Nog maar kortgeleden was op Kinds school  ‘open huis’.

Kindlief heeft zich opgegeven om aanstaande brugklassers rond te leiden op ‘haar’ school, die ze met nog ruim 1100 andere leerlingen deelt. Na afloop van haar rondleidtijd krijg ik van Kind een privérondleiding, want ik wil dat geweldige muzieklokaal nu weleens zien. Plus de rest van het gebouw, want dat is er nog nooit echt goed van gekomen.

In school loopt ze rond alsof de hele tent van haar is. Luidkeels verkondigt ze wat ik nu te zien ga krijgen. Flink hard zodat het goed tot iedereen doordringt dat zij hier precies de weg weet.

Ze is zichtbaar trots als een docente in het tekenlokaal vraagt of ze haar eigen tekenmap soms uit de kast wil pakken om hem aan mmij te laten zien? Ja reken maar dat ze dat wil! Als ze de map na afloop dichtklapt, wijst ze naar een groep tekeningen die op wat tafels bij elkaar ligt.
“Dát,” wijst ze smalend, “is werk van de brugklas.”
Nee, dan zij. Als tweedeklasser ligt die tijd járen, zo niet decennia, achter haar.

Ze troont me mee naar het biologielokaal waar ze vrijwillig een blaastest doet. Zelfverzekerd laat ze vervolgens de techniekruimte zien.
Ineens zegt ze: “Oooh, daar loopt meneer Meier! Mag ik ff vragen of hij het cijfer van mijn toets weet?”
“Zou je denken dat meneer Meier…?” Maar ze is al weg. Even later komt ze triomfantelijk terug.
“Hij weet niet precies welk cijfer, maar ik heb wel een voldoende. Kom mam, nu gaan we naar huis.”  Intens tevreden loopt ze met me mee terug naar de auto.