Over de rooie

Het gebeurt in de vakantie.
De deur van het winkeltje gaat open en er stapt een mevrouw binnen. Net op dat moment vis ik een jurkje uit een rek met kleding, en onderga een aanval van koopzucht. Het jurkje is zó hemelsblauw, het kan niet anders of het heeft hier al die tijd op mij liggen  wachten. Sjonge, kijk toch eens, wat een juweeltje en voor zó weinig!

Er ontstaat een gesprek in mijn hoofd. In mij wonen namelijk nog meer ikjes. Het zal je verbazen, maar ik heb ook een verstandig ikje (een heel kleintje maar, hoor).  Sjemig, Kakel, wat moet jij nou met een júrk? Voel eens effe aan je voorhoofd, want laten we wel wezen, een júrk… die draag je nooit! Nee, want een jurk tocht. Je kan er nog zulke blikdichte panty’s onder en vesten over dragen, het blijft een tochtige lap. En de laatste keer dat jij een jurk droeg, was dat niet achttien jaar geleden?

Ja, maar dit is niet ècht een jurk. Ik kan er toch zo’n geval onder dragen, een legging? Oh, zo’n broek die ze in de winkel een 7/8 model noemen? Zo’n ding dat bij jou altijd net over de knie valt omdat je benen een heel eind naar boven door lopen? Ja maar, wat zal Lief dit leuk vinden! Zou je denken? Volgens mij schrikt hij zich eerder te pletter. Nou en? Ik wil ‘m, ik wil ‘m, ik wil ‘m! Punt. Hopelijk is de maat goed, want hij hing eenzaam en verlaten tussen de rest van de jurkjes.

Een mevrouw met wel vier, vijf, zes jurkjes over haar arm, loopt naar me toe en zegt:“Pardon, waar heeft u dat jurkje vandaan?” Althans ik vermoed dat ze dat vraagt, want ze spreekt Frans en mijn kennis daarin is minimaal. “Plus,”zeg ik, met een handgebaar van: jammer, maar helaas, dit is de enige.

Zou ze het jurkje even mogen bekijken? Kijken? Ja hoor. Maar met de ogen dan hè, niet met de handjes. Haar hand met duur gemanicuurde nagels, probeert het hangertje uit de mijne te trekken, maar ik houd het stevig vast. De mevrouw draait zich om naar de verkoopster, en vraagt iets. Op dat moment ben ik afgeleid, de dame madam rukt het jurkje uit mijn handen en verdwijnt er mee in het pashokje. Met een ruk trekt ze het gordijn dicht.

Wat een lef, zeg! Is ze nou helemaal van de pot gerukt? Ik loop naar het gordijn en ruk het met dezelfde snelheid weer open. De madam slaakt een gil. “Joh, stel je eigen niet zo aan,”zeg ik, en ruk de blauwe jurk van het haakje en loop naar de verkoopster. Die jurk zal ik hebben ook! Al is de maat niet goed en moet ik er thuis de glazen mee afdrogen, Hij Is Van Mij.

Ik pak mijn pinpas uit m’n portemonnee. Nee, zegt de verkoopster, ik kan hier niet pinnen, alleen contant betalen. Daar aan de overkant, wijst ze, kan ik geld opnemen. Oké, dan doe ik dat. De verkoopster stopt de jurk in een plastic tasje en legt het onder de toonbank.

Ik loop naar de betaalautomaat, wacht tot ik aan de beurt ben (dat is mijn goedopgevoede ikje), neem geld op, steek weer over en word bijna ondersteboven  gereden door een rode auto. Een Ferrari. Ik ben totaal niet autogevoelig, maar deze auto herken ik. De persoon achter het stuur heeft iets vaag bekends, maar wat?

Terug in de winkel loop ik naar de verkoopster achter de toonbank en geef haar het biljet. “Plus,”zegt ze. Plu? Hoezo plu? Oh…plus? Heeft ze het jurkje niet meer? Non. Hoe kan dat dan? Wát! Verkocht? Echt waar?

Aan die… ah…nu valt het kwartje… Aan die bekakte badmuts in de Ferrari, natuurlijk. Ik moet me beheersen om niet te gaan schreeuwen. Verkocht aan die kakmadam, zeker omdat ik maar een luizig toeristje ben, hè? De verkoopster zegt dat ze nog wel genoeg andere leuke jurkjes heeft. Ja aan me hoela, veeg daar maar je mond aan af. Ik wens haar een afzichtelijke bult toe van hard werken en verlaat de winkel.

Stel, dat jij nu in België bent, en je ziet een blonde troela in een hemelsblauw jurkje voorbij scheuren in een vreselijk lelijke, rooie Ferrari, dan weet je dat ze MIJN jurkje aan heeft! Het inhalige, achterbakse, grofstoffelijke,verwende pestloeder.

Zo, lekker, dat is eruit.

19 gedachten over “Over de rooie

  1. Oh wat een loeder! Ik gun haar dat haar jurk tussen de deuren van d’r Ferrari komt en zo het halve land schoonveegt :P.

    Verder vind ik het heerlijk geschreven 😀

  2. Ik kom er nog even op terug. Trui zegt: het kan ook leuk zijn zonder scheldwoorden. Dat is waar, denk ik. Maar de vraag is meer: wat past meer bij de schrijfster. En dan zeg ik: zoals je het schrijft, zo ben je, ten voeten uit.

    Toch blijft het gevaar dat je maar een soort schrijfstijl ontwikkeld en dat is deze wat popi aandoende manier van schrijven. Waar ik me overigens tranen om lach, daar niet van. Maar ik zou ook wel eens een andere stijl willen zien. Gevoelig, ingetogen, met een minimum aan woorden een maximale zeggingskracht neerschrijven… dat soort dingen. Daarbij is het maar de vraag of jij dat wel wilt. Zo niet, dan blijven je stukjes leuk en de moeite van het lezen waard.

    • @ Plato: Eigenlijk zou ik ook wel op een andere manier willen schrijven. Het is meer dat ik er nog nooit over heb nagedacht. Ik schrijf blijkbaar te makkelijk wat er in me opkomt. Een beetje zoals ik leef: licht chaotisch. En het is “veilig” om die stijl aan te blijven houden…Nou, stof genoeg om over na te denken in de vakantie…Ik waardeer je eerlijkheid. Tips kan ik helemaal goed gebruiken 😉
      Schelden past bij me. Maar “in het echt” gebruik ik het nooit!

  3. Zo vroeg op de dag en dan al de tranen in mijn ogen van het lachen wat een verhaal. Ja zo heb ik een paar rokjes in de kast hangen (een keer gedragen daarna nooit meer zo lastig die rokken) Weer blij dat het je bespaard is gebleven haha………

  4. Oh wat een krengetje zeg… Ik zal het aan mijn nicht doorgeven hoor, die woont ook in België…!
    Maar dat die vrouw het probeert, alla, maar die verkoopster? Die is eigenlijk nog véél erger vind ik hoor… ze legt die jurk voor jou weg nota bene 🙁
    Wel heerlijk geschreven weer zeg, ik geniet zo van die stijl van jou 😉

  5. MAFKEES!! Ik zat in m,n mooie zomerjurkje dit te lezen, nu heb ik vanwege een onverwachtse lachbui een ander jurkje aan moeten trekken. Zullen we samen deze dame even te grazen nemen? Jij weet waar, en ik weet wanneer het kan! Ik ben een gemeen loeder wat dit soort wraakacties betreft Mirjam, dus meis grijp je kans.

  6. Mirjam toch ! zo boos zijn!!. Maar ik geef je kwaaie ikje geen ongelijk hoor. Die Franse troelas denken altijd dat ze het maar voor het zeggen hebben.
    Ik kijk naar haar uit hoor en scheld haar de oren van het hoofd,en ik ’t frans anders verstaat ze het niet.Toch eens flink gelachen hoor ! !

  7. Wat een teringwijf zeg. Je zou haar toch de panty over de harses rukken, zo’n pokdalig Waalse wipwijf met valse versnellingsbak.

    Zo, zet ik me effe voor je in of niet. Lekker populistisch geschreven in dat inmiddels herkenbare, aanvallende stijltje van je. Zoek geen ruzie met kakel want dan wordt je leven een debacle. Qui et Merci 🙂

    • @ Plato: woehah! Kom in mijn armen! Met jou kan ik praten 🙂 Bedankt voor je support!

      @ Hélène: misschien toch wel handig. Vriijdag gaan we op vakantie…Naar Belgie!

  8. Wat heb je dat weer grappig geschreven zeg. Ik moet jou echt een paar vieze franse woorden leren hoor voor als zoiets nog eens gebeurd. Dikke knuffel.

Laat een antwoord achter aan Emmelinda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *