Vanochtend kreeg ik een “ping” van de NOS, bijna onmiddellijk gevolgd door een WhatsApp van m’n man, en broer: David Bowie is overleden. Ik was in shock.

Mijn enige, echte muzikale held sinds 1978.

Nog maar kort geleden schreef ik in een blog over hem:

Zijn stem raakt de randjes van mijn ziel en ik herken ‘m uit tienduizenden.

Ook al kwam de liefde van één kant, toch voelt het alsof ik een goede vriend heb verloren; een stukje van mezelf.
Ik zie dat als de kracht van zijn muziek, en zijn muziek zal altijd blijven…

Rest in peace, David!

…There’s a starman waiting in the sky
he would like to come and meet us,
but he thinks he’d blow our minds…

https://www.youtube.com/watch?v=YYjBQKIOb-w

Buiten is het donker en stil. Met Rosa in mijn kielzog loop ik naar de nieuwe wijk in het dorp. De wijk zou volledig bebouwd worden maar wegens gebrek aan belangstelling en/of financiële middelen ligt driekwart braak. Dat stukje grond is zijn eigen leven gaan leiden: weilanden met rietsigaren en wilgen langs de slootkant.
Recht ligt een kort straatje.

Nevelslierten hangen laag boven de grond. Het heeft iets om in deze stille donkerte te lopen. Alsof je alleen op de wereld bent. Ik hoor elke stap die ik zet, slechts onderbroken door een enkel dieselschip op de Lek.

In een huis floept een licht aan. Ik loop er voorbij.
Rosa loopt los met een knipperlichtje om haar halsband en snuffelt aan wat tuintjes. Ik roep haar en kijk achterom. Mijn oog valt op een man bij het verlichte raam. Bijgestaan door het schijnsel van uitgerekend de enige straatlantaarn die de buurt rijk is, weten mijn ogen niet wat ze meemaken. Een erbarmelijk fenomeen! Een man staat in zijn blootje voor het raam; een bierflesje aan zijn mond. Zijn lichaam ziet grauw als een grafsteen. De man ziet mij en gaat er breed en magistraal voor staan, alsof hij zeggen wil: kom maar op met je commentaar. Gealarmeerd blijf ik onbeweeglijk staan. Ik overweeg een kruising tussen humor en een zenuwtic. Ik zie het rampscenario al voor me: Rosa zal op de stoep pal voor de blote man gaan zitten poepen en dan kan ik teruglopen om het met een plastic zakje van het trottoir te schrapen. En zien hoe de vlag erbij hangt…

Mijn gevoel voor humor wint. Ik zie de kerel gewoon als een parcours met hindernis. Als Rosa per se voor zijn neus wil gaan zitten kakken, heeft ze mijn zegen. Ik draai me om en leg de rest in het halfdonker af.
Ook al zal de zon straks in het oosten opkomen, in het westen begint het te gloren. Langzaam kleurt het oranje in de lucht roze. Ik sta stil en geniet van het spektakel in de lucht. Hier kan geen nieuw kledingstuk van de keizer tegenop!

Ik ben getagd door Narda. Voor de verandering doe ik graag mee 🙂

Als Narda je één tip mag geven…’

Ze wilde graag een tag verzinnen die voor haar persoonlijk waardevol zou zijn. Een tag waar een beetje liefde en zorgzaamheid uitspreekt, waar je misschien iets van kunt leren, of die gewoon handig is om te weten.
We zijn allemaal maar mensen met onze eigen problemen en strubbelingen en hebben hier onze eigen manieren, oplossingen en zienswijzen voor gevonden om mee om te gaan.
Door middel van deze tag wil ze proberen al die kleine wijsheden en handige tips aan elkaar door te geven.

In de laatste week van het jaar 2016 wil ze dat de tag weer bij haar –Beaunino– terugkomt.
Zij zal hem dan in zijn geheel plaatsen zodat iedereen die heeft meegedaan, weet waar alle tips van het jaar 2016 terug kunnen worden gelezen.

Zonder regels wordt het natuurlijk een zootje.
De regels die Narda voor deze tag heeft bedacht, zijn als volgt:

– Neem deze regels over als je een volgend persoon tagt. 
– Tag slechts 1 persoon, indien deze geen zin heeft om de tag over te nemen tag je iemand anders. Kun je binnen een week geen ander persoon vinden dan geef je de tag terug aan mij, Beaunino. 
– Als je de tag hebt aangenomen is het de bedoeling dat je binnen een week je bericht hierover plaatst. 
– Neem daarin alle links naar je voorgangers onderaan je bericht mee en plaats daaronder dan weer de link van het bericht waarin jíj getagd bent, met daarachter de (blog)naam van jouw tagger. 
– Maak je bericht liever niet te lang, maar geef er wel je eigen invulling aan. Denk aan je favoriete quote,  of eventueel dè huis-tuin- en keukentip die je leven zoveel makkelijker heeft gemaakt, whatever!  Als je denkt dat een ander wat aan jouw tip kan hebben is het gewoon oké.“

Klaar voor?
Goed, daar gaan we.

Tips voor alle mensen die dit lezen:

“De kunst is niet te kijken naar wat de mensen zeggen, je moet kijken naar wat ze dóén.”

Mijn tip:
“Als de zwaartekracht hard op je drukt, 
als de moed naar de knoppen is bij je,
als je niet vooruit durft te kijken,
kijk dan naast je,
daar loopt je beste vriend.”

Melody, ik weet dat je dol bent op tags. Ik hoop dat je deze invulling de moeite waard vindt, en mee wilt doen!

Narda

Kakel

Zul je net zien: zoek je een hondendrol om er een rotje in te steken, is er nergens eentje te bekennen. Samen met Roos zoek ik de stoep af. Gelukkig: de trouw langslopende leverkleurige hond heeft verdekt zijn boodschap achtergelaten. Onze taak is snel verdeeld: ik druk (woordspeling) het rotje in de drol en Roos steekt het lontje aan.
Dan staan we in dubio: blijven we kijken naar de poepspetters of kiezen we het hazenpad? Het wordt het laatste. Giebelend hollen we naar de overkant van de straat.

Op datzelfde moment lopen twee stoere pubers voorbij. Van pret slaan ze op elkaars schouders. Haha, zie dat stelletje angsthazen eens wegrennen! Juist wanneer ze langslopen, spat het rotje uit elkaar: pvvvt.  De bikkels lachen nu nog harder. ‘Bang voor een babyrotje!’ joelen ze.

Een donker gekleed figuur zien ze over het hoofd. Joris zit in elkaar gehurkt achter mijn auto. Een zinken gieter gebruikt hij als lanceerinrichting voor vuurwerkpijlen. In de schuine schenkbuis staat een vuurpijl – goedgekeurd door de Nederlandse vereniging van Huisvrouwen – en de lont brandt. Met het geluid van een gillende keukenmeid in doodsnood, schiet de pijl met veel raketvertoon omhoog de lucht in, de kant van de pubers op.
‘Pas op!’ gilt Lief, ‘deze is illegaal!’
De stoere jongelui verstaan Joris niet, maar uit pure overlevingsdrang zetten ze het op een lopen. De vuurpijl is een vluggertje en zo gedoofd. De pubers stoppen.
‘Poesies!’ gilt Man ze na. Dát verstaan ze wel.
Roos en ik die alles van veilige afstand bekijken, hangen slap van de lach om een lantaarnpaal  gevouwen.

De knapen schamen zich bijkans bewusteloos dat ze voor zo’n mager pijltje op de loop zijn gegaan. Wacht maar, ze zullen eens laten horen wat zij gekocht hebben! Nog geen minuut later klinkt er zo’n  knal dat de ramen trillen in de sponningen.
‘Wat was dat?’ vraagt Roos met een schor stemmetje, ‘een handgranaat?’

De straat is gehuld in kruitdampen.
Snel loop ik naar de overkant om de drol te checken: daar is niets van over. Genoegzaam maar ook enigszins beschaamd, vraag ik me af of het babyrotje remsporen achtergelaten heeft…

Denk iets goeds
En denk iets lekkers
Denk iets geks
Of nog iets gekkers
Denk iets aardigs
Denk iets liefs
Maar hoe dan ook
Iets positiefs

Al mijn lezers de állerbeste wensen voor 2016. Laten we er met elkaar een mooi jaar van maken…