‘Hij is een heel goede minnaar,’ zegt de vrouw.
Ik blaas bijna de cacao van mijn cappuccino.
Haar vriendin knikt alsof ze de uitspraak al te vaak heeft moeten aanhoren.
De twee vrouwen zitten links van me aan een tafeltje. Ik schat ze begin dertig. Hun mobiel onder duimbereik en hun tas op schoot. Leuke types, blond en goed in de verf. Toon Hermans zou zeggen: “En onder hun ogen de betere kringen.”
Met volle tevredenheid stoeien ze met een gebakje.

‘Weet je dat zijn moeder nog bij hem schoonmaakt?’ vraagt de minnares.
‘Waaat!’ zegt de vriendin. Ze is duidelijk blij dit nieuwtje te horen.
‘Uhuh. Elke week komt ze bij ‘m soppen. En ze neemt haar eigen stofzuiger mee want hij heeft er geen.’
‘Dat méén je niet!’ zegt de vriendin. ‘Hoe oud is die gozer eigenlijk?’
‘Nog steeds 24,’ klinkt het afgemeten.
‘Komt er eigenlijk nog iets van?’ vraagt de vriendin.
‘Waarvan?’
‘Nou…wordt het serieus? Ga je weg bij Mark?’
‘Nee, natuurlijk niet!,’ klinkt het bitst ze. ‘Teveel gedoe voor de kinderen. Ik houd Thijs gewoon voor erbij.’

De vriendin twijfelt. Zal ze iets zeggen of haar laatste hap gebak naar binnen schuiven? Ze stopt toch maar het vorkje in haar mond en trekt het stukje taart er met haar tanden af. Zo beschadigt ze haar lippenstift niet. Ze kauwt, en als haar mond leeg is, zwijgt ze.
‘Wat,’ vraagt de minnares geirriteerd, ‘jij hebt er ook twee tegelijk gehad.’
‘Dat was in de vakantie!’ neemt de vriendin het voor zichzelf op, ‘En toen wist ik nog niet dat ik in verwachting van Jasmijn was,’ giechelt ze er achteraan. Terwijl ze het zegt, kijkt ze schichtig om zich heen.
Ik bestudeer net op tijd de menukaart.
‘Ben je niet bang dat Mark erachter komt?’
‘Jij bent de enige die het weet,’ zegt de minnares veelbetekenend.
De vriendin zegt op beschuldigende toon: ‘Je hebt wel drie kinderen, Mar.’
’Zodra ze het gekwetst gezicht van haar vriendin ziet, zegt ze ‘Sorry,’ maar ze meent het niet.

De mond van de minnares beweegt maar ik hoor niet wat ze zegt. Iemand heeft waarschijnlijk een ijs-koffie besteld want een machine hakt ijsblokjes in stukken. Als het apparaat stilvalt, staat de minnares op, en zegt: ‘Ik wil het er niet meer over hebben. Ik ga Mirre van het dagverblijf halen.’ Ze zet haar mok en gebaksschoteltje op het dienblad, pakt haar tas en mobiel, en loopt op hoge hakken naar buiten, de Hema-restauratie uit.

Haar vriendin gaat het allemaal te snel. Ze veert op en beweegt haar handen nerveus boven het  gebruikte serviesgoed. Ze kijkt waar de kast staat om het dienblad in te schuiven maar ziet er van af.  Ze smijt haar telefoon in haar tas en wringt zich haastig tussen tafeltjes door in de richting van de uitgang. Haar vriendin achterna.

Een bejaarde vrouw rechts van me, die het geheel net als ik van een afstand heeft zitten volgen, zegt glimlachend tegen mij: ‘Wat een leuke meiden, hè? En zo keurig!’
Ik knik welwillend. Ze moest eens weten!

Ik ontvang graag post. (Mits het geen rekeningen of blauwe enveloppen zijn.)
Daarom ben ik gaan meedoen met Postcrossing.
In bijna twee jaar tijd heb ik iets meer dan driehonderd kaarten ontvangen en verstuurd. Het is leuk en relatief goedkoop, maar vooral heel nostalgisch om via de post ansichtkaarten met onbekenden van over heel de wereld uit te wisselen.

Elke keer als de brievenbus kleppert en er een ansichtkaart in de bus valt, is het of ik een cadeautje krijg. De ene keer uit Belarus, de andere keer uit Finland of Japan.
Postcrossing combineert oude en nieuwe media met elkaar. De registratie en de aanmaak gaat via de website; de kaarten worden bezorgd via de post.

In je profiel kan je je voorkeur voor een bepaald thema aangeven. Ik vraag om kaarten met fietsen, oude gebouwen, Scandinavische huizen, vuurtorens, iets blauws of David Bowie. Van de laatste heb ik er helaas nog geen ontvangen. Ik vraag of mensen iets persoonlijks over zichzelf willen schrijven, of hun favoriete quote, gedicht of muziek.

Wat me is opgevallen aan al die kaarten is dat:
* Taiwanezen en Chinezen uitermate trots zijn op hun land en de ontvanger proberen over te halen tot een bezoek. Ze schrijven een wervende propaganda in uiterst secuur geschreven regels met een zwarte inktpen.

* Duitsers sturen graag kaarten uit landen waar ze op vakantie zijn geweest. Krijg ik een kaart uit IJsland – leuk, mijn eerste! denk ik dan – blijkt hij afkomstig van onze oosterbuur. Het minst leuk vind ik hun kaarten met een postzegel met: “Deutschland fussball weltmaister 2014.” 🙂

* Russen sturen veel kaarten met een foto van een fruitcorporatie uit lang vervlogen tijden. Velen kennen geen Engels en krabbelen iets in het Russisch.
De dames heten óf Olga óf Anastacia.

* Sommige afzenders hebben zo’n slordig handschrift dat hun hanenpoten in het Engels nog grotere hiërogliefen zijn dan de Russische groeten.

Roos en ik hebben van een foto van molens in Kinderdijk ansichtkaarten laten drukken. Duizend stuks. Kunnen we even vooruit.
Ongeacht naar wie ik een kaart stuur: ik plak de postzegel op zijn kop. Een vleugje anarchie in de geordende postwereld!