Vriendin belt:

“’t Gaat wat beter met Billie!” juicht ze voorzichtig. “We durven nog niet de vlag uit te hangen, maar hebben wel weer een beetje hoop, goed hè?”

“Meid, daar ben je ook wel aan toe”zeg ik opgelucht.

“Ja, ze weten nog niet precies wát ’t is, maar al wel wat het níet is en da’s ook fijn!

Geen tumor. Nieren niet verschrompeld. En hij produceert zelf weer kleine plasjes.

Joh, je zou hem moeten zien, hij krijgt massa’s aandacht.  Want zijn ‘bed’ staat vooraan bij de dokterspost. Elke keer als een dierenarts voorbij loopt, roept ie: ”Eén….twee….DRIE!” “Gisteren vertelde iemand tegen ons dat ze met dat ‘een twee drie spelletje’ tot vierentachtig waren gekomen,” vertelt ze opgewekt verder.”

“Pas maar op, straks willen ze ‘m daar nog houden.”

“Haha, nee, dat zal ze niet lukken! Ik kan niet wachten tot ie weer mee naar huis mag.”

“Ja, dan kunnen we eindelijk weer een bakkie doen!”

“Ja, gauw een bakkie doen. Nou, ik hou je op de hoogte hè? Hoidiehoi!”