Draaideurpatiënt

Afgelopen jaar heb ik diverse disciplines in de geneeskunde bezocht.

Nergens vind je zo’n afspiegeling van de maatschappij als in wachtruimten van ziekenhuizen.

Twee dames uit het hogere segment namen naast mij plaats. Ze droegen zoveel make-up, het leken wel wandelende schilderijen.
De vrouw met paardenstaart diepte uit haar tas een tablet op. ‘Er is hier toch wel gratis wifi, hè?’ vroeg ze met een kak-rrrr aan haar vriendin.
‘Vast wel,’ antwoordde die geruststellend.
Paardenstaart liet foto voor foto voorbij glijden. Zijdelings loerde ik mee en zag een witte keuken. Herstel: een witte vlek. Vloer, plafond, apparatuur, kozijnen, lampen, kookeiland…alles was uitzichtloos wit.
‘Was een klus de perfecte handgrepen te vinden,’ klaagde Staart. ‘Alles heeft een ribbel of randje.

Ik weekte mijn ogen los van het scherm en keek naar twee dames links van mij. Qua opstelling en gedrag zouden ze een tweeling kunnen zijn. Een stoïcijnse blik; handtas op schoot; gehuld in pleisterkleurige kousen en comfortschoenen.

Tegenover me liet een jongeman met overtuiging een boer. Zijn moeder stootte hem met haar elleboog vinnig aan.
‘Wat nou!’ riep de knul.
‘Je benniet thuis!’ snerpte ze.
De zoon zette een ongeïnteresseerde blik op en schraapte een rochel omhoog.

Een echtpaar kwam binnen. De vrouw in beige regenjas dirigeerde haar man naar twee stoelen. ‘Ga jij daar zitten. ik regel alles.’
Na zich gemeld te hebben bij de balie ging ze naast haar man zitten. ‘Ik denk dat we zo aan de beurt zijn,’ zei ze voldaan.
‘Mens, heel de wachtkamer zit vol,’ bromde haar man.
‘We hebben een afspraak om 15 uur 15 en tijd is tijd,’ zei de vrouw op afgemeten toon.

Paardenstaart veegde verder en we belandden in de woonkamer. Wederom alles wit.
‘Mooi, hè?’ wees ze naar het behang. Het lijkt simpel, maar wit behang uitzoeken…’
‘Zullen we straks beneden nog even koffiedrinken?’ onderbrak haar vriendin de monotone rondleiding.
‘Hier om de hoek kunnen we gratis koffie pakken,’ antwoordde Staart. ‘Weet je hoeveel kleuren wit….’

Mens, mens, wat een geleuter.
Ik was een halfuur te vroeg en de afspraak liep een halfuur uit. Ik trok het effe niet meer, stond op en ging op zoek naar de koffieautomaat waar Staart het over had.
Op de gang rolde een oudere man in een stoel voorbij die tegen zijn zoon foeterde: ‘Koken kon ze ook niet! Ik had dat mens veel eerder de deur uit motten douwen!’
‘Rustig nou maar, pa. Ze is nu toch weg?’

De koffieautomaat om de hoek bleek ook heet water te verschaffen, en met die oogst liep ik terug de wachtruimte in, en ging in de buurt van de Tweeling zitten. De afwezigheid van witte ruis beviel me maximaal. Net toen m’n beker water leeg was, verscheen de neuroloog.

‘Nu zijn wij aan de beurt,’ zei de vrouw van de regenjas, en sjorde aan haar man ’s arm ten teken dat hij overeind moest komen. Hij ontworstelde zich aan haar greep maar ging toch staan.

‘Mevrouw Kakelbont,’ riep de neuroloog.

Moeten wachten in een ziekenhuis kan een tergende bezigheid zijn.
Aan mij lag het niet: zes minuten later stond ik weer op de gang.

131 gedachten over “Draaideurpatiënt

  1. Vertel mij wat!! Soms is het echt afzien tijdens een dienst. Sommige mensen houden echt totaal geen rekening met anderen.
    Maar soms is het ook wel weer erg gezellig hoor, zeker als de familie lang heeft moeten wachten tot de baby geboren is. Dan is het ook wel ontroerend weer. Je zit zo bovenop die blijdschap. Liefs!

  2. Haha geestig woord, draaideurpatiënt. Er eentje zijn is natuurlijk minder geestig. Leuke bezigheid mensen kijken, ik vergeet al eens om verder te lezen dan

  3. Hahahaha ik zat gewoon naast je net! Wat een topkakel weer. Gelukkig dat de neuroloog je niet opriep met ‘Kakel’…. Stel je de reacties in de wachtruimte voor 😀
    Ik hoop minder van dit soort wachtsessies te hebben, al zitten er misschien nog wat in de pipeline… (uitstel is nu eenmaal geen afstel bij een lijf…). Lieve groet xxx

    • Zolang mensen me in het dorp maar niet “Kakel” of – nog erger – “Kakelbont” noemen. Dan gaan ze straks nog Googelen 🙂
      Ik heb nog wel afspraken staan maar pas in mei. Dat is nog zó ver weg (Twee keer niesen en het is zover…)
      Lieve groet

      • Stel je voor hahaha! Ik heb al 1x geniest. Moest vanmorgen naar de tandarts. Toen ik het gisteren afsprak was het juli en leek het nog zo ver weg….
        Lieve groet,

      • Grappig, Roos en ik gaan overmorgen naar de tandarts. Onze afspraak dateert ook van juli.
        Liefs

  4. Goede morgen Kakeltje en voor straks een fijn weekend gewenst.
    Bedankt voor je reactie, blij dat je zo graag in mijn geliefde moederstad toefde en ik hoop dat je er inderdaad nog eens naar toe kan trekken, er is veel meer te zien dan de burcht of de kerken…

Laat een antwoord achter aan Mirjam Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *