Ik dacht dat hij mijn vriend was

Hij nodigde me uit voor een etentje bij hem thuis. We konden samen ontzettend lachen, dus ik had er zin in.
Na het eten verkasten we naar de bank waar hij steeds dichter naar me toe kroop.
Ging ik nu al weg, het was net zo gezellig? Neem een bus later!
Met tegenzin stemde ik toe.
Toen moest ik gaan anders miste ik de laatste bus. Ik liep naar de deur, waar hij me met een roofvogelachtige blik tegenhield en me een duw gaf.
‘Doe normaal, joh!’ zei ik.
‘ik wil dat je blijft slapen,’ zei hij.
‘Op de bank,’ schamperde ik.
‘Nee, bij mij in bed.’
Hij had een eenpersoonsbed. Dat werd stapelen; dank je de koekoek.
‘Ik wil naar huis, laat me erdoor!’ hield ik vol.
‘Wat maakt het uit, je bent toch geen maagd meer?’

Hij begon me te betasten. Zijn handen zaten onder mijn blouse en in mijn rok. Ik raakte in paniek en begon te schoppen, slaan, spugen en bijten.
Lachend pakte hij mijn pols vast. Het leek wel een bankschroef. Met mijn vrije hand sloeg ik de bril van zijn gezicht. Hij pakte me bij m’n haar en sloeg m’n hoofd tegen de muur. Tijdelijk was ik de kluts kwijt. In de tussentijd trok hij me mijn blouse uit en rukte aan mijn behabandje.

De bus, dacht ik, de bus…

Hij was veel te sterk voor me; ik moest iets verzinnen.
Ik kreeg een idee. De buurvrouw was thuis; als ik maar lang genoeg bleef gillen, zou ze wellicht de politie bellen. Ik was misselijk van de hoofdpijn maar gilde de longen uit mijn lijf.
Met zijn vlakke hand sloeg hij me in mijn gezicht, duwde me naar beneden en ging bovenop me zitten. De adrenaline gierde door me heen. Ik kon amper ademhalen, maar als ik ophield met gillen, was ik er geweest.
‘Houd je bek, trut!’ schreeuwde hij in m’n oor.
Ik bleef gillen. Op het moment dat ik dacht dat ik moest overgeven, had hij er ineens genoeg van.
Hij trok me overeind, sloeg me tegen de buitendeur, sleurde me er weer vandaan en deed de deur open. Hij trapte me naar buiten. Ik struikelde over de drempel en viel languit op de galerij.
‘Vieze sloerie,’ schold hij, terwijl hij m’n jas over de balustrade gooide. M’n  laarzen smeet hij er een voor een achteraan, en net voor hij de deur dichtdeed, zei hij: ‘Als je de laatste bus mist, kom je maar terug.’
‘Ik lik nog liever de vuilnisemmer schoon!’ spuugde ik.

Ik trok mijn blouse aan en denderde op pantykousen de trappen af. Buiten viste ik mijn jas uit de struiken. Een laars lag op de stoep, de andere zag ik nergens liggen.
Ik hoorde de bus! Hij rondde de bocht en even schenen de lampen op het plantsoen. Lang genoeg om mijn laars te zien liggen. Ik raapte ‘m op en begon te rennen.

De buschauffeur zag m’n blote voeten en wilde iets grappigs zeggen, maar na een blik op mijn gezicht, bedacht hij zich.
‘Alles goed, mevrouw?’
Ik knikte maar.

Drie kwartier later was ik bij mijn ouderlijk huis. Pas toen de deur op het nachtslot zat, voelde ik me veilig.
Die nacht heb ik niet geslapen maar ik lag wel in mijn eigen bed.

Had ik het toen maar aan mijn broer verteld. Hij had ‘m faliekant op zijn bek geslagen.
Maar ik zweeg. Uit schaamte. En omdat ik op het schoolplein en in het Sophia geleerd had dat er niemand was die het voor me opnam.

138 gedachten over “Ik dacht dat hij mijn vriend was

  1. Lieverd, ik weet gewoon niet wat te zeggen… Dit gun je niemand…
    Virtuele knuffel, dat kan (gelukkig) wel.

    En ik vind je dapper dat je dit op hebt geschreven. xxx

  2. ha die Mijam
    ja het is zeker genieten nu buiten , zulk mooi weer
    wat je zegt af en toe een bakkie leut en verder met genieten
    ja ik had een heel fijn treffen met ook zeer oude collega’s , al meer dan 10 jaar met pensioen , we kijken al uit naar de volgende hihi

    fijne avond groet

  3. Nee, zoiets heftigs heb ik zelf niet mee gemaakt, toch kan ik er erg slecht tegen als ik vastgepakt word. Ik zou niet weten waar dat vandaan komt., hoewel ik heb wel een heel andere zeer traumatische ervaring. Mogelijk dat dat er toch iets mee te maken heeft.

  4. O liefje toch! Wat verschrikkelijk!! Dit zijn van die dingen die nooit, maar dan ook nooit meer van je weg gaan… Die je niet vergeet. Waarbij je soms na lange tijd plotseling weer aan moet denken en vervolgens in een vacuüm van nachtmerrie wordt gezogen… Het blijft aan je klauwen, hoe lang het ook geleden is…
    Hou voor ogen dat het niet, NIET jouw schuld was hoor!!
    Wat een zak… wat een eikel… wat een…. *snik*

    Dikke kus voor jou!! Xxxx (mijn twee armen om je heen!!)

  5. Is dit echt gebeurd meid of heb je je weer zo ingeleefd in deze situatie dat je er over schrijft alsof het jou overkwam? In elk geval is dit een log dat tot nadenken stemt. Zelf ben ik ook verkracht en ik weet hoe het voelt…

  6. Wat en verhaal, ben er stil van, Maar je bent een kanjer. Zo goed dat je het vertelt, maar vreselijk wat jou is overkomen.
    Zoiets vergeet je nooit.
    Een knuffel en een dikke kusss.

    Liefs Frederique

  7. Dit is het ergste wat een vrouw kan overkomen. De angst, de vernedering, wat moet dat erg geweest zijn. Ik vind je een kanjer dat je dit aan ons laat weten, want ik begrijp je (onterechte) schaamte. Dikke knuffel!

  8. Lieve Nathalie,
    Wat vind ik dat verschrikkelijk voor je. Heb je eindelijk je moed bij elkaar geraapt om het te vertellen, en dan geloven ze je niet. Dat je je zo in mensen kunt vergissen. Niet alleen in de dader maar ook in je familie.
    Heb je nog contact met je familie of kan je dat niet meer opbrengen?
    Ik vind je een heel dapper mens. Hou je taai!

  9. ha die Mirjam
    ik hoop dat de herfst pps je wat opwarmde na de frisse ochtend , het is niks anders dan weer ff wennen hoor , dus of je nu een echte bikkel bent hihi
    ik had 1 mailtje over de fiets , of ie wat vragen mocht , zag geen vraag , alleen maar 4 cijfers met een . er tussen 25.00 hihi , breng het naar de stort voor 0,00

    slaap wel groet

  10. Myrjam schamen moet je je zeker niet je treft geen schuld je hebt niets verkeerd gedaan
    Ik zie nu in een reactie van jou dat je je niet meet schaamt gelukkig maar en goed ook dat je er eindelijk over kunt praten gemakkelijk is het niet daar kan ik inkomen

    Lieve lieve knuffel

  11. Goed geschreven Kakel, aan vrouwen wordt nog steeds een schuldgevoel aangepraat in zo’n geval. Je hebt het aan jezelf te danken, een kort rokje, een uitdagende blik, of wat dan ook. Idioot dat dat nog vaak zo gaat. Iedere vrouw zou gelijk aangifte moeten doen , maar ik hoorde van iemand dat zelfs op het bureau wel eens relativerend wordt gedaan. Er is toch niets gebeurd, je bent goed weggekomen en je was zelf met die man meegegaan. Ik denk dat er nog steeds veel schaamte wordt gevoeld, terwijl die kerel zich dood zou moeten schamen, niet het slachtoffer.

    • Nu ik de andere reacties lees en jouw antwoorden erop, zie ik pas dat het jou persoonlijk is overkomen. Je broer zou die kerel misschien wel dood hebben geslagen en dan was je broer bestraft, want zo werkt het snel. Volgens mij moeten ze al die verkrachters gewoon castreren, met twee bakstenen. . . Ik word hier zo boos over.
      Voor jou een knuffel en hopelijk kom je er ooit eens overheen, je hebt er in ieder geval al over kunnen schrijven, misschien is dat een beginnetje. Dat je bang bent voor je dochter, dat begrijp ik volkomen, maar hopelijk zal dat nooit gebeuren.

      • Het geeft niet, Haba. Er waren er meer die dachten dat ik het verhaal verzonnen had. De boosheid komt nu pas. Daar was voorheen geen plaats voor.
        Jonge vrouwen lopen overal gevaar. Of ze nou in Finland of Rotterdam rond lopen. Ik kan het redelijk van me afzetten.
        Dank voor je lieve woorden.

    • Verstandelijk weet ik dat het lariekoek is om me te schamen; ik heb er nooit om gevraagd. Maar die schaamte zat zó diep.
      Ik vind het knap wanneer vrouwen aangifte doen.

  12. Hey lieve Mirjam,

    Je hebt met ooit, een paar jaar geleden al verteld dat je iets soortgelijks mee had gemaakt als ik, maar dat je er nog niet over kon schrijven.
    (Ik had mijn verhaal destijds gedeeld op #wij overdrijven niet, misschien een link die hier niet zou misstaan, vandaar dat ik het even meld).
    Ik vind het heel erg dapper dat je het nu wel hebt gedaan, terwijl je erover schrijft komt het weer zo dichtbij hé?!
    Het vieze gevoel, het verlies van controle over je vrijheid, je lijf, en daarbij nog de (doods)angst. Het maakt dat je voor altijd beschadigd zult zijn. Ik kan me tenminste niet voorstellen dat je zoiets ooit helemaal kunt verwerken. Je leert er meer -zo goed en zo kwaad als dat gaat- te leven.
    Zelf kan ik er nog steeds niet tegen als iemand mij vasthoudt en ik niet los kan komen. Ook niet doen als vrouw of als grap. Ik ben dan in staat je in paniek een hoek te geven. Niet iets waar ik heel trots op ben:(
    Maar wel op jou! Knap dat je toch je verhaal hebt geschreven. Ik weet hoeveel moed je daarvoor hebt verzameld.
    Dikke (((knuf))) en ’n hele dikke kus.

    • Door een noodlottig toeval – waarin mijn moeder ongewild de boodschapper was – is hij me op komen zoeken, toen mijn ouders en broer een weekend van huis waren. Hij heeft wraak genomen omdat hij toen zijn zin niet had kunnen doorzetten. Ik heb echt doodsangst uitgestaan. Dacht dat ik het niet zou overleven. Vraag me af of ik er ooit overheen kom. Het zijn momenten dat het je aanvliegt.
      Ik kan er ook nog steeds niet tegen als iemand me vasthoudt of tegenhoudt. Daardoor heeft mijn man altijd een vermoeden gehad… Als iemand een vieze mop vertelt, kan ik hem wel sláán. Meestal loop ik weg, even piesen. Niemand die het van me weet dus snappen doen ze het niet. Vaak snap ik mezelf niet eens.
      Misschien dat ik over het andere een keer anoniem schrijf bij HVD. Ben ik het toch kwijt.
      Dank voor je steun en lieve woorden. Doen me echt goed.
      Dikke kus ♥

Laat een antwoord achter aan Renee Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *