Na het voeden legt Martha haar zoontje terug in zijn bedje en geeft een kus op zijn donkere haartjes. Terwijl ze haar omslagdoek strakker om haar heen trekt, klinkt er een klop op de buitendeur.
Martha schrikt van het geluid. De angst zit diep vanbinnen. Razzia’s, huisuitzettingen, vergeldingsmaatregelen, deportaties…ze heeft het allemaal gezien.
Ze luistert. Buiten is het stil op het huilen van de wind na.
Haar man is eten en brandstof vergaren. Het is geen vetpot maar ze kan elke avond zonder honger naar bed omdat haar man de helft van zijn rantsoen aan haar geeft.
Het geklop klinkt weer; ditmaal vier keer kort achter elkaar, alsof het haast heeft.
Martha sluipt naar het verduisterde raam en gluurt tussen de afgeplakte kranten door. Een smal silhouet. Het zou een vrouw kunnen zijn. Of niet. Eén ding weet ze zeker: het is geen mof.
Ze rilt, loopt naar de deur en opent ‘m.
Voor haar staat een vrouw. Haar jas slobbert om haar lichaam; haar gezicht is getekend door stress, angst en uitputting maar vooral door een honger die zijn weerga niet kent.
In haar armen draagt ze een kind. Ze strekt haar armen uit en gebaart tegelijkertijd dat Martha de baby van haar moet aanpakken.
‘Zorgt u voor hem,’ smeekt de vrouw.
Martha laat haar het kind in haar handen duwen. Onbeweeglijk blijft ze staan. Het lijkt of haar hersenen stilstaan, en haar ogen en oren slechts kunnen waarnemen.
De magere vrouw loopt alweer weg. Haar benen lijken op dunne stokken. ‘Zorg goed voor hem!’ roept ze huilend. ‘Hij heet David.’ En zachter: ‘Hij is een Joodse baby…’
Werktuigelijk klemt Martha het kind tegen haar borst en wikkelt de omslagdoek om hem heen. Ze wil roepen, schreeuwen, maar elk woord loop vast in haar keel.
Pas als de vrouw uit het zicht verdwenen is, komt Martha tot leven. Gehuld in kippenvel stapt ze naar binnen en sluit de deur. Verbijstert kijkt ze naar de baby in haar armen. Hij lijkt te zwak om te huilen. Ze gaat zitten en geeft hem de borst. Ze kijkt naar het sterk ondervoede gezichtje met een mondje dat nu nog krachteloos van haar melk drinkt.
Wat zal haar man van David vinden? Terwijl ze de vraag formuleert, weet ze het antwoord al. Hij zal geen kind aan zijn lot overlaten. Nooit! Joods of niet.
Wist de vrouw dat zij een kind aan de borst heeft? Waar komt ze vandaan? Zouden de buren iets van het bezoek gemerkt hebben? Wat is Davids achternaam? Voor een vrouw alleen is het een hachelijke onderneming tegen spertijd op straat te zijn.
Hoe langer ze er over nadenkt, hoe meer bewondering ze krijgt voor de wanhoopsactie van de moeder. Een daad van oprechte liefde. Met een hand veegt ze haar wang nat. Hoe graag ze ook zou willen, ze kan dingen niet veranderen door ze te betreuren.
Martha’s vragen zullen voor altijd onbeantwoord blijven.
Mooi
Ik zag ooit een vrouw met een nummer op haar arm getatoeëerd, een brok in mijn keel, net als bij jouw verhaal.
Love As Always
Di Mario
Dat je als mens letterlijk een nummer geworden bent. Ik weet het en toch wil het er nog steeds niet bij me in. Een soort machteloze ontkenning.
Fijn dat je weer thuis bent!
Lieve groet ♥
Slik…
Nu is dit fictie, maar in de gruwelijkheid die zich kan afspelen in de wereld spelen er zich ook zulke mooie dingen af zoals jij hier beschrijft. Waar mensen hun leven wagen voor een ander. Iets van zich zelf opofferen om anderen te helpen. Mooi is dat.
Mooi verhaal.
Goede zondagmorgen Kakeltje.
Bedankt voor je reactie hoor, jij weet steeds weer de spijker op de kop te slaan!
ha die Mirjam
nu ik genoot daar van een mooie wandeling , zelfs wat hoogtemeters 🙂
het is 20 jaar later nog steeds landelijk
en het was rustig en stil
slaap wel groet
Heel mooi verhaal dat je hebt geschreven maar ik vrees dat er onder de vele vluchtelingen nu, in deze tijd ook veel radeloze moeders zijn. Vreselijk.
Helden zijn het die hulp bieden.
De wereld is mooi, maar kan ook ontzettend triest zijn.
Dag lieve schat,
Heb jij “Les uns et les autres” gezien?
Daar laat een moeder haar babytje door een gat in de vloer van de trein, waarin zij gedeporteerd wordt, zakken. Ergens bij een station, waar de trein even stil staat…
Dat doe je, als je moeder bent.
Dan wil je dat je kindje overleeft en dat het het mooiste leven van de wereld zal krijgen.
Kleine David is in goeie handen gekomen.
Via jouw pen…
Dag schat…
Dikke pakkerd van Marlou
.
Hej hej Lief Loutje ♥
Die film heb ik niet gezien. Heb net even gekeken maar er is geen boek van; jammer.
Klinkt wel heel luguber om je kind oor een gat in de vloer van de trein te laten zakken. Maar dat versterkt de angst en liefde.
En wij hebben allebei een Roos (-:
Dag liefie, fijne vakantie!
Dikke kus ♥
Hoe vaak zou dit in het echt gebeurd zijn? Heel vaak, vermoed ik…
Goede morgen Kakeltje.
*zucht* Wat een knap geschreven, intriest verhaal. Je wist hier perfect de gruwel te omschrijven, hier wordt ik heel stil van!
Zoals de wethouder vanavond ook zei bij de herdenking. Verhalen moeten verteld blijven worden.
Verhalen van en over gewone mensen spreken het meeste aan. Omdat je jezelf erin kunt verplaatsen.
Echte liefde….heel mooi geschreven.
Dank je Ing!
warm en koud krijg ik
warm om de manier waarop het geschreven is
koud van de inhoud, oorlog is onmenselijk, toen en nu
Het is goed om te herdenken opdat we het nooit vergeten.
beetje te laat (las bij Merel dat je het donderdag nodig had)
maar een dikke warme bemoedigende troostknuffel
Een troostknuffel komt nooit te laat maar altijd op tijd. Zeker de jouwe. Dankjewel!
Liefde is de adem van het leven
oorlog haalt
het slechtste
en beste van de mens naar boven
vrede is altijd broos
liefde grenzeloos
en sterker
dan kwade krachten
die vaak de hemel op aarde beloven
Een enorm pijnlijk en beklijvend verhaal, Mirjam!
Amai!
Lenjef
Dank voor je lieve compliment.
Laten we blijven geloven in het goede en dat liefde grenzeloos is.
In ons geval – kameraadschap -gaat dat al op ♥
Lieve groet.
Herdenken,
Alle Martha’s, alle David’s
Maar vooral alle moeders van David ……..
Ik heb nog getwijfeld of ik het verhaal de titel Goliath zou geven, vanwege de kracht van de moeder.
Maar ik wist niet of iedereen het zou begrijpen. Ik bedoel niet dat ik domme lezers heb, maar als je niet bent opgegroeid met verhalen uit de bijbel, zegt de term je niets.
Ja, dat snap ik!
Indrukwekkend beschreven, waar de mens al niet toe in staat is
Gelukkig was de mens ook in staat goede dingen te doen…
Kippenvel Mirjam!
D@ankjewel!
Prachtig verhaal Mirjam. Mooi om hier vandaag 4 mei mee te beginnen.
Ik probeer toch ieder jaar bij Dodenherdenking stil te staan.
Prachtig en hartverscheurend
Welkom Lea en dankjewel voor je reactie!
Wat een heftig verhaal!
Dank voor je reactie, Anna. Ik zie toevallig staan dat dit je 100ste reactie is (-:
En vanaf 101 ben je dus een superfan
Jaha! (-:
krijg maar eens een kindje in je armen geschoven, wat zou je zelf doen….
je kan zo mooi levensecht schrijven….
Eén @->- voor jou
Je zal de keus maar moeten maken: je kind afstaan zodat hij het kan overleven…
Dank voor je compliment ♥
Jammer dat sommige verhalen in het verleden echt gebeurd zijn, daarom moeten we ook blijven herdenken en de historie doorgeven.
Dit verhaal zal ongetwijfeld in het echt gebeurd zijn. Oorlog is slecht, maar er blijven altijd mensen die het goede in zich bewaren.
Zo’n moeder hoopt dat iemand goed voor haar kind zal zorgen, maar zal ze ooit weten hoe het afgelopen is? We zullen het nooit weten!
Martha krijgt nooit antwoord op haar vragen, dus de moeder is nooit teruggegaan om David op te halen…
Heftig verhaal. Dit bewijst maar weer eens dat moederliefde ver gaat. Opofferend. En wat is het kindje goed terecht gekomen.
Mooi geschreven.
Morgen gedenken wij, goed dat het elk jaar gebeurt. Zodat wij het nooit vergeten. Wij mogen het niet vergeten.
Liefs Frederique
Mijn dochter kwam hard de trap afrennen omdat ze bij de twee minuten stilte op tv wilde zijn. Het is mooi dat haar generatie ook blijft gedenken.
Morgen Bevrijdingsdag!
Lieve groet
Die komt binnen …
Dank je.
Mooi hartverscheurend verhaal. Maar wie is die Esther in je verhaal ? Laten we morgen weer herdenken en ik hoop dat er niet steeds meer zaken worden bij gehaald. Vier mei is herdenken van de Nederlandse slachtoffers militair en burgers van WO II en Nederlandse vredesmissies daarna. Laten we deze herdenking aub zuiver houden en er niet allerlei andere trieste dingen bij gaan halen.
Ik zie dat je Esther hebt weggehaald, zo is het duidelijker. Misschien had je zelf eerst die naam in gedachten genomen voor de joodse moeder en kwam ze zo per ongeluk in je verhaal terecht.
Dankjewel Haba, dat je me op de fout wees. Ik had de Joodse vrouw inderdaad in gedachten Esther genoemd. Jij bent een goede lezer!
Eens! Dodenherdenking moet zuiver gehouden worden. Al die mannen en vrouwen die hun leven hebben opgeofferd, hebben daar recht op.
Bedankt voor je opmerking over Esther.
Lieve groet.
Misschien niet een verhaal dat in de geschiedenisboeken te vinden is, maar ook dit is geschiedenis……
Morgen 1 minuut stilte…….
OT ( mijn duimende duimen zijn met je, sterkte morgen. !!! )
Wat een mooie opmerking van je.
Dank voor het duimen: het heeft geholpen!
Lieve groet.
🙂
Ik vraag me altijd af wat ik zou doen. En heldhaftig roepen dat ik hetzelfde zou doen, dat is te simpel gesteld, want niemand weet hoe hij/zij onder de druk van een wrede bezetter reageert. Simpelweg omdat we gelukkig al zolang in vrede en vrijheid leven.
Las het boek de Lege Stad van Simone van der Vlugt en daarin was een zelfde soort (helaas, veel, teveel van dit soort verhalen) relaas.
Ik heb mezelf dezelfde vraag gesteld en kwam tot dezelfde conclusie als jij.
Het verhaal zal ongetwijfeld in het echt ook gebeurd zijn.
Warme groet.
ha die Mirjam
je hebt het mooi geschreven
hopelijk hebben allen die vreselijke tijd overleefd
en kwam David weer bij zijn ouders terecht
daar past de stem en muziek van Louis Armstrong ook wel bij
stilte is mijn favoriet , boven muziek
fijne avond groet
Wat betreft de stilte en de muziek zouden we familie van elkaar kunnen zijn (-:
ff filteren
ik ga voor de stilte
louis is 2de
slaap wel groet
Ik denk ook niet dat er veel zouden zijn die het kind aan zijn lot over hadden gelaten. Wat een daad van pure wanhoop van die moeder.
Ik ben zelf ook geneigd te denken dat ik het kind niet aan zijn lot zou overlaten.
Maar of ik dat in de oorlog ook had gedurfd…
Ik weet zeker dat je dat in die tijd zeker zou doen. Mensen zijn heel snel geneigd tot recalcitrant gedrag, ook ten koste van…
Ja! Laten we uitgaan van het goed en recalcitrante in de mens…
tuurlijk houdt ze dat kindje dat laat je toch niet aan z’n lot over?
ik zou precies hetzelfde doen.. jij toch ook…
❤
Volgens mij zou ik hetzelfde doen. Maar wij leven in vrijheid en kunnen ons niet voorstellen hoe het in oorlogstijd was…
Heel verdrietig en toch heel mooi de wanhoopsdaad van een moeder
en de vrouw die de rol van moeder aanneemt, en zorgt voor het kindje
in bange oorlogstijd, dat is nog eens naastenliefde!!
Een aangrijpend verhaal Mirjam.
lieve groet
Christiene.
Oorlog brengt uitersten samen: haat en liefde. Ondanks dat hun eigen leven gevaar liep, hebben mensen fantastische dingen voor anderen gedaan.
Laten we dat ook onthouden.
Lieve groet
Heel bijzonder, en zó passend in deze dagen!
Ik probeer er elk jaar aandacht aan te besteden…
Wat een prachtig mooi verhaal.
In bittere tijden van oorlog en verdriet leer je de mensen pas werkelijk kennen.
Liefs xxx
…en ook het góede in de mens.
Lieve groet ♥
Een aangrijpend, maar prachtig geschreven verhaal Mirjam.
Liefs van Edje.
Dank je, Edje ♥
Hartverscheurend verhaal. Het doet me denken aan het Joodse stel uit “Les uns et les autres”. Ze laten hun zoontje op een station achter terwijl zij worden afgevoerd in veewagens. Het staat op mijn netvlies gegrift.
De film heb ik niet gezien. Ik heb op internet gezocht of er een boek van is, maar helaas…
Ik kan me voorstellen dat je zoiets nooit meer vergeet.
Dat heb ik bij “The boy in the striped pyjamas.”
In oorlog is niets mooi.
Enkel jij weet er een ontroerend mooi verhaal uit te peuren.
Toch hebben mensen met gevaar voor eigen leven het leven van anderen gered.
Blijkbaar kan oorlog ook het mooist in een mens omhoog halen.
Maar de beste manier om een oorlog te gedenken is er nooit meer een te beginnen…
Wow… wat een mooi verhaal. Zou zomaar echt gebeurd kunnen zijn! Veel liefs <3
OT: Heb je mijn laatste mail gelezen met mijn vraag erin? X
Je mail heb ik inmiddels beantwoord.
Ik ben een beetje laat met reageren op mijn blog…
Lieve groet ♥
Machtswellust, racisme, geloven afgunst het zijn allemaal ingrediënten voor een oorlog. Al het herdenken elk jaar weer houdt een oorlog niet tegen daarvoor is geen leer.
Een hartverscheurend verhaal.
Ik las ergens de tekst: “De beste manier om een oorlog te gedenken is er nooit meer een te beginnen.”
Daar zijn wij het allebei 1000% mee eens!
Lieve groet ♥
Je raakt mij in mijn hart met je verhaal xxx
Dank voor je compliment ♥
Laten we alsjeblief blijven herdenken zodat dit nooit meerzal gebeuren. Helaas, in veel landen is het geen vrede en moeten mensen leven onder verschrikkelijke omstandigheden. Ik heb vannacht, toen ik weer eens niet kon slapen ‘Een meisje uit Oradour’ uitgelezen. Dramatisch.
Bij Bol punt com heb ik even de inhoud gelezen. Volgens mij houdt dat boek je uit je slaap: wat afschuwelijk.
Ik heb “Rode sneeuw in december” van Simone van der Vlugt gelezen. Een historische roman. Vond ik ook heel aangrijpend.
Je boek heb ik op mijn leeslijst gezet.
In stilte gelezen of hoe het vroeger helaas kon zijn
En een moederliefde waar je alleen maar bewondering voor kunt hebben
Ik geloof dat iedere moeder het kan: haar kind achterlaten bij een vreemde. Het kind van een ander in leven houden.
Laten we het in ieder geval proberen te geloven…
Mooi realistisch verhaal Mirjam, vreselijk om zo je kind te moeten afstaan, past goed in deze herdenkings maand!
Ik reageer meestal op je verhalen maar soms zie ik mijn reactie er niet meer tussenstaan. Ik check dat later en weet dan bij god niet meer wat ik had geschreven. Raar maar waar.
Lieve groetjes
Ik baal ervan dat je je reactie niet terug vindt. Je doet er moeite voor en ik lees ze heel graag! Mijn helpdesk weet er geen oplossing voor.
Vorige week had Menck een reactie geplaatst en zag ‘m er niet tussen staan en dacht dat ik ‘m verwijderd had. Dat vind ik nog erger.
Bij andere WordPress-bloggers heb ik het ook. Na het klikken op enter is mijn reactie weg.
Het zijn meestal bij dezelfde, dus kopieer ik mijn reactie, klik op vernieuwen (linksboven in de balk) en plak dan mijn reactie. Dan pakt-ie ‘m wel.
Wat zijn laptops soms domme dingen (-:
Bedankt dat je het blijft proberen! Ik zie dat je er inmiddels 170 hebt geplaatst. Je bent echt een hardcore-fan (-:
Liefs ♥
Ik had het vandaag weer bij iemand, had het bericht ook gekopieerd. Maar na 3x plakken en verzenden heb ik het maar weer opgegeven. Er staat ook vaak dat ik het al verzonden heb dus ik snap het niet helemaal. Ik verstuur het trouwens via Ipad. Wow 170 and counting hahaha. Als jij zo doorschrijft komen er vast en zeker meer reacties bij 😉
Liefs terug!
Per iPad versturen moet toch geen verschil maken?
Ik krijg ook wel eens het bericht: dubbele reactie ingediend, en zie mijn reactie dan nergens terug. Het siert je doorzettingsvermogen (-:
Liefs ♥
Knap! Ik zat helemaal in het verhaal. Het speelde zich zeg maar vlak voor mijn ogen af. Erg levendig beschreven.
Dank je voor je compliment. Ik weet dat je het meent als je het schrijft.
Absoluut.
Er was in die tijd zeker veel angst en onzekerheid.
Je leven en vrijheid waren niet veel meer waard in de ogen vn de bezetter.
Krijg er de koude rillingen van. Hans
Ik ben ook blij dat ik niet in die tijd geleefd heb.
Mijn vader is op een haar na dood geweest. Een broertje verloren in de Hongerwinter. Eén en al ellende.
En toch waren er mensen die hun leven waagden om anderen te redden. Laten we vooral dat gedenken!
Onze ouders hebben een slechte jeugd gehad door de oorlog. Hans
Ot. Je verzoekje is gedraaid in de show.
Het programma is beluisteren op de pagina “Bank’s Radio”
een triest verhaal ..
prachtig verwoord MIrjam
groeten
De bittere werkelijkheid.
Wie weet hoe vaak een soortgelijk verhaal in het echt gebeurd is…
Levensecht beschreven, maar ook wat een verdrietig verhaal.
Vriendelijke groet,
wat schitterend beschreven… met een niet weg te slikken brok gelezen. Hoop dat het met allen goed komt en David met moeder herenigd zal worden.
Martha krijgt nooit antwoord op haar vragen dus moeder en kind worden nooit herenigd. Maar David groeit wel samen op met Dirk.
Dikke kus ♥ ♥ ♥