“Kijk,” zegt Vriendin, “dit is mijn juttersjas.”

“Cool,”zeg ik.
“Nee, hij is juist heel warm. Op Schier (dat is short voor Schiermonnikoog, wat zij hardnekkig ‘Schiermeeuwenoog’ noemt) was een container aangespoeld, die ergens op zee overboord was geslagen.” Ze vertelt hoeveel werk het voor de eilanders is, om al het zand eruit te krijgen. Dat ze eerst buiten rubberbootjes met water vullen om het meeste zand eruit te spoelen, want ja, dat zand is tuig voor hun wasautomaat.

“En na dat spoelen worden de jassen gewassen, gewassen, gedroogd, gewassen. En zelfs nú zit er nog zand in, hier, voel maar.” Gretig graai ik in Vriendins binnenzak, ja hoor, verhip, echt zand! “Goed hè?” zegt ze bijna trots. “Op Schier was ook nog een container met printers aangespoeld, maar de container met cartridges weer op Ameland.”
“Kunnen de eilanders nu met elkaar kwartetten?” vraag ik geïnteresseerd, “mag ik van jou tien cartridges, dan krijg jij van mij één printer.” “Nee, de printers waren allemaal gezandstraald aangespoeld, heel erg nutteloos.” Ik smul van haar verhalen. Ze vertelt zo smeuig; ik kan de zee bijna ruiken. “Ja, lekker,”zegt ze, “ik lust nog wel koffie.” Droog over komen kan ze ook.

Als ze weer weggaat, na nog een koffie dus, zegt ze: “En dit is echt vossenbont”, wijzend naar de harige rand rondom haar capuchon.
“Nietes,” zeg ik.
“Welles.”
“Dan vind ik jou een dom bontje.”
“Ach, maar het geeft toch nix, die vos is al lang dood.” Daar meent ze niets van, want zij en dieren. “Dom bontje,” herhaal ik. “Oh, maar hij is hartstikke nep.” “Wist ik toch. Kom maar gauw weer een bakkie doen.”
“Ja, tot gauw.”
Dat gauw duurt altijd veel te lang.

Als er één schaap over het ijs loopt…

volgen er meer. Niet gehinderd door een hek of natte sloot, glibberen schapen doodleuk over het ijs naar de overkant. Ze lopen kris kras over de weg naar de ram bij de ‘buren’, een aantal weilanden verderop. Terwijl de meeste ooien dan al een ‘buik vol pootjes’ hebben, oftewel drachtig zijn. Nog een hele (koude) klus voor elke boer om het juiste schaap weer op het juiste weiland te krijgen! Het verkeer heeft weinig hinder van de losbandige schapen, omdat de Tiendweg slechts een weg van plaatselijk belang is.

De tijd

Je moet altijd op tijd beginnen,

kunt ‘m doden, negeren, winnen.

Hij is overal, maar nooit concreet,

je zegt nooit: “Ik pak ‘m beet.”

Laat zich niet opjagen of beknotten,

loopt gelijk voor koningen en zotten.

***

Kunt ‘m vieren met vreugdevuren,

of denken: ‘t zal mijn tijd wel duren.

Hij maakt je ouder, soms ook wijzer,

maar nooit jonger, altijd grijzer.

glipt door je vingers als los zand,

niets zo tijdelijk als een krant.

***

Decennia, millennia, één jaar, of tien miljoen,

een maand, een week, of even vluchtig als een zoen.

Thans, het hier, het nu, het heden;

duurt eeuwenlang, of is zo vergleden.

De tijd, een tijdje, eindeloos,

vergankelijk of een hele poos.

***

Babytijd, peutertijd, kleutertijd,

kindertijd, pubertijd, volwassenheid.

Verkeringstijd, verlovingstijd,

in goede en in slechte tijd.

Kantoortijd, de baas z’n tijd,

tijdschema of vrije tijd.

***

Bedtijd, wektijd, koffietijd,

looptijd, rek, sluitertijd.

Bloeitijd, broedtijd, voedertijd,

paartijd, draagtijd, lammer tijd.

Zomertijd, ijstijd, wintertijd,

Joeltijd en komkommertijd.

***

Te allen tijde, te zijner tijd,

na lange of verloop van tijd.

De hele tijd, de laatste tijd,

onvoltooid verleden tijd.

Tijdens, tijdelijk, tegelijkertijd,

tussentijds of tezelfdertijd.

***

Een tijd van komen en een tijd van gaan.

Uit de tijd, of eigentijds met de tijd meegaan.

Hij heelt mettertijd alle wonden,

je verliest ‘m of bent aan hem gebonden.

Tijd kost geld, zeker vandaag,

maar hoeveel, dat blijft de vraag!

***

Kwam gistermiddag toch zomaar ineens de Kerstman langs! En hij niet alleen, want zijn vrouw was er ook bij. Ze reden hun blauwe slee voor, en rolden er een joekel van een Samsonite koffer uit. Ze sleurden de koffer bij ons naar binnen, lieten ‘m staan en toen gingen ze weer weg. Asjemenou zeg! Daar werd ik zelfs stil van. De koffer bleek gevuld, want hij was loeizwaar. Wat zou er allemaal in zitten? Kindlief en ik brandden van nieuwsgierigheid. Op een label dat aan de koffer hing, stond een 3-cijferig nummer. Kind voerde ogenblikkelijk code in. Er gebeurde niets. Ze duwde, trok, rukte… geen beweging in te krijgen. Ze draaide alledrie de cijfers rond en draaide opnieuw dezelfde getallen. Weer niets, nada, noppes.

“Zal ik de Kerstman bellen?” opperde Kind, want ja, die koffer MOEST open, per direct, stante pede, onmiddellijk. “Nee,” zei ik. “Papa dan,”probeerde ze. “Nee.”

Sorry hoor, maar er is toch geen man nodig om die koffer open te krijgen? Ik kan het gewoon niet uitstáán als ik zoiets zelf niet op kan lossen. “Weet je wat,”zei ik “doe eens drie keer nul en dan kijken of je ‘m open krijgt.”

Zo gezegd, zo gedaan. De klep ging open, jaaa! Er zaten geweldige dingen in!  De Kerstman en zijn vrouw kennen precies onze smaak: hand- & theedoek met koeienprint, onze lekkerste voorkeurshapjes, een Fleuropbon, een waxinelichthouder (blauw!)… ’t Is gewoonweg teveel om op te noemen; wat een verwennerij. Danku danku!!