Kleine dingen

Je slaapt al weken niet. Je hebt de kleur van een dooie grijze muis, je hebt  uitgezakt haar en staat in de zeurmodus. Niks is leuk en alles teveel.  En zomaar vanuit het niets, is daar een goede nacht. Van pure uitputting, maar who cares, hij ís er. Een nieuwe dag met een nieuw geluid, en ik heb er zin in!

Zin in internet, stukjes schrijven en blogjes lezen van favoriete sites. Ik zie hoe goed de lampionnetjes het doen in de tuin. Mijn vingers jeuken om er een krans van te maken. Wat zijn de druiven verkleurd! En de ramen kunnen wel een soppie gebruiken. Onkruid? Heb ik niet gezien, ik kijk ergens anders naar.

Neuriënd eet ik een banaan. Hé, denkt Bella, ruik ik banaan? Ze trekt een sprintje en klimt bedelend bij me op schoot. Drie tellen later zit ze ongegeneerd te smakken. Héérlijk vindt ze ‘t. ’t Liefst zou ze de schil ook nog opvreten.

Geheel onverwacht krijg ik visite in de tuin. Al weken heb ik haar niet gezien, maar ineens is ze er weer: onze ‘eigen’ merel. Middenin de stromende regen en in het uiterste topje van onze conifeer, zingt zij haar hoogste lied.

Het zijn de kleine dingen die het doen!

Simpele dingen: 

Wat simpele dingen,

een vogel, een bloem,

het geluid van de golven,

een aai en een zoen.

 

Een simpel gebaar,

een arm om je heen,

geeft je het gevoel

je bent niet alleen.

 

Mooie akkoorden,

wat stilte, wat rust,

een mens die je liefheeft,

een mond die je kust.

 

De geur van de lente

de smaak van de zee,

lieve gedachten,

draag die met je mee!

9 gedachten over “Kleine dingen

  1. De doodgewoonste dingen die brengen mij tot zingen
    Ik zing van al ’t mooie dat ik zie
    Het dagelijkse leven is m’n allermooist gegeven
    In harmonie op melodie
    Soms zie ik ’t vervagen, dat zijn de trieste dagen
    Die brengen mij dan even van m’n stuk
    Maar meestal zijn de dingen als de vogels die mooi zingen
    Van eindeloos geluk

  2. Dag Mir,

    We kennen elkaar inmiddels al bijna 25 jaar (sorry BJ) en jouw dip maakt me verdrietig. Anderzijds, je komt er niet onderuit, we worden tenslotte ouder. Ikzelf ben dan wel “supergezond” (geen overgewicht, rook niet, beweeg veel, snoep geen drop) maar heb toch een bloeddruk van 120/220 (alarmbellen!!). Vervolgens ga je de mallemolen van de gezondheidszorg in. Normaals meten bloeddruk (ik weet dat hij te hoog is…….witte jassen effect), opschroeven van de medica, dokter niet aanwezig, bloedprik, ziekenhuis internist etc. etc. Laat je niet gek maken door de dokters, maar ga je eigen gang……

    Groeten,
    Ekim

    • Ach, wat een lieve berichtjes allemaal. Daar knapt een mens weer van op!
      @ Incinta: ik ben ook een heel slechte moeder: ben de eenjaarlijkse ouderavond van Kinds school vergeten…
      @ Midlife Me: bedankt voor je ervaringstip. En de link hebben we gevonden hoor!.
      @ Schone Zus: Thanx en tot dinsdag.
      @ Avalanche: driewerf dank!
      @ Janny: bedankt voor je berichtje. Hoop dat het met jou ook snel beter gaat!
      @ Kind: je bent de liefste!
      Uiteraard ben ik naar de huisarts geweest. Hij zei nog: “U komt hier nooit.” Ik dacht meteen: hah! dan zal hij wel goed notie van me nemen. NOT. Ik probeerde te vertellen hoeveel eten ik elke dag tot mij neem. Hij liet me niet uitpraten. Bovendien, dat ik zoveel eet, is mij toch niet aan te zien?
      “Ja,”zei ik, “da’s nou precies wat ik bedoel!” Hij scheen het niet te horen.
      “Kijk, ”zei hij, “het komt omdat u depressief bent en daardoor slaapt u slecht, en valt u af.”
      ”Nee,”zei ik, “omdat ik slecht slaap word ik depressief, heb ik geen fut, kan ik niet sporten en kom ik in een vieze cirkel.” Ik had me de moeite kunnen besparen. Hij luisterde niet. Hij schreef een recept voor kluitjes en stuurde me ermee naar het riet.

      Ik zei dat ik naar een internist of endocrinoloog wilde. Vond hij niet nodig. Of het alsjeblieft toch mocht? Hij vond het niet nodig. Ik hield vol. Hij ook. Ik beet me erin vast. Nu mag ik met godsgratie naar een specialist. Kijk, daar word ik verdrietig van; huisartsen moeten toch juist achter je staan?

      Ondertussen ga ik stug door met een dieet. Het Aankomdieet: gevulde koeken, plakken cake, zakken chips, dozen drop. Als tussendoortjes dan hè. Overdag eet ik toch zeker 6 bruine boterhammen met plakken roggebrood en volvette kaas. ’s Avonds pasta ofzo. Ik voel me onderhand net een pedaalemmer: klep open. En wat denk je? Stap ik de volgende ochtend op de weegschaal, stiekem hopend dat de veren eronder vandaan zullen springen, nee hoor, niks erbij… Van nijd heb ik de batterijen eruit gehaald.

      @ ekim: ik rook al twintig jaar niet meer, drink zelden, sport veel en mijn bloeddruk is juist weer te laag: 60/110. (Wij zouden wel een leuk stel vormen samen). Hopelijk heb je goede medicijnen. Het maakt je onzeker als je lijf ‘dwars’ ligt, mij tenminste wel. Trouwens: zó oud zijn we nou ook nog niet!

      Helaas…mijn fiets hangt in de (treur)wilgen. Op mijn fietscomputer staat: ‘SLEEP’. Als het niet zo jammerlijk was, zou ik er om kunnen lachen…

  3. Een hele berg aan clichés dringt zich op….. ik ga ze niet opschrijven, maar je slechts een dikke digitale knuffel sturen – ook een klein ding, maar absoluut gemeend!

    Liefs,
    Avalanche

  4. ‘T zijn de kleine dingen die het doen…” 😀
    Deze kent iedereen:

    “Dat kleine beetje zon waar je al weken lang op wacht
    Die uitgestoken hand die je van hem niet had verwacht
    Dat kleine bosje bloemen en precies op dat moment
    Die onverwachte brief als je alleen of eenzaam bent

    ’t Zijn de kleine dingen die het doen die het doen
    ’t Zijn de kleine dingen die het doen”.

    Niet??? kijk maar:
    http://www.youtube. com/watch?v=g3GWvDw3uWs
    even de spaties tussen youtube. en com verwijderen!

    XxX Kind

    “T zijn de kleine kinderen die het doen!!!!”

Laat een antwoord achter aan admin Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *