Noordsingel

Griekenland mag dan zo goed als failliet zijn, daar kon deze aantrekkelijke Griek tegenover haar niets aan doen. Sterker nog: hij had er ook last van.
Ze zaten ieder aan hun derde glaasje ouzo en ze wist waar dit op uit kon draaien. Of alleen in een taxi terug naar haar hotel, of vannacht bij hem gaan slapen. Nou ja, slapen…als daar nog tijd voor overbleef.

Ze vond hem onaards knap. Donker haar, een baard van twee dagen en ogen diepblauw als de Middellandse Zee. Hij hoefde er maar mee te knipperen en ze sprong erin. Wat maakte het ook uit? Liefde is van alle landen en leeftijden.

Hij vond het interessant dat zij in Rotterdam woonde; zijn broer woonde daar namelijk ook. Aan de Noordsingel. Kende zij die straat toevallig?
Het had niet veel gescheeld of ze was in lachen uitgebarsten. Net op tijd wist ze zichzelf in bedwang te houden.
Hij vertelde dat zijn broer in een appartement met een aantal anderen woonde, en dat kost en inwoning was geregeld. Aan een baan dacht zijn broer voorlopig niet. Zij zat in dubio of ze naar het huisnummer zou vragen.

Na het vierde glaasje hield zij het voor gezien. Tenslotte wilde ze wel bij kennis blijven bij wat ze vannacht allemaal gingen doen, want ja, uiteraard ging ze met hem mee.
De nachten met hem waren geweldig, maar na twee nachten vuurwerk waren ze beiden hard toe aan nachtrust. Smeltend van geluk was ze op zijn harige borst snurkend in slaap gevallen. Dat vond hij niet erg, zei hij.

Kon het maar eeuwig duren.
Helaas kwam haar vertrekdatum met rasse schreden in dichterbij. Dat werd huilen bij het afscheid, wist ze. Zouden ze elkaar ooit weerzien?
Hij gaf haar een brief mee voor zijn broer en een doosje met Griekse delicatessen. Ze beloofde het persoonlijk aan zijn broer te overhandigen.

Ze namen afscheid in de vertrekhal. Op de vliegtuigtrap draaide ze zich nog een laatste keer om en blies hem kushandjes toe. Toen stapte ze het vliegtuig in en zocht een plaatsje.
Ze was benieuwd of zijn broer veel op hem zou lijken. Zou hij net zulke blauwe ogen hebben?
Over drie dagen wist ze het, want dan ging ze weer aan het werk op de Noordsingel. Ze wist nu al meer van zijn broer dan
haar ex-geliefde zelf. Noordsingel 115 is namelijk het exacte adres van de penitentiaire inrichting.

Perikelen

Sinds Rosa haar intrede heeft gedaan, is “Heeft ze nog wat gedaan?” de meest gestelde vraag in Huize Kakelbont. Niets kan ons gelukkiger maken dan een plasje buitenshuis. Draait Mevrouw dan ook nog een flinke drol, dan is het feest compleet.
De grootste kan op een kleine en grote boodschap is na een lange nacht.

Man treft het dan ook: ’s ochtends vroeg – vijf uur – mag hij zijn bed uit om Rosa uit te laten. Hij tilt haar uit de bench waarna ze haar warme hondenlijf tegen zijn brede borst schurkt. Daarbij wordt hij overladen met likken, waar Lief van gruwt.

Rosa stinkt niet alleen naar het voer dat ze vreet, het is ook idee dat de hond zich met verve bovenop elke losse konijnenkeutel stort die Saartje her en der in huis deponeert. Rosa vreet ze op als ware  het een delicatesse. Zijn de losse keutels verorberd dan verplaatst ze zich sneeky naar de kattenbak. Met een schuin oog kijkt ze of niemand op haar let, zo ja, dan kijkt ze je aan met een nonchalante blik van: ach, ik was hier toevallig in de buurt.

Ondanks Mans prestatie op het vroege uur, vinden Kind en ik dat het oneerlijk verdeeld is. Wij houden ons de rest van de dag met de opvoeding van Rosa bezig, en toch heeft Rosa Man tot haar favoriet gekozen.
Logischerwijs komt hij na elke werkdag vreugdevol thuis: daar wordt hij besprongen  opgewacht door drie blije “vrouwtjes.”
Wie wil dat nou niet?

Konijn en hond hebben meerdere keren neuscontact gehad. Zonder tralie ertussen, maar van vriendschap is nog geen sprake. Iets zegt ons dat het goed komt…

Een Propedeuse en een beha

Roos’ eerste jaar als studente BMG (Beleid & Management Gezondheidszorg) aan het Erasmus zit erop, en tot onze verbazing heeft ze met louter voldoendes haar Propedeuse gehaald.
Haar vader en ik hebben een handje geholpen door haar te verbieden lid te worden van een studentenvereniging. De quote van Martin Bril: “Je mist meer dan je meemaakt,” is namelijk volledig op Roos van toepassing.

Ze nam ons verbod verbazingwekkend nuchter op. Waarschijnlijk liep ze in gedachten de overgebleven mogelijkheden na: filmpjes kijken op YouTube; blijf-zo-lang-mogelijk-wakker-slaapfeestjes; popconcerten; shop till you drop; filmavonden met vriendinnen…
Ik verzeker je: ze is niets tekort gekomen.

Vervloekte ze vorig jaar de middelbare school nog, het afgelopen jaar wilde ze dat ze er nog opzat. Haar grootste jammerklacht was dat ze maar één vakantie had: rond Kerst.
Verder stak het haar dat de dagen waarop ze geen colleges had – twee stuks per week – geen luierdagen waren maar aan haar studie besteed moesten worden.

Roos mag dan hersens hebben, ergens zit een krom voltje. Alles wat niet aan haar vastzit, verliest ze.
Met uitzondering van haar iPhone; die moet vóór het douchen chirurgisch verwijderd worden.
Haar OV is ze te pas en te onpas kwijt. Evenals haar portemonnee (een exemplaar van 25 x 12 cm), biebboeken, oogpotloden, cd’s, opladers en fietssleutels. Haar laatste vermissing spant de kroon: haar pinpas.

Heb je recent het aardoppervlak voelen schudden? Dat was ik die hemel en aarde bewoog.
Ondanks dat dat ding “ergens in huis” moet liggen, heeft een intensive speurtocht niets opgeleverd.
Aangezien ze over twee weken naar Barcelona gaat, is haar oude pas geblokkeerd en een nieuwe aangevraagd.
En heb ik bij de hema een klein pashoudertje gekocht dat ze met een clipje aan haar beha kan vastmaken.
Als ze haar beha nou maar niet kwijtraakt…