute zeelucht in zijn neus, lacht hij een stralende lach. Ineens ziet hij niet meer op tegen zijn nieuwe school met dat hele moeilijke vak. Nee, hij kan nu alleen nog maar uitkijken naar de lessen in dat o zo moeilijke geheimschrift dat braille heet.

37 gedachten over “Midwinter

  1. Goede morgen Kakeltje, klaar om monter de nieuwe dag in te gaan?
    OT: ze hebben wel degelijk bestaan die dino’s maar wees er zeker van, ze galoppeerden toen niet door het centrum van Brussel! *wink, big smile*

  2. Ik ben het nog eens komen lezen want vandaag raakt je verhaal me nog meer dan de eerste keer toen ik het las … Zucht … Er was even een moeilijk moment

  3. ohhh kakelino,
    wat mooi hé,
    da’s een diepe wens van me het noorderlicht nog eens zien,
    hoe breng je dat over aan een blind kind,
    prachtig gedaan wijffie, je hebt weer een dikke doeze points, gekregen van van me:-)

    sjuus,
    xxx

  4. Blind kind

    met vallen
    en opstaan
    moet hij stap na stap verder gaan

    elke nieuwe dag zijn plan trekken
    in een duisternis die begint na het wekken

    en duurt
    tot er
    geen sterren meer aan de hemel staan

    Een ongezien prachtig verhaal, Mirjam!
    Lenjef

  5. Och… Ik begreep het eerst even niet en toen drong het opeens tot me door. Ik kreeg direct een brok in m’n keel van ontroering. Prachtig Kakeltje. En dat op zo’n grijze maandagmorgen…

  6. Ik voelde hem aankomen maar wist het niet zeker. Als ik van iemand graag korte verhalen lees dan is het wel van jou.
    JE weet te boeien van begin tot het eind.

  7. *zucht*
    Een schitterend en knap geschreven verhaal Kakeltje, met een wel heel onverwachte pointe! Bedankt voor dit pareltje…
    OT: sorry dat de plaat te druk voor je was met je cvs, het was mijn bedoeling niet jou een moeilijk moment te bezorgen maar Lefla plezier te doen door zijn nieuwe aanwinst op mijn blog te zetten…

    • Toch gebruiken blinden en slechtzienden zelf ook deze uitdrukking.
      Maar ik kan me voorstellen dat het vreemd klinkt, René. Wel scherp opgemerkt!

Laat een antwoord achter aan gerdaYD Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *