Pesten 3 – juul zonder hoofdletter

Tijdelijk woon ik in het Sophia Kinderziekenhuis op de afdeling psychiatrie. Ik ben niet gek hoor, alleen een doetje dat zich weg heeft laten pesten van school. Toen ik het vertikte nog één dag naar school te gaan, wisten mijn ouders zich geen raad en volgden ze het advies van de huisarts op: het Sophia. 

Wil je deel 1 lezen, klik hier.
Wil je deel 2 lezen, klik hier.

Omdat mijn “eigen” psychiater (Paula) met zwangerschapsverlof ging, kreeg ik een nieuwe. De nieuwe was het opperhoofd van de afdeling en het onsympathiekste mens van het Sophia. Ze liep met bazige pasjes door het ziekenhuis en werd door alle kinderen “de koningin” genoemd. Ik vond dat te veel eer en noemde haar “juul zonder hoofdletter.”

Haar kamer had niets fleurigs. De muren, kasten en vloerbedekking waren grijs. De plant in de hoek stond op uitvallen.
Tijdens ons eerste gesprek droeg juul me op zo snel mogelijk haar vriendin te worden, want “een vriendin vertel je alles.”
Ik had maar één voornemen: ik ging niet huilen waar zij bij was.
Gesprekken met juul waren interviews, overhoringen. En volgens haar gaf ik altijd het verkeerde antwoord.
Ik kroop steeds meer in mijn schulp.

 

Toen ik op een dag haar kamer binnenstapte, stond er een bandrecorder. Ik kon mijn ogen niet van het apparaat afhouden.
‘Vind je het goed dat ik ons gesprek opneem?’ vroeg juul. Tegelijkertijd zette ze ‘m aan.
Ze wachtte niet eens op mijn antwoord! Ik zag de rollen draaien en schudde nee.   ‘Kun je iets harder praten, anders kan de bandrecorder het niet opnemen.’
Het liefst was ik de kamer uitgehold, maar zij was een type dat je tegenhield.

 

In haar bijzijn heb ik maar één keer gelachen en nog niet eens voluit.
Tijdens een van haar opvoedkundige monologen overviel me de gedachte: hoe het zou zijn als ik een toetje in haar schoot gooi? Die gedachte was zo absurd. Alsof iemand een luikje in mijn hoofd had openmaakt en die gedachte erin had gestopt. Krampachtig deed ik mijn best niet te lachen. Ggggg, kwam er uit mijn keel.
‘Wat is er?’ vroeg juul.
‘Niets.’
‘Heb je een binnenpretje?’
‘Sorry?’
‘Waarom moet ik altijd alles herhalen? En je let weer niet op wat ik aan het vertellen ben!’
Ik durfde haar niet aan te kijken.
Stilte.
Die immense stilte.
Ze zuchtte.
Dat zou ik ook wel willen.
Ze keek op haar horloge.
Kon ik de wijzers maar vooruit duwen.

 

Toen kwam de dag dat ze tegen me loog.
In plaats van een gesprek in haar eigen kamer, moest ik met haar naar de grote kamer met de spiegelwand.
‘Zitten er mensen achter de spiegel?’ vroeg ik.
‘Ik verzeker je dat dat niet het geval is,’ gaf juul als antwoord. Ze praatte graag ingewikkeld.

Wat denk je? Na afloop van ons gesprek, ging de deur van de kamer achter de spiegel open en kwamen er mensen met blocnotes in hun hand uitlopen. Ik stond aan de vloer vastgenageld. De mensen keken allemaal naar mij. Met z’n allen hadden ze door de spiegel naar me zitten loeren. Misschien hadden ze zelfs grapjes over me gemaakt…

Huilend op mijn kamer dacht ik: ik ben toch niet van school weggelopen op met me te laten sollen? Om met juul opgescheept te zitten?!
Ik wilde geen therapie meer van haar.
Maar hoe vertelde ik het? Ik was als de dood voor haar.

 

Op mijn vaste tijdstip liep ik naar haar kamer en bleef in de deuropening staan.
Ik keek haar aan.
Kort.
Veel te lang.
Snel zochten mijn ogen de vlekken op het tapijt; ik telde ze alle zes.
Ik keek naar de plant in de hoek waar altijd blaadjes naast lagen. Zelfs de plant hield het niet uit bij haar.
Ik zei: ‘Ik wil niet meer met u praten. Ik wil een andere dokter.’
‘Dat kan niet,’ zei ze, ‘dat bepaal jij niet.’
‘Toch kom ik niet meer,’ zei ik.
Ze lachte en antwoordde: ‘Ik ben het hoofd van de afdeling. We zullen zien wie er aan het langste eind trekt.’

Niemand had verwacht dat ik mijn woorden in daden zou omzetten en dat ik zou weigeren naar juul te gaan.
Voor straf moest ik de tijd die ik anders bij haar doorbracht – twee keer per week á anderhalf uur – met mijn armen over elkaar aan de eettafel in de huiskamer zitten.
Ik mocht niets doen en met niemand praten.
Eerst móest ik praten en nu mocht ik niet praten. Ik vond het beslist een verbetering.

Iedereen probeerde me over te halen weer naar juul te gaan, maar het idee dat zij met een triomfantelijke blik tegen me zou zeggen dat ik aan het kortste eind getrokken had, maakte dat ik het niet over mijn hart verkrijgen kon.

Uiteindelijk heb ik mijn zin gekregen en kreeg ik een nieuwe psychiater. Een man. Hij was aardig. Net een gewoon mens.

55 gedachten over “Pesten 3 – juul zonder hoofdletter

  1. Wat vervelend, het toetje in haar schoot willen gooien maar er niet om kunnen lachen omdat ze erbij zit… van mij had je heel hard mogen lachen 🙂 En een toetje mogen gooien. Een straf kon nooit erger zijn dan bij haar moeten zitten (hoop ik).

    Ondanks het geen mooie periode was, schrijf je er wel erg leuk over. Ik hoop dat je het ook zo hebt kunnen verwerken. Dappere meid ben je!

  2. Phoe ………….. wat een moedig mens ben jij, dat je de luikjes heb geopend, en al deze ellende zo duidelijk van je af kunt schrijven.
    Dit is echt kindermishandeling, en alleen de behandelaren hadden het tegen kunnen houden.
    Logisch dat je hier niet ongeschonden uit bent gekomen, dit is bagage in je rugzak die je niemand gunt.
    Jij bent een mooi mens en goed zoals je bent, hoop dat je dat zelf ook zo zult voelen.

  3. Goede morgen kakeltje. Ik hoop dat jij van de zonnige zondag wat genieten kon waarbij je heel die nare historie wat vergat… Want jij verdient wat geluk hoor!

  4. Aiaiai….dat was de hel 🙁 Ongelooflijk hoe moedig jij was om je zin door te drijven. Zelf had ik het op die leeftijd niet gedurfd, zeker weten 🙁

    • Ik móest het gewoon doen van mezelf.
      Misschien had je het toch wel gedurfd, Bea. Je weet pas hoeveel dapperheid er in je zit, als je het het hardst nodig hebt…

  5. Mijn stekels zouden ook gaan staan door zulk autoritair gedrag. Waarom zou je uberhaupt praten met iemand die alles afkeurt?
    xxx

  6. kakeltje,

    je weet het….
    t is jammer dat ik er niet was toen voor je, ik zou erop getimmerd hebben voor je,
    en juul had ik uit het raam gegooid van drie hoog…
    je begrijpt het wel hé.

    snotverdikkie, kon je dat verdriet maar terugdraaien, maar het heeft je wel mede gemaakt tot de kanjer die je nu bent.

    xxx

    • juul driehoog uit het raam gegooid LOL. In het echt zou ik het niet willen, maar de gedachte is leuk.
      Ik ben er al láng overheen. Het is meer dat ik voor mezelf op een rijtje zet waar mijn zwemmen tegen de stroom in vandaan komt…
      We varen momenteel dezelfde koers, Dien :-))
      Houwdoe <3

  7. Psychiaters en psychologen interpreteren antwoorden nog steeds zoals zij dit zelf willen en luisteren niet echt naar de patiënten. Veel dingen zijn veranderd door de jaren heen maar aan de essentie is er niets veranderd.

  8. Ik heb deel één en twee gelezen en nu dit stukje, en ik verzeker je dat ik er niet goed van ben. Hoe is dit in godsnaam mogelijk. Wat een gruwel, wat een horror. Ik hoop dat het je helpt om dit uit te schrijven. Dat het een aanklacht moge worden tegen een vreselijke toestand, en dat het er voor mag zorgen dat zoiets nooit meer kan gebeuren!!!

    • Dankjewel, dat je de moeite genomen hebt alle verhalen te lezen.
      Als ik er nu aan terugdenk, vind ik het pure kindermishandeling! Voorbij is voorbij. Ik kan er niets meer aan veranderen. Ik heb er gelukkig ook geen trauma aan overgehouden, hoogstens een ongezonde achterdocht tegen onbekenden.
      Door alles op een rijtje te zetten leer ik mezelf steeds beter kennen.
      Bedankt voor je support!
      Liefs Kakel

  9. Wat een rare praktijken toch. Ook ik heb de andere delen gelezen, het is net alsof ik naar een oude Engelse film zit te kijken. In dit deel zag ik een klein tenger meisje met rood haar dat strijdbaar met haar handen ineen gevouwen tegenover zo’n kenau zit. Mensen die het niet hebben meegemaakt weten niet wat pesters met je doen. Onzekerheid en wantrouwen tegen de mensheid hou je er aan over. Goed dat je je poot stijf hield, dat toont echt heel veel karakter. Ik had er (toen) waarschijnlijk het lef niet voor gehad …
    Ik heb me jaren geleden over laten halen om weer naar zo reünie van school (waar ik werd gepest) te gaan. Ik heb er daarna nog maanden nachtmerries over gehad en tevens spijt als haren op mijn hoofd dat ik erheen ben gegaan.
    Heb je er geestelijk geen moeite mee om ‘het’ allemaal te herhalen?
    *knuf*

    • Zoals ik het lees, lijkt het een meesterlijke zet: met zwijgen op mijn strepen staan. In mijn dagboek leest het heel anders… Uit verveling zat ik hele dagen te schrijven. Vandaar dat ik alles goed “op een rijtje” heb staan.
      Ik heb er geen moeite mee alles te herhalen. Het is al zolang geleden. Het onderwerp is uitgekauwd omdat iedereen er steeds over wilde horen.
      Ik ben wel blij dat ik vrijwillig twee jaar geleden naar een therapeut ben gegaan.
      Pesten ondermijnt je zelfvertrouwen. Met een grote mond en veel lol kun je het verbergen, maar van binnen blijf je net zo klein als je je altijd gevoeld hebt.
      Ooit ben ik in de kroeg mijn grootste pestkop tegengekomen. Ik heb getwijfeld of ik hem zou vragen of hij zich zijn gepest nog kon herinneren, maar heb het uiteindelijk niet gedaan.
      Ik vind het knap dat je naar de reunie bent geweest. Je nachtmerries ten spijt…Zie je dat je veel meer lef hebt dan je denkt 😉
      Liefs Kakel xxx

  10. Waarom werd er dan ook aan pesten niets gedaan. Diegenen die verondersteld werden het op te lossen pestten lustig mee.

    Ze gaan nu toch niet gaan beweren dat ze indertijd niet wisten dat dat een foute aanpak was.

    • Geen idee waarom mijn ouders nooit contact gezocht hebben met school, of omgekeerd.
      Het is al heel lang geleden dat ik werd opgenomen: van september 1974 t/m november 1976.
      Inmiddels zullen er dingen veranderd zijn.
      Het meest trieste van alles vind ik dat pesters vaak vrijuit gaan en de slachtoffers het zelf op moeten lossen.
      Mijn vertrouwen in de psychiatrie is voor altijd naar de gloria.

  11. *zucht*
    Ik weet echt niet wat ik hierop antwoorden moet lieve Kakel. de voorgaande afleveringen van je schrijnend verhaal heb ik natuurlijk gevolgd, maar dit slaat imo alles…
    Meer dan ooit bewonder ik jou om je moed, doorzettingsvermogen en je wil tot leven om dit allemaal door te hebben gesparteld!

  12. Een vertrouwenspersoon in iemand die je kunt vertrouwen… Iemand die je je vertrouwen schenkt en die dit niet beschaamd. juul was dit, zoals ik het hier lees. zeker niet. Fijn dat je toch iemand heb gevonden die je je vertrouwen wel heb kunnen geven. “Gepest” worden is niet niets (ik spreek uit ervaring) Voor mij waren er twee leraren op school. De ene is twee jaar gegeleden overleden. Ik ben nog naar zijn begrafenis geweest. Hij heeft voor mij toendertijd heel veel betekend. Zijn vrouw en zoon waren ook op de hoogte en vonden het fijn dat ik er was……(zeiden ze)…..

    • Al heb je maar één iemand die zijn nek voor je uitsteekt…het kan een verschil van leven of dood maken.
      Van juul heb ik nooit iets begrepen. Hoe kan een kinderarts nou zo onsympathiek doen?
      Toen mijn eerste psychiater wegging – zij was een echte lieverd – heeft ze nog snel geregeld voor me dat ik in het weekend ipv 1 dag, 2 dagen naar huis mocht.
      juul was van plan dat terug te draaien als ik niet meer met haar ging praten.
      Ik vond dat zo vals dat ik helemaal dichtsloeg. Daarna kwam dat gedoe met die spiegelkamer.
      Er bleef maar één oplossing over: juul “opzeggen.”
      Vriendschap kun je niet afdwingen. Vertrouwen al helemaal niet. Ik heb er geen trauma aan overgehouden.
      Alleen een hartgrondige achterdocht tegen alles wat met psychiaters/therapeuten/psychologen te maken heeft.
      Natuurlijk vonden de vrouw en zoon van de leraar het fijn dat je er was. Je hebt hen – en jezelf- laten zien hoeveel hij voor je betekende. Dat is altijd goed!
      Bedankt voor je uitgebreide reactie.
      Liefs Kakel

  13. Hoe kan je nu de verkeerde antwoorden geven denk ik dan. Het zijn jou antwoorden en als zo’n mens ze anders interpreteert is dat haar probleem en zou ze een opfriscursus psychiatrie moeten nemen.
    Een harde tijd daar voor je.. Gelukkig ben je goed terecht gekomen.

  14. Goedemorgen Kakeltje,

    wat heb jij pech gehad zeg. Wat een klotewijf, excusez le môt…
    Een onpedagogisch verzuurd hard onwetend en gefrustreerd klotewijf.

    En jij?
    Jij ben een kei, dat je met alle kracht die je in je had er tegenin wist te gaan.
    Met stilte.

    Beter kan bijna niet.

    Ik ben bang dat ik haar te lijf was gegaan. En dat zou koren op d’r molen geweest zijn.
    Nee, petje af voor jou, Kakeltje: jij vocht met stilte terug. Bravooooooooo!!!

    Dikke pakkerd van Marlou

    .

  15. Gelukkig dat jij sterk was, want anders was je helemaal kapot gegaan.
    Weet je wat me beangstigt? Dat er tegenwoordig nog zulke hulpverleners zijn als juul, die denken dat ze goed werk verrichten, maar ondertussen een kinderziel ernstig beschadigen.

  16. Jeetje wat een heftig verhaal. Wat een vreselijke dingen heb jij meegemaakt in je jeugd. Ik vond je altijd al een kanjer maar krijg nog steeds meer respect voor je.

  17. Je kunt iemand de vernieling in pesten, dat is wel weer gebleken.
    juul breekt meer af dan dat ze opbouwt, je zou haar toch een lel willen verkopen, wat een leugenaar.
    Je had beter op school kunnen blijven, wist je waar je aan toe was. Hans

  18. Knap hoor dat je zo jong al op deze wijze kon reageren.
    Eigenlijk is het kindermishandeling.

    Die juul moet zelf naar een psychiater.

    Liefs Mary J.

  19. Wat heftig Mirjam, wat een stelletje idioten zijn er toch op deze wereld. Maar dat deze idioten ook nog op plekken zitten waar de kinderen nog meer kunnen beschadigen dan ze misschien al zijn is echt van de gekke toch.
    Goed dat je erover schrijft. Breng het maar aan het licht!
    Dikke knuffel XXX

  20. Jeetje wat moet dat een akelige tijd geweest zijn Mirjam….vreselijk. Knap van je dat je het zo hier kan schrijven.

    Liefs,
    Mirjam

  21. Goh Kakeltje, wat een verschrikkelijke ervaring moet dat zijn geweest. Jij als klein meisje gewoon op laten sluiten en laten geloven dat ze gek is! Hoe konden je ouders dat goed hebben gevonden…
    Heftig…

    • Ik begrijp ook niet dat ze het advies van de huisarts zo klakkeloos hebben opgevolgd.
      Toch heb ik altijd mijn hand boven hun hoofd gehouden. Tot ik zelf moeder werd.
      Het laatste wat ik zou doen, is mijn kind uit handen geven.

      • Je ouders stonden of voelden zich waarschijnlijk ook machteloos. En ja dat je toch je hand boven hun hoofd bent blijven houden is normaal, het is kind-eigen om je ouders niet af te vallen. Maar je eigen reactie nadat je dochter is geboren snap ik ook… hoe kan iemand zoiets doen…
        Toch mooi dat je het vertelt, helpt je vast ook nog met de verwerking. Heb er natuurlijk al eerder iets over gelezen bij je maar het blijft heftig!
        Veel liefs!

  22. Poeh, wat een triest en eenzaam verhaal.

    Juul was nul komma nul geschikt voor haar baan. Ik vraag me af hoeveel mensen ze beschadigd heeft 🙁

    En wat was jij dapper dat je volhield. Wow. Voor zo’n klein meisje.

  23. Ik had ook niets gezegd, echt niet. Dat mens was maar door de grond gezakt, maar mij had ze niet aan het praten gekregen. Het is goed dat je je sterk houdt.

    Love As Always
    di Mario

    • Dankje voor je reactie.
      Ik ben blij dat je schrijft dat jij ook niets gezegd had.
      Op de een of andere manier bemoedigt me dat…
      Liefs Kakel

  24. Jeetje Mirjam, had je verhalen al eerder gelezen en je had er wat over verteld maar als ik het dan weer zo lees. Wat kunnen ze kinderen aandoen zeg. Toch eigenlijk te gek voor woorden. Een wonder dat je nog zo in het leven staat zoals je staat. Je moet echt wel een sterke wil hebben…. Wat een eng mens die psy.

Laat een antwoord achter aan Mirjam Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *