Leer vloeken

Boeren kennen het gezegde: “Neem een geit en leer vloeken.”
De eerste staat namelijk garant voor het tweede.
Geloof me: met een bruine labrador kom je een ook heel eind.
Toen we Rosa pas gehaald hadden, schreef een vriend: “Weet waar je aan begint. Het zijn bruine donders.”
Had ik Rosa toen maar meteen teruggebracht, maar ik was natuurlijk eigenwijs…

In de polder mag ze loslopen. Aan het eind van onze ronde roep ik haar.
Luisteren? M’n naadje.
Wat ik ook probeer, niets helpt: doorlopen zonder omkijken, flemen, een zalvende pathos, roepen, fluiten, uitschelden in vloeiend Rotterdams – je begrijpt: hier laat iemand zich meeslepen – maar Rosa verblikt of verbloost niet.
Na een kwartier ben ik het zo zat, ze bekijkt het maar! Ik kan amper wat zien, want m’n bril is zeiknat van de regen, en ik heb het koud. Hare hoogheid is gechipt, ze weet waar ze woont, ze ziet maar hoe ze thuiskomt.
Ik stap in de auto en rijd weg.

Wat ik hoop, gebeurt: Rosa komt in allerijl uit de bosjes gestoven.
‘Bitch!’ mopper ik goedkeurend. Ze stormt op me af, ik stap uit zodat ze op haar zeil in de kofferbak op de achterbank kan springen.
Een tel kijkt ze me aan. Haar blikt zegt: fuck you, baasje, ze draait zich om en rent achter me langs een sloot in waar een stel eenden hun roes ligt uit te slapen. Als het gevogelte is opgejaagd, klimt Rosa weer op de kant, en loopt doodleuk vlak voor me langs het weggetje over naar de andere kant. Daar gaat ze door modderplassen lopen banjeren.
Ik ben in staat me wenend ter aarde te storten, maar ik vertik het.

Een half uur en talloze gebeden later, loopt ze schoon het huis binnen. Daar gedraagt ze zich als een hysterisch opgetogen hond. Terwijl ze anders na een uur rennen, bewusteloos neerstort op haar plaid, gedraagt ze zich als een adhd-puber die de woonkamer afbreekt. Ze doet alles waarvan ze weet dat het niet mag.
Mijn boosheid bonkt tegen het plafond en ik speel mijn laatste troef uit: ik sleur haar mee naar boven, prop haar in de bench, en trek de deur van het kamertje achter me dicht. Daar mag ze blaffen tot ze een ons weegt.

Na tien minuten is ze stil en mag ze eruit.
Ik word begroet als haar beste vriend die haar op het nippertje van de verdrinkingsdood redt. Blijmoedig schurkt ze zich tegen me aan, haar kwispelen weet niet van wijken. Likkebaardend loopt ze voor me uit naar de trapkast. Bedelend houdt ze haar kop schuin: een kluifje, baas?
Fuck you, Rosa!

94 gedachten over “Leer vloeken

    • Sóms? Rosa is veel erger! Gisteren zwom en holde ze een setje eenden achterna. Ze verdwenen uit het oog, ik kon niet anders dan wachten (m’n goeiste eigenschap ;-)) Even later hoorde ik een luid gejank en gejammer. Bleek dat Rosa halverwege om een afrastering heen hing van een moestuin. Ik dankte de heer dat er nog geen groenten in stond…

  1. Weet je (typ ik grinnikend)… er zijn “hier-kom” cursussen. Nu had Rat dat niet nodig, want de baas komt altijd terug, maar voor een grote herder… was de cursus wel ideaal. Scheelt een hoop modder op de achterbank.
    Ik wens jullie een fijn weekeinde 🙂

  2. Ohhh, jaja Kakeltje, je was gewaarschuwd, maar toen was je al lang hals over kop verliefd op die Rosa van je!
    Mooi verhaal weer, ik moet er NIET aan denken… 😉
    XXX

Laat een antwoord achter aan Trees Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *