Een sprongetje van geluk

‘Hé gast,’ roept een meisje achter me naar een jongen voor me.
De gast is een jaar of vijftien, heeft donkere krullen, een beginnend snorretje en kuiltjes in zijn wang. Hij kijkt niet op of om; zijn blik gefixeerd op het mobieltje in zijn hand.
Het meisje kijkt snel naar mij. Ze heeft warrig blond haar en een wipneus met zomersproetjes. Ze draagt een houthakkershemd en een spijkerbroek met modieuze gaten. We staan in de rij bij de kassa.
‘Ga maar voor,’ zeg ik tegen haar.
Gehaast glipt ze langs me heen.

‘Hé Ries? Heb je zin om met me naar de film te gaan?’ vraagt ze zodra ze naast de bink staat.
‘Hè?’ zegt de jongen en trekt een oortje uit zijn gehoorgang. Hij maakt een slome indruk maar dat schijnt stoer te zijn, heb ik me laten vertellen, net als desinteresse tonen.
Het meisje lijkt ineens verlegen. De vraag één keer stellen was een overwinning en nu moet ze ‘m herhalen. Ze verandert van houding en in haar pose neemt ze de nonchalance van de jongen over. ‘Zullen we naar de film gaan? Naar de mazerunner?’
‘Met mij?’ vraagt de knul. Hij bewaakt zijn onverschilligheid voortreffelijk. Hij werpt een vluchtige blik op het winkelschap met chips waarbij zijn mond een tikkeltje open hangt. Na de chips kijkt hij weer op het schermpje in zijn handen. Al die tijd wacht het meisje op antwoord.
Volgens mij kan ze hem beter een WhatsApp sturen; live is de gast enorm afwezig.

Alsof hij mijn gedachten geraden heeft, bergt hij zijn telefoon op en knikt het meisje toe.
Meteen fleurt haar gezicht op. Ze geeft bijna licht. Als ze zou durven, zou ze een sprongetje van geluk maken, maar ze durft niet. In plaats daarvan zegt ze: ‘Cool! Wanneer? Zeg jij het maar.’
‘Moet ik eerst thuis vragen,’ zegt hij. ‘Mag ik je nummer? Dan tekst ik je.’
‘Wat? Heb jij mijn nummer niet?’ vraagt ze.
Voor een tel staat er pure verbazing te lezen op het gezicht van de jongen. Alsof hij nu pas ziet hóe leuk dit meisje is en hij haar nummer niet heeft. Met een geroutineerde beweging pakt hij zijn telefoon en toetst iets in. Het meisje verricht eenzelfde soort handeling. Ze wisselen telefoons uit en toetsen hun gegevens in.
Zo gaat dat tegenwoordig; er komt geen woord meer aan te pas.
Even later verlaten ze samen de winkel; de laatste stralen van de nazomerzon in.

63 gedachten over “Een sprongetje van geluk

    • Bij ons was studeren helemaal niet aan de orde. Na de middelbare school gingen we gewoon werken, klaar. Jammer, maar met zelfstudie zijn we nog een redelijk eind gekomen. Het waren toch heel andere tijden.
      Lieve groet

  1. Tja, dan hadden wij het toch een stuk moeilijker vroeger. Wat vond ik het moeilijk als ik een vriendje moest bellen, of erger: als hij dan belde en mijn vader opnam.
    Dan hebben ze het nu toch maar makkelijk hè!?
    Leuk geschreven weer Mir! Liefs, Narda

  2. Ik doe het de laatste tijd ook zo.
    Alleen niet naar de bios.
    Stukkie fietsen
    Stukkie wandelen
    Tja, een vrijgezel die gaat pas slapen………………..
    Ken je dat liedje?

  3. “Hé gast” zit net te denken wat wij vroeger tegen elkaar riepen.
    Je moet je aan elkaar aanpassen om bij elkaar te passen, dat is nog niet veranderd.
    Eigenlijk wel saai, wij hadden veel meer te bespreken in onze jeugd. Hans

    • Ik weet niet of wij per se meer te bespreken hadden. De jeugd van nu wordt wel overladen met meer nieuws door internet: youtube, vlogs, video’s…
      Seks, drugs en rock & roll is wel gebleven 😉

  4. Bij de beschrijving van het meisje zie ik Ilse voor me. Je weet wel. Dat meisje met haar gitaar die ook wel eens bij Hak aanschuift voor friet met appelmoes 🙂
    Tja, zo gaat dat tegenwoordig. Wij hadden onze eigen manieren.

  5. Goh Kakeltje, het doet er niet toe hoé, maar of je effectief met elkaar communiceert… toch? Hopelijk gaan die twee een heerlijk relatie tegemoet, virtueel alvast en misschien later nog in het ‘echte’ leven!
    Heerlijk geschreven verhaal alweer, bedankt om het met ons te delen…

  6. Goede morgen Kakeltje, mooi verhaal en erg eigentijds, het lijkt soms wel of die kinderen met een mobieltje in de hand worden geboren.
    Ik heb er nu ook eentje , maar ‘vergeet’ dat ding vaak mee te nemen, ik hoef niet overal en altijd bereikbaar te zijn. Gossiemijne ik stam nog uit de tijd dat mijn ouders zelfs helemaal geen telefoon bezaten, in noodgevallen mochten we dan bij buren bellen. De post kwam twee keer per dag en we kregen veel brieven van familie, gezellig, die kon je altijd nog een keertje over lezen ☻

    ot. Wat die lichtjes betreft, die had ik al in mijn vorige log ‘Alien in de tuin?’ beschreven, dus als je het wilt weten, even naar beneden scrollen.

    • Ik kreeg een tijdje geleden van een tante een stapeltje brieven terug die ik lang geleden aan haar geschreven heb. Ze lazen als een dagboek.
      Laten we het er maar op houden dat zowel wij als de jeugd van nu niet beter wist/weet.
      Ik kom zo nog even naar je lichtjes kijken.
      Lieve groet

  7. wij zien dat heel anders, maar voor de jeugd hoort het inderdaad zoals jij het beschrijft. Je ziet de emoties, spijtig dat ze ze niet gebruiken, daar waren wij anders in

  8. Toch wel lief….voor de tegenwoordige tijd 😀 Zelf vind ik al dat gsm-gedoe hemeltergend. Ik ben van de verleden tijd waar alles nog gezegd werd of eventueel geschreven 😉

  9. Die zin: Even aan mijn moeder vragen. Dat zei ik altijd, niet de jongen. Maar wel lief……
    Tegenwoordig wonen die kinderen in hun telefoon. Bij onze videotheek repareren ze tegenwoordig mobieltjes. “Heb je veel reparaties?”vroeg ik. Het blijkt dat ze meer dan 10 reparaties per dag heeft, zes dagen lang.
    Een keer zei ze tegen een jongen dat zijn mobiel niet meer waterdicht was na reparatie.
    “Kan ik dan niet meer WhatsAppen onder de douche?”vroeg hij. Mijn mond viel open….

    Liefs Frederique

  10. Gewist

    je ziet
    de jeugd van vandaag
    haast geen seconde meer zonder mobieltje

    alsof ze om het echte leven
    geen zier geven

    velen
    verpletteren tegenwoordig
    met één duimdruk iemands hart en zieltje

    Lenjef 🙁

  11. Ik hóór de stem”Even aan mijn moeder vragen” De rest van het liedje weet ik niet meer.
    Prachtig verteld . Ik zie ze staan.

    Lieve groetjes, Ria

  12. het begin is er 🙂
    wat mooi en lief, ook dat hij nog eerst toelating vraagt aan z’n moeder, de meeste jongelui zeggen gewoon ‘ma, ik ga naar de film’, die vragen niks meer
    heb ik van horen zeggen 😉

    de moderne tijd hé
    soms denk ik dat iemand tegen zichzelf loopt te praten, maar dan zie ik dat ze zo’n oortje en microotje hebben 🙂
    zou ik beter ook aanschaffen kan ik ongehinderd en zonder raar gevonden te worden tegen mezelf babbelen haha

    leuk weekend Mirjam

  13. De laatste zonnestralen op een herfstige namiddag kijk ik graag na.

    Toch kijk ik een mooie vrouw liever in de ogen en spreek gewoon iets met haar af.
    Mijn mobiel gebruik ik daar niet voor ….

    Vrolijke groet,

    • Geweldig, hè? Ik moest meteen aan dat liedje denken. Toen kostte de film nog vijf gulden…
      Eén ding is niet veranderd: moeders hebben er nog steeds de wind onder 🙂

  14. Onlangs zo’n stelletje op het terras gezien, ze zaten met elkaar via de mobiel te communiceren….. elkaar aankijken deden ze op en via het schermpje.. hoe gek kan het worden.

    • Ja! Mijn dochter was afgelopen weekend met drie vriendinnen uit eten. Een vijf-gangen-menu (met kortingsbonnen 🙂 )
      Zat ze bij elke gang uitgebreid foto’s te maken en te versturen. Leuk hoor, maar had ze niet iets beters te doen? Nou, ze vond het heel gewoon. De rest had het ook zitten doen, zei ze…

  15. Even aan mijn moeder vragen, ik zweerde dat hij dat zei…

    Leuk toch… zou nog leuker zijn als het een gezellig avondje wordt.. zonder Eps!

    • …ze lachte er niet eens bij…
      Ik heb Roos verboden tijdens het avondeten te appen. Het is de enige maaltijd die we met z’n drieën eten dus dat lijkt me een redelijk verzoek. Nee, begint Joris zijn e-mail te checken! ‘Is belangrijk, is voor de zaak,’ zei hij. Twee grote kinderen dus 😉

Laat een antwoord achter aan liliane Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *