Kindlief komt thuis uit school.

Van grote afstand blèrt ze me iets toe.

“De watte?” vraag ik.

“De muursalto!” gilt ze, “ik kan de muursalto.”

“Okee, wat knap joh!” 

Trots vertelt ze over de totstandkoming ervan. Ze praat over freerunningles tijdens gym. Druk pratend met veel handgebaren, zo typisch zij.

“Mag ik papa bellen om ’t te vertellen?” vraagt ze geestdriftig.

“Ja, best.”  

Later die dag.

Sinds tijden – mensenheugenis – eten we ’s avonds weer eens met zijn drieën warm.

“Oh,”zegt Kind onverwacht en heel achteloos, “ik heb m’n rapport.”

“Wat?! Je rapport? En dat zeg je nu pas?” vraag ik verontwaardigd.

“Ja, nou en, maakt dat wat uit dan?”

“Heb je minpunten,”vraag ik.

“Ja, twee,” zegt ze opgewekt.”

“Echt wáár?” Ik ben verbaasd.

“Grapje!”

“Dus dat kost me geld?”

“Geld, voor wat?”

“Hallo…”

“Whaha, de cuttlebug! Die is voor mij!”

Waarom trap ik er nou elke keer weer in?  Nou ja, wel een geluk dat het me geld kost.

Tel uit je winst: een gezond, blij Kind, zonder minpunten. Die de muursalto kan. Vergeet vooral de salto niet. Die is pas nieuws!