Keek op de week (47)

Herken je dat? Dat je het jammer vindt dat je wakker wordt en moet oppassen dat je gedachten niet zwart blijven?
Typte op Googel “zon” in om te zien hoe dat serpent er ook alweer uitzag.

Had afspraak in Den-Haag. Deed snel nog plas voor vertrek en voelde tot m’n schrik dat ik een gaatje in m’n onderbroek had. En geen tijd voor verschoning. Als ik onderweg nou maar geen ongeluk kreeg! Dan zou ik de vrouw worden waar m’n moeder me altijd voor gewaarschuwd heeft.
Liep zowel goed, slecht als vreselijk af.

Goed: kreeg geen ongeluk. 

Slecht: heb gat in onderbroek groter gemaakt. Geeft fris en vrijgevochten gevoel.

Vreselijk:
Hoopte in DH in vrouwenpoli een begripvolle specialist te treffen, ondanks dat ze het vreselijke beroep van gynaecologie uitoefent. Had veel vragen waar ik antwoord op wilde krijgen.
Trof vrouw met snor van een holbewoner wier eierstokken al eeuwen met pensioen zijn en de empathie heeft van een diepvrieskist. Enige toeschietelijkheid ontbrak volledig en het was een aaneenschakeling van missers.
Op geen enkele vraag wist ze antwoord, en omdat zij niets van mijn hormoon-therapie en complexe medicatie begrijpt, moet ík naar een psychiater.
In stilte wenste ik haar bij haar eerstvolgende vakantie een gehorige hotelkamer met immens grote insecten toe, en een buurman die in- en uitademend op een mondharmonica blaast. ’s Nachts.
Er deed zich nog iets voor. Ik hield me groot maar m’n luiken sloegen meteen dicht. Tijdens een mij nietszeggend monoloog pakte ik m’n tas en gaf aan dat het gesprek wat mij betreft ten einde was.
Het was maar goed dat ik m’n therapeut bij me had. Was anders zonder jas en nieuwe afspraak de deur uitgerend.
Heb klacht ingediend bij huisarts. Zij gaf me gelijk en onderneemt actie. Hoef ook niet meer terug naar de diepvrieskist voor uitslag bloedonderzoek.

Mijn smartphone is naar de gallemiezen. Laadde steeds slechter op, en viel steeds uit. Moest voor twee regels tekst in WhatsApp het kreng driemaal opnieuw opstarten. Beetje vermoeiende bezigheid. Man heeft tijd van z’n leven: mag nieuwe gadget voor z’n vrouw uitzoeken.

Ging Rosa uitlaten. Het kwam met pijpen en stelen naar beneden, maar voor hond blijft rondje polder hét hoogtepunt van de dag. Opgetogen tot in haar voetzolen sprong ze zorgeloos in iedere sloot.
Baas, vind je ’t ook zo gezellig? Zag je hoe ik in die diepe sloot sprong? Ik ben helemaal niet bang, hè?
Hardop pratend tegen de hond voelde ik hoe mijn voeten steeds natter werden in mijn pas gerepareerde regenlaarzen.

‘Uw slaappillen zijn niet leverbaar, mevrouw Kakelbont,’ zei apothekersassistente.
Wenkbrauwen schoten van verbazing in m’n haarscheiding.
Ze vervolgde: ‘In heel NL zijn ze op. Zelfs de digitale apotheek is uitverkocht. De fabrikant heeft problemen en de pillen zijn pas weer leverbaar in januari.’
Ja, dan hoeft het niet meer…

Thuis ben ik maar even gaan liggen.

Nou, zó’n week dus maar dan langer.

Voordeel is dat het hierna alleen maar beter kan worden.

Keek op de Week (46)

In het dorp zit niet zomaar een bloemist maar een heel tolerante. Opgevoede honden mogen mee naar binnen. Vroeg me ernstig af wat onder “opgevoed” valt.
Rosa zag namelijk bloemenvaas zonder bloemen maar met water en begon er uit te lebberen.
‘Logisch,’ zei bloemist, ‘zoiets lekkers krijgt ze thuis niet.’

Ik toetste nummer in en hield telefoon tegen m’n oor. Schonk heet water in een mok, zette waterkoker terug en stootte de gevulde mok om. Het aanrecht klieder. Water droop langs keukenkastjes naar beneden. ‘Kut,’ zei ik en tegelijkertijd werd er opgenomen, wat mij geenszins verbaasde.
Wat doen? Ophangen en terugbellen?
Ik besloot ‘Sorry,’ te zeggen. ‘Ik stootte iets om en nu heb ik overal lekkage, ’ verklaarde ik mijn uitspatting.
‘Kan gebeuren,’ zei onbekende mannenstem. ‘Dit was een begrijpelijke uitroep van frustratie. Ik vat het dan ook niet persoonlijk op.’
Werd bijna euforisch van begrip en coulance van medewerker. Dergelijke flexibiliteit is bij Klanten”service” tegenwoordig uitstervend begrip.

Stond te wachten op bestelling van Roos. Ze had een nieuwe winterjas uit ander filiaal  laten komen.
Een dunne jongen van een jaar of tien trok een trui over zijn hoofd.
‘Veel te groot,’ zei zijn moeder ‘Trek maar weer uit. Moet je meer komkommers eten.’
‘Komkommers?’ vroeg verkoopster. ‘Daar word je niet dik en sterk van, hoor knul.’
‘Dat is het enige wat hij lekker vindt,’ zuchtte z’n moeder. ‘En iedereen maar denken dat-ie thuis niks te vreten krijgt. ‘

Joris heeft vreselijke eigenschap: alles met mate. Ik hoor het hem zeggen. Pakt een zak pepernoten, eet vier stuks op, en bindt zakje weer dicht.
Een geluk dat ik geen suiker meer eet. Had anders zak uit z’n handen gegrist en soldaat gemaakt.

Ruzie gekregen in de polder.
Zwarte herder met blikkerende tanden rende Rosa en mij tegemoet. Beest hapte in Rosa’s flank die jankend van angst op hol sloeg. Herder zette achtervolging in. Ik riep Rosa; ze kwam terug. Herder beet in haar achterpoot.
Sloeg met ballenwerper 2 x op herdershondenkop. Beest hield van verbazing op met grommen, en ik greep ‘m bij z’n halsband.
Eigenaar had tot dan toe geslaapwandeld, werd ineens wakker en steeg op van nijd. Sprak gebrekkig Nederlands maar vloeken en schelden kon-ie als de beste. Fulmineerde met consumptie.
‘Pak uw hond anders verkoop ik ‘m nog een hijs!’ zei ik pissig.
Kerel schold me de vinkentering maar pakte toch z’n hond.
Had indruk dat man gedronken had. Leek me verstandig me zo snel mogelijk uit de voeten te maken uit de toch al weinig knusse omgeving.
Kerel wierp me een vuile bik toe – gelukkig wel een léég bik – en riep dat ik respect voor hem en z’n hond moest hebben.
Respect…moet je dat niet eerst verdienen? En waarom beginnen aso lui er altijd als eerste over?
Liep hard weg en berispte Rosa. ‘Trek jij voortaan je bek open! Die is groter dan de mijne.’ Hond keek me aan met fluwelen ogen en kon in haar zieltje kijken: er zit geen greintje kwaad… Jammer, hoor (-:

Keek op de week (45)

PostNL-bezorger stond voor de deur. ‘Voor wie moet ik het meest bang zijn? Voor de hond of het konijn?’ gebaarde hij naar waarschuwingsbordjes voor het keukenraam.
‘Voor het konijn,’ zei Roos. ‘Als ze je niet aardig vindt, bijt ze in je hielen.’
‘Is het een dwergkonijn?’
‘Nee, een Franse hangoor van 7 kilo.’
Bezorger was zichtbaar onder de indruk.

Liet Rosa uit en hoorde gekoer. Keek in geparkeerde auto en vroeg aan man die lage horizontale bakken stond in te laden: ‘Hoeveel duiven zitten daarin?’
‘Twaalf. Elke duif heeft twee luchtgaten,’ wees hij.
‘Waar brengt u ze naartoe?’ interviewde ik verder. Kerel scheen geen last van mijn grenzeloze nieuwsgierigheid te hebben.
‘Ik breng ze naar een centrale vrachtauto en die brengt ze vannacht naar Frankrijk.’
‘Het gaat vannacht hard waaien,’ zei ik zorgelijk.
‘Haha, u maakt zich ongerust over mijn duiven?’
Voelde me gebelgd.
‘Ik laat ze nooit boven open zee vliegen, hoor,’ zei duivenmelker geruststellend.
‘Komt er wel eens een duif niet terug?’
‘Kan altijd gebeuren. Dit jaar één duivin. Die vloog tegen de lichtmast.’ Hij knikte naar de hoge palen van plaatselijke tennisvereniging.
‘Behouden vlucht!’ groette ik ten afscheid.
Man zag mij toevallig anderhalve dag later lopen. (Hond moest wéér uit.) Hij stopte z’n auto en draaide raampje open. ‘Alle duiven zijn binnen, hoor!’

Droomde dat ik in m’n nakie over Coolsingel liep. (Ik, die nog liever doodga dan me in een sauna zal begeven.) Kocht in Bijenkorf een Chinese vaas waar ik m’n armen omheen sloeg om m’n voorkant mee te bedekken.
Werd wakker en dacht: waarom kocht ik geen badjas?

Zin in gratis toegang tot het museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam? Wie zijn vuile was meeneemt mag tot en met 23 december kosteloos de collectie bekijken. In het museum staan diverse wasautomaten en een droger. Twee vrijwilligers bekommeren zich over je was. Dit is géén fakenieuws. Het is een project van een sociaal ontwerper zodat “vreemden met elkaar in gesprek gaan.”

Een eenrichtings-kennis had klankschaal nodig. ‘Hoe gaat het? Ik heb vorige week een dag migraine gehad; ben er nog slap van. Je kent me, ik ben een doorpakker, hè? Vannacht slecht geslapen. Zeker een uur wakker gelegen, pfff. Zie je m’n wallen? Heb jij nog je hulp? Zou voor mij ook een uitkomst zijn, maar ja, ik kan er slecht tegen als vreemden aan m’n spullen zitten. Heb het héél druk gehad in de vakantie. Ons Franse huis acht weken verhuurd. Al het schoonmaakwerk kwam op mij neer. En dat met mijn rug. Een martelgang van jewelste. Maar ik kachel door, hè? Vandaar die migraine. Zullen we volgende keer iets afspreken? Wat komt jou uit? Heb het nu echt te druk. Moet opschieten. Nou doei!’
Ik had tot dan toe gezwegen en heb dat volgehouden Had anders: ‘Een vrijdag in 2030,’ gezegd.