Zoenend naar de overkant

Voor C.

‘Weet je het zeker dat je het alleen kunt?’ vraagt de vrouw die ik Dominique mag noemen.
Ze kijkt me nauwlettend aan. Ze is niet alleen bezorgd om mijn welzijn; ze wil ook geen toestanden.
Ik knik zelfverzekerd. Als zij mij zegt welke knop ik moet indrukken, lukt het wel.

Maar laat ik bij het begin beginnen.
Mijn man en ik hebben elkaar voor ons werk op de Brienenoordbrug leren kennen. Logisch dat we voor ons trouwen foto’s op diezelfde brug hebben laten maken.
Vlak daarvoor hebben we een intentieverklaring afgelegd waarin we beloofden zo goed mogelijk voor elkaar te zorgen. En die belofte zijn we nagekomen tot het gaatje. Zijn gaatje.

Mijn man had een bloedtransfusie gekregen en al na een halve dag had de kanker de helft van zijn verse rode bloedlichaampjes opgevreten. Toen de morfinepomp ook niet langer toereikend was, zei hij tegen me: ‘Ik ben er klaar mee.’
Ik gaf ‘m groot gelijk.
Zijn moeder was tegen euthanasie maar toen ze zag hoeveel pijn hij had, zei ze: “Het is goed, jongen, ga maar.”

Terwijl wij elkaar intens zoenden, heeft hij afscheid genomen van het leven. Wij waren op dat moment heel rustig. De aanwezige artsen moesten huilen.

We hebben zo’n intens leven gehad. Met modderige dalen en bergtoppen vol eeuwige sneeuw. Er is niets onbesproken gebleven. Ik ben onze verklaring met alle liefde nagekomen. Nu sta ik hier om zijn wens te vervullen. Het zwaarste laatste loodje.

In zijn Landrover heb ik zijn kist naar het crematorium gereden. Het is een mooie kist van steigerhout met touw rondom als handvatten. Robuust en sterk. Net zoals mijn man was. Uit gewoonte zette ik de radio in de auto aan en meteen weer uit, want ik vond het ongepast. Toen kwamen de tranen.

Ik adem diep in.
De bovenkant van mijn jurk wijkt een beetje. Hij is niet alleen oud maar ook iets te groot geworden.
Dan…drie…twee…één…druk ik op de mij aangewezen knop.
De hitte van de oven zal goed passen bij de kleur van mijn cerise-rode jurk. Mijn trouwjurk. Die heb ik vanochtend in een opwelling aangetrokken, want waar je aan begint, dat moet je afmaken.

69 gedachten over “Zoenend naar de overkant

  1. Goede morgen Kakeltje. Bedankt voor je lieve reactie meid, inderdaad ik probeer er net als jij de humor in te houden, dat is het zout op het leven hé.
    Voor straks een schitterend weekend gewenst!

  2. Het is gek, maar het duurde even voor ik begreep dat de “ik” in je verhaal, je vriendin is.
    Je hebt het zo mooi neergezet. Wat een moeilijke tijd voor je vriendin en wat ontroerend die trouwjurk.

    Ik wens je een fijn weekend.
    Liefs,
    Alie

    • Ja. Zo heeft mijn vriendin afscheid genomen van haar man. Zonder genodigden, zonder een laatste groet…
      Het gaat redelijke met haar, ze is heel flink.
      Lieve groet xx

  3. Wat een mooi verhaal! Het doet me erg denken aan mijn oom Piet, mijn favoriete oom. Hij was gek van auto’s en gek op electronica en moderne apparaten. En was zeer geïnteresseerd in treinen. Maar hij werd ziek, ongeneeslijk. Toen ik mijn nieuwe auto opgehaald had bij de dealer ben ik ’s avonds met mijn broer nog naar hem toe gereden, vanuit zijn bed heeft hij de auto bekeken en hebben we een gezellig uur gekletst. Een week later hielp de morfine niet meer, en werd de huisarts gebeld. Mijn tante was principieel tegen euthanasie, maar respecteerde de wens van mijn oom. Na overleg met de huisarts ging deze op zoek naar een ader, echter hij kon deze niet meer vinden. Een halfuur later is mijn oom overleden, zonder euthanasie te hebben gepleegd. Inmiddels zijn al mijn tantes en ooms overleden, maar over oom Piet hebben we het nog regelmatig.

    • Over lieve mensen wordt nog lang nagepraat, in lengten van jaren vaak. Dat getuigt wel het verhaal van je oom Piet.
      Frappant dat hij een half uur na het “mislukken” van de euthanasie alsnog overleden is. Gelukkig maar, anders hadden ze misschien met de man moeten gaan slepen.
      Bedankt voor je uitgebreide persoonlijke reactie.

  4. Hier heb je het over “ware liefde”, ik hoop toch zó dat ik de moed heb om zo te handelen wanneer het onverhoopt nodig zou zijn, prachtig!

  5. *zucht*
    Wat een aangrijpend en knap geschreven stuk plaatste je hier meid, ik ben er helemaal ontroerd door. Bedankt meid, voor dit moment boordevol schoonheid!

  6. Met dit toch wel aangrijpende verhaal, laat je zien niet alleen maar vrolijke en humoristische verhalen te kunnen schrijven Mirjam, mooi gedaan hoor.

  7. Ik zat hier vooral te panikeren! Van, wat???? Het kan toch niet waar zijn. Wist even niet goed of het waarheid was of een verhaal. Gelukkig stelden de bovenstaande reacties me gerust.
    Het heeft me naar de keel gegrepen.

  8. Een prachtig verhaal, liefde die niet dooft.
    een mens mag ook gewoon sterven, onnodige blijven behandelen is zinloos. Hans

    ot, heb gekozen voor een multifocale en pc -bril

Laat een antwoord achter aan Sjoerd Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *