Gaat ’t weer een beetje, mevrouw Kakelbont?

Gaat het weer een beetje, meneer Droge  mevrouw Kakelbont?

In Rotterdam loop ik een jeansstore binnen. Ah, een vrije verkoper!
“Goedemiddag, mag  ik van u deze zelfde spijkerbroek – die ik aan heb –  in maat 31/34? De verkoper schudt direct zijn hoofd.  “Nee, die heb ik niet op voorraad,” zegt hij, “want damesjeans in die lengte verkopen we zelden. Maar ik kan ‘m bestellen, hoor! Voor de zekerheid vraag ik het even na bij de directeur.” Bij de directeur… Is dat niet een tikkie overdreven?

De verkoper beweegt zijn mond voor de telefoon. Totaal onverstaanbaar. Dat komt door de achtergrondmuziek die zo nadrukkelijk op de voorgrond klinkt. “Ja hoor, mevrouw, gewoon te bestellen! Wilt u de broek bij ons ophalen of in een ander filiaal?”
“Nou, eh… kan het in het filiaal In Krimpen?”
“Ja, ‘tuurlijk. Wat is uw broeknummer?”
“De maat is 31/34”
“Ja, die heb ik. Maar ik wil het nummer hebben dat in uw broek staat.”
“Oh…” ???
“Kijk,” zegt de verkoper. Hij doet zijn rits naar beneden en verdwijnt met zijn hand in de voorkant van z’n broek. Welja! Wat is dít nu weer? Hij trekt een sliertje stof omhoog uit en wijst ernaar met zijn vinger. “Dit nummer heb ik nodig.” Hij kijkt me aan met een blik van: zo en nou u.

Oh ja? Zie ik eruit als iemand die in ’t openbaar in haar broek gaat staan graaien? Kan dat niet in de paskamer? Hmm, tja, eigenlijk lacht de verkoper best charmant naar me. Ach, ik heb de zijne toch ook gezien? Ik maak mijn broek los en grabbel. (Buik in, ahum). Hebbes!
“Ja!” zegt de verkoper. Spontaan laat hij zich op een knie vallen en bestudeert mijn kruis. Ik geneer me dood. Nog nooit heb ik een man zo makkelijk in m’n broek laten kijken. Ben ik daar nou zo oud voor geworden? Ontdaan kijk ik in het gezicht van een verkoopster. Ze verblikt of verbloost niet.

Hij springt alweer overeind. “Mevrouw, genoteerd. Mag ik uw naam en telefoonnummer? Dan wordt u gebeld door een ‘n  collega in Krimpen. En hier, alstublieft, m’n kaartje. Als u binnen twee dagen niet gebeld bent, belt u mij. Kan ik verder nog iets voor u doen?”
“Eh…nee,bedankt.”
“Oké, dan wens ik u nog een prettige dag.”
“Bedankt voor de moeite,” mompel ik lichtelijk verdwaasd.
Nou ja, zeg. Jeminee. Wat een service! Waar maak je dit nog mee? ‘t Wordt me gewoonweg teveel. Gauw de frisse lucht in.

3 gedachten over “Gaat ’t weer een beetje, mevrouw Kakelbont?

  1. Wel heerlijk, zo’n warm ‘servicebad’, hoewel enigszins gênant, natuurlijk. En als je me wilt toevoegen aan je blogroll: graag! Ik zal hetzelfde doen.

  2. Oooh jeetje! Wat een genante situatie, maar ik verbaas me over de vriendelijke service die je ten deel is gevallen! Geweldig. Eigenlijk absurd dat we dat zo bijzonder zijn gaan vinden, het zou normaal moeten zijn. Nee, niet je broek half uit trekken in een winkel, dat beetje extra moeite om de klant tevreden te stellen, natuurlijk.

Laat een antwoord achter aan Emilie Kassenaar Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *