Gestolen goed…

Diefstal verjaart, dus kan ik nu wel met een gerust hart uit de school klappen. Járen geleden, toen ik nog jong was, en heel onzelfverzekerd bij de bank werkte, kon ik best twee ordners gebruiken. Reuze handig voor het alfabetisch archiveren van aankoopbonnen, garantiebewijzen en rekeningen.  Natuurlijk kon ik die ordners overal kopen, maar waarom kopen als ik ze ook gratis van m’n  werk mee kon nemen?

Op de afdeling stond een kast met wel tien lege ordners. Beste aardig veel, tien stuks. Zo erg vond mijn chef het daarom niet dat ik er twee mee naar huis wilde nemen. Sterker nog: hij kon er zelf ook wel eentje gebruiken, voegde de daad bij het woord  en stopte ‘m meteen in zijn attachékoffer.

Bij gebrek aan een grote koffer of tas, haakte ik de twee orders in elkaar, stopte ze onder mijn arm en liep er na werktijd mee naar buiten, richting de tramhalte, samen met nog een handjevol gezellige collega’s. Enige meters achter ons liep nog een collega, een man, helemaal allenig.

Die collega kenden wij allemaal vaag, en dat vage wilden we ook graag zo houden. We wisten niet veel over hem en wat we over hem wisten was niet zo fraai. Hij was namelijk een heel keurig, net en onberispelijk persoon; de braafste van het hele bankpand. Zo’n mens met alleen té goede eigenschappen en je weet het: overal waar ‘te’ voor staat… Zo was hij ook té degelijk en té verantwoordelijk. Nee, je werd  liever niet samen met hem gezien. En oh, je moest er niet aan denken om van zo iemand als hij een standje te krijgen. Echt afschuwelijk gewoon!

Je raadt het al: eenmaal bij de tramhalte zag hij de ordners onder mijn arm. Hij zag echter niet dat ze léég waren, waardoor hij er vanuit ging dat ik werk mee naar huis nam. En dat, beste mensen, was ten strengste verboden. Daarover sprak hij mij dan ook aan. Dat ‘gesprek’ ging ongeveer zo:

“Je weet toch zeker dat het ten strengste verboden is om werk mee naar huis te nemen?”

“Eh… ja.” (sprak ik aarzelend)

“Dat dat is vanwege de privacy van onze cliënten?”

“Ja, natuurlijk…” (ik kreeg een rood hoofd)

“Je begrijpt dat niemand risico of onverhoopte openheid van financiële zaken wil?”

“Eh… nee.” (ik kreeg een nog veel roder hoofd)

“Is het nodig dat ik hierover je chef nog aanspreek?”

“Eh..” (ik dacht: je moest eens weten)

“Het blijft dus bij deze ene keer?”

“Ja.” (dit zei ik buitengewoon resoluut)

Daarna heb ik dus nooit meer ordners mee naar huis genomen, zelfs niet in een plastic tasje. Want gestolen goed gedijde al niet voor ik het goed en wel achterover had gedrukt!

Al deze prachtige ordners hier hebben Man en ik dan ook eerlijk gekocht. Wel zo relaxt.

6 gedachten over “Gestolen goed…

  1. òhòòòò !
    Heb jij gepikt van de baas?
    Dat heb ik nou nooit gedaan weet je dat!
    Als ik hier de naam van het bedrijf waar ik tot 12 jaar geleden werkte roep, dan begint het nog steeds te rammelen in de pennenbakjes, bij de foto-loupes en de linealen en cicero stapels :o)

    • Misschien kreeg je niet genoeg salaris en zag je al die spulletn
      gewoon aan als een vorm van verkapte loonsverhoging…
      Ik gun ze je overigens van ganse harte (hihi)!
      dikke kus Zus

    • Uh…nee! Hij werkte in het nieuwe pand op de BG en weet je
      wat zo erg was? Hij verjaarde op dezelfde dag als ik, heel
      treurig was dat. Rosa kon ook heeel erg goed met ‘m opschieten
      Weet je ’t nu? Ik zal zn naam anders ff achterstevoren typen)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *