Hogere sferen

‘Ik ben 42 jaar getrouwd geweest,’ zegt de man naast me.
‘Dan zult u haar wel missen,’ is mijn reactie.
‘Ze is bij me weggegaan,’ bekent hij plompverloren.
‘O,’ zeg ik. Meer komt er niet uit. Met deze mogelijkheid had ik namelijk geen rekening gehouden.
De man heeft een doorgroefd gelaat, een scherpe neus waaruit een bosje borstelige haren hangt en een zuurstofslangetje in zit,  en gemoedelijke ogen.
‘Dat komt…,’ vervolgt hij, ‘…omdat ik die beroerte gehad heb’. Zijn arm maakt een wijds gebaar naar zijn scootmobiel die van alle gemakken is voorzien: een boodschappenrek, een warme deken, twee zuurstofflessen achterop, en een zitplaats voor een bijrijder.
‘De dokter in het ziekenhuis zei dat het niet meer goed zou komen…ze had geen zin de rest van mijn leven voor me te zorgen…drie dagen later was ze weg.’ Hij grijnst verlegen. Ik knik alsof ik het begrijp, maar ik wil ’t niet begrijpen.

We zwijgen een tijdje. Ik vraag me af waarom deze plek aan het water altijd uitnodigt tot diepe, persoonlijke gesprekken. Is het ’t uitzicht, het klotsende water, de regelmaat van de pont?

‘Ik wou maar dat Onze Lieve Heer me kwam halen,’ doorbreekt hij de stilte. ‘Niet dat ik in de hemel kom,’ vervolgt hij moedeloos.
‘Waarom niet,’ vraag ik verontwaardigd, ‘bent u zo’n slecht mens dan?’
‘Nou… sinds ik niet meer in de zwarte-kousen-kerk kom, heeft mijn familie me laten vallen.’
‘God heeft de regels van de kerk niet gemaakt,’ zeg ik, ‘dat hebben mensen gedaan. Wedden dat ik u later tegenkom in het voorportaal,’ knipoog ik naar hem.
‘U komt er ook niet binnen?’ Hij glimlacht alsof hij het antwoord al weet. Ik schud  mijn hoofd.
‘Wat hebben we in de hemel te zoeken als ie volzit met alleen maar brave hendriken vol zorgwekkende vroomheid?’ concludeer ik. De man lacht hardop, en geeft me een schouderklop. Zijn ogen twinkelen. Ik sta op, want ik kan naar de overkant.
‘Tot ziens,’ grapt de man, ‘en bedankt!’, roept hij erachteraan.Wat een snel tevreden man; ik heb alleen maar geluisterd.

35 gedachten over “Hogere sferen

  1. Dit logje geeft me een warm gevoel Kakel. Natuurlijk niet vanwege die man zijn verhaal maar omdat jij, eventjes, het verschil hebt kunnen maken. Als je begrijpt wat ik bedoel. 🙂

  2. Ik hoop tegen beter weten in dat het verhaal niet waar is, maar ik ben bang dat dit toch ook gebeurt in het echte leven. Triest hoor. Zo lang getrouwd, dan is het toch voor betere en minder goede tijden.

  3. Ik ben het volkomen eens met Dzsire. Als je het 42 jaar volhoudt met dezelfde man, moet hij toch niet zo slecht geweest zijn. Haar verdomde plicht was hem bij te staan in moeilijke tijden. Moest zij de sukkel geweest zijn zou zij de eerste zijn die dat van hem
    verlangde. Mooi van je Mirjam, dat je met interesse naar hem geluisterd hebt .En het verhaal met ons hebt willen delen. En hij was eventjes , heel eventjes gelukkig zijn hart te hebben gelucht—-
    Ik was 49 jaar getrouwd en daarvan 4 jaar met mijn man grote miserie gedeelt,. tot het laatste toe. Met liefde maar het was ook eenvoudigweg mijn plicht.

  4. Te zout…

    sommige oudjes worden gedumpt wanneer ze zorg behoeven
    medeleven tot pulp gemalen
    als ze het niet kunnen betalen
    arme vergrijsde liefde, van die soep willen velen niet proeven

    Vaak een pijnlijke realiteit, Mirjam.
    Lenjef

  5. Het is ónbegrijpelijk dat mensen elkaar na een lang huwelijk in de steek laten zodra iemand iets gaat mankeren!
    Even luisteren kan voor iemand zóveel betekenen ,ik mocht het ooit ook eens ervaren en schreef er een vergelijkbaar logje over. De ontroering vloeit dan via de toetsjes zó het verhaal in, ook bij jou voel ik dat!

  6. Mooi verhaal, Kakel. Tja, die extreem gereformeerden hebben heel wat zieleleed op hun geweten. Verschrikkelijke verdwazing.

    Ik snap één klein dingetje niet: ik schud inderdaad mijn hoofd. Dat woordje inderdaad kan ik niet goed plaatsen. Weet jij het?

    Maar verder: petje af. Mijn petje dan he, niet dat van Cornelis Critieck. Hij loopt maar te mopperen over jouw reactie op zijn stukje. Waarom snap ik ook niet. Hij heeft mopperig teruggereageerd, trouwens. Want hij staat zeer op zijn gelijk. Droevig eigenlijk he, van zo’n volwassen vent.

    • @ Plato: “inderdaad” slaat op: “hij glimlacht alsof hij het antwoord al weet”. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik twijfelde het weg te halen.
      Cornelis Critieck en ik hebben net weer even gepraat 😉

      • Ik zou het woord weghalen. Het hoort daar niet thuis. Maar dat beslis jij natuurlijk zelf.
        Ik heb het gelezen. Cornelis loopt nog steeds brommend rond, maar ik negeer hem. Je moet alter ego’s nooit te zeer bevestigen want anders gaan ze teveel in zichzelf geloven.

  7. Triest. Een wonder dat dit huwelijk 42 jaar heeft geduurd … waarom ineens nu? D’r zullen heus eerder ‘slechtere tijden’ zijn geweest zoals in ieder huwelijk …
    Maar jij hebt zijn dag weer goed gemaakt, Kakel. Wat een luisterend oor teweeg kan brengen 🙂

  8. Een leuk verhaal hoor, maar wat triest om je man na 42 jaar huwelijk te verlaten omdat hij ziek is geworden…
    Mijn schoonmoeder werd dement en heeft het leven van mijn schoonvader behoorlijk moeilijk gemaakt in de tijd dat ze nog thuis woonde, maar hij zei altijd ‘goede tijden, slechte tijden’. Ik bewonderde hem daarom. Gelukkig zit mijn manlief ook zo in elkaar…
    En inderdaad, een luisterend oor kan zomaar het verschil maken ;-).

  9. Wat een prachtig verhaal. En waar gebeurt toch? Of zeg ik nu iets heel doms? (Mijn logica zegt me dat de ‘vers van de pers’ verhalen echt zijn).

Laat een antwoord achter aan tagrijn Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *