Het is lang en dun, heeft rood/blond haar en zit heel de dag op de bank en haar ouders doen het huishouden. Rara wie is dat? ‘IK,’zei de gek. Ongelofelijk hè, dat een mens zo achteruit kan gaan? Ik ben extreem moe, heb spierpijn en… ach, nou ja, laat de rest maar zitten.

’s Ochtends schreeuwt de wekker me uit bed. Ik moedig Kind aan (wassen, aankleden…) en help  haar de deur uit. (Heb je je brood? Ja. Heb je je drinken? Jaha. En je mobiel? JAHA. Je gymkleren? Oh sjit.) Smak. Zwaai, zwaai. Ik geef Bobo- ons altijd hongerig buitenkonijn – te eten en wat aandacht, en daarna… bbrrrr!… snel naar binnen.

Binnen plof ik neer op de bank. Eerst wilde ik alle dagen uit gemakzucht ongewassen en in pyjama rond blijven lopen. Wat maakt het ook allemaal nog uit? dacht ik. Dat ieniemieniebeetje energie dat ik heb, moet ik dat in zoiets onnozels steken? Bij nader inzien houd ik de uitwendige verzorging toch maar vol. Het ergste wat een mens kan overkomen – althans volgens mijn moeder – is dat je plotsklaps door een ambulance naar het ziekenhuis vervoerd moet worden waar ze aldaar direct constateren dat je vies en afgeragd ondergoed draagt. Je begrijpt dat ik mijn moeder zoiets niet wil aandoen. Enkel om die reden zit ik dagelijks in piekfijne staat en verzorgd ondergoed op de bank.

Na het wassen zet ik een kopje thermoskan koffie bij mezelf neer. Voordat ik een kopje koffie drink, vind ik het mijn plicht aan enige lichaamsbeweging te doen. Opdrukoefeningen. Maak je niet ongerust: ik druk alleen mijn hand op de bank. Af en toe wissel ik even van bank, anders wordt het zo’n sleur. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar van luieren word ik slap. Na een dag niets doen, voel ik me toch afgepeigerd en (veel erger) volstrekt overbodig.

Al heel vaak liep ik naar de drogist liet ik iemand voor me naar de drogist gaan. Dozen ‘lichaamseigen’ vitaminebevorderende Q10 energiepillen heb ik opgegeten, maar energie? Not!

Gezien de omstandigheden zit ik dringend verlegen om een nieuwe hobby. Er zijn wel een aantal voorwaarden aan verbonden: 1) het mag geen linkse hobby zijn, 2)niet te vermoeiend en 3)het moet niet te zwaar wegen 4)niet teveel kosten.

Mijn eerste ingeving was: postzegels! Want, die wegen niks, ik kan er dozen vol mee sparen. Worden het er teveel, dan lik ik er meerdere aan elkaar. Man heeft vroegah ook boeken vol zegels gespaard. Totdat hij mij leerde kennen; toen had hij wel wat anders te doen. Ruim twintig jaar liggen de boeken op zolder te verdorren, dus daar zou ik mee kunnen beginnen, maar ik geloof niet dat postzegels goed voor mijn (ooit zo snelle) imago zijn. Ja, ik wel graag ergens áchter kunnen staan, natuurlijk.

Dit vorige gelezen hebbend, zul je begrijpen dat kantklossen, macrameeën en tunisch haken ook afvallen. Aquarelleren? Nou, in kliederen ben ik in elk geval een kei. Mandala’s tekenen? Mwah. Meedoen aan de vogeltelling? Die is net geweest. Een boek schrijven? Wens me inspiratie. Recepten sparen? Zou kunnen. Breien? ‘k Heb net een Noorse trui af, dus voorlopig ff niet. Borduren? Zelfs met een leesbril op kan ik het errug moeilijk te zien.

Mijn hardloopschoenen heb ik maar verbrand. Ze roken precies naar wat er altijd in gezeten heeft: zweetvoeten. Nu denk ik er over principieel tegen sport te worden. Alleen maar kommer en kwel in Huize Kakelbont? Ben je gek! Ik heb nog opgewekte bloginspiratie zat!