Afscheid

Moederziel alleen staat haar rollator in het midden van de kamer. Ver buiten het bereik van haar handen.   
‘Ik mag er niet meer uit,’ zegt ze op beledigde toon tegen Man. Voor het gemak vergeet ze dat ze niet eens meer op haar eigen benen kán staan.
‘Het gebeurt gewoon niet meer, klaar,’ zegt Lief op een toon die hij doorgaans voor puberende Kakel reserveert. Maar zijn moeder is 82 en wil zich niet laten koeioneren.
‘Ik wilde alleen maar wat te drinken pakken,’werpt ze zwak tegen.
‘Ja, en hoe dat is afgelopen, weten we.‘
Ze is hard gevallen en kon uit zichzelf niet meer overeind komen. Twee uur lang heeft ze op de koude grond gelegen tot de ochtendverpleging haar vond. Vanaf nu zal ze niet meer alleen zijn. Ook ’s nachts niet. Ze zucht. Niet te hard, want haar gekneusde ribben barsten bijna uit haar uitgebluste lijf.

 

Ze pakt Mans hand vast.  
‘Ik heb vannacht zo vreselijk gedroomd…echt vreselijk…ik droomde dat jij in het schuurtje van Opa van der Vaart zat…alles stortte in elkaar.’ Ze stopt even om op adem te komen. ‘Ik riep: ‘Joris, Joris, leef je nog,’…gaat ze verder, ‘jij gaf geen antwoord…ik wist dat je dood was…maar wilde toch hulp gaan halen…maar ik mijn huis niet uit…’

 

Van vermoeidheid vallen telkens ogen dicht. Af en toe doet ze ze even open, en kijkt naar haar Jongste: hij zit er echt. 

 

De tijd verstrijkt. Het kastje van haar matras maakt zuchtende geluiden. Buiten in het park laten mensen hun hond uit. Kinderen voeren de eendjes. Langzaam begint het te schemeren en zien we in huizen steeds meer lampen aangaan.  Ieder zitten we aan een kant van haar bed. We vragen ons maar één ding af en alleen de tijd zal ons het antwoord geven.

20 gedachten over “Afscheid

  1. Het kan opeens over zijn. Zonder aankondiging is het voorbij. Een tijd vol zorgen dus. Ik begrijp dat dit niet verzonnen is, maar nu gebeurd. Dus wens ik jullie heel veel sterkte.

    Mooie WE300, raar dat ik deze niet eerder gelezen heb. Maar gelukkig nu toch.

  2. Hoe moeilijk afscheid nemen ook is, ik heb de afgelopen 25 jaar regelmatig gewenst dat ik het had gekund: afscheid nemen van mijn vader. Van de ene op de andere dag was hij er niet meer. Dat ik nooit tegen hem heb kunnen zeggen hoeveel ik van hem hield doet nog steeds af en toe zeer.

  3. Ik lees je verhaal op de dag dat mijn moeder 96 is geworden en ik weet dat ook haar afscheid ooit zal komen maar wil er nog niet aan denken. Onvermijdelijk, je hebt het zo mooi omschreven, alles gaat ook gewoon door, je snapt het dan even niet. Heel veel sterkte.

  4. Ach wat een triestigheid! Een moeilijke periode is dit, heb het meegemaakt met schoonmoeder en later mijn eigen moeder. Veel sterkte voor jullie allemaal!
    Liefs, Trees

  5. Ach, wat heftig, ook ik heb dit meegemaakt met mijn schoonmoeder. Trouwens met mijn eigen moeder was het ook heftig, dus weet precies wat Lief voelt.
    Soms zou je willen dat alles achter de rug was en je bent eigenlijk ook nog blij dat ze er is. Zo dubbel allemaal. Heel veel sterkte van mij aan jullie 3!

  6. Mirjam… dank je wel. Hoewel ik eigenlijk niets bijzonders hebt gezegd. Ik probeerde me in te leven in jouw situatie. Op dat moment ga je voorbij het ego. En dat is (naar mijn bescheiden mening) ook de opdracht in ons leven.

    Even een reactie op Tilda.

    Tilda, grote bewondering voor jouw stukje hierboven. Ik ben nog niet zo oud als jij maar ik begin iets te voelen van hoe jij het zegt. Op een dag zijn de mensen met wie je herinneringen deelde, dood. En daar sta jij in een in dat opzicht vreemde wereld. Niemand weet wat jij weet, niemand voelt wat jij ooit hebt gevoeld. Met niemand dus, kun je bepaalde herinneringen nog delen. En dat breidt zich uit bij het ouder worden, langzaam als een sluipend gif dat maakt dat je je terugtrekt (op dat punt) en je gedachten voor jezelf gaat houden. Omdat je anders een zeurderige oudere gaat worden. Ik voel het sinds de dood van mijn broer waardoor mijn kleine familie is gereduceerd tot een paar jongeren die (je ziet het ze denken) zich afvragen waar ik nu zo’n probleem van maak. Enfin… dat je weet dat er mensen zijn die je begrijpen.

  7. Mirjam, veel sterkte voor je Lief en jou en de dochter. Het is zijn moeder en hij kan er weinig aan doen. behalve er zijn, en haar hand vasthouden als ze dat wil. Vallen is zo verraderlijk, en het gebeurt zo ontzettend vaak.

    @Tilda: je wordt dit jaar 86 en je volgt vrolijk dit blog. Dat vind ik nou nog eens heel leuk. Dat je nog lang in goede gezondheid hier meeleest.

    • Alle lezers: bedankt voor jullie lieve reacties. Met nog een speciale bedankje voor Plato. Zoals gewoonlijk vindt jij altijd weer precies de juiste woorden.
      Afscheid nemen gaat niet in je koude kleren zitten, maar we slepen elkaar erdoor.

  8. Tjonge, jonge, Mirjam, wat doe je?
    Je beschrijft hier heel close de laatste weken van mijn moeder, waar ik bijzonder veel van hield.
    Ben erg ontroerd over je geschreven stuk.
    .
    .
    Waarom schrijf je bij mij 3 reacties?
    Ben er met één dik tevreden hoor.
    Als jij je reactie niet ziet bij mij op mijn blog. staat ie er wel alleen duurt het wat langer.
    Melody heeft het probleem op haar log beschreven.

  9. En het leven gaat verder ,altijd maar verder.Ook al ben je er niet meer.
    Is dat een zegen of een straf, ik weet het niet. Dit jaar wordt ik 86 jaar en denk daar dikwijls aan. Wat kun je anders doen ? . —De ganse dag zit je daar maar te denken nietwaar. Wij vragen er niet naar in pijn en droefenis oud te worden.
    Wij willen geen lastpost zijn voor jongere mensen. Want zij begrijpen onze zielenroerselen toch niet. Moet ook niet,maar een beetje vriendelijkheid is toch niet veel gevraagd nietwaar.—-Denk eraan “Eens komt jullie tijd ook”
    —–Want het leven is kort, en het is het niet waard om geleefd te hebben…….

    • Hoi Tilda,

      Leuk dat je een reactie achterlaat. Voor iemand die dit jaar 86 wordt, ben je behoorlijk bij de pinken!
      Waarom zouden ouderen een lastpost zijn voor jongere mensen? Ik vind het een zegen dat ik allebei mijn ouders nog heb en soms is er een dag dat ik niet aan mijn overleden oma denk, terwijl die al bijna 20 dood is.
      Maak het leven zo aangenaam mogelijk voor jezelf en haal eruit wat er nog voor je in inzit!

  10. Mirjam, ik was al volledig bereid te accepteren nog voor ik het stuk gelezen had.Want jij zegt niet zo maar wat.
    Nu heb ik het wel gelezen en begrijp het. Je beschrijft hetgeen is gebeurd alsmede het onontkoombare met veel gevoel.

    Eenzelfde soort gevoel als ik jouw laatste alinea had ik heel sterk na mijn moeders begrafenis. Het was 1994. Ik stond naast de rolstoelkar van mijn broer en wij keken, zonder te zien, uit over de Zaan. Het was mooi weer. Schuin achter ons werden uit een grote vrachtwagen koelkasten uitgeladen voor een electronicawinkel. Achter riep iemand vanaf de fiets: ‘dag Jan, gaat ie?’ In de verte voer een kleine sleepboot en voerde een rookwolkje achter zich aan. En ik dacht: wat vreemd, op de dag van dit definitieve afscheid gaat de wereld gewoon maar door alsof het niks is. Mijn hoofd snapte het, maar iets in mij pleegde verzet. Datzelfde gevoel (misschien niet dezelfde gedachte maar wel dat gevoel) heb ik hier ook. Het geeft de kracht van jouw proza aan.

    Ik wens jullie sterkte de komende tijd. Maar dat complimentje mag daar hopelijk toch wel bij.

  11. Het is gek om te zeggen maar later als de ’tijd’ is gekomen zijn dit toch dierbare herinneringen.Ondanks alle machteloze narigheid denk ik er vaak in tevredenheid aan terug.Sterkte met het in stapjes afscheid nemen.

Laat een antwoord achter aan Mrs. T. Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *