Hansje Pansje kevertje

‘Wat is je vraag voor deze Innerlijke Reis?’ vraagt Tanja, de natuurgeneeskundig therapeute.
Ik zeg dat ik een bouwlamp wil richten op mijn chronische vermoeidheid.

Bij zo’n Reis pak je gebeurtenissen aan die op je harde schijf staan opgeslagen. Zoiets als een “reset.”
Ik word al ziek/zwak/misselijk bij de gedachte. Het liefst zou ik ‘m onder narcose ondergaan maar ik moet juist naar mijn gevóel toe. Een zware opgave. Ik zie het maar als een potje worstelen met mezelf.
Het is een soort geleide meditatie: ogen sluiten, lichaam ontspannen en een trap met tien treden afdalen. Ik mag zelf een vervoermiddel en een bestemming kiezen.

Ik parkeer mijn Mini Cooper op het strand en stap uit. Het is koud en bewolkt. Met mijn rug sta ik tegen het prikkeldraad van het duin. Voor me strekt zich het strand en de eindeloze zee uit. Er is geen levende ziel te bekennen.
‘Hoe voel je je?’ vraagt Tanja.
‘Opgesloten,’ zeg ik.
‘Waarom voel je je opgesloten?’
‘Door de vermoeidheid in mijn lichaam.’
‘Waar wordt die door veroorzaakt?’
Meteen voel ik een dreun van eenzaamheid en pak met twee handen de stoelleuning vast.
‘Wat gebeurt er?’ vraagt T.
‘Zo raar,’ zeg ik, ‘ik dacht dat ik viel.’
‘Waar wordt de vermoeidheid door veroorzaakt?’ herhaalt ze.
‘Eenzaamheid, verdriet en onveiligheid.’ Ik som het op alsof ik de antwoorden van een kaartje lees. ‘Ik voel me nog alleen-der-der op de wereld dan Remi,’ voeg ik eraan toe.
Dat boek moest ik vroeger lezen en herlezen. “Het is zó mooi,” vond m’n moeder, en ik maar janken.

Stuk voor stuk moet ik de gevoelens groter maken. Een deksels karwei.
Bij binnenkomst had ik de doos tissues al zien staan die Tanja voor me had neergezet voor het geval mijn traanbuizen gaan jeuken. Ik háát tissues.
Ik voel me zwaar; alsof de zwaartekracht me tegen het zand wil drukken. En zwart. Alles in mij is zwart.
‘Hoe krijg je dat eruit?’ vraagt T.
‘Door onweer,’ zeg ik. Zo langzamerhand kijk ik nergens meer van op.
‘Maak er een wervelende show van!’ moedigt de therapeute me aan.

Ik maak er apocalypserig rotweer van. Het knettert, het flits, het rommelt en dondert. Inktgrijze wolken laten roffelend hun lading vallen. Ademloos en zeiknat sta ik eronder en geniet. Dan laat ik repen blauw in de lucht langzaam dichterbij komen.
En daar is de zon. Ze schijnt op m’n gezicht en in een mum van tijd ben ik droog. Ik voel me net Hansje Pansje kevertje. Al het zwart in mij is in één keer weg; wat een feest! Ik voel me zo licht als een veertje.

Ineens ben ik weer omhuld door duisternis. Er dringt zich een groeiende berg irritatie in me op. Wat nou weer?
‘Waar ben je nu?’ vraagt T.
Goeie vraag…
Met duim en wijsvinger doe ik een aansteker na: het geeft een glimpje licht. Genoeg om te zien dat ik in de donkere kelder onder ons huis in Rotterdam sta. Waar het altijd donker en vochtig was en grote spinnen zaten. Een druk op de lichtknop leverde 20 seconden zicht op; daarna floepte het automatisch uit. Te weinig tijd om naar de trap naar boven te rennen. Doodeng vond ik dat als
kind. Maar ik ben geen kind meer, en niet meer bang voor spinnen of duisternis! Op de tast vind ik de deur naar de binnentuin. Ik trek ‘m open. Zonlicht prikt in mijn ogen en ik zie dat het goed is.

91 gedachten over “Hansje Pansje kevertje

  1. Die reizen zijn zwaar, terwijl reizen fijn en mooi en ontspannend horen te zijn. Maar deze innerlijke reizen zijn blijkbaar wel goed voor je. Ik weet niet wat een depressie is, tenminste niet wat mijzelf betreft, maar ik weet hoe iemand vecht als die zwarte tijd er weer is! Wat is het toch ongelijk verdeeld. Sommigen krijgen alles en anderen fietsen (ironisch woord nu) zo overal doorheen. Ja.. je schreef het ergens, elk huisje heeft zijn kruisje.. dat moet dan maar en dat is dan maar zo hè..
    Sterkte.. ook alvast weer de volgende reis! Dikke knuffel!

    • Geef mij maar een echte reis, lekker naar de zon!
      Zonder een paar jaar therapie had ik die innerlijke reizen niet eens kunnen maken. Alles wat ik niet vertrouw, blokkeer ik in mijn hoofd. Er gaat een luik naar beneden en niemand die er doorheen komt.
      Door Jan heb je het e.e.a. geleerd over depressie: het is een gevecht tegen jezelf. En tegen heel veel onbegrip van anderen. Die denken dat het een kwestie is van je schouders eronder zetten. Ik zeg altijd maar: ‘Wees blij dat je niet weet hoe het voelt.’
      Dank voor je lieve woorden; je weet altijd de juiste weer te vinden.
      Dikke kus en lieve groet ♥

      • Dat kan ik me voorstellen..
        Je bent gelukkig al zo’n eind gekomen en iedere keer wordt het vast weer beter.
        Ja, ik ben er nu mee bekend. Het is zoals het is. Ik vind het vreselijk voor hem, maar weet dat ik er op dat moment niks aan kan doen, er niet echt voor hem kan zijn. Ik laat hem dan ook zoveel mogelijk met rust.
        Ik zie dat hij vecht en hoe hij probeert te overleven door vaak toch te gaan bewegen etc. Alleen als het erg is, is zo’n eerste dag gewoon niet te doen.
        Jan zegt ook wel eens “dit wil je niet voelen”.
        Maar ik denk dat ik er wel goed mee omga. Ik zie hem ook niet als een ziek persoon, hij is gelukkig ook vaak ‘vlak’ zoals hij het noemt. Die ziekte gooit alleen zo nu en dan roet in het eten.. en ja.. dat is dan maar zo… Er is niets aan te doen.
        Geen dank.. wil je zo graag een hart onder de riem steken.. en ik zou willen dat het zou helpen.
        Liefs en een dikke kus terug! XXX

  2. Zo, daar heb je wel lef en moed voor nodig zeg, om zo’n innerlijke reis te maken.
    Wat mij erg trof was : een dreun van eenzaamheid…….
    Zo herkenbaar, heb me als kind zo eenzaam gevoeld en terwijl ik het nu helemaal niet ben, piept dat gevoel af en toe waar naar buiten, en soms in de vorm van ene dreun …….

    • Stel je levensjaren voor als een steenmannetje: losse stenen die op elkaar gestapeld kunnen worden.
      Als je basis wankel is, heeft dat invloed op de rest van de stenen. De onderste steen kan weer glad worden, maar dat kost pijn en moeite.
      Ik hoop voor jou dat je er ooit ook overheen komt.
      Dankjewel voor je openhartige reactie.
      Lieve groet

  3. Heftig die innerlijke reis van jou
    En dat licht op het einde koester het dicht bij jou houdt het vast en laat de straaltjes groeien tot zo veel meer lichtpuntjes die je omarmen
    Lieve knuffel

  4. DEUR
    Oud hout en groen, zonder klink
    of knop: de deur waar je voor staat.
    Hier moet je naar binnen, maar hoe?

    Ik weet wel wat er achter de deur
    te vinden is: over de drempel
    het landschap met diepe luchten.
    Wolken die wegzeilen, overweldigend
    licht dat weerspiegeld lijkt door water.
    Je weet wat je te doen staat daar.

    Het landschap intrekken, waden
    door gras en kniediep water
    terwijl je overal vogels hoort.
    © Remco Ekkers

    … Door wat een heftige ervaring ging je heen Klappertje, maar ik ben zo blij voor je dat het effectief werkt, houden zo en ik hoop dat je weldra die innerlijke storm zal overwinnen!

  5. mogge Mirjam
    ja die vent is totaal zot in de kop , als hij straks die stemming wint , is het hek helemaal van de dam , snap die lui ook niet die zo achter hem aan lopen 🙁

    ja ik ben weer aardig fit en zal vandaag wat achterstallig HH doen , stukje voor stukje , alles lekker mak an
    dus de blommen kwamen goed aan en zonder rode rozen
    nu ook nog wat fitter worden
    en de dag genieten
    lieve groet , Karel

  6. Men zegt: Het moet soms eerst erger worden voor het beter wordt. Je behandeling is erger, Maar je komt er beter en sterker uit.
    Mooie vergelijking met die ui. Ga ik onthouden. Was ik maar een ui kon ik me afpellen.
    Hoop binnenkort naar de Pacific Ocean te gaan en zal daar aan je denken. Doe ik nu ook hoor!!
    Groet, ook aan Joris en Roos!
    Wilma

    • Het moeilijkste is dat je van tevoren niet weet wat er omhoog komt. In wat voor gruwelijks je terechtkomt.
      Je kan een ui niet pellen zonder te huilen en ik wil/kan niet huilen waar een ander bij is.
      Je mag overal aan me denken, maar zeker bij de Pacific Ocean. Geniet ervan, je verdient het.
      Wilma! Bedankt voor je kaart! Echt super, ik zou er wat graag een huis op bouwen.
      Kunnen we eindelijk bij elkaar op de koffie. Jouw plofpost breng ik dinsdag naar het postkantoor (-:
      Lieve groet ♥

  7. Ha Mirjam,
    Je laatste regel klinkt goed, hoop dat het voor jou ook lichter worden mag.

    Mirjam wens je mooie Paasdagen………

    Lieve groet
    Christiene.

  8. Misschien raar dat ik nu schrijf, ACH MEID, GA TOCH FIETSEN!

    Dan zul jij schermen met je GVS?

    Toch zou je het eens moeten proberen?

    Ik heb mijzelf dat ook gedwongen opgelegd. Fietsen tijdens een zware depressie. En het hielp mij terwijl ik er niet van tevoren in geloofde.

    Laat Roos er maar achteraan rijden in de auto als back up.

    ZP
    Zalig Pasen

    • Je kunt een depressie niet vergelijken met chronische vermoeidheid.
      Ik heb 25 jaar een depressie gehad en 25 jaar gefietst. De jaren dat ik het het moeilijk had, heb ik de meeste kilometers gemaakt: tussen de 15.000 en 18.000 km.
      Het is geen kwestie van willen helaas, maar van onmacht. Ik ben blij dat jij nog steeds kan fiets.
      Lieve groet

      • Zie, ik wil zo graag dat je beter wordt, dat ik bereid was om doktertje te spelen.
        Laat mij maar gewoon Hulk blijven.

      • Je hebt geprobeerd met me mee te denken en dat waardeer ik.
        Dus blijf gerust adviezen geven want ik weet dat ze stuk voor stuk uit je goeie hart komen rollen.
        Dikke kus ♥

  9. Ja ik begrijp wel dat je er met lood in je schoenen heen gaat. De regie uit handen geven is niet niks. Maar toch goed om te lezen dat je bij iedere sessie wél winst hebt die blijvend is. Alleen al dát maakt het alle ellende waard als het al niet genoeg reden zijn om het voor je “engel zonder vleugels” tóch te proberen.

  10. Pijnlijk, zwaar, triest, Mirjam… ‘k Voel wat je voelt, ’t is zo oneindig moeilijk…
    Een helpende hand…, kon ik maar…
    Knuffel,
    Lie(f)s.

  11. Apocalyptisch grijze golven

    pijnlijk veel mensen staan er niet bij stil
    dat wat in ons unieke brein gebeurt
    de levensweg licht of donker kleurt
    al draagt men dag en nacht een roze bril

    Hopelijk heb je heel snel geen peut meer nodig, Mirjam! 🙂
    Lenjef

    • Als ik geen peut meer nodig heb, hang ik de vlag ik.
      In de binnenkant van mijn hoofd zitten ook vaak apocalyptische grijze wolken. Dan overspoelen dingen je.
      Maar zo heeft een ieder zijn eigen kruisje.
      Lieve groet ♥

  12. Ik vind het fijn om te lezen hoe die Innerlijke Reis er uitziet, hoe jij dat ervaart. Maar wat ontzettend heftig, en knap van jou dat je de moed hebt het te ondergaan.

    • Als ik er eenmaal ben, gaat het wel, maar de dagen ervoor, pfff.
      Je moet de controle overgeven en dat is echt niet mijn ding!
      Dikke kus.

  13. Het doet pijn dit te lezen. Ik hoop dat je spoedig helemaal beter zult zijn en fijn kunt genieten van een mooi zonnig leven.
    Lieve dikke knuffelxx

    • Die Reis naar je binnenste zie ik maar als een ui. Laag voor laag pel ik af. Wat ik kwijt raak, raak ik voor altijd kwijt.
      Ik ben nog niemand tegengekomen die zei dat het leven gemakkelijk is. Elk huisje zijn kruisje.
      Dank voor je lieve woorden ♥

      • En elk kruisje wat je te dragen krijgt maakt je ook sterker.
        Ik stuur je veel zonnestraaltjes toe XX

    • Wat ik kwijtgeraakt ben tijdens die Reis komt nooit meer terug.
      Ik vind het een verschrikking om ernaar toe te gaan, want ik moet de regie over geven.
      In gedachten kan ik altijd terug naar die zonnestralen!
      Lieve groet.

  14. Mooie en zware reis is dat. Geen ticket to the tropics (en dat scheelt want dan hoef je de heer G. Joling ook niet aan te horen). Gebruik je ook muziek in je hoofd erbij?

    • De allereerste keer gebruikte Tanja muziek. Ik heb gevraagd of ze die wilde afzetten, want er was geen plaats meer voor in mijn hoofd.
      Ik zie er elke keer als een berg (de Himalaya) tegenop maar het levert ook elke keer iets op. Daar doe ik het voor.

    • Lachen mag! Heb ik zelf ook gedaan. Mijn eigen therapeut was erbij (de regie overlaten aan een ander kan ik niet) en die viel tijdens de sessie in slaap. Ik hoorde het aan z’n ademhaling.
      Dank voor je compliment, lief van je.

  15. Het is allemaal zo heftig waar jij doorheen gaat. Ik hoop zo dat je dit achter je kan laten en rust en ontspanning krijg, bezig kan zijn met het leven en vooral plezier kan beleven zonder de ups en downs. Dat is wat ik je gun. Liefs Debby xx

    • Je gunt me behoorlijk wat! Heel lief van je, dankjewel.
      Ik zie mezelf als een ui. Laag voor laag pel ik af. Deze innerlijke reis had ik een jaar geleden nog niet kunnen maken.
      Dat geeft aan dat ik gegroeid ben.
      Succes met je huis!
      Lieve groet ♥

  16. mogge Mirjam
    dat is niet niks
    ik pikte gelijk het prikkeldraad van het duin er uit , dat hoort daar niet , vind ik
    ik hoop dat je snel klaar bent met trainen en naar je gevoel/lijf kan luisteren en fijn ontspannen , dat is wat ik gelukkig heel goed kan
    oja niet te lang bij de bloemzaden blijven staan hihi en zeker niet te lang de bloemetjes buiten zetten 🙂
    geniet de dag

    • Hej Karel.
      Dat prikkeldraad had ook nog een betekenis maar ik weet niet of ik het goed kan uitleggen.
      Het zit als het ware om mijn brein heen. Mijn hoofd (mijn wil) is zo sterk dat ik daardoor soms blokkeer.
      Door een zwaar trauma vertrouw ik niemand meer. Dat leer ik nu los te laten in mijn hoofd. Ben je er nog (-:
      Ach, ik doe gewoon maar wat, haha.
      Lieve groet.

      • ja hoor ik ben er nog hihi
        dus dat vreselijke draad houd je koppie wat bekneld
        wens je suc6 met loslaten , weet wel dat het 1 van de moeilijkste dingen is
        geniet de dag

  17. Goede morgen Kakel, dus de zon heeft weer geschenen, nu zullen er ook wel weer een keer wolken zijn, maar je zit op de goede weg, zie dat vast te houden. Fijn dat die therapie heeft geholpen om weer naar boven te klimmen.
    En wat Remi betreft, ik moest het niet lezen, maar de meester las het voor en ik ook maar janken. Later kreeg ik het boek voor mijn verjaardag en elke keer dat ik het las jankte ik de ogen uit mijn koppie.

    • Ik ga er met lood in mijn laarzen naartoe maar na iedere innerlijke reis voel ik me lichter in mijn hoofd worden.
      Ik ben gewoon blij dat jij “Alleen op de wereld” het ook een vreselijk boek vindt. Al die honden gingen dood of raakten kwijt. Ik werd er diep ongelukkig van.
      Lieve groet.

  18. Hoe kom je eraan en nog meer: hoe kom je ervan af? Als iemand die in de buurt van Amsterdam woont denk ik uiteraard meteen aan jouw Rotterdamse woonomgeving, maar dat zal het toch niet zijn?? Hachelijk?

  19. Daar noem je wel de hoof ingrediënten om verdrietig van te worden.’Eenzaamheid, verdriet en onveiligheid.’
    De zon kan je weer aardig doen opleven. Hans

    ot, kreeg een reactie op mijn weblog, met allemaal e-mail adressen van jou.
    Deze laat ik niet toe om deze mensen te beschermen, maar het zou kunnen zijn dat je mailware of een virus op je pc hebt.

  20. lijkt me niet eenvoudig
    ook niet om te achterhalen wat de oorzaak van vermoeidheid is
    constant geestelijk moe zijn is zo lastig, vaak lastiger dan pijn

    prachtig plaatje, net een paradijs

    • Ik zie ons al zitten in dat paradijs, Antje. Allebei op een bankje met iets te drinken.
      Moe van een lange, zonnige dag die uiterst plezierig was.
      Jammer dat je zo ver weg woont, in jou voel ik een geestverwant…
      Lieve groet.

  21. Pffff wat een ervaring Mirjam, en een overwinning om je over te geven!
    Dat lijkt me zo moeilijk!
    Ik hoop dat de wereld een beetje lichter is geworden en uiteraard dat het zo blijft!

    • De regie overgeven is het moeilijkst. Ik weet ook nooit wat ik “te zien” krijg of in welke situatie ik beland. Daardoor mislukten de eerste twee sessies.
      Ik ga er met lood in mijn laarzen naartoe maar na iedere Reis voel ik me in mijn hoofd een stukje lichter.
      Dank je. Je bent een lieverd!

  22. Die laatste alinea… dat gevoel is onbeschrijflijk hè?! Ik herken het van de sessies die ik had in het verleden… jammer alleen dat je dat gevoel niet definitief kunt vasthouden, althans mij lukt(e) dat niet, ik hoop natuurlijk heel intens voor jou dat jou dat wel zal lukken! Ik gun het je zo! -x-♥♥♥

    • Mij lukt het ook niet het gevoel vast te houden. Maar na iedere Reis valt er iets van me af en voel ik me lichter, en dat is blijvend.
      Wat je eenmaal geleerd hebt door groei, kan nooit ongedaan gemaakt worden. Dat biedt me houvast.
      Kom, ik sla even m’n arm om je heen…
      Dikke kus ♥

      • Ik ben zo blij voor jou dat het zo werkt!! Dát klopt inderdaad wel al heb ik er zelf minder houvast aan dan jij kennelijk, is niet erg, ben superblij voor je dat het jou zo helpt!

        *schurkt zich ff* … zegt verder maar niks ;-( 😉

        xxx

Laat een antwoord achter aan Ingrid Mooren-Roovers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *