Dappere Ankie

Ankie leerde ik kennen tijdens yoga. Ze was reeds in de zestig; een leuk mens met een meisjesachtig postuur, een lenig lijf en een positieve inslag. Als andere dames klaagden over hun snurkende echtgenoot, dan zei zij dat ze zo’n snorrende man wel gezellig vond. Hardnekkig bleef ze rondrijden in een oude eend, die haar tijdens vakanties in Frankrijk steevast onverwachte ontmoetingen bezorgde.

Slechts bij hoge uitzondering miste Ankie een yogales. Vroeg ik daarna of ze ziek was geweest, dan kreeg ik een ontwijkend antwoord. Heel on-Ankie want zij was doorgaans een open boek. Zelden kwam ik haar “los op straat” tegen. Behalve die ene vrijdagmiddag op de weekmarkt. Ankie had de weken daarvoor drie yogalessen gemist en bij navraag hield de yogajuf informatie achter, wat Ankies goed recht was.

Die middag op de markt stond Ankie er verslagen bij. Ik liep op haar af.
‘Hallo Ankie, gaat het wel goed met je?’ Niks beleefdheden, gewoon recht voor zijn raap. Als ze geen behoefte had in een gesprek, zou ze dat wel zeggen. Van dichtbij had haar gezicht dezelfde kleur als het grijze shirt dat ze droeg. Ze keek me aan en ontweek mijn vraag niet.

“Nee, ’t gaat niet,’ zei ze. ‘Van deze toestand heb ik vaker last, maar nu duurt ie langer.’ Ik zei niets en wachtte af of ze ging vertellen wat ‘die toestand’ was.
‘Het komt door vroeger,’ begon ze, ‘door mijn moeder. Ik heb verlatingsangst omdat zij, toen ik negen was, zelfmoord heeft gepleegd. Ze had zichzelf opgehangen…ik heb haar gevonden. Een paar keer per jaar overvalt me die verlatingsangst. Ik heb er therapie voor gehad, maar dat beeld van mijn moeder raak ik niet kwijt…dan zie ik haar hangen in het trapgat. Welke moeder doet dat nou zoiets? Ik heb ‘t geprobeerd te begrijpen, maar het lukt me niet. Zo zit dat.’ Ik knikte; probeerde haar te begrijpen.
‘Kan ik wat voor je doen?’ vroeg ik.
‘Dat je luistert is genoeg.’

Alsof het afgesproken werk was, liepen we in de richting van haar geparkeerde eend. ‘Wat is je huisnummer?’ vroeg ik; haar straatnaam wist ik al.
‘Honderdvier,’ gaf ze als antwoord. Het minste wat ik kon doen, was haar een kaartje sturen. ‘Dag Ankie,’ zei ik, terwijl ik haar een zoen op haar wang gaf.
‘Ik zie je maandag weer bij yoga,’zei ze, ‘dan is het vast over.’

Ze stapte in haar eend en sloeg de deur dicht. Het raam wapperde met een klap omhoog toen ze wegreed. Door een voorbijrijdende bus kon ik haar niet meer zien. In gedachten zwaaide ik haar na.

46 gedachten over “Dappere Ankie

  1. Nou, nou, Mir!

    En ik, ik wist al hoelang het touw moest worden’
    En de soort
    Niet van dat strobalen touw wat mijn vader had, daar krijg je van die rare striemen van in je nek
    Ik wist ook de plek waar het moest gebeuren
    De boom hier 2 huizen verderop met die afgezaagde sterke ingekorte knoesten
    Schuurdak opklimmen, touw om de knoest, lus om mijn nek en spring maar van het dak af
    En
    En nu lees ik het verhaal van Ankie

  2. Intriest verhaal, en een belevenis die haar altijd zal bijblijven. Mensen weten soms niet wat ze elkaar aandoen maar goed… wat gaat er op zo’n momenten ook door het hoofd van de mensen die zelfmoord plegen heen? Niemand die het weet. En zelf staan ze ongetwijfeld niet stil bij het leed dat ze veroorzaken. Heb zelf een cliënte die haar partner vond en het eerste wat ze me vroeg toen ik voor ’t eerst nadien langsging ‘Was ik dan geen reden genoeg om voor te blijven leven?’… zie ik krijg er nog kippevel van als ik er aan denk want daar sta je dan, letterlijk met je mond vol tanden 🙁

  3. De moeder was heel ziek om zo’n wanhoopsdaad te doen. De dochter is nu voor het leven getekend. Fijn voor haar dat er iemand is die zich om haar bekommert.
    In de naaste familie is kortgeleden bijna hetzelfde gebeurd. Dochter vond haar moeder ‘op tijd’. Ook zij is voor het leven getekend. Maar de moeder ook. Voor recidive wordt gevreesd.

    • Dat lijkt me nog erger…dat het mislukt.
      Volgens mij kun je nooit meer zonder achterdocht naar die persoon kijken.
      Het is maar goed dat we niet weten wat zich achter elke voordeur afspeelt.

  4. TE erg, dat je als meisje van 9 jaar dit moet meemaken. Natuurlijk komt ze hier nooit helemaal overheen. Dit soort dingen staan op je netvlies gegrift. Triest dat sommige mensen zo wanhopig zijn dat dit de enige uitweg voor ze is. Hoop echt dat ze in de toekomst een soort gelukspil uitvinden voor deze mensen.

    • “We” kunnen al wel naar de maan heen en terug vliegen,maar een fatsoenlijke slaappil of gelukspil laat nog op zich wachten…

  5. Een verhaal om heel stil van te worden .We kunnen vaak niet meer doen dan even er ” zijn” even een luisterend oor.Ik denk aan een van mijn buurvrouwtjes ,haar Zoon van 21 heeft zich opgehangen jaren geleden .En mensen laten het afweten ,misschien bang voor de emotie in een gesprek? Ik heb wel gepraat en vragen gesteld en ze was er blij mee ,eindelijk iemand die wel durfde te praten over haar zoon .Het leven kan zo verschrikkelijk hard zijn .

    • Het is met alles zo: je weet pas wat iets betekent, als je het zelf hebt ervaren. Ziekte, moedeloosheid, somberte…
      Goed dat jij de stilte bij je buurvrouw doorbroken hebt!

  6. Wat afschuwelijk om dát als kind mee te moeten maken, het is als volwassene al nauwelijks te behappen.
    het is dáárom dat ik zo’n voorstander ben dat mensen die het leven niet meer zien zitten hulp kunnen krijgen bij zelfdoding. Dan is het nog stééds erg maar kunnen dit soort gruwelijkheden mensen bespaard blijven.
    Ik zie dat het verhaal uit de oude doos komt dus jij weet ondertussen of Ankie er nog een beetje overheen groeit.

    • Ankie is een eind in de zeventig en zal er nooit meer overheen komen.
      Maar sinds therapie heeft ze er minder last van dan voor die tijd.
      We zien elkaar niet vaak, want Ankie woont “aan de overkant.”
      Als ik haar zie, scheurt ze in de oude eend over de dijk en dan wuiven we 😉
      Ik ben ook fervent voorstander van hulp bij zelfdoding.

  7. zo’n trauma laat je wellicht nooit meer los!
    Begrijpelijk dus dat ze de yogalessen af en toe oversloeg, al had het haar misschien wel kunnen helpen om er (tijdelijk) weer bovenop te komen…

  8. Zucht….. wat erg dat er mensen zijn die zo moeten lijden onder hun verleden.

    Wel fijn dat er zo af en toe mensen zijn zoals jij!

    -x-♥

    • Ik snap niet dat die moeder geen ander plekje had kunnen verzinnen.
      Maar het is vaak zo simpel geredeneerd voor een buitenstaander.
      Ankie verdiende het ook. Jij had precies hetzelfde gedaan! @->-

  9. Heel erg om dit mee te maken, zeker als kind.
    Hoewel… vrienden van ons hebben zo hun dochter van 42 gevonden, om dat een plekje te geven heeft een mens ook hulp nodig hoor.
    Hopelijk komt ze gauw over haar dip heen!
    Mooi verteld Kakeltje!

  10. Inderdaad, sommige beelden blijven je je hele leven achtervolgen. Je kunt het proberen te verwerken, maar vergeten lukt nooit.

    Love As Always
    Di Mario

  11. Wat fijn dat er dan iemand bereid is om te luisteren. Zoveel mensen zijn er niet die de moeite nemen. Maar als ze zelf iets dwarszit, bereg je dan maar. Hopelijk gaat het goed met Ankie, maar het kan goed zijn dat het altijd blijft zoals het is.

    • Ze is een eind in de zeventig, dus overgaan zal het niet meer.
      Maar sinds ze therapie heeft gedaan, kan ze er wel iets beter mee omgaan.
      Ankie is een taaie, hoor! (Gelukkig maar, want ze heeft ’t nodig)

  12. Ik heb een vriend van me gevonden. In een park bij Kloetingen vlak bij de bunker. Ik liet er in de ochtend voor ik ging werken de hond uit.
    Hij had zich ook verhangen. Waarom? niemand weet het.
    Dit verhaal slingerde me toch weer even terug in een zeer verdrietig gevoel. Maar dat niet alleen. Het verdwijnt nooit meer uit mijn gedachte.

    • Wat erg! En dat jij hem nou juist moest vinden, of misschien was het geen toeval.
      Je kan erover na blijven denken en denken, en je komt er nooit achter.
      Had hij ook geen briefje achtergelaten? Verhangen schijnt verschrikkelijk te zijn om te zien.
      Ik hoop niet dat je er door mijn verhaal de komende nachten van wakker ligt…
      Sterkte John!
      Liefs Kakel

  13. lieve kakel, als jij een beetje naar ankie omkijkt, hebben jullie een heerlijke tijd met elkaar,
    ik denk dat jij haar héél goed kunt helpen,
    ik weet van dichtbij wat verlatingsangst is, en er is zó moeilijk tegenop te boksen, praten en luisteren… en dat kun jij als geen ander,
    hoe gaat het met de kleine kakel, steddie es sjie goos:-)
    dikke brabantse knuffels xxx

    • Kleine Kakel is in een wak geraakt.
      Nederlands gisteren was pittig en voor Kunst had ze te weinig tijd.
      Voor dat laatste had iederéén te weinig tijd, dus dat geeft hoop op een
      verandering in de normering. Wij bekijken het per dag, Klaprooske 🙂

  14. Wat triest, kippenvel van te krijgen. Dat geloof ik dat je dat beeld niet meer weg krijg hoe je eigen moeder hangt en zelfmoord gepleegd heeft bah. Lief dat kaartje.

  15. maak het maar mee als kind, ik denk ook dat je dat nooit vergeet.
    Ze gaat er goed mee om, al wordt het haar soms teveel, waarschijnlijk op een datum of met een herinnering van…brrrrr

  16. Ja daar wil je gewoon niet aan denken om zoiets mee te maken zeg. Kan me voorstellen dat het nog steeds terugkomt. Wel heel fijn dat je naar haar toeging. Een oplossing is soms niet nodig,gewoon even er zijn wel.

    • Ze geeft zelf ook toe dat ze er nooit meer van afkomt,
      maar door de therapie heeft ze ongeveer 2x per jaar last van die angstaanvallen,
      en voordien elke maand…
      Zit jij niet in Belgie??

    • Ja, het is echt gebeurd, maar wel al een tijd geleden.
      Heel af en toe zie ik Ankie weleens voorbij scheuren op de dijk,
      en dan wuiven we.

Laat een antwoord achter aan Anneke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *