Stomme zeikwijven

2008

Ik heb het zo gehad met die zeikwijven en ik zal je vertellen waarom.

De arrogantie straalt van ze af. In de tuut-tuut-stand kloeken ze samen in de kantine, en ze lopen allemaal naast hun op maat gesneden paardrijlaarsjes. Omdat hun dochters op een eigen paard rijden en Kind maar op een manegepaard, hoor ik er niet bij.

Ik ken hun gespreksonderwerpen tot vervelends toe. Ze beginnen met de laatste aankopen voor-je-wilt-niet-weten-hoeveel-geld, en het enige wat ze daarna nog doen, is afgeven op hun mannen. De trien met de grootste paardenbek heeft het ’t rotst getroffen: haar man gaat ‘s ochtend half vijf naar z’n werk, komt vier uur thuis, doucht, en slaapt daarna tot zeven uur op de bank, totdat zij – Hare Koninklijke Hoogheid – hem wakker schudt voor het avondeten. Klagend vervolgt ze dat mannen nergens voor deugen: je kan ze niet om een boodschap sturen, doen jarenlang over een miezerig klusje, en als ze ziek zijn, nou nou nou nou, breek haar bek niet open. Na haar mogen de vriendinnen om beurten hun beklag doen. Ik moet me beheersen me niet als een paard in een porceleinkast te gedragen, want mijn Lief, Broeah en Aadje mijn Pa’tje zijn helemaal niet zo. Bovendien: afgeven op je werkende man terwijl je zelf geen reet bips uitvoert…als ik iets achterlijk vind, is het dat wel.

Op een heugelijke paardrijmiddag zit ik weer naar datzelfde gezever te luisteren, als de vrouw met het paardengebit plots naar mij roept: ‘Hé Kakelbont, jou horen we nooit. Doe jij ook je mond eens open!  Nou ja, als ze erom vráágt…

Verheugd spring ik overeind en som op: ‘Mijn man gaat voor zessen de deur uit, komt  – als het meezit – ’s avonds 7 uur thuis. Hij maakt elke week het boodschappenbriefje, doet de inkopen en bergt alles op. Klusjes moeten gisteren af, en als ie ziek is, gaat ie gewoon naar zijn werk.’ Klaar met mijn redevoering, wil ik alweer gaan zitten, als me plots een tip voor haar te binnen schiet: ‘Neem een krantenwijk tussen vier en zeven,’ adviseer ik Paardenbek,  ‘dan doe je nog wát.’

In plaats van dat het ondankbare secreet blij is met mijn antwoord, trekt haar gezicht net zo wit weg als haar dood geblondeerde haar en gebleekte tanden al zijn. Schuim komt uit haar mond. Watje. Ik zeg altijd maar zo: als je niet tegen ‘t antwoord kan, moet je de vraag niet stellen.

Vanaf die tijd keken zij en haar consorten me dood, maar dat lapte ik aan mijn merkloze sneakers. Ik heb de eer van de mannen (in de familie) tenminste hoog gehouden!

21 gedachten over “Stomme zeikwijven

  1. Ik vrees dat dit allemaal nog waargebeurd is ook. Ze zijn er, de kakmadammen met haar op de benen en de tanden. Heerlijk om die zo eens een keer zwaar in de zeik te nemen. En op jouw manier is succes verzekerd. Je houdt er geen vriendinnen aan over en daar zat je vast ook niet op te wachten. Stel ze eens voor om zelf een zadel om te doen, dan voelen ze dat paard nog beter aan dan daarvoor 🙂

    • @ Tilde: dankje! Tja…vind je ’t gek dat ik daar nog niet eerder van gehoord heb? Dergelijke joekels heb ik nog nooit gezien en ’t hoeft er eerlijk gezegd ook niet van te komen ;0

  2. Oei… zou ik ook niet zo heel goed tegen kunnen…
    Gelukkig verschillen de culturen per manege. Ik moet daar de eerste kakmadam nog tegenkomen.

  3. Ik ken dat soort omhooggevallen dames. Jaren geleden heb ik samen met enige vrijwilligerswerk gedaan.—( mensen met erge problemen de juiste instantie aanwijzen die hen zouden kunnen helpen.) Het was mooi werk ,deed het graag, maar het ergerde mij soms zo erg die dames, vrouwen van mannen met hoge posities die enige namiddagen daar doorbrachten met hun handen vol ringen met karbonkelstenen, Meer neerbuigend dan echt behulpzaam zijn Zo ontvang je geen mensen met echte problemen .
    Ik stelde mij voor hoe zij in hun clubs zouden opscheppen over wat zij deden.
    Als gewone vrouw met enkel een trouwring moest ik dikwijls op mijn tong bijten om niets te zeggen .(En dat was moeilijk voor mij)
    Heb het dan maar laten staan en wat anders gaan doen.
    Als ik zoals jij zo mooi schrijft ook mijn stem zo zou laten horen hebben hadden die dames het toch niet begrepen, die wonen in een ivoren toren
    en begrijpen sukkelaars toch niet. Goed zo Mirjam! !

    • @ Tilde: wat een verhaal! Beetje ondankbaar om minzaam tegen vrijwilligsters te doen. “Doe wel en zie niet om,” zei mijn oma altijd. Ik weet dat jij je best gedaan hebt! Wat zijn karbonkelstenen?

      @ Hulk: ja, ze bestaan echt. En ze stinken!

      @ Jan: ha Jan! Ik “ken” je al máánden van je reacties bij de Hulk.

      @ Janny: er liepen gelukkig ook normale moeders rond 😉

  4. Nou… je hebt het slecht getroffen met het “paardrijclubje”.
    Toen Oudste op paardrijles ging, waren er een aantal vrouwen waar ik het uitstekend mee kon vinden. Zelfde gevoel voor humor en niks geen kouwe kak.
    Met sommigen heb ik (na zo’n dikke twintig jaar!) nog contact.
    Janny

  5. Oh dit vind ik helemaal geweldig… Je hebt die omhoog gevallen stoeipoes goed op haar nummer gezet. Ik zou het ook gedaan hebben hoor, verschrikkelijk als je je beter voelt als een ander… Goed gedaan Mirjam 😉

  6. WHOEHAA, ik ga graag es met je mee naar de manege, ik durf nog wel meer te zeggen tegen dit soort “kakwijven”, ik ken ze in mijn omgeving ook. Volgens hun ben ik erg “burgelijk” omdat ik het eten klaar heb (wil hebben) wanneer m,n lief thuiskomt van z,n werk op de fabriek. Pff, wij eten tenminste nog samen aan tafel, en ondertussen zijn we heerlijk aan het voetjevrijen.

Laat een antwoord achter aan st@@rt Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *