In het begin van mijn persoonlijke jaartelling maakte mijn moeder in de avonduren wel eens kantoren schoon. Het was aanpoten maar er werd veel gelachen want meestal deed ze het samen met haar vriendin.
Ik weet dat want ik mocht soms mee. Waarschijnlijk omdat mijn vader thuis ook eens de pyjamabroek aan wilde hebben.
Zo kwam het dat ik ooit een brief schreef aan iemand die overdag aan een groot, donkerkleurig bureau werkte. De stoel achter het bureau was een maatje te groot maar er kwamen heerlijke zuchten uit. Wanneer ik m’n voeten met moeite afzette op de grond, veerde de zitting omhoog, gevolgd door een zucht.
Wip, zucht, wip, zucht.
Ik plofte tot me iets opviel: het bureau was vergeven van de as. Ik volgde het spoor en vond een asbak waar stompen sigaar in lagen. Er zaten geen bandjes meer om, dat was jammer.
Ongehinderd door gene trok ik de bovenste lade open en vond een notitieblok. Er lagen plenty pennen op het bureau en na rijp beraad koos ik een chique vulpen.
In schoolschrift – met ongetwijfeld de nodige spelfouten – schreef ik op het bovenste vel een verzoek aan de eigenaar van het bureau. Dat moest een man zijn want van sigaren rokende vrouwen had ik nog nimmer gehoord.
“Beste meneer,
Wilt u niet meer zo knoeien met het as op uw bureau…”
Na de “u” viel een klodder inkt op het papier. Ik zocht vruchteloos naar een vloeiblad. Bij gebrek daaraan depte ik de klodder met mijn handpalm droog, waardoor de rest van het papier vlekkerig werd. Ik blies, en wachtte tot het droog was, waarna ik de tekst vervolgde: “…want mijn moeder moet het steeds schoonmaken.”
Voldaan legde ik het blocnote terug in de la waar de eigenaar het de volgende ochtend zou vinden.
Mijn moeder kreeg vurige vlekken in haar nek toen ze later met het schrijfsel geconfronteerd werd.
Pas jaren later durfde ze erom te lachen.
Was het poetswerk gedaan, dan werd het feest.
Om thuis te komen moesten we langs een automatiek fietsen. Tenzij we Rotterdam een slag in de rondte wilden rijden maar dat wilden we niet.
Kwijlend stopte mijn tante bij de patatzaak. Ze stelde weinig eisen: als het maar vet en veel was.
Namen we een kroket (toen nog als “croquet” geschreven), een frikadel (mag tegenwoordig ook als “frikandel”) en met of zonder broodje?
Eenmaal onze keus gemaakt, gooiden we geld in de automaat en graaiden het eten uit de muur.
Stapten we weer op de fiets, dan stapte mijn tante steevast weer af. ‘Kijk dan, Miek! Mijn voeten gaan uit zichzelf weer terug naar de automatiek!’
‘Gré, we kunnen ook een ijsje kopen bij Cries!’
Pas later vroeg ik me af hoeveel er van het pas verdiende salaris overbleef…
Heerlijke herinnering om te lezen op deze witte zondag; ook zo’n mooi herinnering van vroeger, veel sneeuw…zeker met de Kerst 🙂
Wij logeerden in de kerstvakantie in het strandhuis van m’n Vriendin. Er lag veel sneeuwm. Roos en ik zijn de hele middag zoet geweest met de kontslee van de duinen af te sjezen (-:
Hoi Pippi,
ik moet ineens denken aan mijn buurjongetje.
Hij is en jaar of 6.
Laatst was ik even bij hem en toen hoorde ik hem zeggen:
“Ik ben veezjetariesj, maar niet voor kroketten…”
Goed he!
En eigenlijk heb ik dat zelf ook. Ik ben ook veezjetariesj, maar….
Een portie bitterballen, met een lekkere dot mosterd.
En een wijntje erbij natuurlijk als de 5 in de klok is…
Genieten!
Dagdag!
Groetjes van Dassa
Hej Dassa,
Best een moeilijk woord voor een jongetje van zes: veejetariesj. En wat knap van hem! His body is of course not a graveyard (-:
Mijn Vriendin noemt dat trouwens: “vleesgetaries.”
Sóms mag je jezelf best op iets lekkers trakteren…Vooral na de klok van 5.
Bye bye. Dikke kus van Pippi.
🙂 vast niet veel, maar dat kan ook niet, het zal geen vetpot zijn geweest,
wel knoert gezellig lijkt me zo 🙂
heerlijk, dit soort herinneringen heb ik met m’n zussen di e de kerk poetsten, en dan speelde ik op het orgel…. whahahaha dát mocht natuurlijk niet 🙂
Jammer dat zulke lieverds dood gaan hé….. moest niet mogen…
dag lieffie,
❤
Dat lijkt me toch prachtig als dat briefje bewaard is gebleven! Zoiets weggooien is gewoon zonde. Hopelijk was het buro nadien schoner.
Je komt wat tegen op een kantoor, soms is het zuchten en zweten de zaak schoon te krijgen.
Oeps, je had wel lef omdat op te schrijven, jammer dat men de humor er niet van inzag.
Nou de automatiek was echt een feestje, niet wachten maar gelijk opeten, je tante lustte er wel pap van, daar ging de winst. Hans
Wat een leuk verhaal weer. Ik had dat gezicht van die sigaren rokende meneer wel eens willen zien na het ontdekken van het briefje. En tja een kroketje uit de muur is wel eens verleidelijk, nu nog…
Hoewel ik dat zelden gedaan heb, ik twijfel dan ook altijd of het klepje wel open zal gaan, zou echt weer iets voor mij zijn als ‘ie zou weigeren. Ook vraag ik me altijd af hoe lang het er al ligt… Ik bak ze tegenwoordig toch maar zelf haha.
Mooie herinneringen aan je tante… 🙂
Toen Treeske je blog las, wilde zij tussen de middag kroketten op brood.
Ik haar er vanaf kunnen houden door te vertellen hoeveel ik woog.
Maar daarom kan Treeske toch nog wel kroketten eten??
Zucht!
Ik ben over stag.
Nou, was dat nou zo moeilijk 🙂
Eén lullig kroketje voor zo’n grote kerel…
Goede middag Kakeltje. Heerlijk ietwat nostalgisch logje en nog grappig ook met het briefje dat je voor de eigenaar van het bureau achterliet!
En wat een leuke foto gebruikte je als illustratie! Zelf heb ik nooit die automaten gekend omdat ik nu eenmaal Belg ben hihi.
Och.. ik zie je gewoon voor met je beentjes bungelend op die grote stoel. Oh wat smerig hè, die as overal… Je hebt het goed gedaan, soms moeten mensen wel eens op hun zwakke punten worden gewezen! 🙂
Haha en die automatiek, geweldig was dat hè.. Ik was altijd bang dat mijn geld niet goed was en het deurtje niet open zou gaan. En.. of die man erachter me wel zou geloven dat ik er echt centjes in gedaan had.. Maar gelukkig ging het altijd goed. Ohhh… een kroketje.. heerlijk!
Liefs en een knuffel! XXX
Dat heb ik nog steeds bij iedere automaat: de achterdocht dat het gekochte artikel niet naar beneden valt. Volgens mij is de automatiek een langzame dood gestorven.
Soms eet ik wel eens een lekker kroketje als ik samen met Roos ga lunchen. Bestelt de een twee kroketten met bruin brood, de ander met patat en dan de helft ruilen (-:
Liefs ♥
Haha.. stom eigenlijk hè. Maar ja soms zie je wel eens mensen tegen die apparaten schoppen en dan denk ik, oh gelukkig is was het niet.. zo gênant.
Ze bestaan nog steeds hoor. Met Natalia in Utrecht laatst nog in de automatiek geweest.
Ja heerlijk hè.. blijft lekker! Grappig, wij doen dat ook wel, mijn dochter en ik. Van 2 walletjes eten noemen we dat 😉
Liefs XXX
Hello dear!
Wat een heerlijk verhaal: jouw moeder en je geliefde tante, waar je zo nu en dan nog steeds “Ik hou van je” tegen zegt. Jaja, ik las het in het blogje, dat je aan haar wijdde.
Wat een lekker stel die twee, aan de kreket in de automatiek.
En dan jij die de meneer met de as op z’n bureau even terecht wees.
Schitterend!
Mijn moeder had overigens ook een vriendin, die wij “Tante” noemden.
Tante Kate.
Ik was er kapot van toen die omkwam bij een ongeluk met haar rode kevertje.
Ze was zooooo leuk en zooooo lief.
Ik denk elke week wel een keertje aan haar. dan brand ik een kaarsje voor d’r en zeg ik:
“Dag lieve Tante Kate, ik hou van je!”
Dagdag!
Liefs van Das
prachtig verhaal, met de glimlach gelezen
de dames hadden honger na al dat poetsen
toen al kroketten uit de muur, onvoorstelbaar
sigarenbandjes, ja dat verzamelde mijn broer, en na de voetbal gingen wij die zoeken tussen de tribunes 🙂
Dat vind ik leuk om te lezen: na het voetbal tussen de tribunes naar sigarenbandjes zoeken.
De herinneringen schieten hier met bakken uit de grond 🙂
Jullie hebben een broodautomatiek. Dat vind ik pas handig!
Goede morgen Kakel, wat een heerlijk verhaal, ik zie je zitten schrijven, met de punt van je tong tussen je tanden om het netjes te doen 🙂
Ach ja vroeger rookte zowat elke man, mijn vader rookte sigaren en de meester spaarde zijn pakjes van sigaretten op in zijn bureaulade. ( Alaska, met een ijsbeertje erop) Tja toen zei men : “Een tevreden roker is geen onruststoker” Dat is dus heel erg vroeger, toen ik nog een klein Habaatje was. Tijden veranderen en opvattingen ook, gelukkig maar.
Hij raakte ze maar hier boven bedoelde ik uiteraard ‘rookte’ Ik moet eens leren om mijn reactie over te lezen alvorens ze te plaatsen ($%#$%)
Ik heb je schrijffoutje al aangepast.
Dit was trouwens je 200-ste reactie!
Toen ik in de vijfde klas zat, begon het tij te kenteren. Leraren mochten niet meer roken in de klas. De onze deed het wel. Hij zei: ‘Als ik stiekem mag roken, mogen jullie stiekem snoep eten.’
Was geen aardige kerel en hij was nota bene ook nog onze buurman.
Dat jij je zelfs het merk nog herinnert wat de meester rookte. Meesterlijk 🙂
Wauw 2001 nu 😉
Ja ik weet het merk nog omdat ik het zo’n mooi pakje vond
Weer niet opgelet pffff ik bedoelde natuurlijk 201 en nu 202
Wat een leuke herinnering aan vroeger, gelukkig zijn er die ook nog. Sigarenbandjes ja, ik was zowaar vergeten dat die bestonden. Mijn broer verzamelden ze ook, ze zijn nu vast heel veel geld waard.
Mijn opa rookte sigaren. Ik plakte de bandjes in een schriftje. Weggegooid natuurlijk…
Ik heb wel een paar oude sigarendoosjes. Van die metalen. Van m’n vader gekregen. Hij bewaarde daar zijn boornaven in.
I lekker! Kroketten waren super of bamischijven.
Grr . Toen ik dit las zat ik nuchter in het hospital .
Mijn maag ronkte en Ben echt even van je blog afgegaan.
Moet je soms bij notarissen kijken. Bureau’s niet schoon.
Je moet ook niet mij blog lezen in het ziekenhuis 🙂
Voel je je al weer wat beter? Hoop dat je van alle oor-ellende verlost bent.
De laatste keer dat ik bij een notaris geweest ben, is 20 jaar geleden, maar ik geloof je op je woord.
Beterschap ♥
Wij moesten naar Amsterdam voor een automatiek, een febo. Aan de klaprozenweg, dacht ik. Dat vonden we heel bijzonder! Gewoon patat halen deden we veel vaker, mijn vader wilde iedere zondag wel uitwaaien op het strand van Castricum. Bovenaan de strandopgang was een patatboer waar we dan noodgedwongen wel moesten stoppen. Maar die had geen automatiek. Hachelijk?
Bij mijn opa en oma in de straat zat een patatwinkel die ook overheerlijk ijs verkocht. Daar kwamen we als kind graag.
Volgens mij heb je alleen in Amsterdam nog dergelijke automatieken.
De overheid zou moeten verplichten dat er bij elke strandopgang een automatiek staat!
Hachelijke groet.
Wat een mooie herinnering. En ook een herinnering van mij kwam naar boven.
Ik was twaalf en zat op een ritmische keurgroep. Op donderdagavond. Aan de andere kant van de stad. Ik mocht alleen met de bus en kreeg geld voor een frietje mee. En een kroket uit de automaat voor onderweg. Het was vaak donker als ik naar de gymzaal liep. Wel in een winkelstraat.
Nu zou je dat niet meer doen, je dochter van twaalf naar de andere kant van de stad laten gaan. Mijn vader kwam mij ophalen.
Het is niet goed geëindigd. Ik ben van die groep gegaan. Maar naast het turnen miste ik ook mijn patatje op donderdagavond.
Liefs Joanne
Jij haalt bij mij weer een herinnering naar boven. Als kind zat ik op turnen. Toen ik acht was mocht ik er samen met een vriendinnetje lopend naartoe. Ik vond het eng, want we moesten een stuk langs de spoorbrug lopen en daar was het altijd donker, met ook nog van die nisssen. Dat zou ik bij m’n dochter ook nooit gedaan hebben. Maar het waren andere tijden.
“Het is niet goed geëindigd” schrijf je. Dat klinkt als een diepe teleurstelling.
Dank voor het delen van je verhaal.
Liefs ♥
Van mijn zevende tot mijn twaalfde jaar heb ik op turnen gezeten. Eerst alleen op dinsdagavond gewoon turnen. De evenwichtsbalk, de ringen enz. Later kwam daar op zaterdagochtend ritmisch gym bij. Helemaal mijn ding. Met linten, knotsen en ballen.
Op een dag kwam er een selectie voor een keurgroep en ik werd uitgezocht met nog een meisje. Elke donderdagavond ging ik met plezier naar les. Net als de andere dagen. Drie keer in de week. En ik vond het fantastisch. Ik was ook erg goed, volgens anderen. Ik won altijd de eerste prijs met wedstrijden.
Op een gegeven moment was er een uitvoering in een grote hal. Met veel publiek. Samen met nog drie meisjes heb ik ons nummer geoefend. Vanuit elke hoek kwam een meisje en wij ontmoetten elkaar in het midden. 31maart was de uitvoering en de volgende dag was mijn oom jarig, op 1 april (geen grap). Mijn moeder vond het te laat worden en ik mocht niet weg. Ik heb gesmeek en gehuild. Maar het mocht niet baten. De verjaardag ging voor. En ik mocht niet afzeggen. Je bent twaalf en dan heb je weinig in te brengen.
De donderdag daarop ging ik naar les. Maar dat werd rampzalig. Ik werd doodgezwegen door alle kinderen. En de lerares was kort en bondig. Nooit meer terugkomen.
Ik begrijp haar wel. Tijdens de uitvoering liep het in het honderd omdat één meisje niet kwam opdagen. En niets van zich heeft laten horen.
Ik ben op een gegeven moment met turnen gestopt. Ik heb er ook last van gehad. Gek genoeg, nog steeds. Mijn moeder heeft nooit beseft wat zij heeft aangericht met haar beslissing. Het was mijn leven, mijn passie en ik was goed. Ik heb heel lang niet naar turnen kunnen kijken.
Ik denk er nog wel eens aan. Zoals je logje over een automatiek. Het patatje op donderdagavond. Het waren vijf hele mooie jaren, maar het hadden er zoveel meer kunnen zijn.
Wij hebben onze kinderen altijd gesteund in hun passie. Nog steeds. En aangemoedigd. Want je kunt het niet overdoen.
Misschien is het voor anderen niet te begrijpen, maar dit heeft zo’n impact gehad. Het was mijn uitlaatklep tegen het pesten en dat raakte ik kwijt. Ik ontwikkelde ook angsten, maar dat is weer een ander verhaal.
Dankjewel voor het luisteren.
Liefs en een dikke knus, JOanne
Bedankt voor je openhartige reactie. Je zult m’n mailtje inmiddels wel ontvangen hebben.
Heel triest dat je ouders geen oog hadden voor je sportieve prestaties. Nadat je gestopt bent, moeten ze toch gezien hebben hoe ongelukkig je was.
De vraag blijft altijd: wat als…
Liefs en een knuffel ♥
Door een kleinigheid kan zomaar iemand in je gedachte verschijnen. En zo te lezen was je dierbaar. Goede herinneringen blijven….
Goede herinneringen bewaren we in een doosje. En als we ze nodig hebben, lichten we de deksel op en kijken we er even in…
Vroeger…heerlijk
Mooi verhaal ja die automatics (schrijf je dat zo geen zin om weer naar boven te scrollen haha) die ken ik nog wel..
Ik zou zeggen “Automatieken” maar zo streng ben ik nu ook weer niet (-:
We eten zelden patat of kroketten maar als we het eten dan smullen we ervan.
Geweldig verhaal. Ik heb er van genoten. Ik ken nog wel twee kinderen die dat zouden kunnen schrijven. Hilarisch toch.
Love As Always
Di Mario
Die van jou gaan ook nog prachtige briefjes schrijven. Let maar op!
Lieve groet
Wat lief, je nam het gewoon voor je moeder op! Toch schattig als je zo’n briefje vindt.
Ik spaarde vroeger ook sigaren bandjes, mijn opa rookte sigaren dus meestal kreeg ik ze van hem. Ik plakte ze in een plakboek, waar ze ooit gebleven zijn is me een raadsel haha.
Leuk he een automatiek, ze zijn nog maar op een hand te tellen in ons land.
Zo leuk, even een kroketje uit de muur trekken 😉
Mijn opa rookte ook sigaren en ik plakte de bandjes in een schriftje. Ik vrees dat ik ze persoonlijk heb weggegooid. Daar ben ik best goed in. Dan denk ik: ach, als ik dood ben, kijkt geen hond er meer naar.
Volgens mij heb je alleen in Amsterdam nog automatieken. Dat is nou de vooruitgang 🙂
Zo’n automatiek hebben we hier niet Maar wat heb ik om jouw verhaal moeten glimlachen en bij deze zin al helemaal ‘Waarschijnlijk omdat mijn vader thuis ook eens de pyjamabroek aan wilde hebben’ … waar haal je het, waar haal je het
Jullie hebben een broodautomatiek. Dat vind ik een geweldige vondst!
Ik kan dezelfde vraag aan jou stellen over je korte en bondige proza. Je vindt altijd de juiste woorden. Hoe doe je het, hoe doe je het…
Haha ieder zijn of haar ding zeker
Sigaren bandjes verzamelen, ik had boeken vol, allemaal van de stinkende sigaar rokende buurman. 😉
En de automatiek, we hebben er nog eentje in Den Bosch, volgens mij zijn ze een zeldzaamheid geworden….. het had wel iets een kroket die daar uren in zijn vet had liggen smoren en nog vetter was geworden ….
Haha: “Boekjes vol van die stinkende sigaar rokende buurman.” Dat klinkt als pure horror (-:
Je zou verwachten dat ze in Den Bosch in een automatiek Bossche bollen verkopen…
Best bijzonder dat er daar nog eentje staat. Bij mijn weten bestonden ze alleen nog in Amsterdam. Ik ben weer wat wijzer geworden.
Tijdloos realisme
wat we door de onschuldige kinderogen zagen
was in die tijd
onze realiteit
soms een onrecht dat we niet konden verdragen
Het zit gewoon heel diep in jouw genen, Mirjam. 🙂
Lenjef
Je zou best gelijk kunnen hebben, Lenjef. Ik kan slecht tegen onrecht. Daar wil ik zelfs m’n nek voor uitsteken.
Meestal met een rood hoofd…
Wat lief, je woorden. Dank je wel ♥
Als je het meteen zelf verteerd kan ook niemand anders er mee aan de haal gaan, toch?
Leuke brief boefje..
Jij bent helemaal geslepen. Een doorgewinterde kroketten-eetster?
Groetjes
Nee… Maar ik heb in mijn omgeving gezien hoe moeder de vrouw al haar verdiensten in mocht leveren zodat pa naar de kroeg kon. Wat er niet is valt niet in te leveren… (gelukkig geen eigen ervaring, Mams had op geld gebied de broek aan)
Je niet niet veel automatieken meer, het grootste voordeel vond ik wel dat je een kroket metéén op kon eten zonder je mond te verbranden want ze lagen natuurlijk al even mooi te wezen achter hun raampje!
Wat schattig dat briefje, je bent geen spat veranderd volgens mij;-)
Als ik nu een automatiek zou zien, zou ik in gedachten de bacteriën zien die in de kroketten welig liggen te tieren. Eh…(-:
Dat realiseerde ik me ook toen ik het verhaal schreef. Ik lijk nog steeds op mezelf, haha.
Zalige nostalgie. Wat was jij toen al mondig.
Mondig niet, maar wie weet een begin van niet tegen onrecht kunnen.
Oma spreekt: vroeger had je ook automaten voor sigaretten kan ik me herinneren (ok…jaren 80). Niet voor mij, maar mijn ex-man was blij dat hij dan nog op zaterdagavond ergens een pakje kon scoren.
Oh…net als condooms. Ook uit de automaat.
Op Amsterdam CS zag ik, hebben ze automatieken waar je contactloos kan betalen, gewoon je telefoon met app ervoor houden. Daar gaat de zwerver met trek in een kroket en geen smartphone, maar wel losse euro’s dacht ik.
Die sigarettenautomaat herinner ik me ook nog. Bij mijn oma op de hoek zat een sigarenzaak en daar hing er een buiten aan de muur.
Zwervers kunnen niet eens meer terecht op de stations, want overal zijn de poortjes dicht. Ze zullen wel hun eigen adresjes hebben voor iets warm, hoop ik.
Daar had je niet aan gedacht, maar er later smakelijk om kunnen lachen,Mirjam dat is toch het aller mooiste,en dan de beloning een kroket of frikadel.
Lekker!!! en een leuk verhaal,en waar gebeurd.
lieve groet
Christiene.
Het kwam zomaar in me op toen ik in de bieb in een boek het woord “Automatiek” las. Grappig hoe je geheugen dan ineens een luik opent…
Groetjes
In België is het ongekend. Hier wordt, voor zover ik weet, geen eten uit de muur gehaald. Wel brood, fruit en aardappelen uit een automaat, al klinkt dat dan op zijn beurt misschien gek voor een Nederlander.
Ik weet dat jullie broodautomaten hebben. Daar heb ik op de fiets weleens gebruik van gemaakt.
Een aardappelautomaat zagen wij op vakantie in België. We stonden even vreemd te kijken, maar zeiden tegen elkaar: “Ja, waarom ook niet?”
Weet je, ik heb nog nooit iets uit een automatiek gehaald. Vraag me ineens af of die dingen nog bestaan.
Onze schoonmaaksters namen ook wel eens hun kinderen mee. En verdween er zo ineens iets uit mijn bureaulade, een rekenmachine of zo.
Ik las in de reacties dat ze nog in Amsterdam zijn, en eentje in Utrecht en Den Bosch. Een rijkere oogst dan ik verwacht had.
Het zou me niets verbazen als de eigenaar van het bureau er al de pest in had dat ik van zijn schrijfmateriaal gebruik had gemaakt. Anders had m’n moeder geen standje gekregen. Maar ik heb niets achterover gedrukt.
Brave meid.
Sweet memories.
Psies.
Lekker. Krijg ineens erge trek en zin om naar de friettent te gaan. Je wordt bedankt. 😉
Graag gedaan, Peter. Je weet: op mij kun je rekenen (-:
Och je brengt me nu ruim 43 jaar terug, toen ik een baantje in een cafetaria had en ook dagelijks die vakjes moest vullen ….brrrrr
Schoonmaken… ja dat deed mijn moeder ook, ik mocht wel mee maar dna moest ik de handen uit de mouwen steken… en als we dan weer thuis waren kreeg ik een kwartje of 2
xxx♥♥♥
Ik confronteer je met een vreselijke herinnering…sorry ♥
Kinderarbeid (-:
Liefs ♥
Heerlijk om te lezen Mirjam. Was dus lekker smikkelen na de arbeid. Zo gewonnen zo geronnen:-)
Wat goed dat briefje voor de puffer, ik heb nog een album met sigarenbandjes ergens in de kast liggen.
Knuffel
Mijn albums heb ik helaas ooit bij het oud vuil gedaan.
Leuk dat jij er nog eentje bewaard hebt!
Liefs
Sommige herinneringen zijn zo bijzonder dat je zelfs de geur kan oproepen.
Even over vorig blog; ik ben ook gek op van die boekjes waar je in kan tekenen en schrijven en weet ik veel wat. Ga waarschijnlijk vandaag er voor de deur uit.
En heb al een groot en mooi agenda om mijn geluksmomenten van komend jaar in te tekenen/schrijven/plakken. Heb ik dit jaar ook gedaan.
Wat je man betreft; ik had een duur eenpersoonskamer in hetzelfde hotel geboekt en als ik hem dan tegenkwam gewoon, geodemorgen meneer zeggen. zou hem leren naar Amsterdam gaan zonder jou. Liefs
Ik plunder altijd tijdschriften voor plaatjes waar ik blij van word. Het is een soort Pinterest maar dan op papier en in je eigen schrift.
Lieve briefjes van m’n dochter plak ik erin, mooie kaarten, soms een recept. Alleen heb ik nooit schriften van één jaar. Eigenlijk wel jammer want dan heb je een beter overzicht.
Als ik een nieuw schrift nodig heb, ben ik uren zoet. Het liefst ga ik naar de Bijenkorf (-:
Jij bent net zo slecht als ik!
Dank voor je reactie ♥
Geweldig je laatste zin!
Liefs Joanne
Moet bij de reactie van Hélène.
Liefs Joanne
een mooi nostalgisch verhaal Mirjam..
en een heel knappe foto van de automatiek
een gebruik dat wij niet kenden
fijne dag
Het was even zoeken naar de juiste afbeelding op Google (-:
Ik lees idd dat Belgische lezers dit niet kennen.
Wat voor mij nieuw was (15 jaar geleden) dat jullie broodautomaten hebben. Dát vond ik pas een vondst!
Groetjes
Een mooi verhaal Mirjam, ik heb in de jaren ’60 van de vorige eeuw, in zo’n automatiek gewerkt.
Lieve groetjes.
Grappig dat jij er gewerkt hebt. Heb je er leuke herinneringen aan?
Liefs
Ja hoor Mirjam, het was een geweldige tijd! We hebben een hoop lol gehad, soms ten koste van de klanten. Bovenaan dit blog een foto van de automatiek.
https://fotografie54.wordpress.com/2010/01/27/precisiewerk/
Bedankt voor je link, Edward. Het was leuk om dat blog te lezen. Ineens weet ik meer over het werk dat je vroeger gedaan hebt.
Jouw foto van de automatiek is veel warmer dan de mijne…
Groetjes ♥
Nu weet je (bijna) alles over mij Mirjam…..hahahaha!
Vroeger was roken een gewoonte die overal werd uitgeoefend. Zelfs de leraren in de klas rookten…
Ik kan me ook herinneren dat leraren in de klas rookten. Op een gegeven moment werd het van bovenaf verboden. Onze leraar zei: ‘Als ik mag roken in de klas, mogen jullie stiekem snoepjes eten.’ Dat was nog eens een goed voorbeeld voor de jeugd.
Ik snap je wel. Dat je een briefje schreef voor de eigenaar van het bureau en zuchtende stoel. Ik vraag me af of het daar niet echt vreselijk rook. Dat moet haast wel want waar binnen gerookt wordt, kleurt de rook de omgeving.
Een croquet of frikadel eet ik niet. Niet meer moet ik zeggen, want ik probeer 100% vleesloos door het leven te gaan tegenwoordig.
Een leraar op de lagere school rookte stiekem in onze klas. Hij zei: ‘Als ik mag roken, mogen jullie stiekem snoepjes eten.’
Echt een maatschappelijk verantwoord voorbeeld…
Your body is not a graveyard!
Geweldig! Zie het zo voor mij!
Een vette hap gaat er hier nog steeds in.
Jammer dat we hier die automaten niet hadden, moet wel leuk zijn je vette hap zo kant en klaar uit de muur te halen.
Jullie hebben broodautomaten, dat vind ik dan weer handig.
Bij jou lees ik regelmatig dat jullie “snoepen” bij de frituur!
Mooi verhaal! En ik dacht ook dat je sigarenbandjes zou vragen. Dit is superlief eigenlijk!
Nee, zo snugger was ik dan weer niet (-:
als je jong bent, sta je daar niet stil bij, ik heb me dat achteraf ook pas afgevraagd
en dat briefje op die bureau, daar had je wel een punt, dat was iemand met weinig respect voor een ander
Een @->- voor jou
Herinneringen, wat moet je ermee (-: Sommige worden achter mooier.
Lieve groet
Dat zijn van die verhalen die je altijd bij blijven he. Op de een of andere manier vergeet ik nooit meer dat er op station Den Haag Hollands Spoor vroeger automaten stonden waar je voor een kwartje de ( vond ik) heerlijkste kroketten kon kopen toen ik in den Haag op school zat. Iedereen zei dat ze niet te (vr) eten waren maar ik vond ze heerlijk. Als ik langs Hollands Spoor rijd moet ik steevast aan kroketten denken.
Door jouw herinnering aan de trein, moet ik ineens aan de bus denken.
Ik werkte in een dierenasiel in Gouda en kocht op de terugweg naar huis altijd een kaassoufflé. Vaste prik.
Hebben we allebei gesmuld.
Bedankt voor je leuke reactie!
prachtig verhaal Mirjam
ik dacht ook gelijk dat je om de sigarenbandjes zou gaan vragen 🙂
maar nee je wilde deze sigaren rokende man wat opvoeden hihi
lekker hoor zo’n vette hap op z’n tijd , en ik heb moeite klok kijken 🙂
heb de link naar klaproos opgeslagen
ik noemde Bisselt omdat het onder Groesbeek de 1ste plaats is
slaap wel groet
Blijkbaar zit ik slechter in elkaar dan ik dacht 🙂
Dat ik niet gewoon om sigarenbandjes heb gevraagd, wat dom van me…
Dien vindt het vast leuk als je haar vraagt naar een bijzondere wandeling in de Peel. Kun je gerust doen!
Fijne dag.
je zit goed in elkaar , als je iemand vraagt die as achterwege te laten 🙂
tegen de tijd dat ik die kant op ga zal ik zeker eens aan de bel trekken bij Dien
smakelijk en fijne avond groet
Heerlijk af en toe een vette hap. Leuke gezellige tante, lijkt me, maar die voeten had ze niet onder controle
Ze was mijn favoriete tante en leverde levenslang een gevecht tegen overgewicht. Logisch met die voeten.
Meteen bij de naam ,automatiek’ dacht ik aan die automatiek die we in mijn jeugd in de Kerkstraat in Noordwijk Binnen hadden. Je gebruikt het woord nu nooit meer maar het kwam in een flits bij me naar boven, leuk. Oh, nog één keer zo’n bamischijf en dan thuis op eten met een beetje maggi.
Ik had dezelfde reactie als jij toen ik het woord in een boek in de bieb las. Zomaar, heel toevallig.
Meteen flitste de automatiek in Rotterdam door m’n hoofd.
Leuk om je herinnering te lezen!
Even dacht ik dat je nieuwe sigarenbandjes uit was …
Mooi verhaal!
Vrolijke groet,
Dat was wel een stuk snuggerder geweest…
Schemerige groet.
Toch een schitterende tijd, Mirjam !
’t Is ook weer ‘warm’ geschreven…
Lie(f)s.
Dank je, Lies.
Mijn moeders vriendin was mijn favoriete “tante.” Ze overleed in 1993 maar er gaat geen week voorbij of ik denk aan haar.
Lieve groet