‘Heb je het al gehoord?’ vroeg de overbuurman aan Joris.
Lief schudde zijn hoofd. Huize Kakelbont is altijd slecht op de hoogte van dorpsroddels.
‘Douwe Bakker is overleden,’ zei de buurman.
Er ging bij Lief geen belletje rinkelen.
‘Hij woonde op zichzelf…in de linkerbenedenhoek,’ vervolgde de buurman.
‘De postbode?’ vroeg Joris.
‘Ja, die! Nou…eh…hij is overleden.’
‘Overleden? Zo oud was-ie toch nog niet?’
‘Nee, maar wel een ernstige alcoholist. Al jaren. En sinds hij ontslagen is bij de Post werd dat alleen maar erger. Hij heeft tien dagen dood in huis gelegen. De buurvrouw vertrouwde het niet. Ze vond het zo stil…ze is gaan kijken…bleek de deur bij Douwe gewoon open te staan. Ze heeft hem dood in bed gevonden. ‘
‘Wat!’ zeg ik tegen Lief. ‘Tien dagen dood in huis gelegen?’ Ik ben geschokt. In een stad verwacht je dat nog, maar in een dorp…
‘De deur stond open…?’zeg ik, ‘…zou hij zelfmoord hebben gepleegd?’
‘Ik denk het niet,‘ zegt Joris, ‘het zal de alcohol wel geweest zijn.’
Goh. Ik ben er stil van.
Als ik Douwe tegenkwam, groetten we elkaar. Hij zat altijd op zijn fiets, een kratje bier achterop en een sjekkie tussen zijn lippen. Hij had een heel trage motoriek, en fietste zo langzaam dat ik verwachtte dat hij elk moment met fiets en al zou omvallen.
De laatste keer dat ik ‘m gesproken heb, was afgelopen zomer. Toen zat hij op de fiets met een arm in een mitella. Hij moest van zijn werkgever gewoon aan het werk. Dat vond ik zo vreemd. Hoe kan je nou post rondbrengen met een gebroken hand?
Hij was een zonderling figuur. Wat zal hij eenzaam geweest zijn.
Och gut… wat triest. Ik kan er nooit over uit als ik hoor dat mensen dagen of weken dood in huis gelegen hebben. Verschrikkelijk.
Als ik dit zo lees denk ik dat ik later als de kids uit huis zijn maar in een comune ga wonen.
…ik ben ook best wel op mezelf…..
Mijn man en ik zijn ook einzelgangers. Het is op zich ook niet verkeerd als je het goed met jezelf en de ander kan vinden.
Alleen zijn wil ook niet altijd zeggen dat je eenzaam bent. Maar een commune…da’s wel heel hectisch!
Zo triest, ik ben er stil van
groetjes, Ria
Ja helaas, het is van alle tijden.
Voor mij is dit hier een eerste (leuke) kennismaking op jou blog.
Blijf jij hier maar doortakelen, ik hou er wel van en kom zeker terug.
Welkom GidsJoris! Bedankt voor je reactie.
Ik heb al een tegenbezoek gebracht en dat beviel me prima.
Triest verhaal.
Wat triest om zo aan je einde te komen en niemand die hem echt miste buurvrouw zal ook serieus geschrokken zijn geweest
Een triest verhaal.Helaas komt het steeds vaker voor.
Weet je dat het gewoon mijn zwager geweest is. Hij heeft een paar jaar met mijn schoonzusje samengewoond. Ja hij zat altijd bij de voetbal ook. Bekend dorpsfiguur.
Heb trouwens wel gehoord dat het een paar dagen waren en dat hij op de bank in de kamer is gevonden. Wie of wat waar is weet ik ook niet hoor. In beide gevallen blijft het best triest. PS Zijn broer is ook postbode, die lijkt heel veel op hem en fiets ook altijd met een shagie in zijn mond.
Was hij jouw zwager? Dat is ook sterk. Zo zie je ook maar hoe snel dingen verdraaid worden tijdens het doorvertellen.
Gecondoleerd, Anneke.
Ja dat is wel jaren geleden hoor dat ze samenwoonden. Ik had verder helemaal geen contact meer met hem.
ja, triest altijd als mensen zich doodzuipen, heel erg triest, en er is niks tegen te doen.
Wat verdrietig.
Dorp of stad maakt niet héél veel uit hoor, je hébt overál mensen die even buiten “het gewone”vallen.
Maar zelfs wanneer je wel goed met alle buren om gaat ben je voor dit soort “sociale controle “een beetje afhankelijk van mensen waar je heel regelmatig contact mee hebt.
Als buurtbewoners kun je nou eenmaal niet alles overzien, wij hebben een knus en warm straatje maar tóch kan het wel meer dan een week duren eer ik iemand zou missen.
We zijn zelf vrij vaak een dagdeel weg en vooral in de winter , met de luiken dicht als het donker is, zie je dan niemand meer.
Helaas, ook al zóu Douwe eerder gevonden zijn, dan nóg was hij alleen gestorven en dat is niet altijd te voorkomen, zelfs niet als je wél veel warme familie om je heen hebt.
Maar ik snap wel dat je er een beetje ondersteboven van bent , sterkte!
Ik ben er idd wel van geschrokken. De eerste vraag die ik mezelf stelde was: had ik het kunnen voorkomen.
Maar dat had ik niet. Douwe was een vreemde vogel. Anderen maakten daarom niet eens een praatje met hem, maar mij kon het niet schelen. Ik praat met iedereen.
Je hebt volkómen gelijk met je redenatie…
Gespreksonderwerp…
zelden of nooit belde er iemand aan zijn voordeur
niemand was aan hem gehecht
kende de man echt
vele weken klaagden de buren over een lijkengeur
Niemand heeft een glazen bol. Zal men ons snel vinden, Mirjam?
Lenjef
Je slaat de spijker weer op zijn kop. Zoals altijd!
We mogen hopen dat we gemist worden, Lenjef.
Of anders in elk geval ons blog 😉
goh kakel, ik word stil van dit soort verhalen, ik denk dat de eenzaamheid vele malen erger is dan de drank,
en zijn werk….
dat was waarschijnlijk het enige contact met de buitenwereld,
dit verhaaltje maakt me stil kakelino…
want hoeveel zullen er zo zijn?
dikke knuffel uit brabant,
xxx
Veel en veel meer eenzame mensen dan wij zelfs maar vermoeden Klaproos. Ik hoor de verhalen regelmatig in en buiten de supermarkt .mensen die dankbaar zijn als je even gezellig met ze praat .Het maakt me vaak verdrietig .
De mensen moeten zelf ook wel contact willen met anderen. Je kunt jezelf moeilijk opdringen. Maar een praatje of een vriendelijk woord kan nooit kwaad!
Ik denk dat we in de loop van de tijd veel meer op onszelf zijn gaan leven. Dat geldt ook voor onszelf. Een dergelijke situatie is wel een eye-opener.
jawel elisabeth ik ken dat,
ik heb ook weleens met mensen staan praten in de supermarkt die ej dan vasthouden ahw, om maar hun verhaal kwijt te kunnen,
ik zou nog liever een arm missen dan eenzaam zijn… t lijkt me vreselijk
Het is weleens goed dat we er bij stilstaan, Dien. Maar niet te lang…
Liefs xxx
wij hebben ook de plicht om voor onszelf te zorgen maai swiet kakelino dat is so troe 🙂
xxx
Wat triest dat iemand zo lang dood in zijn huis ligt zonder gemist te worden .We leven zo op onszelf tegenwoordig dat we mensen soms niet eens missen ,het zou toch mooi zijn als dat anders zou worden. Helaas komt dit steeds vaker voor .
Liefs Elisabeth
Hé gadverdamme, dat doet me meteen weer denken aan mijn broer. Dit soort dingen is zo ontzettend triest.
Je kunt het je niet voorstellen, maar het overkomt veel meer mensen dan je denkt. Nederland is aan het vereenzamen. Vroeger kenden men de burenplicht en kwam men veel vaker bij elkaar over de vloer. Er was veel meer menselijk contact. Tegenwoordig moet alles digitaal en per computer. Een komt geen mens meer aan te pas. En….. Alcoholist of niet, persoonlijke omgang met elkaar doet wonderen.
@
Nog bedankt voor je lieve woorden. Silvera heeft gisteren na het takelen een minuut of 5 á 10 zelfstandig gestaan. Een lange weg te gaan nog, maar dit was hoopgevend. Ik hoop dat het goedkomt met haar.
Hoe gek het ook klinkt: toen ik nog met mijn ouders in Rotterdam woonde, kenden we onze buren beter dan ik nu mijn eigen buren ken.
Dat zegt toch wel iets over hoe de maatschappij veranderd is. We zijn veel meer op onszelf gaan leven.
Fijn dat er vooruitgang zit in Silvera. Hou ons op de hoogte!
Zo eenzaam. Ach wat triest.
Hier ook zo’n dorp. Je denkt dat het hier niet kan gebeuren, maar het zal best ook hier gebeurd zijn. Ik heb dan een buurvrouw die alles in de gaten houdt, ik ben meestal een van de eerste die op de hoogte is van een overlijden, of ongeval. Maar de sociale controle is ook hier soms ver te zoeken.
Die man lijdt niet meer, heeft geen drank meer nodig om rust te vinden, hij is nu in zijn eeuwige roes.
Sommige mensen vinden alleen niet alleen, maar prettig. Hoeven ze ook geen verantwoording af te leggen aan de maatschappij.
Love As always
Di Mario
Dat is het keiharde leven. Het leven in een dorp is net zo belabberd als in de stad. Dat zie je maar.
RIP Douwe
Ha die kakelinooootje!
Ik ben er weer.
En hoe!!
Eerst maar eens jou een dikke pakkerd geven voor het nieuwe jaar!
En dan… je verhaal… oei!
Lijkt me erg om dagen dood in bed te liggen…
Dagen niet gemist te worden…
Onze oude buurman ging verhuizen (naar de Bijlmer, sja…) en die moet zo’n drie maanden dood in z’n bed gelegen hebben…
Die eenzaamheid…
Dag meissie.
Gelukkig maken wij genoeg lawaai en zal niemand ons zomaar niet missen.
dagdag
van Marlou
.
Marlou! Joe aar bek?
Zoefff…ik kom meteen naar je toe 😉
Sie joe!
Heel triest 🙂 Zo zielig om alleen te moeten sterven en pas dagen later gevonden te worden. Hier in de streek is dat ook al gebeurd maar toen werd die mens pas gevonden toen het raam zwart zag van de vliegen.
Jasses, Bea, dus het kan nog erger?
van dit verhaal wordt ik stil, maar het gebeurt vaak tegenwoordig, echt triest
ik wens je een fijn dagje
Je verwacht toch dat ze zo iemand meteen missen, vooral degene die hem voorzag van de drank…
Het is niet zo triest om van alcohol te sterven, maar van en in eenzaamheid zeker en vast! Is dit een echt gebeurd verhaal Kakeltje? Natuurlijk heeft het een hoog waarheidsgehalte, maar toch… Hoe dan ook, het kaart een probleem aan dat hoogst waarschijnlijk in de gemeenschap leeft, verdoken leeft in vele gevallen. En hoe knap wist jij dat in dit verhaaltje te vangen!
OT: bedankt voor je uitgebreide reactie meid, je stak me een riem onder het hart, of is het omgekeerd?
Ja, dit is helaas een echt gebeurd verhaal.
Mijn reactie was bedoeld als hart onder jouw riem 😉
Bedankt voor de uitleg, maar hoe vreselijk is dit wel hé, je kan er met je verstand niet bij, laat staan met je gevoel…
Sneu ja. Ik ken er ook een paar, via mijn werk dan. Jammer dat ze zich niet laten helpen, of help zoeken.
Jeetje wat verdrietig lijkt me dat, helemaal in je eentje doodgaan en dan ook nog niemand die je mist.
Zijn enige vriend, de alcohol, werd hem fataal. Triest hoor.
Wat triest……. en wat zal hij eenzaam en alleen zijn geweest. Pfffff…..
Liefs Frederique
Enorm triest.
Maar gelukkig leefde hij in een betrokken gemeenschap zodat hij na 10 dagen gevonden werd. Je hoort wel eens andere verhalen.
Inderdaad, wat zal hij eenzaam zijn geweest.
In alle eenzaamheid sterven; niemand die je bijstaat, niemand tegen wie je nog iets kunt zeggen: verschrikkelijk.
Hoe triest….. En dan te bedenken dat hij tot dusver bij lange na niet de enige was…. En het aantal van dat soort gevallen alleen maar toenemen zal …..dat maakt me triest!
Xxx