Eerste hulp

‘Ik ben gewond! Ik ben gewond!’
In doodsnood holt een man naar binnen. Zonder woorden wordt het slachtoffer reikhalzend begroet door de patienten in de wachtkamer. De man maakt een onverzorgde indruk: ongeschoren, sjofele kleding en een vuile pet die zijn gezicht grotendeels bedekt. Iedereen in de wachtkamer weet dat deze medelander niet volledig is ingeburgerd, anders had de stakker wel buiten op een toevallig passerende ambulance gewacht. Daar zou hij stukken sneller door worden geholpen dan door de assistentes alhier in de huisartsenpraktijk.
Er is niets wat hun rust kan verstoren.

Kind en ik staan netjes op onze beurt bij de balie te wachten en kijken elkaar aan. Hebben wij weer: zijn we bijna aan de beurt, komt er een spoedgeval tussen. Maar wij zijn coulant: de man mag voorpiepen op voorwaarde dat hij eerst een emmer bloed verliest.

Met een wanhopige blik in zijn ogen, ijsbeert de man voor de balie heen en weer. Hij is zowel lucht voor de patient die geholpen wordt, als voor de assistente. Nu is dat van de laatste geen nieuws, maar alla, altijd een negatief beeld schetsen van de zorgverlening in ons dorp gaat ook vervelen.
De wachtkamer volgt vol spanning de hyperventilerende meneer. Liggen ergens bloedspetters? Zal hij weldra flauwvallen?

Onverwacht komt een huisarts een behandelkamer uitlopen. De ongelukkige gooit zich in de armen van de arts, en zegt: ‘Dokter, dokter, ik ben gewond!’
De arts werpt een onderzoekende blik op de omhooggehouden arm, en zegt dat zijn assistente er spoedig naar zal kijken.
Dit gebrek aan belangstelling komt bloedhard bij de man aan.

Nu gaat hij pal voor Kind staan.
Ik wil ’s mans leed zien, maar mijn ogen kunnen er niet bij.
Die van Kind wel. Ze gebaart naar de man en wijst naar haar wijsvinger.
‘Valt ie er bijna af?’ vraag ik zacht. Ze schudt haar hoofd. Helaas. Ik heb nog geen druppel bloed gezien, dus mag de man ook niet voor.

Hè, hè, de patient bij de balie is klaar. Nu zijn wij. Alhoewel, help bij nader inzien toch maar eerst die zenuwlijder; ik word gek van die vent.
Nee, als door een wonder kijkt de assistente mij aan en zegt: ‘U mag het zeggen, mevrouw.’ Dit heb ik nog nooit meegemaakt: een beleefd uitgesproken zin van meer dan vier woorden. Snel, het vlugzout! En geef de man ook een snuifje; hij houdt het niet meer.

Kinds medicijnen zijn snel gepakt en dan kan de assistente er niet meer onder uit: ’s mans tijd voor aandacht is gekomen.
De assistente kijkt zeker twee seconden lang naar de uitgestoken vinger. Haar antwoord moet verpletterend voor het slachtoffer zijn, maar bevredigt  wel de nieuwsgierigheid van de voltallige wachtkamer. Ze kijkt de zwaar gewonde stakker recht aan en zegt: ‘Een brandblaartje. Niets aan doen, meneer, gaat vanzelf over.’

55 gedachten over “Eerste hulp

  1. Ik moest aan dit blogje denken tijdens het eten klaar maken. We hadden bijna wat extra vlees toen ik uit schoot bij het snijden van een uitje. Gelukkig zat het velletje nog aan mijn duim en was het een prima natuurlijke pleister tegen het bloeden. En gelukkig ben ik niet zo kleinzerig zoals de vrouwen hier doen geloven dat mannen zijn.

  2. Als ik naar de enige man hier in huis kijk zie ik een man die geen kik geeft als er écht iets ernstig aan de hand is…die geen kik gaf na een zware buikoperatie met nasleep….
    ……maar ook een man die bijna mank kan lopen omdat hij een “strontje’ op z’n oog heeft 😉

    • 😀 Doet me aan mijn vader denken. Hij is ook een echte bikkel. Verblikte of verbloosde niet toen hij op zijn werk het topje van een vinger sneed met de cirkelzaag. Maar als mijn moeder een splinter uit zijn hand trekt, gaat-ie bijna van zijn stokje.

  3. Goede morgen lieve Kakel, en ik hoop dat die het begin zal zijn van een al even mooi weekend, hopelijk met heel veel zon zoals ze het beloofden!

  4. Pijngrens

    vrouwen kunnen veel beter tegen pijn
    daar ze al sinds het begin der tijden
    door het gedrag van mannen lijden
    én omdat ze om te baren geboren zijn

    Lenjef 😀

  5. Dat leren wij dus ook op de EHBO: zolang er nog veel herrie uit het slachtoffer komt, is er geen acuute doodsnood. Mensen die stil in een hoekje gaan zitten en versuft zijn: onmiddellijk actie ondernemen! Brandblaartje kleiner dan 10 cent: gaat vanzelf over! Het was zeker een manspersoon die pijn had?? Tja, ’t zwakke geslacht….

  6. Ha die Kakelinootje!

    Mannen!!!
    “Ze” zijn zo kleinzerig!

    Nee……. dan “wij”, vrouwen!!
    Eigenlijk zijn wij de rots in de branding zelf!

    Ja toch, niet dan?

    Dag wijffie…
    Heb het goed dit weekeinde!
    Dikke kuffel van Marlou

    .

    • Ik noem mijn man altijd “mijn rots.”
      Hij noemt mij altijd: “mijn branding.” Stiekem ben ik daar hartstikke trots op 😀
      Tuurlijk zijn wij het sterkte geslacht, huh!
      Liefs Kakel

  7. Ja, een brandblaar. Dat voelt natuurlijk ook erg pijnlijk aan, maar het inschattingsvermogen van sommige volwassen mensen (en dan voornamelijk mannen) laat te wensen over.
    En dan zo een praktijk binnen stormen. LOl

  8. Lieve Kakel, ik weet nu niet of ik mag lachen zoals de meesten dat hier doen, of het juist wel heel serieus opnemen… Wat ik wel weet is dat het weer een knap geschreven verhaal is!

  9. Haha wat een grappig verhaal, zag het zo voor me. Ik hoorde toevallig van mijn zus laatst dat het wel beter was geworden. Haar vriend was zomaar meteen aan de beurt toen hij een afspraak kwam maken omdat er iemand afgezegd had.

    • Je zus heeft gelijk: het is beter geworden. Er is een nieuwe telefoniste die meedenkt met de patient. Heel eng als je dat niet gewend bent.
      En de ergste tang van de assistentes is vertrokken. Het scheelt een jas!

  10. Hahahaha…. geweldig. Ik heb het wel getroffen met mijn huisarts. Na een paar nare ervaringen is zij een verademing. Ze luistert en geeft je een goed gevoel. Aandacht voor je klacht, zonder op haar horloge te kijken. Wat de andere artsen wel deden.

    Dankjewel voor je lieve reactie op mijn blog.

    Liefs Frederique

  11. Mannelijke medelanders verschillen dus niet van mannelijke Nederlanders. Ook die hebben vaak medelijden met zichzelf en denken dat ze zwaar gewond of zwaar ziek zijn. Gelukkig kijken assistentes daar goed doorheen.

    • De ergste assistente is vertrokken. Zij was echt een bitch.
      Je mag het niet zeggen maar ik doe het toch: opgeruimd staat netjes!
      Liefs Kakel

  12. Leuk verhaal, Mirjam en petje af voor deze doortastende man die met zo’n buitengewoon pijnlijke verwonding de maatschappij niet op kosten heeft willen jagen met een ambulance, maar zich met de moed der wanhoop naar de dokterspost heeft weten te slepen. Dat maak je wel anders mee.

  13. 🙂 het voelt alsof ik dit verhaal al een keer gelezen heb, maar met jou weet je het maar nooit, het kan altijd erger met patienten 🙂
    hellllllp,
    ik ben blij dat het met mij niet zo erg is dat het spoed is 🙂
    xxx

  14. Amai zeg wat een man doet bijna alsof hij gaat sterven

    Bij jullie gaat het er in de medische sector heel anders aan toe als hier bij ons. Heb ik het goed dat jullie een huisarts moeten die in jullie in de buurt woont niet echt vrij kunnen kiezen

    • We kunnen zelf een huisarts kiezen, zowel in de praktijk (waar er vier werken) of in een andere plaats.
      De zorg in Belgie staat beter aangeschreven dan in Nederland. Hier betaal je je groen en geel, maar krijgt er weinig voor terug.
      Mensen met een ernstige ziekte gaat voor een behandeling naar het buitenland…
      Liefs Kakel

  15. Wij gaan bij een groepspraktijk. Wel altijd bij dezelfde dokter. De eventuele assistente is eigenlijk receptioniste en verzorgt helemaal niets, behalve soms de betalingen.

    😉

    Apotheker idem.

    Ik mag er niet aan denken dat ze zelfs daar onvriendelijk zouden zijn.

    Nu wat die kerel aangaat, dacht hij bij Kind wat aandacht te krijgen met zo een zware kwetsuur?

    Héhé …

  16. Hahahahahaha, die is dood gepamperd door zijn moeder en heeft een kleine au. Het is toch te erg voor woorden. Maar je hebt het mooi omschreven.

    Love As Always
    Di Mario

  17. Wow zijn jullie geduldig zeg….

    Ik niet …dus heb andere huisarts inclusief assistente…. 1 van de beste stappen die ik ooit deed 😉

    Nu nog wisselen van apotheek….. en tot dat dat ook een feit is haalt manlief de snoepjes.

    -x-♥

    • Sinds kort hebbben “we” nieuwe telefonisten en die denken met de patient mee.
      Heel vreemd als je dat niet gewend bent…
      Liefs xxx

      • Ja klopt…. Dat was gelijk bij de 1e keer over… Ja hallo zo geduldig ben ik nou ook weer niet 🙂

Laat een antwoord achter aan Mirjam Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *