Eeuwige sneeuw

De winter is zelden zo hardnekkig geweest. Hadden ze de sneeuw eerst in centimeters geteld, weldra waren dat decimeters geworden, waarna de sneeuw hen boven het hoofd was gevallen. Het is dat ze geen koelkast hebben anders hadden ze die opengezet om de kamer te verwarmen.

Er rest hen niets dan het houten geraamte van het huis. Daarbinnen is alles opgebrand. Katinka heeft eerst de poten van het bed afgezaagd waarna de onderkant er aan moest geloven. Een voor een heeft ze de weinige boeken prijsgegeven aan het vuur van de potkachel. Gods woord deed er niet langer om over as te worden dan de lettergrepen van Tolstoi of Konsalik. Na de houten tafel en stoelen, verstookte ze hun enige wodka-vat. Het belangrijkste is dat de temperatuur van het huisje boven het vriespunt blijven, anders zijn hun uren geteld.

Aleksandrj ligt ineengedoken onder een stapel dekens. Sinds hij in de oorlog een been is verloren, is er weinig beweging in de man te krijgen; alsof hij langzaam is uitgedoofd.
Katinka probeert haar man zoveel mogelijk bij het dagelijks leven te betrekken, maar kan zelden op zijn steun rekenen.
Knorrig van de kou staart ze naar het steeds kleiner wordende vlammetje. Ieder moment kan de dooi inzetten. De wind is gedraaid en waait nu uit de goede hoek. Er zijn zelfs smalle reepjes blauw zichtbaar in de lucht en zodra de zon maar even schijnt, is het met de ergste kou gebeurd.

De warmte tussen haar en haar man is verdwenen en de honger en nietsontziende winterkou heeft er nog een schepje bovenop gedaan. Er is één laatste kans om het vuurtje levend te houden, maar hoe vraagt ze het Aleksandrj? Wat verwacht hij eigenlijk van haar? Dat ze net als hij sneu in een hoekje gaat liggen? Doodgaan ziet Katinka niet zo zitten.
Ze staat op, priemt haar wijsvinger tussen de stapel dekens tot ze een reactie hoort, en spreek op gebiedende toon: ‘Aleksandrj, wees een vent!’

Onder de dekens beweegt een bult die zichtbaar wordt als twee handen de berg dekens opzij duwen. Boven een verwilderde baard kijken de ogen van haar man haar gealarmeerd aan. Hij weet dondergoed wat er van hem verlangd wordt.
Katinka’s strenge gestalte torent boven hem uit. Haar gezicht – kouder dan het ijs buiten  – verzacht als ze beseft welk offer ze van haar man vraagt. ‘Je móet me helpen het vuurtje brandend te houden, Aleks,’ pleit ze.

Haar man kruipt onder de berg vandaan; zijn adem in stevige stoten. Ondanks de traan die over zijn stoere gezicht biggelt, kijkt hij zijn vrouw woedend aan. Dan zuigt hij zijn longen vol lucht – een dappere prestatie in de stinkende kamer – maakt de gulp van zijn broek los, vervolgens de knoop en trekt zijn broek moeizaam naar beneden. Met grote tegenzin pakt hij zijn houten been en overhandigt het aan zijn vrouw.

88 gedachten over “Eeuwige sneeuw

  1. RE op je RE op mijn laatste blog: Het torentje hoort bovenop de Waalse Kerk aan de Breestraat erachter en ‘piept’ er dus inderdaad bovenuit. Hoeveel voetstappen? In ieder geval een even aantal tenzij die man uit jouw verhaal hierboven erdoorheen is gelopen.

  2. Heerlijk verhaal! Ik bibber nog na en ben blij dat we langzaam maar zeker naar het voorjaar gaan. Ik vind de winter alleen mooi van foto’s, kerstkaarten en het journaal waar mensen door de sneeuw ploeteren. Groetjes van mij

  3. Goed dat het nu wordt opgebrand, een man laten lopen met een been van hardhout, is toch niet te doen? Veel te zwaar..
    Jemig wat een verhaal Kakeltje, het eind was echt een verrassing hoor! XXX

  4. wat een opoffering maar als dat het laatste is om het huis te verwarmen…
    hopelijk stopt ze daarna haar man niet in de kachel 😉

    prachtig verhaal!

  5. mijn blogs zijn niet te vergelijken met de mooie verhalen die jij plaatst
    maar ik was ver achterop met reacties en de mailbox liep over , dus ff zo een dag tussen door en bijwerken
    fijne dag nog
    lieve groet , karel

  6. Wow… zo kennen we jou Kakeltje, een schitterend verhaal met een wel heel onverwachte, grappige pointe! Bedankt voor mijn eerste lach van de dag meid…

  7. zo schrijven is echt een kunst
    zo boeiend en dan zo’n einde….
    maar als ik dit lees wil geen eeuwige sneeuw hebben, laat het maar zoals het is

  8. Weer een mooi verhaal Kakel. Ik ben het met Di Mario eens, aan die kerel had ze kennelijk toch niets, lekker blijven liggen onder de dekens , grommen en mopperen en zij maar sloven om het warm te houden. Hij had haar er beter lekker bij kunnen pakken, dan waren ze samen goed warm gebleven, zonder stoken.

  9. Hahahaha…….. Zo leuk! Dat had ik even nodig. Geweldig geschreven. Ik heb het Hubbie voorgelezen. Prachtig, vond hij.
    Je tovert een glimlach om mijn mond.

    Liefs Frederique

  10. Het verhaal doet me aan de oorlog denken.
    toen werden ook de huizen opgestookt om een beetje warm te blijven.
    Maar of men toen ook zijn houtenbeen opstookte heeft mijn vader nooit verteld. Hans

    • Mijn oma vertelde verhalen dat ’s nachts stiekem in het Kralingse bos boom na boom om werd gezaagd. Lagen er daarna lange berkenstammen bij haar in de gang. Over een houten poot heb ik nooit gehoord. Zo nu en dan moet ik er zelf ook wat fantasie tegenaan gooien.

      • Mijn moeder en haar zusje, pikten Turf bij de moffen.
        Thuis gekomen, moesten ze het van hun moeder terug brengen, stelen deden ze niet.
        Best wel link voor de kinderen. Hans

  11. 🙂 ik moet altijd lachen om di Mario’s antwoorden,
    is het geen lieverd,
    die zou je als laatste bewaren toch,
    ik ben het met hem eens, gooi die onweerswolk er helemaal op kakel.

    xxx

  12. Weer en mooi verhaal hoor Mirjam. Er zijn inderdaad mensen geweest, die in de kamer een potkacheltje hadden staan, waarvoor ze om die aan de praat te houden, kasten en stoelen sloopten. Maar dat was in de jaren ’50.

    • In Rusland lopen ze decennia achter, Edward 😉
      Is zo’n kachel echt uit de jaren ’50?
      Dan heeft Alekj zijn been in de eerste wereldoorlog verloren, hihi.

  13. Om het vuur aan te houden, had hij die been vrijwillig in het vuur moeten gooien.. jammer.. want nu gaat het bed er ook aan.
    Je hebt het weer mooi geschreven Mevrouw Kakelbont!
    Liefs,
    Alie

    ps. Mag ik je weblog linken op mijn weblog???

  14. Schitterend, en wat voor een apotheose!!
    Bedankt om me regelmatig op de hoogte te houden, maar vanaf nu wil ik toch graag rechtstreeks komen kijken en genieten.

  15. Soms loopt een plan mank

    de onvermoeibare Dood is zelden een welkome gezel
    om hem de deur te laten voorbij gaan
    moet men sterk in de schoenen staan
    een probleem voor mensen met een metalen onderstel

    Een adembenemend knap verhaal, Mirjam! 🙂
    Lenjef

  16. O wat een triest verhaal, ik krijg het er Siberisch koud van!
    Zijn houten been in het vuur, warmte voor misschien 5 minuten?
    Zonde hoor.
    Mooi geschreven Mirjam!
    Hier is het gelukkig niet zo koud haha.
    We waren een weekje weg en hadden gehoopt op sneeuw maar helaas.
    Vorig jaar wel, zaten we dezelfde week op Terschelling, genoten van de sneeuw toen.
    Liefs Petr@

    • Ik las net op het nieuws dat de natuur zes weken vooruit loopt. Dat is veel! We zullen het dus met sneeuwklokjes moeten doen…
      Wel een fijne week gehad?
      Liefs Kakel

  17. dat is een opgave
    die menig zal verbazen
    toch kan ik het wel begrijpen
    kan mij de datum 29 augustus 1972 nog goed herinneren
    als de vrouw van de baas tegen mij zij bij de koffie en snee brood om een uur of 6 in de ochtend , Karel doe een jas aan het vriest
    ik dacht gelijk augustus – zomer – waar ben ik
    ja achteraf 🙂 gemiddeld 100 vorst vrije dagen

    dus niet echt eeuwige sneeuw
    maar wel enigszins het idee

Laat een antwoord achter aan roadlaura1969 Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *