Een wees van 200 kilo

Schoonbroer en –zus kochten in september een nieuw huis. Daarin stond een wees van ruim 200 kilo die nog door de zoon van de (dementerende) eigenaresse verkocht moest worden.
‘Iets voor jou, nicht?’ vroeg Zwager. ‘Het is een bekend merk: een Schimmel.’
Ook al sprak Zwager het op z’n Duits uit, ik moest toch meteen aan het paard van Sinterklaas denken.

Roos was op slag zwanger van de zenuwen. Verlangend keek ze haar vader aan maar die kapte het meteen af. ‘Dat krengt dateert nog van voor de Golfoorlog!’
‘Nou en? Op een oude piano kan ze het toch leren?’ suggereerde ik maar Joris zweeg in alle plaatselijke dialecten.
Jammer, want Roos is vier jaar geleden op keyboard-les gegaan om ooit over te kunnen stappen op piano.

De eigenaar zette het muziekinstrument op MP: “Bieden vanaf 100 euro.”
Er brak een storm los. Een kenner belde op: ‘Meneer, u weet niet wat u in handen heeft. Aan een muziekhandelaar kunt u er minstens 1200 euro voor vragen. De piano dateert van 1970 en is er een uit “de vijfde serie.”’
Whatever that may be.

Van de eigenaar mochten wij de piano voor 750,00 euro kopen.
Dat bericht raakte bij Man de juiste snaar. Die oude piano was geen risico maar een investering.
Roos verloor gek genoeg op slag alle belangstelling want zij vond het muziekinstrument te duur.
Ik zei: ‘1200 euro? Zijn die toetsen soms van ivoor? Dan komt die piano er bij mij niet in!’
Joris lachte honend. ‘Onnozel halsje. Eén ivoren toetst kost al 1200 euro.’
Daar zat wat in, waarop ik maar knikte.

’s Avonds ontving Kind een appje van oom Tony: “Als je de piano nog wil, moet je snel zijn!”
Joris lag al gestrekt.
Wat nu?
Ik stelde voor: ‘We vragen de maten en als we plaats hebben, doen we het.’

We hadden geen rolmaat maar wel twee linialen en…plek.
Roos – eeuwige twijfelkont – moest zowat aan de zenuwpillen.
‘We doen het,’ zei ik.
‘Je bent gek!’ riep Roos.
‘Nee hoor. Die piano valt je toe. Zie het als een buitenkans.’
Vol verwachting klopte haar hart, zwijmelend ging ze overstag en appte: ‘Ja!’
Ze legde een briefje op haar vaders ontbijtbord: “We hebben de piano gekocht!” en sprong daarna butsen in de parketvloer van blijdschap.

Nu zijn we een piano rijker. Onderhand kunnen we een huiskamerorkest beginnen met een keyboard, gitaar, ukelele, en diverse mondharmonica’s. (Iemand trek in koffie?) En er komt een geluid uit dat oude kreng!

Vorige week vroeg de buurvrouw: ‘Wie van jullie speelt er piano?’
‘M’n dochter,’ zei ik. ‘Hebben jullie er last van?’
‘Oh nee! We vinden het práchtig.’

Wanneer Roos speelt, zitten Joris en ik op de eerste rang.Ze speelt muziek van de Beatles, Keane, Coldplay en Tom Odell maar ook klassiek.
Deez bijvoorbeeld. Toevalligerwijs ook uitgevoerd op een Amerigo.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *