Maandelijks archief: februari 2018

De kordate man

Geplaatst op door
99

Zo geruisloos mogelijk sluit Lars de buitendeur. Hij laat een boer, en ruikt het bier en de frikandel speciaal met extra uitjes die hij op heeft. Na het maken van een blazend geluid constateert hij dat het een goed uienjaar is.
“Uien zijn gezond, daar zit veel vitamine C in,” zei zijn moeder zaliger altijd. Zij wist wat een man nodig had!

Kon hij dat van z’n vrouw ook maar zeggen. Nijdig schopt hij haar dure schoenen door de gang. Ze is een dragonder geworden. Steeds vaker dreigt ze met de deegroller. Eist dat hij na zijn werk fastfood haalt, bloemen voor haar meebrengt en of dat nog niet genoeg is, verbiedt ze hem op vrijdagavond naar de kroeg te gaan. Hij deugt maar voor één ding: geld verdienen.
In hem woedt een fik. Vanavond heeft hij zich moed in gedronken: hij gaat eisen stellen! Punt één is: vers eten koken. En hij gaat maatregelingen treffen om zijn eisen ingewilligd te krijgen.

Kordaat schuifelt Lars op zijn sokken in het donker naar de keuken. Daar knipt hij de zaklamp van zijn telefoon aan en trekt diverse lades open. Nergens vindt hij de deegroller; dat is een tegenvaller.

Zijn volgende object staat op de keukentafel: Miranda’s tas. De rits is open. Om haar portemonnee, telefoon en autosleutel te pakken, hoeft hij alleen zijn hand uit te steken. Hij pakt haar pinpas en stopt die samen met haar autosleutel en mobiel in een plastic zakje. In een opwelling doet hij zijn eigen spullen er ook in, en verstopt alles in de garage in een frituurpan die alleen voor oliebollen bakken gebruikt wordt. Hij laat weer een scheet en gniffelt. Hij zal z’n vrouw een poepie laten ruiken! Zonder pas, telefoon of zijn handtekening kan ze 0,0 eurocent uitgeven.

Shit. Hoort hij boven een piep van de douchedeur?
Ademloos staat hij stil en wacht. Wanneer hij niets hoort, loopt hij naar de trap en omklemt de leuning.

Boven is alles stil.
De gedeeltelijk openstaande deur van de badkamer werpt een reep licht op de overloop. Hoeft Miranda midden in de nacht niet op de tast naar de wc.
Op de overloop trekt hij zijn kleren uit. Hij laat ze liggen waar ze neervallen. Piesen hoeft niet; dat heeft hij buiten tegen de boom van de buren gedaan.

Beneden slaat de pendule twee keer. Stel dat ze wakker wordt en zijn drankkegel ruikt, dan boft hij als hij op de bank mag slapen. Zijn wilskracht borrelt weer op. Zo hoog dat hij zin krijgt in een onmiddellijke confrontatie, maar iets vertelt hem dat hij het ijzer beter morgen kan smeden.

Ineens valt hij stil. Waar is Baco, Miranda’s hond? Het beest is weliswaar dover dan de spreekwoordelijke kwartel maar merkt meestal wel wanneer hij thuiskomt. Dat beest erkent hem ook niet als leider. Met ingang van morgen gaat dat ook veranderen!
Tevreden over zijn goede voornemen duwt Lars de slaapkamerdeur open en stokt waar hij staat. De bult in het echtelijk bed is te klein om zijn vrouw te kunnen zijn.

‘Vuile klootzak!’ klinkt een krijsende stem achter hem. Tegelijkertijd krijgt hij zo’n harde duw dat hij struikelt en voorover op bed valt, wat een woest gegrom onder de dekens veroorzaakt. Terwijl zijn vrouw vloekt en tiert, wil Lars overeind komen maar het duizelt hem. De duizeling is niets vergeleken met de klap die hij op zijn hoofd voelt. Het is of de binnenkant van zijn schedel zich vult met vuurwerk en explodeert. Er gaan duizend gedachten tegelijk door zijn brein maar er kan er maar één de laatste zijn: het was een verdomd goed uienjaar.

Over draken en een kathedraal

Geplaatst op door
114

Lieve lezers,
Willen jullie me een plezier doen?
Laat de grote grazers in de Oostvaardersplassen niet verhongeren. Elke winter komen er dieren om van de honger omdat Staatsbosbeheer weigert ze bij te voeren. Ze willen dat de “natuur” hun gang gaat, maar er is geen sprake van natuur, want er staat een hek omheen. De dieren kunnen geen kant op!
Teken alsjeblieft deze petitie.

Keek op de week (59)

Roos ging met drie vriendinnen naar concert van Imagine Dragons in Sportpaleis, Antwerpen. In wier auto? Precies!
‘Mag je eerst ramen en deuren 24 uur tegen elkaar openzetten anders vallen meiden flauw. Auto stinkt als de hel!’ riep Joris.
‘Naar Rosa,’ verbeterde ik, ‘en wanneer dat dames niet behaagt, kunnen ze met de trein. Waarom mogen ze eigenlijk niet in jouw auto?’
‘Ja, pati!’ riep Roos, ‘Jij hebt ‘m toch niet nodig.’
Man liep richting woonkamerdeur. Werd te heet onder zijn voeten.
‘Nee, dan jij!’ riep Roos tegen Joris’ rug. ‘Jij zit te ruften in je auto. Daarbij stelt Rosa niets voor.’
Vriendinnen hebben niet geklaagd over stank. Concert was “Waanzinnig. Zó gaaf. Ik ben blij dat ik geweest ben.”
Kind’s wallen hingen volgende ochtend op haar hielen maar ze vertrok stralend naar werk.

Ik was beetje dom. Gooide bal met werper naar links doch bal belandde rechts op ijs. Rosa wilde sloot oplopen. Ik riep direct: ‘NEE!’
Hond bleef met voorpoten omlaag en kont omhoog bij slootkant naar bal zitten loeren. Keek mij daarbij verwijtend aan. Baas, krijgt altijd op m’n sodemieter wanneer ik bal kwijtraak en nu mag ik ‘m niet pakken.
Kreeg hond niet aan verstand gebracht dat door ijs zakken gevaarlijk is.

‘Ga je sluiten?’ vroeg ik aan kassière. Vroeg dat want veel kassamedewerkers willen dat doen zodra ik in beeld verschijn.
Kassajuffrouw schudde haar hoofd dat strak stond van rampspoed en verveling.
Ik schatte haar hooguit twintig. Haar gezichtsuitdrukking had ze aangepast aan haar sluike, zilvergrijs geverfde haar. Als ze al iets uitstraalde was het: ik wil naar huis. Komst van klant ís ook lastig te behappen in supermarkt.
Ze zei boe noch bah. Reageerde niet op mijn ‘Goeiemiddag.’ Vroeg niet: Wilt u pinnen? Spaart u zegeltjes?’
Na afrekenen, viel mijn oog op haar naamkaartje. Oh boy, er stond: Joy.
Mijn tong vloog bijna uit bocht maar wist slippartij te voorkomen. Wenste Joy een gezellig dag. Kon ze goed gebruiken.

Roos keek afgelopen vrijdag op laptop van buurvrouw naar curling op Olympische Spelen.
Vroeg ontsteld: ‘Naar curling?’
‘Ja,’ zei Kind, ‘Alles is spannender dan college pandrecht.’

Afgelopen week werd overleden Ruud Lubbers herdacht in Elizabeth kathedraal in Rotterdam. Ga het niet hebben over voormalig oud-premier maar over kathedraal.
Mijn oma zaliger had een tante: tante Elizabeth. Een vrijgezelle vrouw die zowel intens vroom als bloedverziekend rijk was. Terwijl mijn oma en haar 16 broertjes/zusjes van honger nauwelijks ontlasting hadden, negeerde tante haar familie. Later liet ze haar fortuin na aan kerk. Bouw van kathedraal werd volledig gefinancierd door tantes nalatenschap en draagt daarom haar naam.
Mijn oma – God hebbe zeker háár ziel – had tijdens haar leven geen luis om dood te drukken en wat ze had, gaf ze weg. Haar motto was: “Doe wel en zie niet om.”
Daar kan een kathedraal niet tegenop. 

Onderkoeld

Geplaatst op door
97

Keek op de week (58)

‘Trek iets warmers aan dan dat niemendalletje,’ zei ik tegen Roos. ‘Rode kruis waarschuwt voor onderkoeling tijdens carnaval.’
‘Nou en?’ sprak Kind ijzig. ‘Jij doet altijd waar jij zin in hebt, en ik nu ook.’
Goed weerwoord: lekker kort.
‘Thuis lijd je altijd kou en lig je tot je wenkbrauwen onder deken op bank te chillen. Straks ga je in vrieskou zowat naakt lopen recreëren. Je kan beter echt legertenue aantrekken,’ hield ik vol.
‘Zou je wel willen, hè?’ antwoordde nageslacht vilein. Alsof ze zich met teflon had ingesmeerd, vielen mijn woorden van haar af.

Ondanks blote hansop is Roos niet bevroren.
Legde van tevoren bij vriendin thuis goede bodem: pizza. Trok daarna carnavalspekske aan en vertrok met kornuiten naar centrum van Tilburg/Kruikenstad.
Meiden sjouwden van kroegie naar kroegie.
Kind heeft geen kou gevoeld want: “Buiten stonden heaters en ik had nog kniekousen gekocht.”
Ze was onder indruk van gezellige sfeer maar vooral van zelfgemaakte kostuums. Net toen het  gezellig werd – 03.00 uur –  toog het stel naar huis.

Heb Valentijnskaarten verstuurd. Vroeg aan Roos lippenstift om kusjes op enveloppen te drukken in plaats van postzegels te plakken.
Kreeg afgekloven exemplaar en stiftte lippen. Wist meteen weer waarom ik nooit lippenstift draag: is vies, bah!

Slijmerige man van eind in zeventig draaide zich in kassarij naar me om en glimlachte.
We wensten elkaar goedemiddag.
Had ik dat maar niet gedaan.
Kerel wees naar colbert en stropdas en zei: ‘Allebei nieuw. Wat vindt u ervan?’
Protserig geruite jasje in felle kleuren deed zeer aan m’n ogen.
‘Netjes,’ loog ik beleefd.
‘Jaja, ik weet wel wat vrouwtjes leuk vinden,’ zei man zowel tegen mij als tegen vrouw vóór hem in rij. Vrouw en ik keken elkaar aan en rolden eendrachtig met ogen.
Borstklopperij was nog niet voorbij.
‘Ziet u dit?’ Dandy legde handen op zijn kale hoofd. ‘Dat betekent dat daar hersenen zitten. Dit haar aan de zijkant,’ – hij wees naar losse plukken – ‘betekent dat vrouwen je sexy vinden.’
Nou, nou, wat zijn we zelfverzekerd vandaag! Ik glimlachte flauwtjes. Man was overduidelijk uitzondering op eigen regel. Ik kijk nog liever naar enorme sigaar in feestelijke koker, terwijl ik afkeer van sigaren heb.
‘Ik zie u hier vaker. Woont u al lang in het dorp?’ informeerde kerel vrijpostig door aftershave-walm heen.
‘Een kilometer of zeven,’ antwoordde ik.
Vrouw voor me proestte het uit.
Kerel snoof, keek beledigd en draaide zich om.
Rug bleek verreweg zijn meest charmante onderdeel.

Droomde dat ik onder de douche stond met mijn kleren aan. Snap dat niet. Heb daar toch  wasautomaat voor?

In de zwevende hemel

Geplaatst op door
82

Het wachten op de luchthaven duurt treiterend lang.
Van verveling knipt hij de reserveveters van zijn wandelschoenen in stukken. Halverwege een lange rij, bindt hij enkele bagagewagentjes aan elkaar vast. Het haar op zijn hoofd mag dan reeds lang vertrokken zijn, en het bukken moeizaam gaan, zijn streken heeft hij behouden.
Quasi corrigerend port zij hem tussen de ribben. Wanneer ze na een minuut of tien ziet dat zijn actie ontaardt in wrevelig touwtrekken bij reizigers, giert ze het uit van de lach. Haar gezicht een en al extase.
Te snel maakt de marechaussee een eind aan de stuntelige samenscholing.
Hij staat op om een krant met aandelenkoersen te kopen. Zij diept uit haar tas een thriller op en zet de kartonnen beker met koffie aan haar lippen.

Na rouw met verdriet is hun tijd samen gekomen.
Ze voelen zich verdrietig en gelukkig tegelijkertijd.
Ondanks een vroege vriendschap waarin vanaf het begin een diepe genegenheid voelbaar was, gingen hun wegen uiteen. Ze trouwden maar bleven elkaar kerstkaarten sturen, want vergeten konden ze elkaar niet.

Tijdens de hernieuwde kennismaking kwamen de gedeelde herinneringen met kruiwagens omhoog. Hoe ze fietsend hoge bergen na nederige dalen trotseerden. Ze bladerden door elkaars leven en konden niet stoppen met praten. Al was het dertig jaar geleden, het was alsof ze elkaar vorige maand nog gesproken hadden, en voelden  als vanouds dezelfde genegenheid. Elkaars lachrimpels tellend, was hun besluit snel genomen: samen zouden ze zich vastklampen aan de laatste hoogtepunten van het leven.

Zij is nog nooit zo ver van huis geweest maar met hem durft ze het aan.
Tijdens de nachtvlucht naar Singapore wil hij per sé haar hand vasthouden. Zij valt in slaap; hij ligt wakker en denkt aan gisteren.
Het doosje brandde in zijn zak.
Toen hij het uit zijn jaszak pakte, begon zij meteen te giechelen want ze wist precies wat hij van plan was. Met haar hand had ze een wegwerpgebaar gemaakt. “Laat die knieval nou maar zitten, anders moet ik straks 112 bellen om je overeind te laten takelen.”
Hij had zich een tikkeltje beledigd gevoeld maar waardeerde tegelijkertijd haar bezorgdheid.

Feit blijft dat ze al best een tijdje meegaan, al hebben ze de tijd en hun tanden nog. Feesten op hoge leeftijd heeft  zijn beperkingen maar met een aangepast programma komen ze een eind. Hekjes waar ze vroeger overheen sprongen, duwen ze nu open, en als ze bergen willen beklimmen, huren ze een auto. Praktisch is weer dat ze elkaars leesbril kunnen lenen en dezelfde schoenmaat hebben.

In het donker – met het eentonige vliegtuiggeronk op de achtergrond- houdt hij haar hand teder omklemd. Het dringt voor de zoveelste keer tot hem door dat hij de rest van zijn leven met haar zit opgescheept.
Morgen zullen ze hun intrek nemen in een waterbungalow op de Malediven en per glijbaan de Indische oceaan in plonzen.
Weer eenmaal thuis zullen ze knikkebollend voor het haardvuur in slaap vallen. En wanneer het vuur langzaam uitdooft, hebben ze altijd elkaar nog.

Een moordkop en een pillendraaister

Geplaatst op door
104

Keek op de week (57)

Baas, kom gauw! Er is iets ergs gebeurd. Sloten waar ik altijd in zwem zijn stuk! Maak jij ze voor mij? Jij kan toch alles?
Ah nee…hondenzwemplas is óók kapot! Wanneer kan ik weer zwemmen, baas?
Nog vier dagen en nachten slapen? Kan ik.
Wat doe je? Is het weer zo ver? Logisch als je met die kou in je blote kont gaat zitten. Doe als ik: neem haar op je billen.

‘Goedemiddag. Herhaalmedicijnen van Kakelbont, alstublieft.’
‘Wat komt u halen? vroeg apothekersassistente.
‘Clonazepam.’
Ze sjokte weg en keerde met lege handen terug. Zuchtte vanuit haar knieholten, vroeg naar dag dat ik uit klei getrokken ben, en keek in computer. ‘Hier staat Rivotril. U zei daarnet iets anders,’ sprak ze verwijtend.
‘Is hetzelfde. Clonazepam is de stofnaam. Is voor mij een raadsel waarom ik ene keer het ene, en andere keer andere middel krijg.‘
Assistente vervolgde zoektocht. Had slechts 1 ½ uur de tijd want dan sloot apotheek.
Als door wonder getroffen vond ze tijdig zakje medicijnen.
‘Een probleem, mevrouw: er zit één pil te weinig in.’
Díe is meelevend! Was hier niet op voorbereid, wankelde en zocht houvast.
Onwetend van mijn gemoedstoestand, vervolgde assistente: ‘Zitten er 89 in, in plaats van 90.’
Dat zijn er dan 19 teveel. Hield wijselijk m’n mond want heb hier reeds verkeerde naam. Bovendien voorzag ik chaos: pillen hertellen, andere verpakking, nieuwe sticker… Dat verdiende deze hulpvaardige assistente vlak voor het weekend niet.
‘Hoe wilt u betalen?’ vroeg ze. ‘Contant of pinnen?’
‘Niet,’ flapte ik eruit.
‘Dat dácht ik wel, mevrouw,’ zei pillendraaister fel. Haar ogen vuurden pijlen af maar ik vond tijdig dekking achter balie.
‘Staat ook in computer,’ haastte ik me te zeggen, en boerde opnieuw geboortedatum op. Vrouw keek en keek, en knikte dat het goed was. Het deed zeer; dat zag ik.
‘Tot ziens,’ zei ik.
Gezicht van assistente zei: ging je maar verhuizen.

Voer verbeten oorlog tegen wegwerpmaatschappij. Ben op zoek naar fluwelen kledingborstel. Diverse winkels trachten mij kleefrollers op te dringen. Héél dom. Wil iets  kopen wat lang meegaat. Waarom is dat zo moeilijk?

‘Ranzige hond!’ schold Roos tegen Rosa. ‘Je hebt op bed gelegen, hè?’
Tegen mij: ‘Ze ruikt naar papa’s pyjama.’
Tegen Rosa: ‘Je weet dat je niet op bed mag!’
Hond keek met treurnisogen, kwispelde zacht met staart en fluisterde: Baas, kon er niets aan doen. Alle vier m’n pootjes werden er als magneet naartoe getrokken.
Roos adviseerde: ‘Gewoon bed dichtslaan, mam, en mond dicht tegen papa. Die ruikt toch niks.’

Broer trakteerde me op etentje. Dat je tijdens zoveel ge-oh nog drie gangen kunt wegwerken… Was giga-gezellig en super-smakelijk. Voor herhaling vatbaar.
Als dank foto van Taiwanese trein via Postcrossing. Ja, ik wéét dat je liever cappuccino met een moordkop hebt!