Draaideurpatiënt

Afgelopen jaar heb ik diverse disciplines in de geneeskunde bezocht.

Nergens vind je zo’n afspiegeling van de maatschappij als in wachtruimten van ziekenhuizen.

Twee dames uit het hogere segment namen naast mij plaats. Ze droegen zoveel make-up, het leken wel wandelende schilderijen.
De vrouw met paardenstaart diepte uit haar tas een tablet op. ‘Er is hier toch wel gratis wifi, hè?’ vroeg ze met een kak-rrrr aan haar vriendin.
‘Vast wel,’ antwoordde die geruststellend.
Paardenstaart liet foto voor foto voorbij glijden. Zijdelings loerde ik mee en zag een witte keuken. Herstel: een witte vlek. Vloer, plafond, apparatuur, kozijnen, lampen, kookeiland…alles was uitzichtloos wit.
‘Was een klus de perfecte handgrepen te vinden,’ klaagde Staart. ‘Alles heeft een ribbel of randje.

Ik weekte mijn ogen los van het scherm en keek naar twee dames links van mij. Qua opstelling en gedrag zouden ze een tweeling kunnen zijn. Een stoïcijnse blik; handtas op schoot; gehuld in pleisterkleurige kousen en comfortschoenen.

Tegenover me liet een jongeman met overtuiging een boer. Zijn moeder stootte hem met haar elleboog vinnig aan.
‘Wat nou!’ riep de knul.
‘Je benniet thuis!’ snerpte ze.
De zoon zette een ongeïnteresseerde blik op en schraapte een rochel omhoog.

Een echtpaar kwam binnen. De vrouw in beige regenjas dirigeerde haar man naar twee stoelen. ‘Ga jij daar zitten. ik regel alles.’
Na zich gemeld te hebben bij de balie ging ze naast haar man zitten. ‘Ik denk dat we zo aan de beurt zijn,’ zei ze voldaan.
‘Mens, heel de wachtkamer zit vol,’ bromde haar man.
‘We hebben een afspraak om 15 uur 15 en tijd is tijd,’ zei de vrouw op afgemeten toon.

Paardenstaart veegde verder en we belandden in de woonkamer. Wederom alles wit.
‘Mooi, hè?’ wees ze naar het behang. Het lijkt simpel, maar wit behang uitzoeken…’
‘Zullen we straks beneden nog even koffiedrinken?’ onderbrak haar vriendin de monotone rondleiding.
‘Hier om de hoek kunnen we gratis koffie pakken,’ antwoordde Staart. ‘Weet je hoeveel kleuren wit….’

Mens, mens, wat een geleuter.
Ik was een halfuur te vroeg en de afspraak liep een halfuur uit. Ik trok het effe niet meer, stond op en ging op zoek naar de koffieautomaat waar Staart het over had.
Op de gang rolde een oudere man in een stoel voorbij die tegen zijn zoon foeterde: ‘Koken kon ze ook niet! Ik had dat mens veel eerder de deur uit motten douwen!’
‘Rustig nou maar, pa. Ze is nu toch weg?’

De koffieautomaat om de hoek bleek ook heet water te verschaffen, en met die oogst liep ik terug de wachtruimte in, en ging in de buurt van de Tweeling zitten. De afwezigheid van witte ruis beviel me maximaal. Net toen m’n beker water leeg was, verscheen de neuroloog.

‘Nu zijn wij aan de beurt,’ zei de vrouw van de regenjas, en sjorde aan haar man ’s arm ten teken dat hij overeind moest komen. Hij ontworstelde zich aan haar greep maar ging toch staan.

‘Mevrouw Kakelbont,’ riep de neuroloog.

Moeten wachten in een ziekenhuis kan een tergende bezigheid zijn.
Aan mij lag het niet: zes minuten later stond ik weer op de gang.

131 gedachten over “Draaideurpatiënt

  1. Wordt vervolgd…

    in de vaak drukke wachtzaal van een modern hospitaal
    vliegt er, allicht gewoon door daar te zijn
    van alles door de hoofden als een sneltrein
    soms worden er boekdelen verteld door de lichaamstaal

    Gelukkig was de consultatie met jouw dokter van korte duur, Mirjam.
    Lenjef

    • Wat een prachtige beschrijving van de sneltrein in de hoofden en de lichaamstaal…
      Jij hebt maar weinig woorden nodig om de kern te raken.
      Dankje!

  2. Ja in zulke wachtkamers zie je echt vaak mooie dingen die inspireren voor een mooi verhaal zoals bij jou. Was afgelopen week zelf zo snel aan de beurt dat is nog geen stoel aangeraakt had.. dat was ook wel bijzonder eigenlijk.

  3. Wachtkamers zijn allemaal hetzelfde… of je verveelt je te pletter, of je ligt inwendig dubbel. Ik had er natuurlijk wel weer beeld bij dus ik heb me met je stukje prima vermaakt. Pleisterkleurige kousen.. oeps die heb ik ook, één paar. Ooit verplicht een tijdje moeten dragen. Ik heb ze wel bewaard, morgen trek ik ze wees aan… 😉
    Een hele dikke knuffel XXX

    • Je hebt die pleisterkleurige kousen zeker meegenomen naar Grand Canaria 😀
      Waarschijnlijk zijn het kousen van de “medicinale soort.”
      Fijne vakantie!
      Liefs ♥

      • Haha.. ja dat klopt. Ik draag ze alleen als ik moet vliegen. Hoewel dit keer niet want ik had een jurkje aan met panty
        Liefs ♥️

      • Onder andere. En om mijn benen een beetje in normale proporties te houden. Heb met warmte en zo heel veel dikke voeten en enkels gehad. Dus dit scheelt altijd. Ik vlieg donderdag pas s avonds terug dus dan doe ik ze echt wel aan. Beter voorkomen dan genezen hè…

  4. Goede morgen Kakeltje.
    Wow, je hebt wat er zin zo’n wachtkamer wel heel knap weten te beschrijven, en, ik kan er niets aan doen, een beetje grappig ook.
    Maar ik kan het me indenken dat wachtende mensen die maar hun bek niet kunnen houden helemaal niet prettig zijn…

  5. Goede morgen Kakel, tjsa wachten in een ziekenhuis, het is ook overal hetzelfde. Ik kan me voorstellen dat je op een SEH af en toe een noodgeval ertussen krijgt, maar bij mijn oncoloog waar ik twee maal per jaar kom, loopt het ook altijd enorm uit. Als ik elke keer een breiwerkje had meegenomen, had ik me al onder de truien kunnen begraven.
    De man van een vriendin van me is leraar op een middelbare school, die moest voor controle naar een specialist. Voor de zekerheid had hij de pauze + twee lesuren vrij genomen. Toen hij nog niet aan de beurt was, ging hij zich afmelden. Toen zei de assistente dat de tijd van de dokter kostbaar was, hij antwoordde dat zijn tijd dat ook was en dat ze maar een nieuwe afspraak moest noteren.
    Mijn zus (nu met pensioen) moest als arts met vier personen gelijk afspreken omdat er vaak mensen uitvallen, dat verd*mde ze en dat heeft een hoop gesteggel gegeven weet ik nog. Ik vind het van grote arrogantie spreken dat dit soort praktijken nog vaak voorkomen. Hun tijd is kostbaar, jaja maar die van hun patiënten ook en zeker mensen die van je afhankelijk zijn moeten met respect worden behandeld. Daar ontbreekt het regelmatig nog aan.

    • Als een arts voor iedere patiënt de tijd neemt heb ik er begrip voor. Bij de neuroloog loopt het standaard uit. Maar je wil er geen rekening mee houden, want dan zal je zien dat je te laat komt.
      Oh, dus de tijd van een arts is kostbaarder dan die van elk ander werkend mens? Wat een armetierige gedachte.
      Van mijn schoonouders herinner ik me dat ze een arts niet tegen durfden te spreken. Tegenwoordig zijn mensen een stuk mondiger.

  6. Haha ja mensen kijken is heerlijk! En meestal zie je ze nooit meer gelukkig.
    Toch kun je beter mensen kijken op een terrasje met een lekkere cappucino voor je neus (in een kopje geen plastic bekertje)
    Mooi beschreven Mirjam, ik zie iedereen voor me!

    Liefs

  7. Een uur ziekenhuis bezoek, voor slechts 5 minuten met de cardioloog….. Laatste keer was het maar 55 minuten… toch een vooruitgang 😉

  8. Wachten is niet tof natuurlijk maar tegelijk denk ik altijd maar ‘als het uitloopt dan zal iemand anders de tijd van de specialist op dat moment wel harder nodig hebben’.
    Daarbij hebben wij een paar weken van dichtbij mogen meemaken hoe hard er gewerkt wordt in het ziekenhuis en hoe goed de zorg geregeld is (ondanks al het geklaag en gemopper en gebezuinig (is dat en woord?)).

  9. Je gaat niet voor je plezier naar zo’n ziekenhuis, en de wachtkamer maakt het vaak niet beter. Ik duik altijd direct in mijn mobiele telefoon, ver weg van de andere wachtenden, hopende dat het niet te lang uitloopt.
    Echt flauw is dan als mijn ogen gedruppeld worden met een pupilverwijdende vloeistof, dan moet ik een kwartier wachten voor dat het werkt en kan ik niets meer lezen. Een kwartier naar de andere wachtenden staren, dat duurt dan heeeeeeeel lang. Hachelijk?

    • Op mijn mobiel heb ik het ook wel snel gezien. Meestal neem ik een boek mee maar ik kan me slecht concentreren.
      Neem de volgende je zonnebril mee, dan heb je wat meer privacy.

  10. ha die Mirjam
    die foto is uit de pps die onder de foto zit hihi
    ik was niet ver weg van dit plaatsje en trof vele steile hellingen , nooit lang gelukkig maar ojeeeee wat steil 🙂 , ja velen ver boven de 20% , al stond het ook
    wel eens anders op de borden , op z’n Engels , nu net zo steil hoor, stukje lopen dan , maar bovenal genieten 🙂
    ben begonnen m’n dagboekjes te scannen , mocht je nog van Denemarken willen lezen
    https://fietszwerver.wordpress.com/dagboekjes/

    fijne middag groet

    • Jij bent ook al zo’n dagboekschrijver!
      “Het grote tegenwind-boek.” Dan heeft de wind wel heel lang vanuit het Westen gewaaid, wat best logisch is.
      Kreeg je extra sterkte kuiten van om die hellingen mee te bedwingen.
      Als je 1 op 1 kan fietsen, is het nog te doen maar je had ook nog bagage bij je natuurlijk. Een echte Frank van Rijn ben je!

      • ja ik hield een kladblokje bij en werkte het thuis uit , had ik jaren eerder mee moeten beginnen 🙂
        nee dit dagboek wat je daar las , hoort bij Denemarken hihi
        en langs de kust is er natuurlijk altijd wel wat wind
        gelukkig was het daar vlak
        Engeland dagboek zet ik er ook zo op 🙂 , is ook leuk 19 dagen geen regen 🙂

        fijne avond groet

  11. Oh ja, kakkertjes, ze moeten wel gratis wifi en koffie hebben. 🙂
    Wit, van Marco Borsato of is het Jan de Bouvrie.
    Haha, die jongeman is hopelijk geen afspiegeling van zijn opvoeding.
    In het ziekenhuis moet je geen haast hebben, alleen om weg te gaan. Hans

    • Dacht ik ook meteen: kakkers en gratis koffie. Zouden ze daar nou zo rijk van worden?
      Het is de schuld van mijn vader dat ik een hekel heb aan Jan des Bouvrie.
      En het enige positieve van Marco Borsato is zijn voornaam (-: want zo heet m’n broer ook.
      Mooie laatste zin: haast hebben om het ziekenhuis uit te gaan.

      • Heb in Huizen gewoond, het Gooi, dus heb wel ervaring met deze kakkersclub.
        Ziekenhuizen kun je beter niet zijn, maar wat mot mot gebeuren. 🙂

  12. Zitten en kijken… heerlijke bezigheid en ik vermaak me dan ook altijd uitstekend, zeker als je daarna zelf een positieve uitslag krijgt en ik hoop dat je die gekregen hebt!

  13. heel herkenbaar geschreven Mirjam…

    net alsof ik er bij zat..

    draaideurpatiënten , zitten er bijna nooit voor mij

    jammer..

    hopelijk moet je iet vaak terug

  14. Mooie variant op vijftig tinten grijs, door de pleisterdames bij elkaar geveegd onder jouw wakend – zeg maar haarscherp – oog. Als ik al eens in een wachtkamer kom dan pleeg ik ruim op tijd te zijn en een goed boek bij me te hebben, waardoor ik steevast vergeet waar ik mij bevind. Dat het echter tevens een vergaarbak van hilarische inspiratie kan zijn, heb jij me hier weer eens haarfijn laten zien. Heerlijke kost.

    • Ik had óók een goed boek bij me maar daar kwam niets van terecht. Te onrustig om me te kunnen concentreren; dat komt door m’n cvs/me.
      Wat ben je weer complimenteus (-:

      • #complimenteus: moet je maar niet zo gelikt schrijven 🙂

        soms lukt mij het concentreren in een boek ook niet, vooral wanneer er zich in zo’n wachtkamer iemand bevindt die met luide stem en onzinpraat alle aandacht probeert te vangen – bah

  15. Haha hoe herkenbaar. Maar ik heb smakelijk gelachen om je pleistergekleurde kousen. Ik zie ze zo zitten. Ze hadden nog een hoofddoekje om kunnen hebben ook.
    6 minuten red ik ook wel/ Meer tijd geven ze je tegenwoordig toch niet.

    • Het waren autochtone dames zonder hoofddoekje. Ze hadden zelfs geen doorzichtig regenmutsje op. Die dames heb je ook: houden ze in het ziekenhuis dat mutsje op…
      Tien minuten is tegenwoordig wel de max.

      • Oh, maar ook autochtone vrouwen hebben als ze van een bepaalde generatie zijn nog wel eens een hoofddoekje om. Ik zie ze iig nog wel eens

  16. 🙂 ik gooi in deze situatie altijd de knuppel in het hoenderhok, en krijg de hele wachtkamer aan het babbelen 🙂
    maar meekijken zoals jij is ook leuk 🙂

    hoop dat het is meegevallen voor je

    • Ze hebben geen cafeínevrije koffie in de machines. Theedrinken vind ik mwah. Als ik toch iets warms wil, neem ik warm water.
      Warme groet ♥

  17. Zes minuten later, dan was er waarschijnlijk weinig nieuws.. dat lijkt me frustrerend
    Mijn moeder heeft sinds augustus de ene na de andere afspraak en afgelopen week kwam daar door een verdachte plek weer wat bij. Haar afspraak met de uitslag was heel kort, want het was niets ernstigs dit keer.
    Wachtkamers zijn verschrikkelijk,de kak rrrr is zo irritant! Nee, geef me maar een platte rrrrr hahaha

    • Nou, ik kreeg een recept voor een nieuw slaapmiddel dus ik was best tevree.
      M’n huisarts had de neuroloog al ingeseind dus die had haar huiswerk al gedaan.
      Fijn dat het plekje van je moeder niet ernstig is!

  18. ik heb precies wat Marthy zegt. Ik ben voorbereid op lange wachttijden met boek en breiwerk. Maar er komt bijna nooit iets van. Rondkijken en nog eens en…

  19. Mooi. Vind het Leuk om vroeg te gaan. Eerst beneden in de hal zitten. Later boven en zo superleuk om iedereen te bekijken …. Moet ik onze dochter meenemen. Die ligt gelijk in een deuk.
    He mss ga ik eens met je mee.
    Groet.
    Wilma

    • Ga echt met tegenzin naar het ziekenhuis. Autorijden vind ik dan wel weer fijn. Even flink gassen op de snelweg en daarna dwars door de polder.
      Ja, gezellig, kom eens mee. Hebben we zoveel te bepraten dat in eens de dag om is (-:

  20. ik in een wachtkamer….dat gaat niet samen, meestal is er niet zo veel te beleven, alleen maar blazende mensen…
    Een @->- voor jou.

  21. De weinige keren dat ik bij de dokter ben vermaak ik mij inderdaad ook met mensen kijken in de wachtkamer. Je zou er soms bijna voor naar de dokter gaan.

  22. Nou ik doe net als Dorothé, en neem een haakwerkje mee kan ik ondertussen ook nog ‘mee genieten’ we hebben hier een abonnement zoals je weet.Het verschild wel in welke wachtkamer we zitten,komt door de kwalen,het lijf is onderverdeeld in stukjes in een ziekenhuis, gek genoeg.

    • Het scheel inderdaad per afdeling. Neurologie is heel groot. Reumatologie weer klein.
      Ik neem altijd een (goed) boek mee maar er komt nooit iets van…

  23. ha die Mirjam
    die jongen die de boer liet had gelijk , want je weet toch wel dat er buiten meer ruimte is dan er binnen , zelfde geld voor een flinke scheet , weg met die gassen 🙂
    ik hoop voor je dat je er niet te vaak meer komt
    slaap wel groet

  24. Begrijpelijk dat je het niet meer trok. Het vraagt een beetje een zenhouding dat wachten. Ik denk dat heel veel mensen veel stress hebben voor het komende medische consult en dat er dan een beetje ongelukkig uit komt. Toch heb ik ook bijzondere fijne dingen meegemaakt in wachtkamers. Ik neem vaak een haakwerk mee of een boek. Ik heb zelfs een keer bloemen gekregen van een ziekenhuis omdat in ongewoon lang had moeten wachten.

    Ik hoop dat je niet te vaak meer hoeft.

    Groetjes,

    Dorothé

    • Bloemen, toe maar! Dan zal je heel erg lang hebben moeten wachten. Ik heb weleens een gratis parkeerkaart gehad en wist niet wat me overkwam (-:
      Ik heb altijd een boek bij me maar ben te rusteloos om te kunnen lezen.
      Voorlopig ben ik even van het ziekenhuisbezoek verlost.
      Warme groet.

  25. Pleisterkleurig ik zie het voor me . Gelukkig kan ik me in wachtkamers zoet houden met tijdschriften die er liggen, al zijn die vaak antiek, maar toch….:-)
    Knuf knuf xxx

  26. Ik moet zeggen dat ik in zulke wachtkamer ook altijd zin heb om een harde boer te laten of erger, heel hard K.T te roepen.
    Ga het toch eens proberen, lijkt mij zo grappig.

  27. Yep, hoe treffend beschreven… Oja, en dan ook nog het wedstrijdje ‘wie mankeert er het ’t meest’.
    Ben nu al benieuwd naar jou volgende wachtkamerverhaalje, lg

    • Welkom Meinke en bedankt voor je reactie.
      In sommige ziekenhuizen staat een bordje dat je overal over mag praten behalve over je ziekte.
      Voorlopig ben ik in mei pas weer aan de beurt.

  28. Ik zit ook nogal eens in zo’n wachtkamer en neem altijd een boek mee waar ik nooit aan toe kom omdat ik me kostelijk vermaak met alles wat er om he heen gebeurt.

  29. Een scootmobiel midden in het gangpad zetten en dan aan iedereen die zich er langs wurmt vragen of hij aan de kant moet. Vervolgens op d’r komt blijven zitten en hem laten staan.

  30. O ja, dat vind ik heel erg, om al die verhalen te moeten aanhoren. In de trein gebeurd dat ook, iemand die tegen je aan gaat zitten kletsen, om de tijd te doden. Binnen de kortste keren, weet je aan welke kwalen zo iemand lijdt. Niets voor mij Mirjam.

    • Op sommige afdelingen hangen bordjes: “U mag overal over praten behalve over uw ziekte.” Dan zou ik natuurlijk juist…nee hoor (-:
      Als ik ergens een hekel aan heb is het aan klagende mensen!

  31. Ik kom er graag, als het maar niet voor mezelf is. Owh ja.. en niet voor de familie. Mmmmm. Oke ik kom er graag als ik maar niet naar binnen hoef. Maar wat kunnen mensen kostelijk (irritant) zijn als ze moeten wachten. Ik kan er uren naar kijken.

    Love As Always
    Di Mario

    • Ik heb een keer een workshop gegeven in een ziekenhuis. Dat was voor het personeel. Dan is de sfeer meteen heel anders…
      Het was meer dat ik me niet kon concentreren op m’n leesboek. Dan maar apies kijken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *