Op de foto

Ik moest op de foto, tenminste, als ik mijn rijbewijs wilde houden, en dat wil ik. Dus hop! naar de fotoshop. Van tevoren de boel gepimpt: overdosis wallencrème, haren fatsoenlijk, wat oogschaduw hier en een veeg mascara daar. Nog wat rouge voor een blos? Nah.

Veel artiesten willen met hun mooiste kant gefotografeerd worden, bijv. de linker- of rechterkant van hun gezicht. Uiteraard heb ik dat ook. Bij mij doet vooral de achterkant het erg goed op foto’s. Net zoals bier doodslaat in een plastic bekertje, sla ik dood zodra iemand een fototoestel op me richt. Echt. Mijn familie kan erover meepraten. Niks flirten met de camera. Wat enorm in mijn voordeel werkte bij de rijbewijspasfoto, was dat ik er niet lachend op hoefde te staan. Ik mócht er zelfs niet eens lachend op staan. Fluitje van een cent met mijn ochtendgezicht. Om twee uur ’s middags.

In de winkel viel ik letterlijk en figuurlijk de pasfotokamer binnen. De eigenaresse had haar twee koeien van honden meegenomen. ‘t Zijn beste beesten die geen kat kwaad; ze lagen alleen hopeloos in de weg. Ze hebben dezelfde schutkleur als het groezelige tapijt op de winkelvloer en  daardoor zag  ik één van de acht hondenpoten over het oog. Bijna zette ik mijn voet bovenop de poot en als de bliksem trok ik ‘m weg. De eigenaar van de poot sprong desondanks gealarmeerd overeind. Onhandig botste ik tegen het hondenlijf en raakte uit balans. De schande van de val bleef enigszins  binnen de perken doordat ik op beide knieën landde in plaats van languit gestrekt. Helaas nam hond nummer twee van de gelegenheid gebruik om uitvoerig mijn kruis te besnuffelen. Je begrijpt: de elegantie was ver te zoeken. Gelachen dat we ze hebben. De rouge die ik eerder nodig dacht te hebben, bleek inderdaad geheel overbodig.

Ik mocht op het pianokrukje komen zitten. ‘Kijk,’zei ik, ‘als ik nou mijn wangen met twee vingers strak naar achter trek, dus in de richting van mijn oren (ik had thuis geoefend), dan kan ik er met de juiste belichting best nog mee door. Mag dat?’vroeg ik. ‘Eh…nee, althans niet voor je rijbewijs,’sprak ze fotomevrouw tactisch. Ze liet er vriendelijk op volgen: ‘Weet je zeker dat je met dat haar op de foto wilt?’ ‘Hoezo…??’ ’Kijkt maar even in de spiegel, daar hangt ie.’ Ik stond op. Arggg, ik begreep wat ze bedoelde. Al mijn wilde haren waren buiten op de fiets tot leven gekomen en hadden er een uitbundige coupe van gemaakt. Had de fotografe me niet gered, dan had ik als Catweazle op de foto gegaan. Denk je eens in, zó vernederend.

Pianokrukje. Ik klaar. Fotografe klaar. Kwam onverwacht de hond waar ik de net nog mijn nek over brak een lik aan mijn hand geven; dat kriebelde ik lachte klick! De hond werd weggestuurd. Opnieuw wij allebei klaar. Sprong er een knoop van de broek van de fotografe (nee, ik verzin dit niet) ik proestte klick! Ze kunnen tegenwoordig alles shoppen op een foto, maar omhoog krullende lippen krijgen ze mooi niet omlaag.

Met een ijzeren wil, samengeknepen lippen en een gepantserde blik kwam ik uiteindelijk toch nog met een doodgravergezicht op de foto. Het was nu slechts een kwestie van tijd: zes minuten om precies te zijn. ‘Moet je nog boodschappen doen?’vroeg de fotografe. ‘Nee,’zei ik, ‘maar ik loop buiten wel ff een rondje.’Na dat eerste rondje was het fotoapparaat nog niet opgestart; hij wilde niet. Na het tweede rondje nog steeds niet. Na nog meer van dergelijke rondjes streek ik duizelig op het pianokrukje neer. Het  apparaat bleek defect. De fotomevrouw begreep er zelf ook niks van. Ze had mijn foto in de ontwikkelaar gestopt en acuut had het apparaat dienst geweigerd. Héél vreemd, ja. Of ik morgen even terug kon komen? Kijk, als ik dát nou van tevoren geweten had, had ik in één keer welgemikt chagrijnig op de foto gestaan. Lachen naar het vogeltje? Mij niet gezien!

21 gedachten over “Op de foto

  1. Verschrikkelijk, ik voel in alles mee. En in Augustus loopt mijn paspoort af. Daar kan ik nu al amechtig van gaan lopen hijgen. En je beschrijft het zo beeldend, zo, verrekte realistisch. Ik lees graag maar dit gaat me te ver. Ik ga naar bed.

  2. en nu??? geen rijbewijs?
    ’t is toch wat dan jouw hoofd zo’n aparaat sloopt, wist niet dat het zo erg was 😉 misschien tijd voor een profielfoto? lachen mag…..

  3. Toen ik bij het gedeelte van de afspringende broeksknoop kwam, dacht ik: hé dat heb ik eerder gelezen. Maar toen zag ik dat je het al eens eerder had gepubliceerd. Het blijft een hilarisch verhaal.
    Liefs,
    Janny

  4. Kom heel veel mensen tegen die liever niet op de foto willen en zeker niet voor de krant maar toch meestal lukt het wel om ze over te halen. Nieuw is wel dat ze tegenwoordig bij mensen die zoveel jaar getrouwd zijn ook mij op de foto willen zeggen, zo dan de mevrouw van de krant is ook geweest. En daar ben ik nou niet zo gelukkig mee haha. Maar goed het is gelukt om je foto te krijgen haha vond het wel een bijzonder komisch verhaal….

  5. In dit geval is dus het fotoapparaat doodgeslagen … kwam natuurlijk omdat je op de foto staat met omhoogkrullende lippen, mag niet hè? 😉

    • @ Lenjef: jouw gedicht heb ik weer even graag gelezen. Bedankt!

      @ Tilde: jammer dat je pas achteraf ziet hóe leuk je was 😉 Tenminste, zo zie ik het. Op school werd ik altijd gepest omdat ik lang, dun en lelijk was en als ik dan – enkele! – foto’s van mezelf terugzie, denk ik nou zo erg was het toch ook weer niet!

      @ Geesje: gelukkig hoef ik vrijwel nergens mijn rijbewijs te laten zien. Om nou elke keer met die foto geconfronteerd te worden, gaat echt niet in je koude kleren zitten, hoor.

      @ Trui: de volgende dag heb ik alsnog de foto opgehaald 🙂

      @ Trees: eigenlijk wel iets voor te zeggen om altijd een reservebril in je auto te hebben liggen…

  6. Say cheese

    mocht ze kiezen, ze zou nooit op een foto staan
    zelfs na een uur make-up techniek
    vindt ze zichzelf niet fotogeniek
    aan mooi-zijn heeft niemand zelf verdienste aan

    Graag gelezen, Mirjam.
    Lenjef

  7. Lastig hoor, dat verplicht chagrijnig op de foto moeten! Mijn rijbewijs lag eens op tafel, toen 1 van m’n beste vriendinnetjes vroeg ‘wie is dat??’ Tja, dat zegt alles over de foto die erop zit… Sterkte met de nieuwe ronde!

  8. Jij bent dus echt niet gek? Jij bent dus echt wel een heerlijk maf meissie, ik heb weer es zitten schaterlachen om jouw schitterend verhaal over een simpele foto voor een rijbewijs. En nu, ja nu!! wil ik deze foto ook wel even zien.
    DUSSSSS!!

  9. Mijn hemel, ik zit hier ook te schuddebuiken… Geweldig verteld, ik zie het allemaal voor me. Hopelijk keuren ze de foto goed bij het gemeentehuis…pfff.
    De foto op mijn rijbewijs is ook vreselijk, mijn bril schitterde dus die moest af. Dus ik zei… nee, dat kan niet hoor. Ik heb al vanaf mijn 4e jaar een bril. Maar ze kon de foto niet zonder schittering goed krijgen, dus geen keus. Heel erg hoor, ik ben het gewoon niet. Alleen handig voor Gran Canaria, daar moét je een reservebril bij je hebben als je brildragend bent en anders ga je gigantisch op de bon… Dus als ze mijn rijbewijs willen zien scheelt het wel als ik die niet bij me heb want die heb ik dan niet op 😉

  10. Nou ik ben ook liever zelf de fotograaf,ik heb weer zitten gieren hier en ook over het jurkjesverhaal.Gewldig!!fijn weekend.

  11. Wel ,dat is nu toevallig, mijn achterhoofd doet het ook heel goed op een foto.
    zelfs toen ik jong en mooi was (ja echt dat was ik , hmm) kon ik me ook niet zien op een kiekje. Wat zou het dan nu niet zijn ;-( .
    Mirjam als de foto’ af zijn eens eentje tonen ? ?—Maar och je hebt toch eens kunnen lachen.( een beetje groen misschien)
    Ik las het weer graag ! ! 😉

  12. Maar hoe zit het nou met je rijbewijs? Ergens anders een foto laten maken? Of had je nog ergens een oud exemplaar? Lekker lezen weer.:-)

  13. Tjee Mir, denk dat ik niet eens binnen was gekomen met die honden.
    Heerlijk verhaal!

    Reactie van mij op jou reactie op mij op mijn blog, ( snap je het nog? )
    En da’s geen gein hoor!

Laat een antwoord achter aan Sonnetje Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *