Open Huis 2011

Kind heeft zich samen met EEN schoolvriend (graag correcte interpretatie van het woord ‘EEN’) opgegeven voor de rondleiding van “Open Huis” op school. Zij – van de Krimpenerwaard dus – gaan mensen vertellen hoe zwaar en vermoeiend het leven van een middelbare scholier is. Maar als een kind dan toch naar een school moet, dan maar beter de juiste kiezen, en daar is er in de verre omtrek maar een van. Precies: hun school!

 

De, pardon EEN schoolvriend die in ’t zelfde dorp als ons woont, rijdt gemakshalve mee naar school. Voor de duidelijkheid: zij en hij zitten samen achterin, maar dat is slechts alleen en volkomen uit praktisch oogpunt. Onderweg is het devies als ouder: je kaken stijf op elkaar klemmen, en zo min mogelijk laten merken dat je aanwezig bent. En áls je aanwezig bent, dan alleen lichamelijk. Op deze manier vang je de meest dingen op.

 

Uiteraard is het de bedoeling dat zij straks louter positieve dingen moeten vertellen over school. Dat zal wis en waarachtig niet meevallen, maar in principe willen ze wel een poging te wagen. Op de achterbank nemen ze alvast de verschillende onderwerpen en strategieën door. Zie het als een mini groepsproject:

 

‘Hebben ze de vloer in de was gezet. Dat doen ze anders nooit!’

‘Nee, lekker, laten ze dat in de grote vakantie doen, hebben wij er ook eens jol op school’.

‘En dat bord, zag je dat?, dat wij niet op de wasvloer mochten lopen? Iedereen deed het toch’.

‘Ja, wat denk je, als ze dat bord niet neerzetten en er valt iemand op zijn plaat, dan komt ie never nooit meer naar onze school’.

‘Gaat ie toch naar de concurrent’.

‘Hallo, wij hèbben geen concurrent. Het dichtstbijzijnde gymnasium is in Rotterdam’.

‘Oh ja, das waar ook. Die jongens daar dragen van die rare vestjes, spencers of zo? Heeft mijn moeder gezegd. Zien er echt niet uit die dingen’.

 

Het volgende project bestaat uit een rollenspel. Eén stelt zogenaamd als een groep 8’er een vraag. De ander geeft antwoord.

 

Krijgen jullie veel huiswerk?’ ‘Huiswerk? bijna nooit… de eerste week na de grote vakantie’.

‘Wat vind jij de leukste les?‘ ‘De lessen die uitvallen, by far!’

‘Doen jullie ook excursies?’ ‘Ja! Héél leuk, excursies. Als je je door de verplichte lectuur voorafgaand aan het uitstapje hebt doorgeworsteld, én je op de dag zelf twéé musea hebt afgewerkt. Daarna wordt het pas echt leuk: hollen naar Starbucks’. 

‘Scheikunde, is dat nou niet moeilijk? Met die gasbrander enzo?’ ‘Nou ja, zolang dat ding uitstaat is er niks aan ’t handje’. (Kind knikt stoer mee, maar ik weet uit zeer betrouwbare bron dat ze dat ding afgrijselijk vindt. Dit uiteraard alleen tussen jou en mij.)

 

Kun je het als geïnteresseerde eigenlijk wel goed doen?

‘Sjonge, klaagt Kind, vorig jaar hè, waren er bij een rondleiding die ik gaf drie mensen en die wilden echt álles weten. Alles. Duurde wel een uur, joh, das ook niet normaal.’ Er wordt hevig nee geschud op de achterbank. ‘Echt niet normaal,’voegt hij er voor de duidelijkheid nog aan toe. ‘En in het biologielokaal, waar die dode gefileerde vis altijd ligt, en die schapenogen, liep een mevrouw en die vroeg aan mij: ‘zijn die echt?’ en toen ik ‘ja’ zei, ging ze bijna over haar nek. En wat nou als ik ‘nee’ had gezegd? Had ze ‘t dan wel fris gevonden? Snap jij dat nou?’

‘Niks gewend, joh!’

‘Nee, echt niet’.  

‘Nee, dan ik. Vorig jaar waren er mensen en die bleven voor elk klaslokaal staan. Ze wilden nergens naar binnen. Echt nergens. En als ik wat vertelde, knikten ze  alleen maar. Vroeger verder helemaal niks. Zó naaiend. Oh, en een ander iemand vroeg hoe groot de kluisjes op school precies zijn. Nou, weet ik veel. ‘Vierkant’, zei ik toen. Wat denk je? Wilden ze exact de juiste afmeting weten. Das toch stom? Iets van ’30 bij 30’, heb ik maar gezegd. Was die gast van plan zijn huisdier mee naar school te nemen?’

‘Moet wel een nachtdier zijn dan’, zegt Kind gevat.

 

Gisteravond na de rondleiding, kwam Kind moe en versleten om half 10 thuis. Ging nog snel ff Engelse woordjes leren voor een toets, en daarna als de sodemieter naar bed.

 

Het leukste van de hele rondleiding van haar? Dat zij vier speciale personen mocht rondleiden. ‘Het was een klein feestje!’zei Kind. En het meest positieve van de hele school? Nou zijzelf natuurlijk. Zij, nee WIJ maken het positief. Maar verder zijn ze niet trots op hun school of zo. Maar ze schamen zich er ook niet voor!

5 gedachten over “Open Huis 2011

  1. Het allerbelangrijkste is natuurlijk dat deze jeugd ( kind & vriend ) eigen initiatieven tonen om iets, i.d.g. hun school te promoten.
    Enne, daar zijn ze verrekte goed in, zo te lezen.
    Goed dat jij de bemoeial niet heb gespeeld, Kakelblontje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *